Ο αδυσώπητος Χρόνος -λέξη ομόρριζη με τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του- αποφάσισε χθες -άκαρδα, σκληρά και εκδικητικά- να κόψει το νήμα της ζωής του αγαπημένου αγωνιστή και συντρόφου Σήφη Σταυρίδη, ακριβώς την παραμονή του μαζικού πανελλαδικού αγροτικού συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα…. Του συλλαλητηρίου της φτωχής και χειμαζόμενης αγροτιάς, που το δίκιο της, την εκμετάλλευσή της και την καταπίεσή της ΔΕΝ έπαψε ποτέ να δείχνει, να καταδικάζει, να αναλύει και να ερμηνεύει ο πρόωρα χαμένος σύντροφος, με την πένα και το λόγο του, με την παρουσία και τον αγώνα του, με την αδιάλειπτη προσήλωσή του στο μετερίζι της υποστήριξης του δίκιου των ξωμάχων. Του δίκιου που όχι μόνο γνώριζε καλά ως θεωρητικός, αλλά και ένιωθε ως τα μύχια της ψυχής του ως μαχόμενος και σεμνός κομμουνιστής και κατανοούσε βαθιά ως συνειδητός και έμπειρος γεωπόνος, ως ειδικός επιστήμονας που αποκήρυξε -με απόλυτη σιγουριά και χωρίς καμία αμφιταλάντευση-το κυρίαρχο δόγμα της απόστασης μεταξύ διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας, συνδυάζοντας δεξιοτεχνικά τη γερή επιστημονική κατάρτισή του με την προωθητική ηθική της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας.
Και τώρα, αγαπημένε σύντροφε Σήφη, πώς θα ανεμίσει η σημαία του πολύπαθου αγροτικού κόσμου στο Σύνταγμα, χωρίς τη δική σου αεικίνητη, ερευνητική και υποστηρικτική ματιά που απλωνόταν σαν χάδι πάνω από τα ηλιοκαμένα πρόσωπα των ξωμάχων;
Πώς θα ηχήσει το σύνθημα της αντίστασης των αγροτών, χωρίς τη δική σου φωνή της ενίσχυσης, της καθοδήγησης, της εμψύχωσης;
Πώς θα αποτυπωθεί όλο αυτό το κλίμα της μάχιμης διεκδίκησης των αφυπνιζόμενων αγροτών στο «Λαϊκό Δρόμο», χωρίς τη δική σου πυκνή, μεστή νοήματος και σεβασμού αρθρογραφία; Χωρίς την αρθρογραφία που -με το θεωρητικό της υπόβαθρο, τη γερή γνώση των νόμων της λαϊκής εκμετάλλευσης και της νομολογίας που θωρακίζει την αντιλαϊκή επίθεση των κυρίαρχων, ντόπιων και ξένων- ανύψωνε την καταπιεσμένη αγροτιά στο επίπεδο που της αντιστοιχεί, χωρίς ποτέ να ενδίδει στον πειρασμό της υπερβολής, αλλά και χωρίς να διστάζει μπροστά στην ανάγκη της αυστηρής κριτικής όπου έπρεπε, με τον τρόπο που ταίριαζε και για το σκοπό που υπηρετούσε.
Η σεμνή και εμπεριστατωμένη ανάλυσή σου για κάθε γεγονός, για κάθε μέτρο που διαπερνούσε το δύσκολο και κλειστό χώρο της υπαίθρου, για κάθε ταξικό επεισόδιο στο τοπίο τής πολλαπλά βαλλόμενης αγροτιάς στάθηκε πάντα «σχολειό» γραφής, καταγραφής και τρόπου ανάλυσης για όλους μας. Μας δίδαξες πως το θεωρητικό βάθος της ερμηνείας συμπορεύεται με την ευγένεια και τη βαθιά κατανόηση των προβλημάτων που κυριολεκτικά… ζώνουν τη ζωή των ανθρώπων της δουλειάς, των εργατών της γης, των ταλαιπωρημένων και φτωχών αγροτο-κτηνοτρόφων που με τα σκληραγωγημένα και τραχιά χέρια τους «στύβουν την πέτρα», για να διασφαλίσουν «το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου», χωρίς ανταπόδοση, χωρίς αναγνώριση και δικαίωση.
