Πάψε με ευχές να ελπίζεις
οι θεοί πως θα λυγίσουν
Μετα-μοντέρνοι και μετ-αλλαγμένοι, μετ-εωριζόμαστε, μετα-νάστες σ’ αυτόν τον πελώριο κόσμο, προσπαθώντας να λύσουμε τους γρίφους τής μετα-ιστορίας και της μετα-μυθοπλασίας.
Απόσπασμα από μετα-πτυχιακή διάλεξη; Ρήσεις φιλοσοφημένων τύπων που προτείνουν «μια πολυφωνική επανεπίσκεψη και ερμηνεία του παρελθόντος και της ιστορίας»; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Μην ανησυχείτε. Η στήλη βρέθηκε μπροστά στις ιταλικές εκλογές, τη Μελόνι και το «μεταφασιστικό» κόμμα της, τη Μελόνι, τη «45χρονη μεταφασίστρια»!! κατά τις γραφές των «έγκυρων» μέσων ενημέρωσης (in.gr 27/9/2022) και περιέπεσε σε μια …διάθεση μετα-ποίησης.
Και μπορεί το ΜΕΤΑ να απασχολεί τους διανοούμενους -και θα λέγαμε τους ενσωματωμένους από αυτούς- αλλά όλα έχουν όρια που δεν πρέπει να τα αφήσουμε να ξεχειλώσουν. Φυσικά και η γλώσσα εξελίσσεται μέσα στο χρόνο. Αλήθεια αιώνια. Αλλά, άλλο η εξέλιξη στη ζωή και άλλο τα επινοήματα των κλεισμένων σε τέσσερεις τοίχους και μερικά αμφιθέατρα. Πολύ δε περισσότερο, όταν αυτά στοχεύουν σε μια «επανεπίσκεψη και ερμηνεία του παρελθόντος και της ιστορίας» (ΑΥΓΗ 18/4/2018).
Το κόμμα της Μελόνι είναι φασιστικό. Το να το χαρακτηρίζεις μεταφασιστικό, τι εξυπηρετεί; Ή είναι μια μετα-μπούρδα ή είναι πλυντήριο. Μη τρομάζετε, είναι μετα-φασιστικό, μας λένε. Πιο ελαφρύ βρε παιδί μου. Ολίγον φασιστικό. Πώς λέμε ολίγον έγκυος; Το φασισμό και αστακομακαρονάδα να τον ονομάσεις, φασισμός θα είναι με όλα του τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά. Ακόμα κι όταν τα κρύβει και παριστάνει τον αντισυστημικό, κατακεραυνώνοντας το «σύστημα» σαν διεφθαρμένο, αναποτελεσματικό για το λαό, είναι το μακρύ χέρι «των πιο αντιδραστικών, σωβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου», κατά πως έλεγε ο Δημητρώφ. Και τώρα και τότε, όταν ο Μουσολίνι, που θαυμάζει χωρίς να το κρύβει η Μελόνι, ανακοίνωνε την ίδρυση του κόμματός του, του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος, το 1921, από το κτίριο του Συνδέσμου Ιταλών Βιομηχάνων, στο Μιλάνο. Ο Μουσολίνι που, όταν κυβέρνησε, έριξε το εργατικό μεροκάματο στο μισό, τους φτωχούς αγρότες στην πείνα, δολοφόνησε συνδικαλιστές και κομμουνιστές.
Γνωστή από την Ιστορία, χωρίς ερμηνεία και επανεπίσκεψη, η στήριξη που είχε από τους βιομήχανους της Ιταλίας ή της Γερμανίας ο φασισμός. Γι’ αυτά έχουν γραφτεί τόμοι και τόμοι. Και χρήσιμο θα ήταν να ξεφυλλίσουμε μερικούς τέτοιους. Τώρα που ο φασισμός προωθείται από τα ίδια αντιδραστικά, σωβινιστικά και ιμπεριαλιστικά στοιχεία, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, προκειμένου να αλέσουν τα μυαλά των λαών, καταληστεύοντάς τους και εξωθώντας τους στην πείνα, με τα μάτια σφαλιστά.
Ας αφήσουμε τις μετα-μπούρδες και ας γυρίσουμε στη χρήση της γλώσσας. Οι ενσωματωμένοι διανοούμενοι των «δεξαμενών σκέψης», αλλά και οι αγαθιάρηδες αριστερούληδες νομίζουν πως αλλάζοντας τις λέξεις, οι μεν θα ξεγελάσουν, οι δε θα πρωτοτυπήσουν. Τους πρώτους άσ’ τους. Οι δεύτεροι μας απασχολούν. Η αγωνία τους να μιλήσουν «σύγχρονα», όχι με παλιούς όρους, όχι «ξύλινα» βρε αδελφέ, έχει αγαθή πρόθεση. Και μπορεί ο ιμπεριαλισμός να λέγεται και να είναι έτσι από το 1900 (ξύλινα – ξεξύλινα), δεν έτυχαν όμως της ίδιας ασυλίας οι έννοιες της απεργίας ή της διαδήλωσης. Στη δεκαετία του 1980, η παραζάλη της Παγκοσμιοποίησης αμφισβήτησε, από τα «αριστερά», τις μεθόδους πάλης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. «Να βρούμε νέες μορφές πάλης», «η διαδήλωση και η απεργία είναι ξεπερασμένες μορφές πάλης», «να διατυπώσουμε νέα θεωρία». Αυτούς και άλλους …νεωτερισμούς συναντούσαμε τότε. Έκτοτε κανείς δε βρήκε τα νέα εργαλεία για τον αγώνα και κανείς δεν πρότεινε κάτι. Οι απεργίες είναι απεργίες πάνω από 40 χρόνια μετά. Δεν πας στη δουλειά, περιφρουρείς την απεργία, φτιάχνεις απεργιακό ταμείο, όπως και στις αρχές του 1900. Οι διαδηλώσεις γίνονται πάντα με τα πόδια, όταν οι άνθρωποι εξεγείρονται και ζητούν το δίκιο τους, έξω από τα υπουργεία, τη Βουλή, τα εργοστάσια.
Μετά ταύτα και αφού η καταπίεση είναι καταπίεση, εμείς απεργίες και διαδηλώσεις.
Τάνια
