Μετά τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου μια μεγάλη και κρίσιμη μάχη διεξάγεται στην ελληνική πολιτική αρένα.
Από την μία, τα μεγάλα ποτάμια του λαού και της νεολαίας, που σωρεύοντας εδώ και τέσσερα χρόνια οργή και αγανάκτηση από μια εγκληματική και ανάλγητη πολιτική, προσπαθούν αυτή τη φορά να πνίξουν το αντιδραστικό αφήγημα της «ατομικής ευθύνης». Που με τις -μετά από πολλά χρόνια- μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι σε μια εγκληματική πολιτική που δεν σταματάει να δολοφονεί και να απλώνει τη λαϊκή εξαθλίωση. Που απαιτούν να αποδοθεί αυτό το έγκλημα στους πραγματικά υπεύθυνους. Στους φορείς αυτής της πολιτικής που το γέννησε.
Από την άλλη, θρασύτατα κυβερνητικά στελέχη, αδίστακτες εταιρίες, δημοσιογραφικά φερέφωνα και οι γνωστοί πλέον «ειδικοί» έχουν ξεχυθεί σε μία απέλπιδα προσπάθεια, εξαπολύοντας την πιο μαύρη προπαγάνδα, ώστε αυτές οι εγκληματικές ευθύνες τους να συγκαλυφθούν… ξανά. Ώστε να καταφέρουν για μια ακόμη φορά να κρύψουν την ολέθρια πολιτική τους, πίσω από την «ατομική ευθύνη» του σταθμάρχη.
Πρόκειται για μία μεγάλη αντιπαράθεση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Ανάμεσα στην πολιτική της εξάρτησης, της υποδούλωσης, της «επενδυτικής» ασυδοσίας, της ακραίας φτώχειας και εκμετάλλευσης από τη μια, και την ελπιδοφόρα παλλαϊκή αμφισβήτησή της από την άλλη. Είμαστε σε μια στιγμή κλιμάκωσης της ταξικής πάλης. Από τη μία η κυρίαρχη τάξη του πλούτου με το πολιτικό, δικαστικό και μιντιακό της προσωπικό, σε μία ύστατη προσπάθειά της να αθωώσει ένα ακόμη έγκλημα σε βάρος του λαού. Από την άλλη τα θύματά της, που όμως αυτή τη φορά στέκουν όρθιοι. Αντέχουν.
Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες είναι άκρως αποκαλυπτικά και εξοργιστικά. Ταυτόχρονα με την θεατρική συγγνώμη του Μητσοτάκη και την υποτιθέμενη ανάληψη ευθύνης στο όνομα όλων όσων κυβέρνησαν, συνέβησαν και συμβαίνουν τρία πράγματα.
Οι διαδηλωτές δέχονται ξανά την γνωστή «άριστη» καταστολή από άκρη σε άκρη στην Ελλάδα, ενώ για τους μαθητές ψηφίζεται νόμος που συμπεριλαμβάνει τις μαθητικές κινητοποιήσεις στις πράξεις σχολικής βίας!
Η πολιτική των υποδουλωτικών μνημονίων και του ξεπουλήματος προχωράει ακάθεκτη με δύο νομοσχέδια, για την έναρξη ιδιωτικοποίησης του νερού και την ευγενική παραχώρηση του ογκολογικού Παίδων στους «επενδυτές».
Τα ΜΜΕ ξεσαλώνουν, με μια εκστρατεία σπίλωσης, κατασυκοφάντησης και στοχοποίησης του σταθμάρχη και των εργαζομένων, παρουσιάζοντάς τους ως μοναδικούς «υπαίτιους της τραγωδίας».
Σε όλους, πλην των δημοσιογραφικών φερεφώνων, γίνεται φανερό ότι δεν υπάρχει καμία συγγνώμη και καμία ανάληψη ευθύνης από πλευράς κυβέρνησης. Αυτό που υπάρχει είναι μια επικοινωνιακή προσπάθεια διαχείρισης του κοινωνικού θυμού και των πρωτόγνωρων για τα τελευταία χρόνια κινητοποιήσεων.
Η πραγματική τοποθέτηση
του Μητσοτάκη και η μπόχα των ΜΜΕ
«Είναι μία αναγνώριση διαχρονικών παθογενειών που οδήγησαν σε αυτό το ατύχημα, είναι όμως και η άρνηση της συνθηκολόγησης με τις αιτίες που το προκάλεσαν. Και με αυτές τις αιτίες έχουμε κηρύξει όλοι πόλεμο και τον πόλεμο αυτόν πρέπει να τον κερδίσουμε… Δεν πρόκειται να αντιμετωπίσω το θέμα αυτό ως πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης. Ο αντίπαλός μας και εδώ, είναι το βαθύ κράτος του αναχρονισμού. […] Πρέπει να καταπολεμήσουμε τις νησίδες εκείνες που αντιστέκονται στον εκσυγχρονισμό…».
