Μπροστά στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές κάθε δημοτική κίνηση είναι υποχρεωμένη να καταθέσει τις θέσεις της γι’ αυτά που θεωρεί άμεσες προτεραιότητες για τους συμπολίτες μας. Πόσο μάλιστα που η απερχόμενη δημοτική αρχή είναι βέβαιο ότι θα βομβαρδίσει την τοπική κοινωνία με διαφημιστικά φυλλάδια για το σπουδαίο έργο που έχει κάνει! Απ’ τη μεριά μας θέλουμε να τοποθετήσουμε ορισμένα ζητήματα που θεωρούμε ότι είναι σε άμεση προτεραιότητα και που απαιτούν εδώ και τώρα λύση. Αναφερόμαστε κατά κύριο λόγο σε ζητήματα που αφορούν τις δομές της πόλης (καθαριότητα, ηλεκτροφωτισμός, συγκοινωνίες, κυκλοφοριακό) και σε κοινωνικά ζητήματα, που αφορούν την ίδια τη ζωή των πολιτών (παιδικοί σταθμοί, σχολεία, πρόνοια, φτώχεια, υγεία).
Α. Το πρόβλημα της καθαριότητας πνίγει την πόλη
Είναι κοινή πεποίθηση ότι η Ηλιούπολη έχει καταταγεί εδώ και αρκετά χρόνια στις λεγόμενες βρώμικες πόλεις. Η αποκομιδή των σκουπιδιών πολλές φορές καθυστερεί, οι κάδοι είναι ιδιαίτερα βρώμικοι, η ανακύκλωση είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη και η εικόνα της κακής αυτής κατάστασης είναι ιδιαίτερα έντονη όταν κάποιος μπαίνει μέσα στις γειτονιές, όταν δηλαδή απομακρύνεται απ’ τη «βιτρίνα» της πόλης.
Οι όποιες ιδιαίτερα φιλότιμες προσπάθειες του ελάχιστου πλέον μόνιμου εργατοτεχνικού προσωπικού δεν είναι αρκετές για να αντιμετωπίσουν τη δύσκολη αυτήν κατάσταση. Όταν είσαι υποχρεωμένος να περιμένεις τους συμβασιούχους για να μπορέσεις να μαζέψεις τα σκουπίδια, έχεις χάσει το παιχνίδι της καθαριότητας. Ακούγονται διάφορα μεγάλα λόγια γύρω από σχέδια για τη λύση του προβλήματος, όμως όλα αυτά είναι κενά περιεχομένου, αφού ούτε έχουν κάποια στρατηγική, αλλά κυρίως είναι λόγια χωρίς χρηματοδότηση, άρα λόγια του αέρα. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί δεν λύνεται ούτε με ευχές ούτε και με πρόστιμα που ποτέ δεν πληρώνονται. Όσο οι υποδομές παραμένουν κακές, όσο το προσωπικό θα μειώνεται, τόσο και το πρόβλημα θα οξύνεται και όλο και πιο κοντά θα φτάνουν τα σχέδια που οδηγούν στην ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας, που άλλωστε τόσο πολύ επιθυμούν διάφοροι μεγαλοκαρχαρίες.
Β. Η πόλη του Ήλιου είναι σκοτεινή και άσχημη τη νύχτα
Το πρόβλημα του ηλεκτροφωτισμού στην πόλη είναι πολύ μεγάλο. Ένα δίκτυο απαρχαιωμένο, με χαμηλή ενεργειακή απόδοση, με λαμπτήρες, που είναι κατάλληλοι για πόλεις σε συσκότιση λόγω πολέμου και με εκατοντάδες λάμπες καμένες καθημερινά, συνιστούν την εικόνα του ηλεκτροφωτισμού της πόλης. Υποστηρίξαμε την πρόταση για ανανέωση όλου του δικτύου στην πόλη. Εκφράσαμε όμως την αμφιβολία μας, αν θα προχωρήσει το πρόγραμμα, αφού τα αντικρουόμενα ιδιωτικά συμφέροντα βάζουν χίλια δυο εμπόδια με στόχο να «πάρουν τη δουλειά», αδιαφορώντας για τις ανάγκες της πόλης. Μέχρι να ξεκινήσει και πολύ περισσότερο να ολοκληρωθεί το έργο, φοβούμαστε ότι η πόλη θα βρίσκεται όλο και πιο πολύ βυθισμένη στο μισοσκόταδο.
Γ. Έχει η Ηλιούπολη δημοτική Συγκοινωνία;
Φάντασμα έχει καταντήσει η δημοτική συγκοινωνία της πόλης. Οι ώρες λειτουργίας της έχουν περιοριστεί δραματικά. Ουσιαστικά μετά το μεσημέρι δεν υπάρχει καμία γραμμή. Οι αιτίες είναι γνωστές. Δεν υπάρχουν οδηγοί! Έτσι ακόμα και αν υπάρχουν διαθέσιμα αυτοκίνητα, αυτά παραμένουν στο γκαράζ και οι συμπολίτες μας αδυνατούν να εξυπηρετηθούν. Το πρόβλημα έτσι γίνεται ακόμα πιο οξυμμένο, αφού και οι γραμμές του ΟΑΣΑ έχουν μειωθεί δραματικά, με μία μόνο γραμμή να περνάει απ’ την πόλη και να πηγαίνει απευθείας στο κέντρο της Αθήνας. Η απαξίωση αυτή της δημοτικής συγκοινωνίας θα οδηγήσει τελικά στον οριστικό της μαρασμό. Διεκδικούμε την αναβάθμιση της δημοτικής συγκοινωνίας με πρόσληψη του απαραίτητου προσωπικού, με δρομολόγια όλη την ημέρα και με τέτοιο προγραμματισμό που να καλύπτει πρώτα απ’ όλες τις ανάγκες των εργαζομένων και των μαθητών.
