Το ΚΚΕ στις εκλογές της 25ης του Ιουνίου πήρε 7,69%, λίγο περισσότερο από το 7,23% του Μαΐου. Σε απόλυτο αριθμό ψήφων, ωστόσο, πήρε 25 χιλ. ψήφους λιγότερες από τις προηγούμενες εκλογές, γεγονός που δεν δικαιολογεί κανένα σκηνικό θριαμβολογίας που στήνει η ηγεσία του ΚΚΕ. Πολύ περισσότερο δεν δικαιολογεί καμία θριαμβολογία η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται μετά τις εκλογές, με την εκλογική επικράτηση της δεξιάς και την νέα εφόρμηση που προετοιμάζει η κυβέρνηση με τη νωπή εντολή στα λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα.
Από πολύ νωρίς, μήνες πριν τις εκλογές, η ηγεσία του ΚΚΕ έθεσε απέναντι στους αγώνες που ξέσπασαν τους στόχους της εκλογικής μάχης και της κοινοβουλευτικής εξαργύρωσης.
Σε όλη την προεκλογική περίοδο, η ηγεσία του ΚΚΕ απογείωσε τις εκλογικές αυταπάτες. Προσέδωσε στα εκλογικά νούμερα, στην ίδια της εκλογική διαδικασία και στα αποτελέσματά της διαστάσεις μάχης που μπορεί να κρίνει την έκβαση της λαϊκής υπόθεσης και, πράττοντας ως κλασικό ρεφορμιστικό κόμμα, καλλιέργησε ψευδαισθήσεις για τη σημασία της κοινοβουλευτικής πάλης, για τη δύναμη της κοινοβουλευτικής του ομάδας, που δήθεν βάζει φραγμό στους πλειστηριασμούς, για τη σημασία των βουλευτών για την πάλη των εργαζομένων, αναπαράγοντας τα αστικά φληναφήματα για τη ισχύ της ψήφου.
Έφτασε να προβάλλει ότι το ΚΚΕ είναι έτοιμο να κυβερνήσει τη χώρα, διαθέτοντας «επιστημονικά επεξεργασμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης» αν ο λαός το αποφασίσει!
Έφτασε στο σημείο να ισχυρίζεται ότι μπορεί να εφαρμόσει πρόγραμμα κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, πρόγραμμα σοσιαλισμού, προσπερνώντας τις επαναστατικές ανατροπές που θα απαιτηθούν για μια τέτοια υπόθεση σα μια μικρή λεπτομέρεια!
Η 100% λαϊκή αντιπολίτευση που υπόσχεται είναι η αντιπολίτευση της προσαρμογής στα αστικά πλαίσια, της υπόταξης των αγώνων στους εκλογικούς σκοπούς και σε κάθε κάλπη που στήνεται από το αστικό κοινοβούλιο, μέχρι τις κάλπες των σωματείων και των φοιτητικών εκλογών.
Η ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚΕ για τα εκλογικά αποτελέσματα της 25ης Ιουνίου κλείνει με τον εξής τρόπο:
«Μπροστά μας βρίσκονται σημαντικές πολιτικές μάχες, ξεχωρίζουμε σε αυτήν τη διαδικασία τη μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Υπάρχει δυνατότητα να εκφραστεί και σε αυτήν τη μάχη μια ενισχυμένη συσπείρωση εργατικών – λαϊκών δυνάμεων που συμπορεύονται με το ΚΚΕ, στα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» πανελλαδικά».
Το αγωνιστικό σάλπισμα της ηγεσίας του ΚΚΕ και πάλι διακρίνει και ξεχωρίζει την επόμενη εκλογική μάχη. Εκεί, στις εκλογικές διαδικασίες το ΚΚΕ μετρά το προχώρημα του κινήματος και εκεί βρίσκει το μέτρο των επιτυχιών.
Η 100% αντιπολίτευσή του είναι η διάσπαση όλων των αγώνων του λαϊκού κινήματος, οι ξεχωριστές πορείες και συγκεντρώσεις στις απεργίες, στους αντιπολεμικούς αγώνες, στις κινητοποιήσεις για στα Τέμπη, για τους νεκρούς μετανάστες της Πύλου.
Σε κάθε αγώνα που ξεσπά το ΚΚΕ αντί να ενώνει για 100% αντιπολίτευση, όπως λέει, διασπά και αποδυναμώνει προς ικανοποίηση της κυβέρνησης.
Θέτει στους εργαζομένους διλήμματα όχι αν θα κατέβουν στο δρόμο, αλλά σε ποια πλατεία θα πάνε και πανηγυρίζει το ΚΚΕ, όχι αν κατεβαίνει κόσμος μαζικά στους δρόμους, αλλά όταν οι συγκεντρώσεις του μαζέψουν περισσότερους από τις άλλες, για να τις κεφαλαιοποιήσει εκλογικά. Σε δεκάδες πόλεις, αν και υπάρχουν προϋποθέσεις, πραγματοποιούνται άμαζες συγκεντρώσεις ή και καθόλου, σαν αποτέλεσμα του διασπαστισμού. Στα σωματεία, στους συλλόγους και στα συνδικάτα, το ΚΚΕ θέτει τα δικά του πλαίσια όχι για να συνενώσει αγωνιστικά πάνω σε αυτά, αλλά για να διασπάσει με βάση αυτά, και μπροστά στην επιδίωξη των εκλογικών του σκοπών δε διστάζει να διασπά και συλλόγους, όπως στο φοιτητικό σύλλογο του ΔΙΠΑΕ Θεσσαλονίκης. Αυτά δεν είναι 100% αντιπολίτευση, αλλά 50 από δω και 50 από κει και ακόμη χειρότερα. Είναι το σκόρπισμα και η αποδυνάμωση των αντιδράσεων, ο πολλαπλασιασμός της απογοήτευσης και η μεγέθυνση της αδράνειας.