Τα παραπάνω αποτελούν δηλώσεις του Μητσοτάκη λίγες μέρες μετά τη χολιγουντιανή «συγνγώμη». Χωρίς να αναφέρει αυτή τη φορά με σαφήνεια το «ανθρώπινο λάθος», κάνει λόγο για κάποιες «αιτίες», για τον «αντίπαλο» και τις «νησίδες»…
Για το περιεχόμενο των χρησμών του Μητσοτάκη έχουν αναλάβει μέρες τώρα να διαφωτίσουν τον ελληνικό λαό οι γνωστοί καλοταϊσμένοι δημοσιογραφικοί κλόουν. Έχουν εξαπολύσει ένα πραγματικό πογκρόμ ενάντια στους εργαζόμενους και κυρίως στους συνδικαλιστικούς τους φορείς. Δεν είναι κανείς άλλος από το συνδικαλιστικό κίνημα, αυτό που παρουσιάζεται ως παθογένεια, ως βαθύ κράτος(!), αναχρονισμός και «νησίδα που αντιστέκεται». Στην αρχή οι δημοσιογραφικοί κανίβαλοι επιτέθηκαν άκομψα.
Τώρα, μια καλά οργανωμένη και σαρωτική προπαγάνδα, βυσσοδομεί όλο το 24ωρο για να αθωώσει τους εγκληματίες και να δικάσει τα θύματα. Κυβερνητικές και πολιτικές ευθύνες πουθενά! Αυτοί που έβριζαν, επαρκείς και αλαζόνες από το βήμα της βουλής και ωρύονταν για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων μια εβδομάδα πριν το έγκλημα, ανύπαρκτοι. Οι καταγγελίες, τα εξώδικα και οι αποκαλυπτικές παραιτήσεις εξαφανισμένα. Οι διαβεβαιώσεις φορέων και οργανισμών για τις εγκληματικές ελλείψεις συστημάτων ελέγχου και ασφάλειας… στα αζήτητα.
Τώρα, μια πρόστυχη επιχείρηση εξευτελισμού των εργαζομένων βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Ενδελεχής πληροφόρηση για τις γνωστικές ικανότητες, τις υπηρεσιακές μεταβολές, τους διαλόγους, τα σουβλάκια και τα πάρτι του σταθμάρχη. Ακόμη και για τα ρουσφέτια που τον έφεραν σε αυτή τη θέση. Και όλα αυτά γενικεύονται και παρουσιάζονται σαν γενική εικόνα των εργαζομένων στον ΟΣΕ, που σύμφωνα πάντα με το κυβερνητικό αφήγημα είναι δημιούργημα των συνδικάτων!
Τώρα, με αφορμή το έγκλημά τους, μια νέα επίθεση ενορχηστρώνεται και εξαπολύεται στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτό που παρουσιάζεται ως «βαθύ κράτος», ως αυτούς που διοικούν τον ΟΣΕ και που εν ολίγοις έχουν την απόλυτη ευθύνη. Ακρογωνιαίος λίθος της προπαγάνδας έγινε το τελευταίο διάστημα και η αξιολόγηση στο δημόσιο. Αιτία του εγκλήματος είναι η έλλειψή της, φωνάζουν κυβερνητικοί και δημοσιογραφικοί λαγοί. Και θυμωμένος ο Βορίδης σπεύδει στα δικαστήρια για να κηρυχθεί η απεργία-αποχή της ΑΔΕΔΥ από την αξιολόγηση παράνομη, προς αποκατάσταση της τάξης! Και όλοι αυτοί μαζί καταλήγουν στην αναγκαιότητα της άμεσης και καθολικής επιβολής της αξιολόγησης «παντού».
Από κοντά και η μνημονιακή σοσιαλδημοκρατία των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, που έχει κάθε λόγο να απομακρύνει τη συζήτηση από την εγκληματική κυβερνητική πολιτική που εφάρμοσαν και αυτοί στο παρελθόν και να την περιορίζει στο «δεξιό ρουσφέτι» του σταθμάρχη. Πρόκειται επί της ουσίας για τη συνέχεια των πένθιμων σιωπηρών διαμαρτυριών.
Για αυτό και η συζήτηση που θα γίνει στα πλαίσια της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας, όπως και κάθε άλλη που θα πραγματοποιηθεί στη βουλή, θα ψάχνει τις αιτίες οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που βρίσκονται. Για αυτό και -όπως όλα δείχνουν για μια ακόμη φορά- ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτε από την ελληνική δικαιοσύνη και από κανένα μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο. Άλλωστε η περίφημη «ανάληψη πολιτικής ευθύνης» που τόσο την επαινούν όλες αυτές τις μέρες τα πετσωμένα ΜΜΕ του ΣΚΑΪ και των ομοίων του, αποδεικνύεται κενή περιεχομένου. Για την ακρίβεια υπάρχει απόλυτη άρνηση ανάληψης οποιασδήποτε συγκεκριμένης πολιτικής ευθύνης από τη ΝΔ και το Μητσοτάκη -και για τον εαυτό του, αλλά και για τους προηγούμενους.
Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα
Παρά τις αγόγγυστες προσπάθειες όλου αυτού του κυρίαρχου και κυβερνητικού εσμού, η αλήθεια καταφέρνει να εκπέμπει το δικό της φως. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό παίζουν οι μεγαλειώδεις παλλαϊκές κινητοποιήσεις, που ξεδιπλώθηκαν από την επόμενη μέρα του εγκλήματος των Τεμπών.
Είναι αστείο να ισχυρίζεται κάποιος ότι η ασφάλεια τρένων που κινούνται με 150 και 200χλμ/ώρα είναι υπόθεση προφορικών εντολών, ασυρμάτων και κλειδιών που χειρίζονται κάποιοι σταθμάρχες. Για τέτοια σιδηροδρομικά δίκτυα, η ασφαλής λειτουργία και ο έλεγχος των τρένων μπορεί να γίνεται μόνο από ηλεκτρονικά συστήματα σε όλο το μήκος των γραμμών και καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Την έλλειψη αυτών των συστημάτων και τις εγκληματικές συνέπειες αυτής αποτυπώνει σε τελευταία έκθεσή του ακόμη και το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο. Όπως εξηγείται στην έκθεση, τα συστήματα ελέγχου και επικοινωνιών ETCS GSM-R δεν έχουν ακόμη τοποθετηθεί στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, επειδή… κοστίζουν! Τόσο κυνικά. Η εγκατάστασή τους προϋποθέτει την παύση δρομολογίων για ένα διάστημα και επεμβάσεις υψηλού (αλλά επιδοτούμενου από τους λαούς) κόστους στα δίκτυα. Όμως οι εταιρείες, αρνούμενες να απολέσουν κέρδη από την παύση των δρομολογίων, αιτήθηκαν την εξαίρεσή τους από την υποχρέωση εγκατάστασης τέτοιων συστημάτων! Έτσι «η προσωρινή μη εφαρμογή έγινε δεκτή βάσει του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ) της οδηγίας (ΕΕ) 2016/797, το οποίο αναφέρεται στην έλλειψη οικονομικής βιωσιμότητας της αναβάθμισης…» από την Κομισιόν! Κάθε σχόλιο περισσεύει.
Απέναντι σε αυτή την πολιτική
να υψωθεί η ελπίδα του παλλαϊκού αγώνα!
Σε αυτήν και σε παρόμοιες εκθέσεις, στους απεργιακούς αγώνες, στις επιστολές, τα εξώδικα και τα κείμενα παραίτησης των εργαζομένων βρίσκεται όλη η αλήθεια για τις αιτίες του εγκλήματος. Όποιος μετά από όλα αυτά ψάχνει ακόμη τις αιτίες αποκλειστικά στον σταθμάρχη, δεν κάνει άλλο από το να ξεπλένει τις πραγματικές ευθύνες μιας εγκληματικής πολιτικής και τους φορείς της. Δεν κάνει τίποτε άλλο από το να υποθάλπει την πολιτική που θα γεννήσει ξανά και ξανά αντίστοιχα εγκλήματα στο μέλλον.
Το έγκλημα αυτό έχει τη σφραγίδα της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων και της ασυδοσίας των επενδυτών. Έχει τη σφραγίδα της πολιτικής της εξάρτησης και της υποτέλειας, που με τα υποδουλωτικά μνημόνια οδήγησε στο ΤΑΙΠΕΔ τα δίκτυα και τις υποδομές, τον πλούτο της χώρας, για να εκποιηθεί στα ξένα και ντόπια ιδιωτικά συμφέροντα. Έχει τη σφραγίδα της πολιτικής των ελαστικών, πρόσκαιρων και κακοπληρωμένων εργασιακών σχέσεων. Έχει τη σφραγίδα της πολιτικής της ανάπτυξης και των δεικτών τους, που «ευημερούν» επειδή εδράζονται στην ασυδοσία των «επενδυτών» και τη σύνθλιψη των εργαζομένων.
Οι μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια των προηγούμενων ημερών είναι αυτά που κράτησαν και κρατάνε ζωντανή αυτή την αλήθεια. Αυτοί οι αγώνες ενάντια σε μία ακραία εγκληματική πολιτική είναι οι μόνοι που μπορούν να απαντήσουν στη σάπια προπαγάνδα τους και να βάλουν φρένο στην ασυδοσία τους. Είναι οι μόνοι που πραγματικά τιμούν τη μνήμη των 57 νεκρών αυτού του εγκλήματος. Η συνέχεια αυτού των μεγάλων παλλαϊκών κινητοποιήσεων είναι αναγκαία για να γεννηθεί η διέξοδος και η προοπτική.
Καμία ανοχή!
Καθολική καταδίκη της εγκληματικής πολιτικής τους!
