Οι απανωτές δικαστικές προσφυγές υπουργείου Παιδείας ενάντια στα εκπαιδευτικά σωματεία για να χτυπηθεί η απεργία-αποχή από την αξιολόγηση προσκρούουν σε τοίχο. Η λυσσασμένη επιχείρηση της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ και της κυβέρνησης να τρομοκρατήσει τους εκπαιδευτικούς, για να επιβάλει το αντιδραστικό μέτρο της αξιολόγησης, συναντά ισχυρές αντιστάσεις. Από τη μέχρι τώρα ανυποχώρητη στάση των δασκάλων και καθηγητών που συμμετέχουν μαζικά στην απεργία-αποχή, επιβεβαιώνεται ότι ο δρόμος για την επιβολή της αξιολόγησης δεν είναι ένας απογευματινός περίπατος στο πάρκο, όπως υπολόγιζε η κυβέρνηση της ΝΔ. Οι απειλές για διώξεις, περικοπές μισθών κλπ που εκτοξεύουν καθημερινά τα στελέχη της εκπαίδευσης (προϊστάμενοι, γενικός γραμματέας του Υπουργείου κλπ) πέφτουν στο κενό, αδυνατούν να κάμψουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εκπαιδευτικών.
Ελπιδοφόρα μηνύματα
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες η ηγεσία του ΥΠΑΙΘ προσέφυγε ξανά στα δικαστήρια για να χτυπήσει την απεργία-αποχή που έχουν κηρύξει οι δύο Ομοσπονδίες ΟΛΜΕ – ΔΟΕ, απαιτώντας να κριθεί παράνομη και καταχρηστική. Σε συνέχεια αυτής της προσφυγής, στρέφει τα βέλη της ακόμα και σε πρωτοβάθμια εκπαιδευτικά σωματεία με πρώτο την ΕΛΜΕ Χανίων η οποία είχε προκηρύξει απεργία-αποχή από την αξιολόγηση. Η κυβέρνηση εκτοξεύει καθημερινά απειλές ενάντια στα πρωτοβάθμια σωματεία με αποδέκτη τους εκπαιδευτικούς, κουνώντας αυστηρά το δάχτυλο πως η απεργία-αποχή που κηρύσσουν τα πρωτοβάθμια σωματεία «δεν είναι σύννομη» και πως η συμμετοχή σε «παράνομες» κινητοποιήσεις επιφέρει ποινές.
Είναι φανερό ότι προσπαθούν με κάθε τρόπο να συγκρατήσουν το μέτωπο της απεργίας-αποχής που καθημερινά διευρύνεται. Στη μάχη ενάντια στην αξιολόγηση ρίχνονται καθημερινά ολοένα και περισσότερα πρωτοβάθμια σωματεία (ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ) με αποφάσεις των Γενικών τους Συνελεύσεων. Οι εκπαιδευτικοί που αντιλαμβάνονται πλέον ξεκάθαρα τις πραγματικές στοχεύσεις της αξιολόγησης και το γκρίζο και αντιδραστικό τοπίο που προδιαγράφεται για το μέλλον, αν τελικά επιβληθεί, μπαίνουν μαζικά στον αγώνα, συμμετέχοντας τόσο στην απεργία-αποχή όσο και στις Γενικές Συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν τις προηγούμενες ημέρες.
