«Εξ όνυχος τον λέοντα» έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, δηλαδή «το λιοντάρι το διακρίνεις (και) από το νύχι». Από τα σύγχρονα νύχια του μπορούμε να διακρίνουμε το οικονομικό-κοινωνικό σύστημα που μας κυβερνά. Τον καπιταλισμό. Όλα τα γεγονότα που ζούμε, βιώνουμε, αναλύουμε και για τα οποία αντιστεκόμαστε καταδείχνουν τα ζοφερά χαρακτηριστικά ενός κόσμου που πεθαίνει. Διότι αυτό που μπορεί να χαρακτηρίσει το σύστημα είναι μία λέξη. Παρακμή. Παρακμή κι αδιέξοδο. Όταν έφτασε η πανδημία, φάνηκε -όχι μόνο στη χώρα μας- πως ο βασιλιάς ήταν γυμνός, θέλει να φτάσει στον… Άρη, αλλά δεν έχει εμβόλια και νοσοκομεία.
Μέσα σ’ αυτή τη δίνη, η κυβέρνηση και όλος ο αστικός θίασος εκθειάζουν τις δυνατότητες της ισχυρής Ελλάδας που κανοναρχεί στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Το κακό είναι πως αυτή τη γυαλιστερή φούσκα πιστεύουν και λανσάρουν και ορισμένοι νεοαριστεροί. Ο μεγαλοϊδεατισμός με αριστερό μανδύα σε όλο του το μεγαλείο. Μαζί με την πανδημία όμως ξέσπασε το σκάνδαλο της παιδοφιλίας και των βιασμών από φίλους της Νέας Δημοκρατίας, με όπλο την εξουσία που κατείχαν. Ισχυροί αστοί και εξίσου ισχυροί «άριστοι» εκμεταλλεύονταν σωματικά και ψυχικά νεαρά παιδιά, σε χώρους τέχνης, άθλησης, θρησκευτικά οικοτροφεία, όπως ακριβώς γίνεται σε όλες τις προηγμένες χώρες της Δύσης. (Αλήθεια γιατί η λαλίστατη Εκκλησία για το συγκεκριμένο ζήτημα κατάπιε τη γλώσσα της;)
Το ζήτημα δεν είναι μόνο η ατομική διαστροφή και η ατομική ευθύνη που λένε οι νεοφιλελεύθεροι. Πίσω από το κάθε άτομο κρύβεται ένα ολόκληρο σύστημα που εκκολάπτει, γεννάει, εκτρέφει, αναπαράγει και πολλαπλασιάζει την όποια εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Απλά πράγματα που αποτελούν την αλφαβήτα για τους μαρξιστές, αλλά και για κάθε σοβαρό άνθρωπο που σέβεται το μυαλό του.
Μόνο που η παρακμή συνεχίζεται. Με χωροφύλακες απαντάει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στο αίτημα της κοινωνίας για καλύτερη μόρφωση των παιδιών της. Αντί για καθηγητές στέλνει τα ΜΑΤ και αντί για βιβλία και εργαστήρια φυτεύει κάμερες και μεγαλώνει τους τρομοελέγχους. Ακόμα και στο αστικοδημοκρατικό αίτημα ενός ισοβίτη απαντάει με ρεβανσισμό και «κυβερνοτσαμπουκά». Μέσα σ’ αυτό το τοπίο οι εργαζόμενοι και οι μικρονοικοκυραίοι βουλιάζουν στο πέλαγο του αφανισμού. Σαν να τους κοίταξε η Μέδουσα Γοργώ και τους πέτρωσε αυτοστιγμεί. Σαν να τους γύρισε την πλάτη ο χρόνος και να τους πυροβολεί το σύστημα μαζικά σε σύγχρονες Καισαριανές. Οι κήρυκες της ελευθερίας ανοιγοκλείνουν τα ωράρια σα φυσαρμόνικα, φοβίζουν τον κόσμο με τρομοδελτία, μετράνε νεκρούς σαν να ’ναι χαρτόκουτα, βγάζουν στο δρόμο οπλισμένους μπράβους αντί να ικανοποιούν τα δίκαια αιτήματα του κοινωνικού συνόλου.
Μπορεί να απαριθμεί κανείς για ώρες όλα τα παρακμιακά συμπτώματα του καπιταλισμού, που μοιάζει όλο και περισσότερο με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία στο τέλος της. Διότι είναι ένα σύστημα που σαπίζει και πεθαίνει, παρασύροντας στο θάνατό του όλους εμάς. Αυτά που ζούμε σήμερα, μαζί με τους πολέμους, τη μεταναστευτική φρίκη και τις κόντρες ανάμεσα στους ισχυρούς, είναι τα ορατά σημάδια ενός συστήματος που έφτασε στα όρια του γι’ αυτό και εκτινάσσει όλο και περισσότερο σκοτάδι και σκάνδαλα. Αν κάτι το κρατάει ακόμα διασωληνωμένο στην εντατική είναι γιατί δεν υπάρχει το μαζικό, μετωπικό αντίπαλο δέος. Είναι γιατί το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα πληρώνει τα λάθη του πισωγυρίσματος και τα εφηβικά σφάλματά του. Αλλά θά ’ρθει ο καιρός… Η παρακμή πρέπει να ηττηθεί!
