Διαβάζουμε σε ολιγόλογο δημοσίευμα του Ριζοσπάστη (19 Σεπτεμβρίου 2019) πως ο γ.γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας και άλλα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ είχαν συνάντηση στην έδρα του ΚΚΕ με πολυμελή αντιπροσωπεία στελεχών του ΚΚ Βιετνάμ, με επικεφαλής μέλος του Π.Γ.
Σύμφωνα με το Ριζοσπάστη, «Οι δύο αντιπροσωπίες αντάλλαξαν απόψεις για τις εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις, την ανάπτυξη των διμερών σχέσεων και της διεθνιστικής αλληλεγγύης, την ενίσχυση των σχέσεων ανάμεσα στον βιετναμέζικο και τον ελληνικό λαό», και ο επικεφαλής της βιετναμέζικης αντιπροσωπείας εκ μέρους του ΚΚ Βιετνάμ προσκάλεσε τον Δ. Κουτσούμπα να επισκεφτεί το Βιετνάμ.
Τα παραπάνω πολύ ωραία και σχεδόν ειδυλλιακά, δεν είναι ωστόσο τίποτε άλλο, παρά ένα ακόμα χαρακτηριστικό δείγμα μιας αλλοπρόσαλλης πολιτικής, έξω από αρχές. Οι σχέσεις του ΚΚΕ με το ΚΚ Βιετνάμ, θυμίζουν τις αντίστοιχες κομματικές σχέσεις του ΚΚΕ με το ΚΚ Κίνας.
Απ’ τη μιά καταγγέλλουν την κινέζικη πολιτική σαν ιμπεριαλιστική, απ’ την άλλη μετέχουν από κοινού στις γνωστές «Διεθνείς συναντήσεις των ΚΚ» και συνυπογράφουν με το ΚΚ Κίνας (που καθοδηγεί την ιμπεριαλιστική πολιτική) κομμουνιστικά μανιφέστα «διεθνιστικής αλληλεγγύης» και κοινής «αντιιμπεριαλιστικής δράσης».
Τα ίδια κάνουν και με το ΚΚ Βιετνάμ.
Πριν από κάποια φεγγάρια, η ίδια περίπου αντιπροσωπεία του ΚΚΕ είχε προσκληθεί και επισκεφτεί το Βιετνάμ και διεξήγαγε συνομιλίες με την ηγεσία του ΚΚ Βιετνάμ.
Επιστρέφοντας, οι εικόνες που παρουσίασαν (στον Ριζοσπάστη) ήταν πως στο Βιετνάμ κυριαρχούν σχεδόν καθολικά, σ’ όλους τους τομείς της οικονομίας του, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, με άλλα λόγια πως ο υποτιθέμενος σοσιαλισμός («της αγοράς») του Βιετνάμ, είναι στην ουσία σκέτος καπιταλισμός. Εξ’ άλλου σε διάφορες κατά καιρούς αναλύσεις του Ριζοσπάστη για τα τεκταινόμενα ευρύτερα στην περιοχή αυτή, όχι μόνο αποδοκιμάζονταν η «οικονομία της αγοράς» του Βιετνάμ αλλά και η διεθνής πολιτική του, ως πολιτική εντεταγμένη στον διεθνή ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, προσαρμοσμένη λίγο ως πολύ στις αμερικανικές επιταγές και χειραγωγούμενη στην πράξη από τις ΗΠΑ.
Αλλά όπως βλέπουμε, όλα αυτά, δεν τους εμποδίζουν να αναπτύσσουν τις «διεθνιστικές» σχέσεις τους, να κάνουν κηρύγματα αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης κλπ. Ο οππορτουνισμός δε θα ήταν αντάξιος του εαυτού του, αν κολλούσε σε τέτοιες λεπτομέρειες…
