Μετά από δέκα χρόνια, η ΝΔ επανέρχεται αυτοδύναμη στην κυβερνητική –και όχι μόνο h εξουσία με την αμέριστη στήριξη των ξένων ιμπεριαλιστικών κέντρων ΕΕ και ΗΠΑ, αφού προηγουμένως είχε συγκυβερνήσει τη χώρα με το ΠΑΣΟΚ, τη σκληρή μνημονιακή περίοδο 2012-14. Ο πορφυρογέννητος στυλοβάτης της ξένης εξάρτησης και της ντόπιας ολιγαρχίας, αναδύεται από την ήττα του ψευδεπίγραφου αριστερού ΣΥΡΙΖΑ. Του σπόνσορα δηλαδή της αυτοδύναμης αντιλαϊκής εξέλιξης που σηματοδοτεί η νίκη της Δεξιάς. Το γιατί δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε παραπέρα, αν θυμηθούμε την «ανίερη» σύμπραξη με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, το εύρος της μνημονιακής πολιτικής (ανελέητη φοροληστεία, ματωμένα υπερπλεονάσματα, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, κ.α.) που έφερε το 65% του λαού μας στην εξαθλίωση ή στα πρόθυρα της φτώχειας, τη δήθεν «άγνοια του κινδύνου και των συσχετισμών» στο πλαίσιο της αντιδραστικής Ε.Ε. (τρίτο Μνημόνιο, ενισχυμένη εποπτεία, κρατικό δάνειο, κ.α.), την παράδοση «άνευ όρων» στις ορέξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών (Συμφωνία των Πρεσπών, τριμερής με Ισραήλ και Αίγυπτο, μεταναστευτικό, κ.α.) και τέλος την κραυγαλέα στήριξη της ντόπιας ολιγαρχίας (εισφοροαπαλλαγές, φοροαπαλλαγές, ενισχύσεις και κίνητρα, κ.α.), σε βάρος των κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων που τους μπαρκάρισε στην εργασιακή γαλέρα.
Σήμερα, το ζήτημα που μπαίνει επί τάπητος δεν είναι άλλο από την επερχόμενη λαίλαπα της ΝΔ, που προγραμματικά έρχεται να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο ως προς τις λαϊκές κατακτήσεις και να δώσει έμφαση στο αστυνομικό κράτος, τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, τον τρίτο πυλώνα (ιδιώτες) στην Ασφάλιση, τις συμπράξεις Δημοσίου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) στην Υγεία και Πρόνοια και κυρίως την άμεση προτεραιότητα στις λεγόμενες επενδύσεις, δηλ. την άνευ όρων παράδοση των βασικών κλάδων της –παρασιτικής – οικονομίας στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Το κυβερνητικό συνονθύλευμα περιλαμβάνει ακροδεξιούς, ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους, τεχνοκράτες πρώην στελέχη της Ε.Ε., του ΟΟΣΑ και του ΣΕΒ, επιχειρηματίες και τέλος παλαίμαχους υπουργούς με αντιλαϊκή θητεία. Όπως ισχυρίσθηκε ο Μητσοτάκης απαιτείται «…μια σταθερή και αποτελεσματική κυβέρνηση που θα βάλει σε πρώτη προτεραιότητα την ισχυρή ανάπτυξη (…) που θα απελευθερώσει τις υγιείς δυνάμεις της ελληνικής δημιουργικότητας για να γίνουν επενδύσεις και να στηριχθεί με αυτόν τον τρόπο πρωτίστως ο κόσμος της εργασίας», που να μπορεί να επικαλείται τη λαϊκή ψήφο κατά το δοκούν. Σε ό,τι αφορά τον καημό του για τον κόσμο της εργασίας, δεν χρειάζονται σχόλια.
Βεβαιότατα δεν παύει να επικαλείται την «καμμένη γη» που άφησε πίσω της η κυβέρνηση Τσίπρα, όπως άλλωστε όλοι οι καινούργιοι πρωθυπουργοί για τους προκατόχους τους. Ωστόσο, η ελληνική οικονομία, είτε με κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, είτε με κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει αφήσει ανάγλυφο το παραμορφωμένο της αποτύπωμα. Μία ματιά στον Πίνακα (στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ) το επιβεβαιώνει:
Τα βασικά στοιχεία του 2010 κι 2014 φανερώνουν το βάθος της καταστροφής της Γεωργίας-Κτηνοτροφίας-Αλιείας καθώς και το μέγεθος αποβιομηχάνισης της χώρας, αλλά και το τεράστιο κρατικό χρέος των 343 δις €. Και προφανώς εκείνο που κυριαρχεί απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο το φάσμα της οικονομίας είναι η θηριώδης «ανάπτυξη» του τριτογενούς παρασιτικού τομέα. Να σημειώσουμε πως τα στοιχεία του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα έχουν υποστεί στο μεταξύ (2014-2019) ακόμα μεγαλύτερες μεταβολές, προς το χειρότερο.
