Νέες θριαμβολογίες, και η απαραίτητη έπαρση… «Ασπίδα προστασίας των ΗΠΑ», διαλαλεί η κυβερνητική προπαγάνδα, αποτελεί το ενδιαφέρον της Chevron για εξορύξεις υδρογονανθράκων σε θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης, τονίζοντας πως είναι η 2η παγκοσμίως πολυεθνική εταιρεία ενέργειας. Γιατί; Ακυρώνει, τάχα, το τουρκολιβυκό Μνημόνιο -αν και δεν έχουν ανακοινωθεί οι ακριβείς συντεταγμένες-, «αναγνωρίζει» την ελληνική ΑΟΖ και «επιβεβαιώνει» κυριαρχικά μας δικαιώματα! Και αποτελεί «ισχυρή αναβάθμιση της γεωπολιτικής θέσης» της χώρας μας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, «ψήφο εμπιστοσύνης» σε μια Ελλάδα «με αξιόπιστη κυβέρνηση που εγγυάται τη σταθερότητα» κλπ, κλπ.
Εδώ, είναι αναγκαίες κάποιες υπενθυμίσεις. Στο παρελθόν (από το 2017) έχουν υπάρξει επίσης ανάλογοι πανηγυρισμοί για εκδηλώσεις ενδιαφέροντος από διεθνείς ενεργειακούς κολοσσούς, όπως η Exxon Mobil και η Total, για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην Ελλάδα. Το μεγάλο γεωπολιτικό «ρίσκο»…, όμως, δεν επέτρεψε σε καμία εταιρεία να προχωρήσει μετά τις σεισμικές έρευνες σε ερευνητικές γεωτρήσεις. Ο «μεγάλος γείτονας» καραδοκούσε! Και επέβαλε τη θέλησή του και τις επεκτατικές του βλέψεις. Όλοι εγκατέλειψαν και αποχώρησαν.
Άλλο συμβάν, μεγάλου εξευτελισμού της υποτελούς στις ΗΠΑ ελληνικής κυβέρνησης της ΝΔ, ήταν το ναυάγιο, στις αρχές 2022, άλλου ενός μεγάλου «εθνικού αφηγήματος», τού περίφημου αγωγού-υπερόπλου East Med, μετά από ένα ανεπίσημο(!) έγγραφο του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών. Αυτός, o East Med, και αν ήταν «ασπίδα προστασίας» απέναντι στην Τουρκία και έργο «δραστικής απομόνωσής» της απέναντι σε μια «γεωστρατηγικά αναβαθμισμένη» Ελλάδα… Οι κυβερνητικοί κομπασμοί, τότε, είχαν κυριολεκτικά απογειωθεί.
Αξίζει, επίσης, να θυμίσουμε ένα πρωθυπουργικό «όραμα για τη Μεσόγειο», επί εποχής Μπάιντεν. Ο «δεδομένος» Κυρ. Μητσοτάκης, πριν δυο χρόνια, ένθερμος τότε υποστηρικτής της πράσινης ατζέντας, απέρριπτε κατηγορηματικά την έναρξη νέου γύρου παραχωρήσεων δικαιωμάτων, έρευνας και εκμεταλλεύσεων υδρογονανθράκων, χαρακτηρίζοντάς τους σαν «ένα αγαθό που χάνει την αξία του». Τώρα, στην εποχή Τραμπ, με το «ξήλωμα» της πράσινης ατζέντας και την επιστροφή στο «μαύρο χρυσό» και το φυσικό αέριο, άλλη μια πρωθυπουργική κυβίστηση εξελίσσεται. Ο Κυρ. Μητσοτάκης, πάντα πρόθυμος, καταφεύγει σε δηλώσεις δουλικής προσαρμογής στον τραμπισμό. Αποκηρύσσοντας το «όραμά» του, προσπαθεί, αγωνιωδώς, να εξασφαλίσει την εύνοια του «καινούργιου σερίφη» και να ενταχθεί στην αυλή του. Η προσαρμογή των «δεδομένων» στα νέα δεδομένα…
Ψάχνουν τα πατήματά τους
Σε μια εποχή συνεχών ανατροπών και μεγάλης αβεβαιότητας, ιδιαίτερα μετά τη νέα εκλογή Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, με τις διαθέσεις του σχετικά με την πολιτική που θα ακολουθήσει στην περιοχή μας να μην έχουν ακόμη πλήρως αποσαφηνιστεί, δεν μπορεί να υπάρχουν ασφαλείς εκτιμήσεις σχετικά με την προοπτική της επένδυσης της Chevron, όσο και αν η νέα αμερικανική ενεργειακή πολιτική αποτελεί ευνοϊκό και ενισχυτικό παράγοντα. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Μπορούν να επιβεβαιωθούν όμως κάποιες εκτιμήσεις σχετικά με τη διαχρονική και τωρινή πολιτική της κυβέρνησης, η οποία στα βασικά της σημεία αποτελεί και πολιτική όλου του αστικού πολιτικού κόσμου.
Η μοναδική σταθερά της ελληνικής ολιγαρχίας και του πολιτικού της προσωπικού ήταν και είναι η πολιτική της υποτέλειας στους ισχυρούς προστάτες τους, στις ΗΠΑ και την ΕΕ, η τυφλή υποταγή στο περίφημο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν». Σ’ αυτούς οφείλουν την υπόστασή τους και την επιβολή της εξουσίας τους πάνω στον ελληνικό λαό, από την αρχική συγκρότηση του ελληνικού κράτους έως σήμερα.
