Οι δημοσκοπήσεις διαδέχονται η μια την άλλη. Τα μαντάτα, ακόμα και αυτά που κοινοποιούνται, δεν είναι και τόσο ευχάριστα για τους διεκδικητές της κυβερνητικής εξουσίας. Η εκρηκτική αύξηση της ακρίβειας μετά από δώδεκα χρόνια συνεχούς αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος σε συνδυασμό με την καταλυτική επίδραση του πολύνεκρου εγκλήματος των Τεμπών στις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις έχουν ενισχύσει τους αστάθμητους παράγοντες στη διαμόρφωση των εκλογικών προτιμήσεων και της συμπεριφοράς ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Υπόγειες διεργασίες συντελούνται και η δυσαρέσκεια και αγανάκτηση που κατευθύνονται σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, πρωτίστως, διευρύνονται. Ο ασθενής νέος δικομματισμός, μετά την καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ κατά τη μνημονιακή περίοδο, φθίνει. Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει, ακόμη απροσδιόριστα. Οι παράγοντες αστάθειας και κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος δυναμώνουν. Το εκλογικό αποτέλεσμα ενδέχεται να υποχρεώσει σε αναδιατάξεις και αναπροσαρμογές.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, τα κομπιουτεράκια των επιτελείων έχουν πιάσει φωτιά και οι μηχανισμοί προπαγάνδας έχουν μπει σε πυρετώδη κίνηση. Με τα διατεταγμένα ΜΜΕ να συμμετέχουν και να πλειοδοτούν σε μια επιχείρηση ακραίας κινδυνολογίας, στο γνωστό ρόλο χειραγωγού της κοινής γνώμης. Ο αποπροσανατολισμός, η συσκότιση και η παραπληροφόρηση, η εικονική πραγματικότητα, τα ψεύτικα λόγια και οι μεγάλες κουβέντες, οι εκβιασμοί και τα κάλπικα διλήμματα έχουν επιστρατευθεί για να φρενάρουν τη λαϊκή χειραφέτηση και ριζοσπαστικοποίηση, για να μειώσουν και αποτρέψουν τις διαρροές και να εξασφαλίσουν εκλογικά αποτελέσματα που θα επιτρέπουν την απρόσκοπτη συνέχιση της αντιλαϊκής διακυβέρνησης της χώρας.
Δεν λένε κουβέντα…
Μια κακόγουστη παράσταση των δυο «μονομάχων» και των «θιάσων» τους, με εξυπνακισμούς και φτηνιάρικες ατάκες, μπόλικη αλαζονεία και κυνισμό, προβάλλεται στις οθόνες και περιοδεύει στην Ελλάδα. Η «πολιτική» επικαιρότητα εστιάζει και σχεδόν εξαντλείται στη σκανδαλοθηρία και παραδημοσιογραφία, στις Καϊλήδες και τους Γεωργούληδες, σε μια παρέλαση του ευτελούς και του «τίποτα». Στο περιθώριο αυτών, οι δυο αρχηγοί και από κοντά και ο μπαλαντέρ υπόσχονται και κάποια πράγματα -αύξηση μισθών, συντάξεων κλπ- που δεν έκαναν ποτέ σαν κυβερνήσεις και ούτε, βεβαίως, θα κάνουν όταν και όποιοι ξανακυβερνήσουν. Επιπλέον, έχουν το θράσος να παριστάνουν τους σωτήρες και να ξεστομίζουν μεγάλα λόγια, όταν έχουν καταδικάσει ένα λαό να ζει σε συνθήκες γενικευμένης ανασφάλειας και δραματικής υποβάθμισης των όρων και των συνθηκών ζωής και εργασίας και όταν έχουν παραδώσει την Ελλάδα αλυσοδεμένη σε δανειστές και δυνάστες. Και να μιλούν για την Παιδεία και την Υγεία αυτοί που τις ξεθεμελίωσαν. Και για τη λαϊκή κατοικία αυτοί που την παρέδωσαν στα funds.
Και δεν λέει κανένας τους κουβέντα, βεβαίως, για το ότι η Ελλάδα, μετά τις εκλογές, επιστρέφει στο καθεστώς της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ότι ο στόχος του πλεονάσματος, που υπαγορεύεται από την ΕΕ, το περίφημο Ταμείο Ανάκαμψης και η νέα μεγάλη «εθνική προτεραιότητα» της απόκτησης της «επενδυτικής βαθμίδας» συνοδεύονται από δρακόντειους όρους και δεσμεύσεις, αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και σκληρά αντιλαϊκά προγράμματα. Απαρέγκλιτη εφαρμογή, δηλαδή, της γνωστής νεοφιλελεύθερης πολιτικής που «εγγυάται» την «ανθεκτικότητα» των οικονομιών με μόνιμους αδυσώπητους μηχανισμούς ελέγχου από την ΕΕ.
