Οι καταιγιστικές εξελίξεις που πυροδοτεί η στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η ραγδαία κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων ανάμεσα στο δυτικό μπλοκ (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ) με τη Ρωσία και την Κίνα στο βάθος, φέρνουν στην επιφάνεια ορισμένες στρεβλές θέσεις και απόψεις που γίνονται απολογητές και δικαιώνουν την τυχοδιωκτική επέμβαση της Μόσχας. Καθόλου τυχαία, οι φορείς αυτών των απόψεων είναι οι ίδιες εκείνες δυνάμεις που από το πρώτο ξέσπασμα της πανδημίας αποτέλεσαν το ρεύμα του περίφημου «μετά θα λογαριαστούμε», το οποίο πρόβαλε μια πολύ επιζήμια για το μαζικό κίνημα γραμμή, αυτήν της προσαρμογής στις κυρίαρχες κυβερνητικές επιλογές. Πρόκειται για τις δυνάμεις της ΛΑΕ και της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, που για καιρό οι συνιστώσες δυνάμεις τους κούρνιαζαν στις φτερούγες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και ο χώρος του Συντονισμού των Κομμουνιστικών Δυνάμεων (Κορδάτος, Εργατικός Αγώνας, Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο) που αποχώρησαν από το ΚΚΕ ή/και το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι δυνάμεις αυτές σήμερα προβάλλουν εξίσου λαθεμένες και επιζήμιες θέσεις για το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, με ψευτοαριστερό περίβλημα, επικαλούμενες μάλιστα ακόμα και μαρξιστικές-λενινιστικές, τάχα, επεξεργασίες για τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, «προσαρμοσμένες» βέβαια κατάλληλα, οι οποίες στην πράξη κλείνουν το ένα ή και τα δύο μάτια στο ρωσικό ιμπεριαλισμό και στη στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία.
Η Ρωσία είναι
μια ιμπεριαλιστική δύναμη
Κοινή αφετηρία όλων αυτών των δυνάμεων είναι η άποψη πως η Ρωσία ενεργεί κάτω από το καθεστώς της ασφυκτικής περικύκλωσης και πίεσης από τους Αμερικανο-ΝΑΤΟικούς. Όσο κι αν είναι σωστή μια τέτοια γενική διαπίστωση, ότι δηλαδή οι ΗΠΑ επιχειρούν να επιβάλουν τα επιθετικά τους σχέδια επεκτείνοντας το ΝΑΤΟ ως τα σύνορα της Ρωσίας, αυτό αποτελεί μονόπλευρη ανάγνωση της σημερινής κατάστασης που αγνοεί ή συγκαλύπτει τον σημερινό ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ρωσίας… Αποτελεί κανονική παραποίηση της πραγματικότητας η θέση που προβάλλει η ΛΑΕ πως «η Ρωσία είναι ένα καπιταλιστικό κράτος (…) Ιμπεριαλιστικό δεν είναι (…) η προσέγγιση περί ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης Ρωσίας – Δύσης είναι λανθασμένη και αφελής», για να δικαιολογήσει την ανοιχτή υποστήριξη προς το καθεστώς της Ρωσίας. Ας μην ξεχνάμε ότι το 2015 ο Λαφαζάνης, ως υπουργός της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, διαπραγματευόταν τους όρους για να αλλάξει αφεντικά η χώρα μας, απέναντι στην απειλή του Grexit. Σήμερα, για να δικαιολογήσει την υπόκλισή του απέναντι στο ρωσικό ιμπεριαλισμό, παρουσιάζει την επιθετική και τυχοδιωκτική επέμβαση στην Ουκρανία ως αμυντική κίνηση για να ανακουφιστεί από την περικύκλωση.
