Πλήθος κόσμου αποχαιρέτησε την Τετάρτη 7 Αυγούστου στο 1ο Νεκροταφείο της Αθήνας το Μάκη Μαυρέλη, τον αγωνιστή, οραματιστή εκπαιδευτικό.
Συνάδελφοί του εκπαιδευτικοί από το 4ο Λύκειο Καλλιθέας, όπου υπηρετούσε μέχρι τη συνταξιοδότησή του, αλλά και από τα σχολεία της ΕΛΜΕ Καλλιθέας – Ν. Σμύρνης – Μοσχάτου, στην οποία διατέλεσε για πολλά χρόνια Πρόεδρος, συνάδελφοι από γειτονικές ΕΛΜΕ και από την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, συναγωνιστές και σύντροφοι από τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις και από τον Εκπαιδευτικό Όμιλο, μαθητές του, φίλοι του, μέλη των χορωδιών που μετείχε και πολλοί γνωστοί συγκεντρώθηκαν για να του πουν το τελευταίο αντίο, με έκδηλη τη λύπη από τον πρόωρο χαμό του.
Η σ. Μαρία Δανιήλ, συναγωνίστριά του στην ΕΛΜΕ και την Αγωνιστική Παρέμβαση και συντρόφισσά του στoν Εκπαιδευτικό Όμιλο, εκφώνησε αποχαιρετιστήριο λόγο, ενώ η χορωδία της Νέας Σμύρνης τού τραγούδησε τον «Λεβέντη».
Ο Μάκης. Ένας αγαθός γίγαντας. Ένας εκπαιδευτικός οραματιστής, που πάλευε να φέρει πιο κοντά το καλύτερο αύριο για τους μαθητές και τους συναδέλφους του, για την πατρίδα του, για τον κόσμο ολόκληρο.
Εντάχθηκε στην αριστερά από τα νιάτα του κι έμεινε σ’ αυτό το μετερίζι μέχρι το τέλος. Με το όραμα μιας άλλης κοινωνίας, δίκαιης και απελευθερωτικής για τον άνθρωπο.
Με άσβεστο πάθος να μεταλαμπαδεύσει στους μαθητές του τις αξίες της φιλίας των ανθρώπων και των λαών, της αποδοχής του διαφορετικού, της ειρήνης, της ισότητας, του δίκιου. Με ακάματη προσπάθεια να συνεγείρει τους εκπαιδευτικούς να αγωνιστούν γι’ αυτούς τους στόχους.
Έγνοια του μεγάλη ένα άλλο σχολειό. Που θα μορφώνει, θα απελευθερώνει τη δημιουργικότητα των παιδιών, θα απαλύνει τις ανισότητες, θα ανοίγει δρόμους. Που οι εκπαιδευτικοί θα μεταδίδουν τη γνώση ανεμπόδιστα, αλλά και θα ανατροφοδοτούνται, με λυμένες τις βιοτικές τους ανάγκες και ζώντας με αξιοπρέπεια.
Για να συμβεί αυτό, ένιωθε πως χρειάζεται ένα στέρεο πολιτικό, θεωρητικό υπόβαθρο που θα ενώνει τους εκπαιδευτικούς και θα δίνει αγωνιστικές διεξόδους στα προβλήματα. Έτσι, τα βήματά του τον οδήγησαν στις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις και τον Εκπαιδευτικό Όμιλο.
Και έγινε ένας εξαιρετικός δάσκαλος και πρότυπο συνδικαλιστή.
Φρόντιζε για όλα τα παιδιά. Μα πιο πολύ γι’ αυτά των τελευταίων θρανίων, που ’νιωθε πως έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Προσπαθούσε να αναδείξει τις ικανότητες, τα κρυμμένα θετικά στοιχεία των μαθητών του, και μέσα στην τάξη, αλλά και στην συνολική λειτουργία του σχολείου. Ήταν πανταχού παρών. Στις μουσικές εκδηλώσεις και τις συναυλίες, στις σχολικές γιορτές στις διάφορες πολιτιστικές ομάδες, στις εκδρομές.
Συντροφικός και συνεργατικός. Υποστηρικτικός, συναδελφικός και ενωτικός. Συμμετείχε ενεργά και ανελλιπώς στις κινηματικές δράσεις του σωματείου (συνελεύσεις, κινητοποιήσεις, απεργίες, διαδηλώσεις), αναλάμβανε πρωτοβουλίες και πρόσφερε όποια βοήθεια του ζητήθηκε.
Πάντα μέσα σε δράσεις συλλογικές για την αντιμετώπιση τοπικών και γενικότερων προβλημάτων, ακόμη και διεθνών. Ακατάβλητες οι προσπάθειές του να απαλύνει το δράμα των προσφύγων. Αλληλέγγυος στο λαό της πρώην Γιουγκοσλαβίας όταν βομβαρδιζόταν από το ΝΑΤΟ, στο λαό της Παλαιστίνης, του Ιράκ, της Συρίας αλλά και σε κάθε λαό που δεχόταν ξένη επέμβαση, συμπαραστεκόταν και πρωτοστατούσε στην έκφραση αλληλεγγύης. Ακόμη και τώρα, που η αρρώστια τον χτύπησε βίαια και που την αντιμετώπισε με θαυμαστή αξιοπρέπεια, η έννοια του ήταν η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, για να αποκτήσει λευτεριά και πατρίδα.
Και οι συνάδελφοί του, εκτιμώντας τη στάση και τη δράση του, τον εξέλεξαν κατ’ επανάληψη στο ΔΣ της ΕΛΜΕ.
Εμβληματικός Πρόεδρος της ΕΛΜΕ για πολλά χρόνια, σε μια περίοδο εξαιρετικά δύσκολη, πάλεψε να κρατήσει ζωντανή τη συλλογική λειτουργία και δράση.
Οργάνωσε την παρακολούθηση δεκάδων θεατρικών παραστάσεων και στήριξε την αιμοδοσία της ΕΛΜΕ. Οργάνωσε εκδηλώσεις επιστημονικές, παιδαγωγικές, πολιτιστικές. Κόντρα στη σκοτεινιά που απλωνόταν απειλητική.
Πάντα με το χαμόγελο και με μια ισχυρή κατάφαση για τη ζωή. Πρώτος στο γλέντι, στο τραγούδι, στο χορό, στα ταξίδια.
Πάλευε με την αισιοδοξία του αγωνιστή, με πείσμα και πάντα με θετική στάση απέναντι στη ζωή. Και πετύχαινε νίκες μεγάλες ή μικρές.
Θα τον θυμόμαστε.
