Το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, για να εμφανίσει ως δήθεν σπουδαίο φιλεργατικό μέτρο τη θέσπιση της «κάρτας εργασίας», πρόβαλε σε ένα ευτελές τηλεοπτικό σποτ την κάρτα εργασίας ως ένα μέσο με το οποίο καταγράφονται «με μια κίνηση Ωράριο, Υπερωρίες, Υπερεργασία, Άδειες, Ρεπό, Βάρδιες, Τηλεργασία, Διαλείμματα», με το οποίο «το τέλος της αδήλωτης και της υποδηλωμένης εργασίας έχει ξεκινήσει»!
Σύμφωνα με τη νομοθετική διάταξη για την κάρτα εργασίας, μέσω μίας εφαρμογής ο εργαζόμενος θα καταγράφει την εργασιακή του καθημερινότητα στο σύστημα ΕΡΓΑΝΗ και, σύμφωνα με την κυβέρνηση, αυτό θα τον εξασφαλίζει απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία.
Ώστε λοιπόν τόσο απλό ήταν! Φτιάχνοντας μια ηλεκτρονική κάρτα εργασίας καταργείς την καταστρατήγηση των εργατικών δικαιωμάτων από τον εργοδότη! Ποιον θέλει να κοροϊδέψει με θράσος η κυβέρνηση και το υπουργείο εργασίας;
Άλλωστε, από τις πρώτες μέρες εφαρμογής του μέτρου, όπως καταγγέλλουν μια σειρά σωματεία και συνδικάτα για χώρους δουλειάς που έχει αρχίσει να εφαρμόζεται πιλοτικά η κάρτα εργασίας, οι εργαζόμενοι κάθε άλλο παρά απαλλάχθηκαν από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Αντίθετα, τη γεύτηκαν και με την κάρτα εργασίας.
Ανάμεσα στα άλλα καταγγέλλουν ότι, εργαζόμενοι πάνε νωρίτερα για δουλειά αλλά οι εργοδότες τούς λένε να «χτυπάνε την ψηφιακή κάρτα» αργότερα, συμπληρώνουν το ωράριο εργασίας και ενώ συνεχίζουν να δουλεύουν οι εργοδότες τούς βάζουν να «χτυπήσουν την ψηφιακή κάρτα», μερικώς απασχολούμενοι δουλεύουν «κρυφά» 8ωρο, εργαζόμενοι καλούνται να δουλέψουν τα «ρεπό» χωρίς να «χτυπήσουν την ψηφιακή κάρτα», οδηγοί από τη στιγμή που δεν φαίνονται εντός του καταστήματος δεν «χτυπούν την ψηφιακή κάρτα», εργαζόμενοι τηλεργάζονται και δεν καταγράφονται από την κάρτα.
Τι δείχνουν όλα αυτά τα κρούσματα; Ότι η αντιμετώπιση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας είναι υπόθεση υπεράσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων από τους ίδιους του εργαζόμενους, είναι υπόθεση καθημερινής πάλης των συνδικάτων τους και όχι υπόθεση κάποιας ψηφιακής κάρτας την οποία μπορεί ο εργοδότης, με την οικονομική πίεση, την απειλή της απόλυσης και τον εκφοβισμό, να την αχρηστεύσει και ακόμη να τη μετατρέψει σε κάλυμμα των αυθαιρεσιών του. Πολύ περισσότερο που τώρα και η υποτιθέμενη υπηρεσία ελέγχου εφαρμογής των εργατικών ρυθμίσεων (ο ΣΕΠΕ) έχει οδηγηθεί από την κυβέρνηση σε μεγαλύτερη αποδιάλυση με τον προηγηθέντα νόμο Χατζηδάκη, που κατάργησε τον κρατικό χαρακτήρα του και τον έκανε «Ανεξάρτητη Αρχή» για να μη λογοδοτεί για τα πεπραγμένα του (ας σημειωθεί ότι ο ΣΕΠΕ από το 2017, σύμφωνα με τελευταία δημοσιοποιημένα στοιχεία του ίδιου, είχε τη δυνατότητα να κάνει έλεγχο σε όλες τις επιχειρήσεις της χώρας για τους όρους εργασίας μόνο μία φορά ανά 8 χρόνια!).
Η κυβερνητική δημαγωγία για την κάρτα εργασίας δεν πρέπει να εξαπατήσει τους εργαζόμενους.