Αλλά και η άποψη που θέλει το ρωσικό ιμπεριαλισμό να είναι στριμωγμένος, στη γωνία, περικυκλωμένος, σε καθεστώς ασφυξίας και ο οποίος «αναζητά συνθήκες ασφάλειας και ζώνες ζωτικού χώρου», αποτελεί κανονικό εξωραϊσμό της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της ρωσικής αστικής τάξης. Νομιμοποιεί τόσο τη σημερινή στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία αλλά και τις πολεμικές απειλές που εκτοξεύει η Ρωσία ενάντια στη Φινλανδία ή ακόμα και μελλοντικές επεμβάσεις.
Το ότι η καπιταλιστική Ρωσία περικυκλώνεται από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο παρά πως αποτελεί έναν βασικό ανταγωνιστή τους, δηλαδή μια ιμπεριαλιστική δύναμη. Όσοι δικαιολογούν τη ρωσική επέμβαση στην πραγματικότητα αποδέχονται το μοίρασμα του κόσμου από τις μεγάλες δυνάμεις και την ανάγκη των «μικρών λαών» για «μεγάλους προστάτες». Κανένας Ρώσος φαντάρος δεν έχει κανένα λόγο να βρίσκεται στην Ουκρανία. Βρίσκεται εκεί για τα συμφέροντα των Ρώσων ολιγαρχών που καταπιέζουν και τον ίδιο και που θεωρούν την Ουκρανία και τις άλλες χώρες του σοβιετικού χώρου και αυτές της Ανατολικής Ευρώπης «ζωτικό χώρο» της Ρωσίας (βλ. εισβολή στη Γεωργία, Καζακστάν κλπ).
Τα τωρινά -και όχι μόνο- γεγονότα με επίκεντρο την Ουκρανία αποτελούν μια ισχυρή και αδιάψευστη επιβεβαίωση πως η Ρωσία αποτελεί μια ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη η οποία έπειτα από 30 χρόνια επανέρχεται με νέους όρους στο διεθνές προσκήνιο. Αυτό επιβεβαιώνουν τα γεγονότα του 2014 με την προσάρτηση της Κριμαίας, το 2015 με την επέμβαση στον πόλεμο στη Συρία -που καθόρισε την έκβασή του σε βάρος των αμερικανικών σχεδίων- ή ακόμα και οι προσπάθειές της να διευρύνει τις ζώνες πολιτικής και οικονομικής επιρροής της. Η ρωσική αστική τάξη, με το αντιδραστικό καθεστώς Πούτιν, θέλει να υπηρετήσει τα δικά της ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τα οποία βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα τόσο του ρωσικού λαού όσο και των άλλων γειτονικών λαών. Όπως επίσης βρίσκονται σε πλήρη σύγκρουση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή. Το αντιιμπεριαλιστικό αλλά και το αριστερό και επαναστατικό κίνημα κανένα λόγο δεν έχει να γίνεται απολογητής και να στηρίζει τη ρωσική εισβολή. Αντίθετα πρέπει να την καταγγείλει απερίφραστα.
Οι λαοί δεν έχουν
ανάγκη από προστάτες
Ο Πούτιν χρησιμοποίησε προπαγανδιστικά και ως πρόσχημα τη λεγόμενη αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας για να εισβάλει στρατιωτικά στη χώρα, βάζοντας στο στόχαστρο το ντόπιο αντιδραστικό-φασιστικό καθεστώς των ανδρείκελων του Κιέβου που εγκαθιδρύθηκε μετά το πραξικόπημα του 2014 με την ανοιχτή στήριξη των ΗΠΑ. Η πολεμική επέμβαση δεν αποτελεί τη «δημοκρατική λύση» στο καθεστώς των διωγμών και των εκτελέσεων του ρωσόφωνου λαού της ανατολικής Ουκρανίας. Όπως στο εσωτερικό της Ρωσίας η πολιτική της αστικής της τάξης είναι πολιτική στυγνής καταπίεσης και εκμετάλλευσης του ρωσικού λαού, στέρησης των δημοκρατικών του δικαιωμάτων, έτσι και στην Ουκρανία η εισβολή γίνεται για να υπηρετήσει τα επεκτατικά της συμφέροντα.
