Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα εκδηλώνεται σε μια σειρά πολεμικά μέτωπα, ενώ υπάρχουν και μία σειρά εστίες έντασης που σιγοκαίνε και ανάλογα με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς μπορούν ανά πάσα στιγμή να αναζωπυρωθούν, από την Ουκρανία και τα Βαλκάνια στην Ευρώπη, τη Σομαλία, το Σουδάν, το Μάλι, το Νίγηρα και τη Νιγηρία στην Αφρική, μέχρι τη Βολιβία, τη Βραζιλία και τη Βενεζουέλα στη Νότιο Αμερική.
Με ιδιαίτερη οξύτητα εκφράστηκε η ιμπεριαλιστική ανάμειξη και επέμβαση των ΗΠΑ στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, ιδιαίτερα στη Βενεζουέλα, όπου τους τελευταίους μήνες, στηρίζοντας απροκάλυπτα τους ντόπιους λακέδες τους, υποκίνησαν ένα αντιδραστικό κίνημα ανατροπής της κυβέρνησης και απείλησαν με στρατιωτική επέμβαση, προκειμένου να επιβάλουν στην εξουσία τα φερέφωνά τους και να βάλουν τέρμα στις όποιες προοδευτικού χαρακτήρα αλλαγές έχουν γίνει.
Καμία “τάξη” και σταθερότητα δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στα ερείπια των κατακτητικών πολέμων και την υποδούλωση των λαών, στην πιο άγρια μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και εξοντωτικής λιτότητας που προωθούν οι κυρίαρχες δυνάμεις του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος, πάνω στον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα κατασταλτικά μέτρα, τα σιδερόφρακτα τείχη που υψώνονται για τη βίαιη αναχαίτιση των προσφύγων.
Οι λαοί, παρά τα αναρίθμητα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και επιθέσεις, στα αντεργατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών τάξεων και σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν σε πολλές χώρες, ενώ ιδιαίτερη σημασία είχαν στις συνθήκες αυτές οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας των αντιμεταναστευτικών κηρυγμάτων και τα κινήματα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες σε χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Η κοινωνική έκρηξη στη Γαλλία είναι η συνέχεια των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων που έγιναν το προηγούμενο διάστημα σε πολλές χώρες της Ευρώπης, ανάμεσά τους και στη χώρα μας, και αποτελούν προοίμιο των νέων πανευρωπαϊκών λαϊκών και εργατικών αγώνων που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα.
Μόνο αν αναπτυχθεί ένα μαζικό εργατικό λαϊκό κίνημα που θα συνδέσει την πάλη για την έξοδο από την ΕΕ με την πάλη για ριζικές κοινωνικές ανατροπές σε κάθε χώρα, μετουσιώνοντας και μετασχηματίζοντας σε ένα ανώτερο επίπεδο τη θέληση και διάθεση των λαών, μπορεί να ανοίξει μια ελπιδοφόρα προοπτική για την υπόθεση της εργατικής τάξης και των λαών της Ευρώπης.
Η εμπειρία του κινήματος στη Γαλλία δείχνει για άλλη μια φορά πως η απόκρουση και ανατροπή της πολιτικής που καταδυναστεύει τους εργαζόμενους, πρέπει να αναζητηθεί στο δρόμο του μαζικού, εξωκοινοβουλευτικού αγώνα σε όλες τις μορφές του, απεργίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια για την προώθηση των άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων του κινήματος.
Από γενική άποψη οι επαναστατικοί, αντιιμπεριαλιστικοί και εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών, παρότι δεν σίγησαν ποτέ, συναντούν μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς διεθνείς προϋποθέσεις, λόγω του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, της υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος και της διαλυτικής επίδρασης του ρεβιζιονισμού και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Η πάλη των λαών για την απολύτρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας μπορεί να προχωρήσει, μόνο, αν στην πορεία του μακρόχρονου αγώνα αντίστασης αναδειχθούν γνήσιες, λαϊκές κομμουνιστικές δυνάμεις, που καταπολεμώντας εχθρικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα και προσδιορίζοντας το πραγματικό περιεχόμενο του αγώνα, θα τον μετασχηματίσουν σε προοδευτικές και επαναστατικές κατευθύνσεις, ενάντια στους ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές και καταπιεστές, σε αγώνα αντίστασης και ανατροπής της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας για την κατάκτηση της Λευτεριάς, της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού.
