Πληθαίνουν συνεχώς οι καταγγελίες γυναικών για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βιασμούς και συμπεριφορές που καταρρακώνουν την ανθρώπινη και γυναικεία αξιοπρέπεια. Μέχρι στιγμής άνοιξαν τα στόματα των πλουσίων (πιθανόν) μα σίγουρα διασήμων! Αυτό βέβαια δεν μειώνει στο ελάχιστο την σοβαρότητα του ζητήματος.
Είναι η κορφή του παγόβουνου…
Όμως το παγόβουνο υπάρχει και είναι ακίνητο και αρκούντως …παγωμένο!
Είναι ο βουβός ανομολόγητος πόνος των εργατριών, των πωλητριών, των κοριτσιών που εργάζονται σε γραφεία, των μεταναστριών, των προσφυγισσών… Των γυναικών που δεν μίλησαν και ίσως δεν θα μιλήσουν ποτέ…
Η εξήγηση είναι απλή όσο και σκληρή – ο φόβος. Φοβούνται να μη χάσουν την δουλειά τους. Φοβούνται μην τις απελάσουν… Φοβούνται πως αν μιλήσουν δεν θα ξαναβρούν ποτέ δουλειά….
Γι’ αυτές τις γυναίκες, που δεν έχουν πατρίδα ή μπάρμπα στην Κορώνη και πατέρα με λεφτά, απέλαση ή ανεργία είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου! Όπως και να το κάνουμε, άλλο λαός και άλλο Κολωνάκι -που λέει και το τραγούδι!
Υπάρχει το αίτιο και το αιτιατό – η αιτία και το αποτέλεσμα / η ανεργία που φέρνει φτώχεια σε κάνει να φοβάσαι. Ο φόβος σε κάνει να σκύβεις πιο πολύ. Η ανεργία είναι ταπείνωση και η ταπείνωση σε κάνει να σκύβεις πιο πολύ….
Το πρόβλημα, λοιπόν, πρωτίστως είναι η ανεργία και δευτερευόντως ο φόβος!
Σήμερα η κατάσταση δύσκολη, ο ουρανός είναι μουντός – αποδιάρθρωση της εργατικής τάξης στους χώρους δουλειάς και υποχώρηση της ταξικής πολιτικής. Και η ανυπαρξία του συλλογικού καθοδηγητή, εκείνου που τροφοδοτεί τους αγώνες και την αλληλεγγύη και την εμπιστοσύνη!
Λευτεριά θα πει δύναμη – λέει ο Βάρναλης στο μονόλογο του Μώμου.
Η γυναίκα του λαού θα σπάσει τη σιωπή της, μόνο όταν γίνει δυνατή!
Και θα γίνει δυνατή η γυναίκα του λαού, μόνο αν το λαϊκό κίνημα δυναμώσει!
Μόνο όταν τα σωματεία, τα συνδικάτα, οι σύλλογοι σκύψουν και ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα – παλέψουν για πολιτισμό, για αξιοπρεπές μεροκάματο κι όχι επίδομα, για παιδικούς σταθμούς και σχολειά, για ίσα δικαιώματα ντόπιων και ξένων / όταν παλέψουν πάνω απ’ όλα για το δικαίωμα στη δουλειά! Με τη συμμετοχή όλων – γυναικών και ανδρών!
Τ’ αφεντικά -μεγάλα και μικρά, νευρικά και ….γαλαντόμα, με βαριά πτυχία και καντάρια διδακτορικά- θα πάψουν να παρενοχλούν, να εκβιάζουν και να βιάζουν μόνο όταν αισθανθούν στο σβέρκο τους την καυτή ανάσα του οργανωμένου λαού!
Οι Ηρωδιάδες της Βουλής, που σήμερα κλαίνε για τους βιασμούς και τις παρενοχλήσεις των γυναικών που τόλμησαν να σπάσουν την σιωπή, είναι οι ίδιες που μαζί με τους άνδρες συνάδελφους τους ψηφίζουν το ένα μετά το άλλο νομοσχέδια μέσα στην πανδημία – νομοσχέδια που ρίχνουν στο βάραθρο τις ομόφυλές τους και τις αφήνουν χωρίς δουλειά, χωρίς περίθαλψη, χωρίς υποστήριξη, χωρίς συνδικάτο, χωρίς σχολειό για τα παιδιά τους, χωρίς σπίτι, χωρίς ζωή…
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ λιπαίνουν το έδαφος των βιασμών ….
Δήμητρα Σαμαρά
