Η αναμενόμενη εκλογική νίκη τής Μελόνι και του ακροδεξιού πολιτικού συνασπισμού στην Ιταλία πρέπει προφανέστατα να μας βάλει σε σκέψεις. Στη γηραιά ήπειρο οι φασίστες με γραβάτα (Γαλλία, Ιταλία, Σουηδία, Φινλανδία, Ουκρανία, Αυστρία κλπ) σχεδόν επελαύνουν σε βάρος των αστικών και των καθαρόαιμων αστικών κομμάτων, προκαλώντας σοκ και δέος στο κλασικό πολιτικό σύστημα αλλά και στους λαούς.
Οι νεοφασίστες στην Ευρώπη προέβαλαν τα συνθήματα ενάντια στους πρόσφυγες από Ασία και Αφρική, την καθαρότητα του γένους-έθνους, την εναντίωση στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών, την αντίθεση στον βαρβαρικό ισλαμισμό. Τελευταία προστέθηκε με βαρύνουσα αξιολόγηση η ακρίβεια και η φτώχεια που σέρνει τους μικροαστούς στο προλεταριακό πεδίο και τους εργάτες στην ανεργία και το περιθώριο, ακόμα και η υπόθεση του φυσικού αερίου -που απ’ ό,τι φαίνεται θα παγώσει τα ευρωπαϊκά νοικοκυριά- φούντωσε τα πανιά του νεοφασισμού. Έτσι, 80 χρόνια μετά τη συντριβή των ναζιστών και των φασιστών της Γερμανίας-Ιταλίας-Ιαπωνίας, το φάντασμά τους με εκλογικό μανδύα επιστρέφει στην Ευρώπη. Η Μελόνι στην Ιταλία δηλώνει θαυμάστρια του Μουσολίνι και είναι ενδεχόμενο η τρίτη σε δύναμη χώρα της Ευρώπης να την έχει ως πρωθυπουργό.
Οι σοσιαλδημοκρατικές, «κεϋνσιανές», «συνασπισμένες» κυβερνήσεις, αφού ξεδόντιασαν το εργατικό λαϊκό κίνημα και καταδίκασαν τους εργαζόμενους σε ακραία φτώχεια, τώρα μετρούν πολιτικές ήττες. Στην Ιταλία η λύση Ντράγκι απλώς αποδείχτηκε «παρθενικός υμένας» που διεμβολίστηκε εύκολα από τους Μελόνι-Σαλβίνι-Μπερλουσκόνι και όλα τα πολιτικά σχήματα «κεντρώου τύπου» αποδείχθηκαν πολύ λίγα για να σταματήσουν τους νεοφασίστες που χρησιμοποιούν όλα τα παλιά αντιδραστικά αρχέτυπα όπως: την καθαρότητα του έθνους, τη διάλυση των συνδικάτων, τη λατρεία του αρχηγού, την παράδοση κόντρα στην πρόοδο. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι πριν πέντε χρόνια, στις ΗΠΑ, ο Τραμπ που δηλώνει «ομοαίματος» των νεοφασιστών κέρδισε την προεδρία.
Από την πλευρά τους οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι δημοκράτες πολίτες βίωσαν ιστορικά και πολιτικά τη φασιστική βία. Με το γνωστό ορισμό τού Γ. Δημητρώφ χαρακτήρισαν το φασισμό ως πλευρά της αστικής πολιτικής και ιδιαίτερα των πιο σκοτεινών και αντιδραστικών στοιχείων της. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε φασιστικό ρεύμα ταυτίζεται αυτόματα με τις αστικές πολιτικές. Ταυτίζεται σε «τελική ανάλυση» με τους δικούς του όρους και τη δική του σημειολογία. Εμείς γνωρίζουμε ότι οι μεγάλες γερμανικές εταιρείες όπως η Siemens και η Krupp χρηματοδότησαν ανοιχτά το χιτλερικό εγχείρημα. Αλλά και στη χώρα μας, η Χρυσή Αυγή έπαιζε στο λιμάνι το ρόλο του μπράβου ενάντια στα συνδικάτα και τους μετανάστες. Ακόμα και αν οι ευρωπαίοι νεοφασίστες δεν αμφισβητούν το αστικό κοινοβούλιο ως βασικό πυλώνα πολιτικής, είναι βέβαιο ότι το μαύρο τόξο που εκτείνεται από το βορρά ως τη Μεσόγειο αλλάζει και δραματοποιεί το χάρτη της Ευρώπης, η οποία τρίζει συθέμελα μετά το brexit, τον πόλεμο στην Ουκρανία και την ενεργειακή κρίση.
Είναι φανερό ότι το φρενάρισμα των νεοφασιστών δεν μπορεί να γίνει με ευχολόγια και διλημματικές πολιτικές πού καταλήγουν στην ίδια στέρνα. Σε αυτήν που συμπιέζει το λαϊκό εισόδημα και φτωχοποιεί όλη την κοινωνία. Ας κάνουμε συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας. Η πάλη ενάντια στο φασισμό πρέπει να συμπεριλάβει τον αγώνα ενάντια σε όλες τις πολιτικές που τον γεννάνε. Η ιστορία είναι αμείλικτη. Η πρόσκαιρη νίκη των μαύρων ιδεών θα συντριβεί κάτω από τη λαϊκή πάλη και το σφυροδρέπανο.