Μα δεν ήταν μόνο το αγροτικό πρόβλημα το μετερίζι σου, αγαπημένε σύντροφε, Σήφη. Ήταν το αγαπημένο και προνομιακό πεδίο σου, αλλά όχι το μοναδικό. Όλο το πλούσιο ψυχικό και πνευματικό σου δυναμικό, όλη η αξιοθαύμαστη ενεργητικότητα σου ήταν κατατεθειμένα, αφιερωμένα, με ανιδιοτέλεια, πάθος και ζωντάνια, στην υπόθεση που το κόμμα μας, το Μ-Λ ΚΚΕ, αδιάλειπτα και σταθερά υπηρετεί: στην απελευθέρωση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων από το ζυγό της καπιταλιστικής σκλαβιάς, της απανθρωπιάς, της ταξικής βίας, της αδικίας και της πολεμικής θηριωδίας.
Με όπλο το χαμόγελο, η σπιρτάδα του μυαλού σου έβρισκε πάντα τον τρόπο να πλησιάσει τον απλό άνθρωπο της δουλειάς, να προβληματίσει τον αμύητο στα δύσκολα μονοπάτια του κινήματος, να σπάσει τον πάγο με τον άνθρωπο της πρώτης γνωριμίας, να οικοδομήσει σχέση που δε μετεωρίζεται πάνω στα ..άψυχα τσιτάτα, αλλά αντιθέτως πατάει γερά στο τοπίο συγκροτημένης θέσης, της ταξικής οπτικής, της οικειότητας και της εμπιστοσύνης.
Είχες πολλά χαρίσματα σύντροφε, Σήφη. Χαρίσματα που δε δείχνουν μόνο το ιδεολογικό, ηθικό και κοινωνικό προβάδισμα της θεωρίας και των αρχών που πιστεύουμε και υπηρετούμε. Επιβεβαιώνουν συγχρόνως και τον αδιάκοπο εσωτερικό σου αγώνα να φτάσεις και να κατακτήσεις το πρότυπο του ανώτερου ανθρώπου για το οποίο παλεύουμε. Και το πέτυχες.
Ομως ο Κρόνος -ως αμείλικτος διώκτης κάθε αυθεντικής φωνής αμφισβήτησής του- και ο Χρόνος -ως ανηλεής επόπτης και δυνάστης της ανθρώπινης ζωής- αποφάσισε έτσι άδικα, πρόωρα, αιφνιδιαστικά να επιβάλει στο εξής για την αναφορά μας στο πρόσωπό σου, σύντροφε Σήφη, τη χρονική βαθμίδα του παρελθόντος,.. Αλλά όσο πικρή κι αν είναι αυτή η χρήση της παρελθοντικής χρονικής βαθμίδας, η ματιά σου, η φωνή σου, η ψυχή σου, το συναίσθημα και το ήθος σου, η συγκινητική αφιέρωσή σου στην κοινή μας υπόθεση και κοινωνική αποστολή θα βρίσκονται πάντα στο λόγο μας στη χρονική βαθμίδα του παρόντος. Γιατί στην ψυχή, τη μνήμη, τη συνείδηση μας θα είσαι ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ.
Στις δύσκολες αυτές στιγμές -που το συναίσθημα του πόνου είναι έντονο και δύσκολα υποτάσσεται στον κανόνα της αυτοσυγκράτησης- απευθύνω από καρδιάς τα θερμά συλλυπητήρια και τις ευχές μου για αντοχή στα πολυαγαπημένα πρόσωπα της ζωής σου, τη γυναίκα σου Άννα και τις κόρες σου Χρύσα και Ειρήνη, στις σεμνές συντρόφισσες και φίλες, και τις καλώ να θωρακιστούν απέναντι στον άδικο και πρόωρο χαμό σου, αντλώντας από τις πλούσιες παρακαταθήκες σου.
Καλό ταξίδι αγαπημένε σύντροφε.
Αρετή Σπαχή