Παράλληλα, σύμφωνα με τον ΟΔΔΧ το κρατικό χρέος στις 30.04.2019 έφθασε στο αστρονομικό ποσό των 355,3 δις €!(βλέπε πίνακα)
★★★
Το δεύτερο στοιχείο που δίνει έμφαση στις αναμενόμενες αντιδραστικές-αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις», είναι η άμεση επίδραση του ξένου παράγοντα στα τεκταινόμενα της χώρας. H δήλωση Πάιατ στην αμερικανική γιορτή της 4ης Ιουλίου ότι: «…η Ελλάδα έχει γίνει ένας από τους πιο αξιόλογους περιφερειακούς συμµάχους των ΗΠΑ. Είναι ένας πυλώνας σταθερότητας και θεματοφύλακας των δυτικών δηµοκρατικών ιδεωδών σε µια ιδιαίτερα δύσκολη περιοχή…» θα πρέπει να βάζει σε σοβαρές σκέψεις το λαό μας. Άλλωστε οι πολυσχιδείς δραστηριότητες του Αμερικανού πρέσβη περιλαμβάνουν ομιλίες, παρεμβάσεις, σημειολογικές επισκέψεις συναντήσεις, στο πλαίσιο πάντα των αμερικανικών συμφερόντων και στήριξης της ντόπιας ολιγαρχίας. Αυτά, σε συνδυασμό με την ισχυρή παρουσία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο ενεργειακό παιχνίδι στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Από την άλλη πλευρά ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός εντείνει την ασφυκτική «ενισχυμένη εποπτεία» σε όλο το φάσμα της ελληνικής οικονομίας, δηλώνοντας πως θα προχωρήσει σε επαναξιολόγηση των στοιχείων το προσεχές φθινόπωρο, αφήνοντας να διαφανεί η πρόθεση για νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Ήδη στο Eurogroup της περασμένης Δευτέρας, πριν ολοκληρωθούν οι διαδικασίες για το σχηματισμό της κυβέρνησης, συζητήθηκαν τόσο η «Έκθεση της τρίτης ενισχυμένης εποπτείας» όσο και η «Έκθεση των ευρωπαϊκών εξαμήνων» της Κομισιόν, η οποία καταλήγει : «…αναδεικνύονται ζητήματα που σχετίζονται με το υψηλό κρατικό και εξωτερικό χρέος, το υψηλό απόθεμα μη εξυπηρετούμενων δανείων, και όλα αυτά σε συνθήκες υψηλής ανεργίας, χαμηλής αύξησης της παραγωγικότητας και υποτονικής επενδυτικής δραστηριότητας».
Κατά συνέπεια, η κυβέρνηση της ΝΔ καλείται να επισπεύσει –σε αντιλαϊκή κατεύθυνση – όλο το μνημονιακό φορτίο που άφησε ατελείωτο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εξάλλου, η «Έκθεση της τρίτης ενισχυμένης εποπτείας» εκπέμπει το «σωστό μήνυμα» στη νέα κυβέρνηση, που περιλαμβάνει ένα μίγμα «αναδιαρθρώσεων» και «προαπαιτούμενων», όπως:
α) τη διατήρηση των «πρωτογενών πλεονασμάτων» στο 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και 2,2% μέχρι το 2060, ως μέρος της συμφωνίας του περσινού Ιούνη,
β) τα «δημοσιονομικά κενά» ύψους 4,6-5,8 δις € για τη διετία 2019-2020 που θα πρέπει να καλυφθούν με αντίστοιχα μέτρα. Σημειώνουμε ότι το ζήτημα των «κενών» θα εξεταστεί στο πλαίσιο της «τέταρτης αξιολόγησης» με βάση το νέο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2020-2023 και τον κρατικό Προϋπολογισμό για το 2020,
γ) τη φορολογία, που αφορά τις ληξιπρόθεσμες οφειλές, την αναπροσαρμογή (προς το χειρότερο) του ΕΝΦΙΑ,
δ) τα αναδρομικά, με χαρακτηριστική τη δήλωση ότι αν υπάρξουν ευνοϊκές -για τους δικαιούχους- δικαστικές αποφάσεις που ανατρέπουν τις «μεταρρυθμίσεις-κλειδιά», αυτές θα αντιμετωπιστούν με νέες περικοπές στην ίδια πηγή (π.χ. συντάξεις),