Ούτε βέβαια η στρατιωτική εισβολή έρχεται για να απαλλάξει τον ουκρανικό λαό από τα δεινά της υπαγωγής της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Όσο κι αν οι τωρινές εξελίξεις φαίνεται να αποτρέπουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και εμποδίζουν την παραπέρα επέκταση του ΝΑΤΟ, ο ουκρανικός λαός θα βρεθεί κάτω από την κατοχή και την καταδυνάστευση του ρωσικού ιμπεριαλισμού.
Όποιος σήμερα θεωρεί αυτή την εξέλιξη ως θετική, επειδή και μόνο μπαίνει φραγμός στα επεκτατικά σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, στην πραγματικότητα όχι μόνο εξωραΐζει τον ρωσικό ιμπεριαλισμό αλλά ακόμα παραπέρα ανοίγει το δρόμο για να διαιωνίζεται το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της υποδούλωσης ενός ολόκληρου λαού.
Είναι υπόθεση του ουκρανικού λαού και μόνο, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές, η πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, την ντόπια αντίδραση και το φασισμό, για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και δεν μπορεί να εναποτεθεί στους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας.
Ισχυρό και μαζικό αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα
Κράμα ηττοπάθειας, ρεφορμιστικών αυταπατών και έλλειψης εμπιστοσύνης στη δύναμη του λαϊκού αγώνα εκφράζει στην πραγματικότητα η κοινή θέση όλων αυτών των δυνάμεων πως η θετική, για τη Ρωσία, έκβαση του πολέμου θα αποτελέσει ένα ισχυρό πλήγμα απέναντι στους Αμερικανο-ΝΑΤΟικούς. Οι δυνάμεις αυτές -είτε ανοιχτά και χωρίς περιστροφές είτε πιο συγκαλυμμένα- ευελπιστούν στην πραγματικότητα να κερδίσει η Ρωσία τον πόλεμο στην Ουκρανία, θεωρώντας πως αυτό θα αποτελέσει παράγοντα ήττας για τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Όπως αποκοιμήθηκαν για μεγάλο διάστημα στις αυταπάτες που σκόρπισε ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείποντας το πεδίο του λαϊκού αγώνα ενάντια στη μνημονιακή πολιτική και ξύπνησαν με τον εφιάλτη των νέων μνημονίων, έτσι και τώρα προωθούν μια γραμμή που εξωραΐζει το ρωσικό ιμπεριαλισμό, που συνιστά φυγή από την αντιιμπεριαλιστική πάλη, βάζει τους λαούς στη γωνία των εξελίξεων και όχι στη θέση της κινητήριας δύναμης του αγώνα και εναποθέτει όλες τις ελπίδες στην έκβαση της σύγκρουσης των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας.
Είναι βαθιά όμως γελασμένοι και σπέρνουν καταστροφικές αυταπάτες όσοι θεωρούν ότι μια ενδεχόμενη επιτυχία της Ρωσίας θα μείνει αναπάντητη από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ που αποτελούν και τους διαχρονικούς εμπρηστές του πολέμου. Βρισκόμαστε ήδη μπροστά σε ραγδαίες εξελίξεις, σε απότομη κλιμάκωση των αντιπαραθέσεων ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και στον πυρηνικό αλληλοεκβιασμό. Όσο δεν δυναμώνει και δεν μαζικοποιείται το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, η όξυνση των συγκρούσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ΗΠΑ -ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας-Κίνας θα δημιουργούν όλο και χειρότερους όρους τόσο για το λαό μας όσο και για τους λαούς όλου του πλανήτη. Μόνο ένα μαζικό και ισχυρό αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα μπορεί να βάλει φραγμό στα σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ -ΕΕ και Ρωσίας-Κίνας.
