Αναπόφευκτα μπροστά στο 7ο συνέδριο του κόμματός μας θα χρειαστεί να κάνουμε απολογισμό, αναστοχασμό, εκτιμήσεις για το παρελθόν του κομμουνιστικού κινήματος τα τελευταία χρόνια. Ορισμένοι, καλοπροαίρετα, θα μας πουν πως απέχουμε αρκετά από το στρατηγικό μας στόχο που είναι η συγκρότηση μαζικού λαϊκού επαναστατικού πόλου, πως δεν είμαστε αρκετοί για να πραγματοποιήσουμε «το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός». Πρόκειται για μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως δρούμε σε διεθνείς και ντόπιες αρνητικές συνθήκες, σ’ έναν αντιδραστικό περίγυρο που μας οδηγεί να σκοντάφτουμε και να σπέρνουμε σ’ άνυδρο τοπίο.
Αλλά χωρίς διάθεση να βλογήσουμε τα γένια μας, σημειώνουμε:
Σε συνθήκες που φύσαγε ο αέρας της παγκοσμιοποίησης και «αριστερές» δυνάμεις διακήρυτταν έτσι ή αλλιώς το τέλος των εθνών και την πανκυριαρχία της αγοράς, εμείς αξιοποιώντας τα διδάγματα του λενινισμού είπαμε κόντρα σε θεούς και δαίμονες πως υπάρχει ο ιμπεριαλισμός, οι πόλεμοι και τα παράγωγά τους. Αυτή η θέση μας δικαιώθηκε και φώτισε το μυαλό πολλών αγωνιστών, ανεξάρτητα αν είναι στις γραμμές μας.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ περικύκλωσε την αριστερά και έβαλε ψεύτικα διλήμματα λειτουργώντας ως Δούρειος Ίππος, το Μ-Λ ΚΚΕ σήκωσε τη σημαία της θεωρίας για τα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα, είδε βαθύτερα, αρνήθηκε να γίνει ουρά του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ και τελικά δικαιώθηκε. Μπορεί αυτή μας η θέση να μην είχε αρκετή δημοφιλία και πρόσκαιρα να χάσαμε φίλους, αλλά απ’ ό,τι φάνηκε το Μ-Λ ΚΚΕ ήταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Όταν οι στρατιωτικές εντολές της κυβέρνησης την περίοδο της πανδημίας «έσπαγαν κόκκαλα», το ΚΚΕ έφτιαχνε αποστειρωμένα τετράγωνα στο Σύνταγμα και οι φωνακλάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς μίλησαν για το «θα λογαριαστούμε μετά». Κήρυξαν σιωπητήριο και ανοχή. Είμαστε σχεδόν οι μόνοι που -παρά τις μικρές μας δυνάμεις- σπάσαμε το φόβο, δημιουργήσαμε μέσα και γύρω από την οργάνωσή μας κλίμα κομμουνιστικού θάρρους, κάναμε πορεία παρά την απαγόρευση. Ήταν ένα δύσκολο crash test αλλά το αντιμετωπίσαμε με επιτυχία.
Σχεδόν όλες οι οργανώσεις της αριστεράς και το ρεβιζιονιστικό ΚΚΕ «ξέχασαν» το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας. Το αντικατέστησαν με τον αντικαπιταλισμό και τον πούρο εργατισμό των τροτσκιστών. Ώσπου ήρθε η ιστορική πράξη σαν κεραυνός να αποδείξει του λόγου το αληθές. Γιατί παλεύει η Παλαιστίνη; Για εθνική ανεξαρτησία, γη κι ελευθερία. Κι έμεινε ο αντικαπιταλισμός διχασμένος και μ’ ανοιχτό το στόμα. Γιατί μπορεί να βρίσκονται στο πλευρό των Παλαιστινίων, αλλά τα συνθήματά τους αποφεύγουν την ανεξαρτησία όπως ο διαόλος το λιβάνι και βρίσκονται μετέωρα. Εμείς δε δειλιάσαμε. Ούτε πρόκειται να παραδώσουμε την πατρίδα στους υπηρέτες των αμερικάνων, στους εθνικιστές-φασίστες ή στον αριστερισμό. Η Παλαιστίνη διδάσκει και εμπνέει!
Θα μπορούσαμε για λόγους συνέπειας να απαριθμήσουμε τις θέσεις μας για την καπιταλιστική παλινόρθωση σε ΕΣΣΔ και Κίνα, τις μόνες που μπορούν με επιστημονικό και πολιτικό τρόπο να εξηγήσουν την καπιταλιστική επιστροφή στους δύο γίγαντες του σοσιαλισμού, την υπεράσπιση του κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στις παντοειδείς συκοφαντίες, την ανάγκη της επανάστασης και του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα κόντρα στις σειρήνες και τις αυταπάτες της κοινοβουλευτικής ανοησίας.
Κρατήσαμε ανοιχτό το μέτωπο ενάντια στην αναθεώρηση (ρεβιζιονισμό) που κηρύσσει η ηγεσία του ΚΚΕ, καθώς και οι νεόκοποι αυλικοί της. Τέλος, υποστηρίξαμε με «νύχια και δόντια» τη θεωρία και πρακτική για το κόμμα της εργατικής τάξης, το κομμουνιστικό κόμμα. Δεν έχουμε την υπεροψία να θεωρούμε ότι εμείς είμαστε το επαναστατικό κόμμα, αλλά είμαστε απέναντι στις -τάχα- μοντέρνες ιδέες για κύκλους, δίκτυα, οριζόντια σχήματα και αμεσοσυμβουλιακούς των αναρχικών. Απέχουμε πολύ από το νήμα του τερματισμού, από τη δημιουργία μαζικού κομμουνιστικού κόμματος και αυτή είναι η βασική αυτοκριτική μας.
Αλλά το Μ-Λ ΚΚΕ ήταν παρόν σε κάθε μαζική εκδήλωση. Με τα συνδικάτα και τους συλλόγους, όπου χτυπάει η καρδιά των εργαζομένων στρωμάτων της κοινωνίας μας. Σ’ αυτό το δρόμο θέλουμε να βαδίσουμε με όλους τους πραγματικούς επαναστάτες, τους κομμουνιστές, τους μαρξιστές-λενινιστές. Δεν λέμε πως είναι εύκολη υπόθεση. Σ’ αυτό το δρόμο θέλουμε να αποφύγουμε τόσο τον τυφλό πρακτικισμό που λέει να κάνουμε κάτι χωρίς πυξίδα, όσο και την εγκεφαλική αναζήτηση που αρνείται την ταξική πάλη. Σ’ αυτό το τραχύ μονοπάτι καλούμε τους φίλους και συναγωνιστές μας. Με τη βαθιά πεποίθηση ότι το μέλλον του κόσμου θα ’ναι κόκκινο και το 7ο συνέδριό μας λιθάρι σ’ αυτό το στόχο.