Δ. Η κυκλοφοριακή συμφόρηση της πόλης παραμένει στο ακέραιο
Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις της απερχομένης δημοτικής αρχής και παρά τα μεγαλεπήβολα σχέδια, η Ηλιούπολη καθημερινά βασανίζεται απ’ την κυκλοφοριακή ασφυξία. Τις πρωινές ώρες η Αλίμου- Κατεχάκη αποτελεί ένα Γολγοθά για όσους επιχειρούν να τη διασχίσουν. Αλλά και τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας η κεντρική πλατεία, τα Κανάρια και γενικά οι εσωτερικοί δρόμοι της πόλης είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Οι βασικές αιτίες παραμένουν ίδιες. Η πόλη διχάζεται απ’ τη διαμπερή κυκλοφορία, που ενώνει τα νότια προάστια με την Αττική Οδό, ενώ η παρουσία όλων σχεδόν των τραπεζών και μεγάλων καταστημάτων μέσα στα ίδια σημεία του ιστού της πόλης κάνουν την κατάσταση αφόρητη. Και αυτό ισχύει παρά το γεγονός ότι υπάρχουν δύο σταθμοί του μετρό που εξυπηρετούν την πόλη. Να τονίσουμε ακόμα την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στο νότιο άκρο της πόλης με την παρουσία του mall που δημιουργεί κυκλοφοριακό κομφούζιο σε μεγάλο μήκος της λεωφόρου Βουλιαγμένης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και η στάση της τροχαίας, που πολύ εύκολα αφαιρεί τις πινακίδες απ’ τα σταθμευμένα ΙΧ -ανεξάρτητα από το αν ενοχλούν ή όχι ιδιαίτερα την κίνηση- όμως ταυτόχρονα επιτρέπει να ρυθμίζουν την κυκλοφορία μπροστά στο mall οι άνθρωποι του καταστήματος σε βάρος βέβαια της κυκλοφοριακής ροής.
Ε. Αλήθεια πόσα παιδιά είναι έξω απ’ τους βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς;
Ο δήμος με τις υποδομές που έχει, καλύπτει τις ανάγκες ενός μόνο μέρους των πραγματικών αναγκών των συμπολιτών μας. Μάλιστα υπολογίζεται ότι στην πραγματικότητα μόλις το 20% των παιδιών καλύπτονται απ’ τις δομές του δήμου. Βέβαια αυτή η εικόνα δεν είναι άμεσα ορατή, αφού το νομικό πλαίσιο που υπάρχει δεν προβλέπει να είναι όλα τα παιδιά σε σταθμούς. Επίσης, ένα μεγάλο τμήμα των παιδιών «ψάχνει» να βρει στέγη μέσα απ’ τα περίφημα βάουτσερς και τις προσφορές ιδιωτικών σταθμών, ενώ ένα μεγάλο ακόμα τμήμα της κοινωνίας καλύπτει τις ανάγκες του μέσα απ’ τη γνωστή διαδικασία του παππού και της γιαγιάς ή απ’ την ανεργία, που ούτως ή άλλως μαστίζει τα νέα ζευγάρια.
ΣΤ. Στη φτώχεια απαντάμε με αγώνες και αλληλεγγύη και όχι με την ελεημοσύνη.
Σήμερα και στην πόλη μας υπάρχουν εκατοντάδες καταγεγραμμένες και πολλές άλλες άγνωστες περιπτώσεις οικογενειών που βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας. Ενδεικτική είναι η εικόνα που εμφανίζεται κάθε φορά στο δημοτικό συμβούλιο, όπου οι κοινωνικές υπηρεσίες ζητάνε την έγκριση κάποιου βοηθήματος για συμπολίτες μας που βρίσκονται σε απελπιστική θέση. Η λύση στο πρόβλημα των ανθρώπων αυτών δεν μπορεί να είναι η ελεημοσύνη που προσφέρεται είτε απ’ το δήμο, είτε απ’ την εκκλησία, είτε τέλος απ’ αυτούς που θεωρούν ότι προσφέρουν κοινωνικό έργο μαζεύοντας τρόφιμα απ’ τους πελάτες των σουπερμάρκετ και προσφέροντάς τα σε ανθρώπους απόλυτης ένδειας. Όλες αυτές οι ενέργειες έχουν σαν κοινό παρονομαστή τη λογική της ελεημοσύνης, που μετατρέπει τον φτωχό σε ζητιάνο και δεν του προτείνει καμία λύση στο πρόβλημα της ανεργίας.
Στην πραγματικότητα, μια τέτοια πολιτική συμβάλλει στην περιθωριοποίηση των ανθρώπων αυτών, τους ρίχνει σε ακόμα χειρότερη κατάσταση και τους μετατρέπει σε παρίες της κοινωνίας. Όσο η πάλη για την επιβίωση δεν συνδέεται με το δικαίωμα στη δουλειά, όσο δεν μπαίνει σαν κεντρικό ζήτημα η κάλυψη των αναγκών να περνάει μέσα από μια αξιοπρεπή και σταθερή δουλειά, θα διαιωνίζεται αυτή η αθλιότητα στο όνομα δήθεν των άμεσων αναγκών, που όμως με τον τρόπο αυτό γίνονται μόνιμες.
Αναφέραμε ορισμένα απ’ τα βασικά προβλήματα των κατοίκων της πόλης. Η αναφορά δεν είναι αξιολογική. Και δεν είναι μόνο αυτά τα προβλήματα. Επιλέξαμε στο τεύχος αυτό της Φωνής της Αριστερής Πρωτοβουλίας να σταθούμε σε μερικά απ’ αυτά.