ε) τους πλειστηριασμούς της λαϊκής κατοικίας, όπου απαιτούνται άμεσες ενέργειες, όπως ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, «πλαίσιο αφερεγγυότητας» νοικοκυριών, ξεπούλημα σε funds, κ.α. Το δικαστικό σύστημα καλείται να υποστηρίξει την προσπάθεια των τραπεζών με την επιτάχυνση των διαδικασιών. Σε αυτήν τη φάση, επείγει η διεκπεραίωση περίπου 80.000 υποθέσεων από τον λεγόμενο νόμο Κατσέλη,
στ) την «μεταρρύθμιση» του συστήματος επιδομάτων αναπηρίας, «βάσει λειτουργικής αξιολόγησης», όπως ορίζει η σχετική Απόφαση,
ζ) την εξέλιξη του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας με την ολοκλήρωση των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί έως το τέλος του 2019 (Εγνατία ΑΕ, ΔΕΠΑ, περιφερειακά λιμάνια Αλεξανδρούπολης και Καβάλας, διεθνής αερολιμένας της Αθήνας, ΕΥΔΑΠ, ΕΛΠΕ, Μαρίνα Αλίμου),
η) την παρακολούθηση των επιπτώσεων από τη δήθεν αύξηση του κατώτατου μισθού και των συλλογικών διαπραγματεύσεων και άμεση λήψη μέτρων σε περιπτώσεις αρνητικών συνεπειών στην οικονομία.
Οι συστάσεις (διάβαζε απαιτήσεις) του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού επικεντρώνουν στα ζητήματα των επενδύσεεων στους τομείς των μεταφορών, της εφοδιαστικής αλυσίδας, της περιβαλλοντικής προστασίας, της ενεργειακής απόδοσης, των ΑΠΕ, των ψηφιακών τεχνολογιών, της Έρευνας και Ανάπτυξης, της εκπαίδευσης, των δεξιοτήτων, της απασχολησιμότητας, της Υγείας και της ανάπλασης των αστικών περιοχών. Κουβέντα δεν γίνεται για τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα (μεταποίηση) που τόσο έχει ανάγκη η χώρα.
★★★
Τώρα, η μεγαλοαστική τάξη της χώρας με τον διαχρονικό της εκφραστή, τη Δεξιά, περνά σε μια νέα, ακόμα πιο επώδυνη φάση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, όπου το τίμημα καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός μας με νέες βαρύτερες θυσίες. Εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε τα νέα μας καθήκοντα και να προχωρήσουμε αταλάντευτα στη γενική γραμμή που καθόρισε το 6ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ. Η πρόσφατη εκλογική διαδικασία αποτελεί μία στιγμή στην οποία μετρήθηκε το επίπεδο συνειδητότητας και ωριμότητας της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων σε συνθήκες κάλπικων και εκβιαστικών διλημμάτων. Και προφανώς για το σύνολο των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά, η κινηματική αδράνεια των τελευταίων χρόνων σε συνδυασμό με την πίεση του ψευτοαριστερού ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει τα αντιδεξιά αντανακλαστικά του προοδευτικού κόσμου, είχε σοβαρή επίδραση πάνω στα εκλογικά της αποτελέσματα. Ας εκτιμηθεί σωστά το εκλογικό αποτέλεσμα και ας δώσουμε ουσιαστικές λύσεις στις αδυναμίες – κυρίως οργανωτικές – της οργάνωσής μας, μπαίνοντας στους αναπόφευκτους αγώνες που θα ξεσπάσουν, μέσα από τα σωματεία και τους χώρους δουλειάς, για τη λύση των προβλημάτων που με κάθε βεβαιότητα θα προκαλέσει η δοκιμασμένη αντιδραστική πολιτική συνταγή της ΝΔ.
Παράλληλα, προβάλλει η άμεση ανάγκη της ανάπτυξης ενός πλατειού, μαζικού, λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα με στήριγμα τη ΛΑ-ΑΑΣ, που να μπορεί να αντιπαρατεθεί στη συνεχιζόμενη πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, αλλά και να εναντιωθεί αποτελεσματικά στα προβλήματα που γεννά η (μετα)μνημονιακή εποχή της «ενισχυμένης εποπτείας» στον κόσμο της εργασίας.