Δεν λέει, επίσης, κανένας τους κουβέντα για το ότι, επίσης μετά τις εκλογές σε Ελλάδα και Τουρκία, δρομολογούνται από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, κυρίως, μεθοδεύσεις που θα «προτρέπουν» την όποια ελληνική κυβέρνηση σε έναν ταπεινωτικό διάλογο με την Τουρκία. Ότι εκβιάζονται «λύσεις» που θα οδηγούν στον περιβόητο «επώδυνο συμβιβασμό», ακρωτηριάζοντας ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και αμφισβητώντας ευθέως την ελληνική εθνική κυριαρχία. Τα συμφέροντα των ΗΠΑ, της Δύσης και του ΝΑΤΟ, ο σφοδρός ανταγωνισμός τους με τη Ρωσία και την Κίνα απαιτούν τη διαφύλαξη της συνοχής του ΝΑΤΟ και την Τουρκία μέσα σε αυτό. Οι τελευταίες δηλώσεις του Αμερικανού πρέσβη Τζ. Τσούνη, που πέρασαν σαν να μην έγιναν…, ήταν εύγλωττες και αποκαλυπτικές σε αυτή την κατεύθυνση.
Σιωπή καλύπτει και τα δυο ολόκληρα χρόνια εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας με τα μαύρα ρεκόρ, τον ακραίο εκφοβισμό, τον αυταρχισμό, τις φασιστικές απαγορεύσεις και τη βίαιη καταστολή. Τα Τέμπη ξεχάστηκαν, οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες επίσης.
Σε όλα αυτά, που τα σκεπάζει ένα βαρύ πέπλο σιωπής, και τα τρία κόμματα -ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ- ομονοούν και ταυτίζονται επί της ουσίας. Καλύπτουν τον εαυτό τους και το ένα καλύπτει το άλλο. Γι’ αυτό είναι έξω από την προεκλογική συζήτηση και «αντιπαράθεση», γι’ αυτό δεν λένε κουβέντα…
Οι ένοχοι είναι γνωστοί
Οι ένοχοι της κακοδαιμονίας του λαού και του τόπου είναι γνωστοί. Η ελληνική οικονομική ολιγαρχία, οι προστάτες της ιμπεριαλιστές -ΗΠΑ και ΕΕ-, οι εκάστοτε κυβερνήσεις και όλοι οι θεσμικοί στυλοβάτες τους. Αυτοί που τώρα διεκδικούν τη λαϊκή ψήφο και συμμετέχουν στα σενάρια διακυβέρνησης της χώρας -ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ- ανήκουν σε αυτούς, τους κατεξοχήν ένοχους.
Όλοι αυτοί, μαζί, στέκονται απέναντι από το λαό. Και πασχίζουν να ενσωματώσουν τη διάχυτη αγανάκτηση του λαού και της νεολαίας, να ελέγξουν την αμφισβήτηση, τις ανησυχίες και την αποδοκιμασία τους, να μετατρέψουν τη βουβαμάρα και την απογοήτευση πλατιών εργατολαϊκών στρωμάτων σε συστράτευση, ώστε να διασφαλιστεί η σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και η απρόσκοπτη διαιώνιση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Το ζητούμενο, για το λαό, δεν είναι η ανατροπή του ενός κόμματος για να επικρατήσει το άλλο, όπως εμμονικά διακηρύσσουν -με διαφορετικό δημαγωγικό περιτύλιγμα- η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Δεν είναι η μια μορφή κυβέρνησης συνεργασίας ή η άλλη. Όλα αυτά είναι ψεύτικα διλήμματα και σεναριολογία που αποβλέπουν στον εγκλωβισμό του λαού στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς της οικονομικής ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Χρόνια κρατάει αυτή η ιστορία… Η συνταγή έχει δοκιμαστεί σε πολλές εκδοχές. Και τα πράγματα δεν αλλάζουν. Διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικά κόμματα, διαφορετικοί συνδυασμοί, αλλά συνεχίζεται η ίδια αντιλαϊκή πολιτική, με διαφοροποιήσεις που δεν αλλάζουν την ουσία. Και το σημαντικότερο, δεν δημιουργούν προϋποθέσεις λαϊκής χειραφέτησης. Δεν δημιουργούν όρους για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη Ελλάδα, με εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία, ειρήνη, λαϊκή ευημερία.
Οι εκλογές είναι ένα επεισόδιο που τελειώνει στις 21 Μαΐου, άντε αρχές Ιουλίου εάν υπάρξουν δεύτερες κάλπες. Η επόμενη μέρα, η επόμενη περίοδος έχουν σημασία. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως η δυνατότητα αποδοκιμασίας και επιδοκιμασίας ιδεολογιών και πολιτικών θα πρέπει να εκχωρείται στους εκβιαστές-φορείς της αστικής πολιτικής. Η ψήφος του καθενός πρέπει να εναρμονίζεται, να απηχεί τα πιστεύω του, να τον εκφράζει. Να στέλνει το αναγκαίο μήνυμα στους εκφραστές της αντιλαϊκής πολιτικής. Να στενεύει τα περιθώριά τους να κυβερνούν ασύδοτοι, οχυρωμένοι πίσω από τη λαϊκή, τάχα, έγκριση. Και επειδή οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο, η επόμενη μέρα να μας βρει στους δρόμους του αγώνα για το δίκιο και τα δικαιώματά μας. Είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να οδηγήσει σε ελπιδοφόρες εξελίξεις την υπόθεση του λαού.