Σε ολόκληρη τη χώρα στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία, οι Γενικές Συνελεύσεις, ιδιαίτερα των σωματείων των δασκάλων, διακρίνονται για τη μαζικότητά τους, την ενότητα και την αποφασιστικότητα να συνεχιστεί ο αγώνας μέχρι τέλους, μέχρι την ανατροπή του αντιδραστικού μέτρου της αξιολόγησης. Το κλίμα τρόμου που προσπαθεί να στήσει η κυβέρνηση στην εκπαίδευση δεν πτοεί τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι υπερασπίζουν με τη μαζικότητα και την αποφασιστικότητά τους την απεργία-αποχή. Οι αποφάσεις των ΕΛΜΕ και των ΣΕΠΕ να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της απεργίας-αποχής από την αξιολόγηση, παρά τις δικαστικές προσφυγές της κυβέρνησης και τις καταδικαστικές αποφάσεις της -κατά τα άλλα- «τυφλής» δικαιοσύνης, αποτελούν την καλύτερη απάντηση απέναντι στον αυταρχισμό και την τρομοκρατία του ΥΠΑΙΘ. Οι εκπαιδευτικοί με την ανυποχώρητη στάση τους υπερασπίζουν τα δημοκρατικά – συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, το Δημόσιο Σχολείο και όσα έχουν κατακτήσει με τους αγώνες.
Υπονομευτικός ρόλος των συνδικαλιστικών ηγεσιών
Το μαζικό ρεύμα της απεργίας-αποχής, αλλά και οι κατάμεστες αίθουσες των Γενικών Συνελεύσεων των πρωτοβάθμιων σωματείων υποχρεώνουν τις δυνάμεις του φιλοκυβερνητικού συνδικαλισμού, τις ΔΑΚΕ (ΝΔ), ΠΕΚ-ΔΗΣΥ (ΠΑΣΟΚ) και ΣΥΝΕΚ-ΔΙΚΤΥΟ (ΣΥΡΙΖΑ), να αλλάζουν ρότα ώστε να μη βρεθούν στο περιθώριο.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της ΔΟΕ (δάσκαλοι) όπου οι δυνάμεις αυτές υποτάχτηκαν αμέσως στην κυβερνητική τρομοκρατία και στις δικαστικές αποφάσεις, αναστέλλοντας τις κινητοποιήσεις και την απεργία-αποχή. Όμως η πρωτοφανής μαζικότητα των Γενικών Συνελεύσεων τους υποχρέωσε να αναδιπλωθούν άτακτα στην τελευταία ολομέλεια των προέδρων των ΣΕΠΕ και να στηρίξουν τελικά την απεργία-αποχή.
Αλλά και στην περίπτωση της ΟΛΜΕ οι ίδιες δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού αναγκάζονται ψοφοδεώς να ταχθούν υπέρ της απεργίας-αποχής γιατί δεσμεύονται από τις συντριπτικές αποφάσεις των ΕΛΜΕ. Η κοινά ομολογημένη πραγματική τους θέση είναι η αναστολή των κινητοποιήσεων. Άλλωστε με την καθημερινή τους πρακτική υπονομεύουν και υποσκάπτουν την απεργία-αποχή. Αναπαράγουν μάταια τη ρητορική των διώξεων και των πειθαρχικών, επιχειρώντας να καλλιεργήσουν τον τρόμο και το φόβο ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς. Στην τελευταία μάλιστα Γενική Συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ οι δυνάμεις αυτές ομολόγησαν, εμμέσως πλην σαφώς, ότι δεν προτίθενται να στηρίξουν την απεργία-αποχή σε περίπτωση νέας δικαστικής προσφυγής του ΥΠΑΙΘ.
Τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια αποδεικνύουν έμπρακτα με τη στάση τους πως στέκονται απέναντι στον κλάδο και ενάντια στα συμφέροντά του. Γίνονται κήρυκες της υποταγής και της συνθηκολόγησης. Δεν είναι τυχαίο ότι παρά την πρωτοφανή κυβερνητική τρομοκρατία, το χτύπημα των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, ο κυβερνητικός συνδικαλισμός κηρύσσει την αφωνία. Αρνείται πεισματικά να προχωρήσει σε απεργιακή κινητοποίηση ως απάντηση στην κυβερνητική πολιτική της περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Επιδιώκει να επιβάλει γενικό σιωπητήριο σε όλη τη δημόσια εκπαίδευση.
