Στις 16/11 πραγματοποιήθηκε συνεδρίαση της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ, η πρώτη μετά την μεγάλη πανελλαδική απεργία της 9/11. Σε αυτή τη συνεδρίαση εκτός από την παράταξη των Παρεμβάσεων όλες οι υπόλοιπες δυνάμεις (παρατάξεις της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΜΕ-ΚΚΕ) παρέπεμψαν την όποια απόφαση για να δοθεί συνέχεια στην αγωνιστική απάντηση των εργαζομένων στο… επόμενο Γενικό Συμβούλιο. Για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, παρά την σωρευμένη κοινωνική οργή και τις αγωνιστικές διαθέσεις που εκδηλώνονται, κηρύσσουν την αδράνεια, την αναμονή και την αναβολή. (…)
Γνωρίζοντας ότι είμαστε μπροστά σε έναν ακόμη ακραία αντιλαϊκό προϋπολογισμό περιμένουν να φτάσουμε στις 5 του Δεκέμβρη για να πουν ότι δεν φτάνει ο χρόνος… αυτή τη φορά. Και να κηρύξουν τελευταία στιγμή μια κινητοποίηση από τα πριν υπονομευμένη. Δυστυχώς για όλους αυτούς οι σημερινές συνθήκες δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για χειρισμούς και ακροβασίες. Οι ευθύνες με τις οποίες βαρύνονται κάθε μέρα που αφήνουν και περνάει είναι τεράστιες. Χρέος των αγωνιστικών δυνάμεων, με τη συνεχή παρέμβασή τους στα πρωτοβάθμια σωματεία, είναι να διατρανωθεί η απαίτηση και να πολλαπλασιαστεί η πίεση για κήρυξη νέας πανελλαδικής απεργίας μπροστά στον προϋπολογισμό.
Πρόκειται για την πάγια τακτική που ακολουθούν και που, ειδικά τα τελευταία τρία χρόνια με την ομόφωνη επί της ουσίας σύμπραξη όλων των βασικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος, έχει οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση τους εργαζόμενους από την ανεμπόδιστη και ακόμα πιο ξέφρενη επιβολή μιας βαθιά αντιδραστικής πολιτικής από την άλλη.
Με τις τραγικές ευθύνες αυτών των ηγεσιών μετατράπηκε ο λαός μας 3 χρόνια τώρα σε απλό παρατηρητή πρωτόγνωρων γεγονότων και αντιλαϊκών ανατροπών. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες η πανελλαδική απεργία (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) της 9/11 ήταν μόλις η τρίτη (μετά τις 10/6/2021, 6/4/2022). Και τις δύο προηγούμενες φορές παρά τους βερμπαλισμούς και τις προφορικές δεσμεύσεις όλων αυτών για συνέχεια, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες επι της ουσίας κήρυξαν αγωνιστική σιγή. Το ίδιο ακριβώς επιχειρούν να κάνουν και σήμερα παρά τις έκρυθμες συνθήκες στις οποίες οδηγεί τον λαό η ακρίβεια και ο πληθωρισμός, αλλά και τα αλλεπάλληλα πολεμικά σενάρια που υφαίνουν σε βάρος του οι ιμπεριαλιστές και η ντόπια πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας.
Για την ιστορία, η απεργία της 9/11 αποτελεί «υπόσχεση» όλων αυτών των δυνάμεων από τον περασμένο Απρίλη. Από τότε «ψάχνουν» τη συνέχεια των αγώνων του συνδικαλιστικού κινήματος, την «προετοιμάζουν» και ομόφωνα διαρκώς την αναβάλλουν. Κάτω από πολύ έντονες πιέσεις αναγκάστηκαν όλοι αυτοί ομόφωνα στις αρχές του Σεπτέμβρη να ορίσουν απεργία δυο μήνες μετά, ελπίζοντας ότι η δίμηνη αδράνεια θα οδηγούσε σε άμβλυνση της οργής. Όμως, δυστυχώς για τις επιδιώξεις τους, η πραγματικότητα είναι που οδηγεί τις αντιδράσεις του κόσμου και η 9/11 αποτέλεσε μια εξαιρετικά μαζική κινητοποίηση για τα δεδομένα των τελευταίων ετών. Απέναντι στην κριτική που αυτές οι δυνάμεις δέχονταν από τον Σεπτέμβρη, ορκίζονταν ότι θα υπάρξει πρόταση για αγωνιστική συνέχεια αφού πρώτα εκτιμήσουν τη συμμετοχή στην απεργία και τις συγκεντρώσεις. Αμέσως μετά την απεργία θα υπάρξει νέα απόφαση έλεγε η ΔΗΣΥ, ακόμη και την ίδια μέρα υπερθεμάτιζε το ΠΑΜΕ.
Τώρα που και οι ίδιοι αναγκάζονται να «εκτιμήσουν» ότι η συμμετοχή ήταν ελπιδοφόρα, όχι μόνο δεν κάλεσαν κάποιο έκτακτο ΓΣ όπως υπόσχονταν, αλλά ούτε καν σκιαγραφούν κάποιου είδους πρόταση για το μέλλον. Παραπέμπουν την όποια απόφαση στο συνέδριο και στο ΓΣ (5/12) που πάντα γίνεται πριν από αυτό. Χωρίς καμία συγκεκριμένη πρόταση από κανέναν. Ροκανίζουν για μια ακόμη φορά το χρόνο. Υπονομεύουν σταθερά τις αγωνιστικές διαθέσεις και προοπτικές. Καλλιεργούν διαρκώς ολέθριες αυταπάτες και προσδοκούν αλλαγές δείχνοντας όλες αυτές οι δυνάμεις (παρατάξεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ-ΠΑΜΕ) τις κάλπες. Γνωρίζοντας ότι είμαστε μπροστά σε έναν ακόμη ακραία αντιλαϊκό προϋπολογισμό περιμένουν να φτάσουμε στις 5 του Δεκέμβρη για να πουν ότι δεν φτάνει ο χρόνος… αυτή τη φορά. Και να κηρύξουν τελευταία στιγμή μια κινητοποίηση από τα πριν υπονομευμένη. Δυστυχώς για όλους αυτούς, οι σημερινές συνθήκες δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για χειρισμούς και ακροβασίες. Οι ευθύνες με τις οποίες βαρύνονται κάθε μέρα που αφήνουν και περνάει είναι τεράστιες. Χρέος των αγωνιστικών δυνάμεων, με τη συνεχή παρέμβασή τους στα πρωτοβάθμια σωματεία, είναι να διατρανωθεί η απαίτηση και να πολλαπλασιαστεί η πίεση για κήρυξη νέας πανελλαδικής απεργίας μπροστά στον προϋπολογισμό.
