Καθώς το καλοκαίρι δολοφονείται με την πρώτη σταγόνα της βροχής, αναγκαζόμαστε να κάνουμε απολογισμούς, αναλογισμούς, ισολογισμούς και ν’ αντιμετωπίζουμε κατάματα όλα τα κακά τέρατα. Όχι μόνο αυτά που γιγαντώνονται το βράδυ, ιδιαίτερα όπου η ΔΕΗ δε στέλνει ρεύμα αλλά χρωματίζει τα τιμολόγια, αλλά κι εκεί όπου η πάλη των τάξεων -φανερή ή κρυφή- περιγελά την ανημπόρια των αδύναμων. Η χώρα κάηκε και πνίγηκε αλλά οι πολιτικοί άρχοντες εμπαίζουν με χάντρες και καθρεφτάκια τους ιθαγενείς. Δικαίως. Αφού δεν έχει ο λαός οργάνωση, θα χαθεί η αξιοσύνη του ή θα γίνεται ντεκόρ στις παράτες του Περισσού που συνεχίζει τους συμβολισμούς και τα συμβολικά. Ξαφνικά ανακάλυψαν πως για όλα φταίει το ΕΑΜ και η μεγάλη δεκαετία και δεν αναρωτιούνται οι αθεόφοβοι πως αν κυματίζουν κόκκινες σημαίες στις απεργίες και τις διαδηλώσεις είναι γιατί ακόμα καίμε το λάδι της δεκαετίας του ένοπλου λαού. Του ΕΑΜ και του ΔΣΕ. Σε κάτι άλλες χώρες σαν την Εσθονία, Λιθουανία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ, η άρχουσα τάξη και οι κυβερνήσεις της απαγόρευσαν το κόκκινο και το σφυροδρέπανο, ενώ στη Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία τον τόνο δίνουν οι φασίστες με γραβάτα.
Το άλλο κόμμα του ντόπιου αναθεωρητισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ, πνίγεται μέσα στο βόρβορο που δημιούργησε. Δυσφήμισε την αριστερά και τους αγώνες της, ύμνησε τα καλά της αστικής διακυβέρνησης, άλλαξε τα ΟΧΙ σε ΝΑΙ, διαχειρίστηκε την πίσω αυλή της εξουσίας και τώρα αναλώνεται σε ίντριγκες και δολοπλοκίες τέτοιες που θα έκαναν τα βυζαντινά παλάτια να κοκκινίζουν και να αισθάνονται άχρηστοι και πρωτοετείς. Συριζαίοι!
Έξω από τα μικρά σύνορά μας ο γελωτοποιός της Ουκρανίας εκλιπαρεί για πυραύλους, η μαρτυρική Παλαιστίνη εξακολουθεί να είναι το θερμόμετρο της καρδιάς μας και στις ΗΠΑ η υποψήφια πρόεδρος των «Δημοκρατικών» όλο και περισσότερο διαβάζει το πρόγραμμα του Τραμπ, αποδείχνοντας ότι το δολάριο έχει δύο όψεις αλλά μία ουσία. Στον αντίποδα των αμερικανικών πανηγυριών βρίσκονται οι εργαζόμενοι/ες στα ξενοδοχεία τους όπου κατέβηκαν σε μία μεγαλειώδη απεργία για τα δικαιώματά τους στέλνοντας το μήνυμα «και όμως κινείται».
Και πάλι στα καθ’ ημάς, η αστική και μικροαστική σκουριά οξείδωσε τον νευρικό ιστό των προλετάριων και των φτωχών που μετατρέπει την οργή σε απόγνωση και το όραμα σ’ ένα φθηνό όνειρο. Είναι αυτή η ισορροπία του τρόμου που θολώνει τα ταξικά γυαλιά των φτωχών και αντί να ζητούν να πληρωθεί ο ιδρώτας και ο μόχθος τους σέρνονται πίσω από τα ψέματα και τα βοθροκάναλα. Και όμως η αυλαία άνοιξε!
Πίσω από τις παράτες της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης η ακρίβεια στα είδη πλατιάς κατανάλωσης πήρε την ανηφόρα, οι πάροχοι της ενέργειας δεν προλαβαίνουν να μετρούν τα υπερκέρδη τους, οι φοιτητές δεν βρίσκουν σπίτι, όπως και οι δάσκαλοι και οι νοσοκομειακοί στα νησιά του τουρισμού, ο Χατζηδάκης ετοιμάζεται να πουλήσει γη, νερό, θάλασσα, βουνά και ό,τι απόμεινε από τα ασημικά μας, οι φρεγάτες και τα πολεμικά αεροπλάνα αντικαθιστούν τα τρακτέρ, τα βιβλία, τα μολύβια και τις γόμες, οι πλημμυροπαθείς και οι πυρόπληκτοι κοιτάνε το ξόδεμα μιας ζωής να χάνεται, αφού δεν έγιναν έργα υποδομής, δρόμοι και γεφύρια, δηλαδή ό,τι εφηύρε η κοινωνία και ο ανθρώπινος νους.
Αλλά αν είναι έτσι, θα νικήσει ο ζόφος και η κόλαση; Θα έχουν εσαεί το πάνω χέρι οι ανθρωποκτόνοι και οι παραδόπιστοι; Η άρχουσα τάξη και υποτελείς της; Και η οργή θα μετατρέπεται σε μίσος για το γείτονα, σε βία στον αδύναμο, τη γυναίκα, τον πρόσφυγα; Θα αφήσουμε το «δημόσιο χώρο» (υγεία, πρόνοια, παιδεία, ενέργεια) να καταβροχθίζεται από τους επιτήδειους; Θ’ αφήσουμε τα δικαιώματά μας να σφάζονται ως άλλη Ιφιγένεια για να φτάσει ο Αγαμέμνονας στην Τροία; Θα βλέπουμε το μαύρο να επεκτείνεται χωρίς να μιλάμε; Θα αντικρίζουμε να κλέβουν το μέλλον της νεολαίας και να μένουμε μισοαπαθείς; Θα μετράμε αντί για δέντρα κοστοβόρες ανεμογεννήτριες; Θα είμαστε θεατές σε ένα έργο με γνωστούς πρωταγωνιστές και ένα τέλος που θα γράφει «ψίχουλα για το κοινό, όλα στους θιασάρχες»; Θα ακούμε για διαδραστικούς πίνακες στα σχολεία και άλλα «παντεσπάνια», όταν το βιβλίο απαξιώνεται και τα πτυχία των παιδιών μας γίνονται κορνίζα χωρίς χρήση; Όχι βέβαια! Εμείς έχουμε τον τελικό λόγο, εμείς κρατάμε το μέλλον στα χέρια μας, εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την επιλογή του δρόμου και εμείς μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πόσο πιο καλός δρόμος είναι η …ανηφόρα!
Με νύχια και με δόντια να σκάψουμε χέρσα χωράφια και έτσι να φέρουμε τα πάνω-κάτω. Ούτε ψωμί, ούτε νερό, ούτε ανοχή στους εισβολείς στη ζωή μας.
Όρθιοι, αγωνιζόμενοι, αποφασισμένοι.