Η διγλωσσία του ΠΑΜΕ
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην εκπαίδευση εμφανίζονται ως υπερασπιστές της απεργίας-αποχής στη σημερινή συγκυρία. Η στάση τους είναι όψιμη και υποκριτική. Θυμίζουμε ότι οι ίδιες δυνάμεις ξεπούλησαν κυριολεκτικά την απεργία-αποχή από την αυτοαξιολόγηση των σχολείων και μετατράπηκαν σε δεκανίκι του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Στη σημερινή συγκυρία ταυτίζονται με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό απορρίπτοντας επίσης κάθε πρόταση για κλαδική απεργία ώστε να καταγγελθεί η κυβερνητική τρομοκρατία και το χτύπημα των σωματείων και της συνδικαλιστικής δράσης. Η τωρινή τους στάση δεν αφορά στον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση. Αντίθετα καπηλεύονται τον αγώνα του εκπαιδευτικού κινήματος ενάντια στην αξιολόγηση προσβλέποντας σε μικροπαραταξιακά εκλογικά οφέλη. Το επόμενο διάστημα θα διεξαχθούν εκλογές σε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία για να αναδείξουν τους αντιπροσώπους για τα συνέδρια των δύο Ομοσπονδιών (ΟΛΜΕ – ΔΟΕ) που θα πραγματοποιηθούν στα τέλη του Ιούνη. Η συνδικαλιστική τους στάση προσβλέπει στις κάλπες και όχι στους αγώνες. Θέλουν να εξαργυρώσουν το μαζικό ρεύμα τις απεργίας-αποχής στις επερχόμενες αρχαιρεσίες.
Υπάρχει όμως και μια ακόμα πλευρά στη στάση του ΠΑΜΕ, ακόμα πιο επικίνδυνη και υπονομευτική. Δειλά-δειλά εδώ και αρκετό καιρό, μετατοπιζόμενο προς τα δεξιά, αναπαράγει διάφορες θεωρίες περί «αντιεπιστημονικής» ή «αντιεκπαιδευτικής» αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών. Υπονοούν πως μπορεί να υπάρξει κάποιου άλλου είδους αξιολόγηση που να έχει «επιστημονικά» ή «φιλοεκπαιδευτικά» χαρακτηριστικά ή στην καλύτερη περίπτωση να είναι ουδέτερη ως προς τις συνέπειές της στη δημόσια εκπαίδευση. Δεν είναι καινούργια αυτή η τοποθέτηση του ΠΑΜΕ. Πρόκειται για μια παλιά αραχνιασμένη θέση που ξέθαψαν από τη δεκαετία του ’80, όταν έκαναν προτάσεις για μια «καλή αξιολόγηση».
Ανυποχώρητα στο δρόμο του αγώνα
Οι ταξικές δυνάμεις στην εκπαίδευση δίνουν όλες τους τις δυνάμεις στη μάχη ενάντια στην αξιολόγηση, για την ενίσχυση και μαζικοποίηση των σωματείων. Είναι εκείνες οι δυνάμεις που εξοπλίζουν κοντά 4 δεκαετίες τώρα ιδεολογικά, πολιτικά και συνδικαλιστικά το εκπαιδευτικό κίνημα ενάντια στην αξιολόγηση, αποκαλύπτοντας τους πραγματικούς στόχους της.
Στη σημερινή συγκυρία και απέναντι στην κλιμακούμενη κυβερνητική τρομοκρατία, στην επίθεση ενάντια στα σωματεία και τη συνδικαλιστική δράση, η συνέχιση του αγώνα είναι μονόδρομος. Δάσκαλοι και καθηγητές σε κοινό εκπαιδευτικό μέτωπο μπορούν να υπερασπίσουν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, το Δημόσιο Σχολείο και τα εργασιακά τους δικαιώματα. Με ενιαίο και παρατεταμένο πανεκπαιδευτικό αγώνα να ανατρέψουν την κυβερνητική αντιεκπαιδευτική πολιτική.
