Απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ιταλικού Μαρξιστικού Λενινιστικού Κόμματος (PMLI)
Η επιδημία απογύμνωσε επίσης την ανακοινωθείσα καταστροφή της δημόσιας υγείας που διαχειρίζονται οι Περιφέρειες, μετά από δεκαετίες περικοπών προσωπικού, κλείσιμο νοσοκομείων και ιδιωτικοποιήσεις και η οποία είναι πλέον εντελώς απροετοίμαστη και ανεπαρκής για την αντιμετώπιση της κρίσης, συμπεριλαμβανομένης της πολυπαινεμένης, από την Lega, Υγείας στη Λομβαρδία για την υπεροχή της.
37 δισεκατομμύρια κόπηκαν από την Εθνική Υπηρεσία Υγείας τα τελευταία 10 χρόνια. 40 χιλιάδες κλίνες τα τελευταία 15 χρόνια και 115 νοσοκομεία έκλεισαν μεταξύ 2010 και 2017. Σύμφωνα με το ιατρικό συνδικάτο (Anaao), μεταξύ 2009 και 2018 ο αποκλεισμός νέων προσλήψεων για τις θέσεις όσων βγήκαν σε σύνταξη, ή απεβίωσαν αφάνισε 7.700 γιατρούς και περισσότερους από 12.000 νοσηλευτές. Και από τώρα έως το 2025 θα έχουμε έλλειψη 17.800 ειδικευόμενων, ενώ λείπουν ήδη 22.000 νοσηλευτές.
Η σύγκριση με την υγεία άλλων ευρωπαϊκών χωρών είναι επίσης άγρια: σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κοινοβουλίου, η Εθνική Υπηρεσία Υγείας δαπανά κατά μέσο όρο 2.545 δολάρια για κάθε Ιταλό πολίτη, ενώ στη Νορβηγία δαπανά 5.289 δολάρια και στη Γερμανία 5.056 δολάρια. Και αν στην Ιταλία μειώσαμε από 3,9 σε 3,2 τα κρεβάτια ανά χίλιους κατοίκους κατά τη δεκαετία 2007-17, στην Ευρώπη η μείωση ήταν κατά μέσο όρο από 5,7 σε 5. Για να μην αναφέρουμε την τάση αύξησης των κατά κεφαλήν δαπανών για την υγεία, η οποία για την Ιταλία είναι μακράν η τελευταία θέση μεταξύ των χωρών του G7.
Επομένως, η επιδημία βρήκε την υγεία ήδη εξαντλημένη και σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης από χρόνια, και ως εκ τούτου εντελώς ανεπαρκή για να την αντιμετωπίσει, ειδικά εάν συνεχίσει να εξαπλώνεται. Σε καμία περίπτωση ο ίδιος σύμβουλος του υπουργού Υγείας, Walter Ricciardi (μέλος της ΠΟΥ), δεν ζήτησε ένα έκτακτο μέτρο για προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών. Η δημόσια υγεία στα χέρια των Περιφερειών, με τα τεράστια κονδύλια που πρέπει να διαχειριστούν, έχει προωθήσει σημαντικά τη διαφθορά (βλέπε τη διαχείριση της Formigoni) και την ιδιωτική υγεία, η οποία στην Λομβαρδία έχει απορροφήσει το 40% των δαπανών για την υγεία, και έχει αποδειχθεί απόλυτα απούσα σε αυτήν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Πράγματι, επωφελείται από την κατάσταση για να αυξήσει ακόμη περισσότερο τα κέρδη της, καθώς τα δημόσια νοσοκομεία είναι γεμάτα ασθενείς με κορονοϊό και οι χρήστες αναγκάζονται να απευθύνονται σε ιδιώτες για επισκέψεις και επείγουσες εξετάσεις. Αν, όπως λένε, οι ιδιωτικές εγκαταστάσεις διαθέσουν κρεβάτια και προσωπικό για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θα πρέπει να δούμε αν και αυτό δεν θα οδηγήσει σε νέα κερδοσκοπία εις βάρος του πληθυσμού. Όλα αυτά θα πρέπει να αποτελέσουν ένα άλλο κώδωνα συναγερμού κατά του σχεδίου «διαφοροποιημένης αυτονομίας» που οι κυβερνήτες της Λομβαρδίας, του Βένετο και της Εμίλια-Ρομάνια ετοιμάζονται να πραγματοποιήσουν, με τη διαθεσιμότητα της κυβέρνησης Conte 2, σε πολλά άλλα θέματα ζωτικής σημασίας για τις μάζες, όπως το σχολείο, η ενέργεια, οι υποδομές κ.λπ.