Στην τρέχουσα συγκυρία, όμως, του διατλαντικού ρήγματος και της ακραία επιθετικής πολιτικής του Τραμπ απέναντι και σε «συμμάχους», η εφαρμογή αυτής της πολιτικής αντιμετωπίζει δυσκολίες και διλήμματα. Η εύρεση ισορροπιών και η χάραξη κατεύθυνσης, σε συνθήκες οξύτατης κρίσης της ευρωατλαντικής σχέσης, παραλυτικής κατάστασης, διχασμών και ισχυρών κραδασμών στους κόλπους της ΕΕ, περικλείει ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους και δυσχέρειες για μια ψοφοδεή οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που κινείται μονίμως στο πλαίσιο μιας σταθερής εξάρτησης από σταθερούς «προστάτες». Και αναζητάει σε αυτούς, και μόνο, «λύσεις» στα προβλήματά της. Αυτούς εκλιπαρούν, σε αυτούς προστρέχουν, εμφανίζοντάς τους σαν «εγγυητές» των συμφερόντων τους. Τώρα, αμήχανοι και πανικόβλητοι, σε ένα διεθνές και παρακείμενο τοπίο κινούμενης άμμου που έχουν χαθεί οι σταθερές, ψάχνουν τα εθελόδουλα πατήματά τους στο μοναδικό δρόμο που γνωρίζουν καλά, αυτόν της όλο και πιο μεγάλης υποταγής στους αμερικανονατοϊκούς ιμπεριαλιστές, αυτόν της όλο και πιο μεγάλης υποχωρητικότητας και του ενδοτισμού στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας.
Η μεγάλη «διευθέτηση»;
Οι τωρινές θριαμβολογίες τους για το ενδιαφέρον της Chevron το κατάπτυστο αυτό στίγμα της πολιτικής της υποτέλειας φέρουν. Φτάνουν στο σημείο, μάλιστα, να προτάσσουν την επενδυτική επιλογή μιας αμερικανικής πολυεθνικής, ούτε καν του κράτους των ΗΠΑ, σαν «ασπίδα προστασίας» για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας!
Και επειδή στην τρέχουσα συγκυρία η Τουρκία έχει αναβαθμιστεί γεωπολιτικά, ακόμη περισσότερο, θεωρούμενη ένας «πολύ χρήσιμος και σημαντικός εταίρος» και για τις ΗΠΑ και για την ΕΕ, με κρίσιμο και ενεργητικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, προκύπτει το ερώτημα μήπως με τη Chevron αρχίζει να ξετυλίγεται ένα ευρύτερο σχέδιο που περιλαμβάνει τη μεγάλη «διευθέτηση» στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, την υλοποίηση δηλαδή της «συνεκμετάλλευσης» υπό αμερικανική και νατοϊκή επικυριαρχία.
Σε αυτό συνηγορεί και η αποκαλυπτική υπογράμμιση/ομολογία του Χρ. Ροζάκη, βασικού εκπροσώπου της πολιτικής του κατευνασμού και των υποχωρήσεων απέναντι στον επιθετικό γείτονα και, διαχρονικά, συμβούλου όλων των ελληνικών κυβερνήσεων. Κατά τη διάρκεια συζήτησης στο πρόσφατο συνέδριο του Κύκλου Ιδεών «Η Ελλάδα Μετά VIII», είπε, ο Χρ. Ροζάκης: «Η Τουρκία νομίζω ότι από ένα σημείο και πέρα πιστεύει ότι πρέπει να ελέγχει οτιδήποτε γίνεται στο Αιγαίο, με την έννοια ότι πρέπει να περνά, οτιδήποτε κάνουμε, ακόμα και νόμιμα, από τη δική της βούληση και αποδοχή»! Και αναφέροντας, σαν παράδειγμα, το θέμα της πόντισης καλωδίων, συνέχισε: «Παράδειγμα είναι το θέμα του καλωδίου, που παρά το γεγονός της νομιμότητας αυτής της ενέργειας από τη δική μας πλευρά, βλέπετε ότι υπάρχουν ενστάσεις σοβαρές από την πλευρά της Τουρκίας. Με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να αναβάλλεται οποιαδήποτε εξέλιξη»!
Πιο ταπεινωτική ομολογία για την ακολουθούμενη πολιτική συνεχούς υποχωρητικότητας απέναντι στη στρατηγική της τουρκικής ολιγαρχίας κλιμάκωσης των επεκτατικών της διεκδικήσεων, που ισχυροποιεί τις αξιώσεις της και βάζει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων «αδιαπραγμάτευτα», μέχρι πρότινος, ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, δύσκολα θα μπορούσε να υπάρξει. Και τα κυβερνητικά «ήξεις, αφήξεις» σχετικά με την πορεία της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, μετά την περυσινή «παρενόχληση» των τουρκικών πολεμικών πλοίων στην Κάσο και τη διακοπή των εργασιών, συνεχίζονται. Η «άδεια» δεν έχει ακόμη δοθεί… Η «ασπίδα προστασίας» αναζητείται…
Αυτή η πολιτική -στις διάφορες εκδοχές και αναπαραγωγές της- βάζει σε διαρκή κίνδυνο το λαό και τον τόπο μας. Υπονομεύει και δυναμιτίζει την πραγματική φιλία μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού λαού. Ο κοινός αντιπολεμικός, αντιιμπεριαλιστικός αγώνας των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας, η σταθερή καταδίκη του αντιδραστικού εθνικισμού και επεκτατισμού είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να αποτρέψει επικίνδυνες εξελίξεις για να μην είναι το Αιγαίο θάλασσα έντασης και πολεμικών επεισοδίων αλλά θάλασσα ειρήνης και φιλίας των λαών της.
