Με ένα διαρκές παιχνίδι ρόλων υπονομεύουν οι βασικές του δυνάμεις το συνδικαλιστικό κίνημα
Μετά από ένα χρονοβόρο παιχνίδι ανάμεσα στις βασικές δυνάμεις τού συνδικαλιστικού κινήματος (παρατάξεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ), όπου η απόφαση για την απεργιακή κινητοποίηση του Δεκέμβρη έγινε μπαλάκι ανάμεσα στην ΑΔΕΔΥ και το ΕΚΑ, τελικά οι δύο οργανώσεις, αμφότερες, βρέθηκαν να καλούν στο απογευματινό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ!
Στην πιο κρίσιμη μεταπολιτευτικά περίοδο για τα συνδικαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα, σε μια φάση που ο ελληνικός λαός αναμετριέται με τις ολέθριες συνέπειες μια βάρβαρης εγκληματικής πολιτικής, οι βασικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα έχουν κηρύξει απεργιακή σιγή. Είναι χαρακτηριστικό ότι ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ από τις 10/6, όπου μετά την υπονομευτική ακύρωση της απεργίας της 3/6 πραγματοποίησαν τη μοναδική απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη, δεν έχουν απευθύνει κανένα απολύτως απεργιακό κάλεσμα.
Έφτασαν στο σημείο να ταυτίζονται και να αντιγράφουν το «πρόγραμμα δράσης» της ΓΣΣΕ και να μένουν άφωνοι ακόμα και μπροστά στην ψήφιση του προϋπολογισμού. Και αν για τις παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι αναμενόμενο, πλέον καμία έκπληξη δεν προκαλεί και η στάση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Πίσω από τους βερμπαλισμούς και τα επαναστατικά μανιφέστα, προσπαθεί να κρύψει το ίδιο ακριβώς «πρόγραμμα δράσης». Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλους αυτούς τους κρίσιμους μήνες στην ΑΔΕΔΥ, η πρότασή του επί της ουσίας είναι μία από τα ίδια. Κανένα πρόγραμμα δράσης και καμία πρόταση για απεργία δεν έχει καταθέσει ούτε το ΠΑΜΕ όλο αυτό το κρίσιμο διάστημα και καμία από αυτές που κατατέθηκαν από Παρεμβάσεις και ΜΕΤΑ δεν ψήφισε.
Την ίδια στιγμή που γινόταν μέρος της γραμμής τής συνδικαλιστικής υποταγής στην ΑΔΕΔΥ, διοργάνωνε στο Σπόρτινγκ πανελλαδικούς συντονισμούς ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη. Που -παρά τους μπόλικους αφορισμούς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας- και αυτοί οι συντονισμοί κατέληξαν σε απεργιακή αφωνία και σε απογευματινά συλλαλητήρια. Στα οποία τελικά συναντήθηκαν με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία!
Κριτήριο της αλήθειας είναι η πράξη. Και η πράξη είναι η απεργιακή σιγή που έχουν κηρύξει οι βασικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος όλους αυτούς τους μήνες. Όσοι θεωρούν ότι πρεσβεύουν ταξικούς πόλους, οφείλουν να αναρωτηθούν για το γεγονός ότι συναντιούνται με τα ίδια «προγράμματα», στους ίδιους αγώνες με τον κυβερνητικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Στις κρίσιμες συνθήκες που διανύουμε οι δυνάμεις που συνηγορούν στην αδράνεια και την αγωνιστική απονέκρωση των συνδικάτων χρεώνονται ιστορικές ευθύνες.
Τα απογευματινά συλλαλητήρια μπροστά στην ψήφιση του προϋπολογισμού, που αποτελεί τη σφραγίδα της πιο βάρβαρης πολιτικής, αποτελούν ασκήσεις για εσωτερική κατανάλωση. Η στήριξή τους σε αυτή τη φάση γίνεται άλλοθι στην πολιτική τής αδράνειας, της συμμόρφωσης και τελικά της υποταγής. Τα απογευματινά συλλαλητήρια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ασκήσεις φυγής από την ανάγκη των καιρών.
Μπροστά στην ψήφιση ενός ακόμη αντιδραστικού και βαριά εγκληματικού προϋπολογισμού, κόντρα στις απογευματινές παραστάσεις αποπροσανατολισμού, να στηρίξουμε με κάθε τρόπο τις απεργιακές κινητοποιήσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων.
