Σε ένα κατάμεστο Σήμα και σε συγκινητική ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε, την Κυριακή 6 Νοεμβρίου, η εκδήλωση μνήμης και τιμής στον σύντροφο Στέλιο Σταυρινάδη, ο οποίος έφυγε από κοντά μας πέρσι τέτοιον καιρό.
Στο πολιτικό μνημόσυνο του Στέλιου παραβρέθηκαν δεκάδες συντροφοί του αλλά και πολλοί φίλοι και συνάδελφοί του καθώς και μέλη του οικογενειακού του περιβάλλοντος.
Για τον σύντροφο Στέλιο μίλησαν εισαγωγικά ο Γιώργος Σόφης και η Κατερίνα Πετράκη, ενώ αμέσως μετά πήραν τον λόγο αρκετοί που μίλησαν για τη ζωή και τη δράση του. Παράλληλα παραβρέθηκαν και μίλησαν για τον Στέλιο εκπρόσωπος του ΚΚΕ (μ-λ) και του ΝΑΡ.
Ξεχωριστές οι στιγμές της εκδήλωσης, όπου σύντροφοι και φίλοι αναφέρθηκαν στη σπάνια σεμνότητα του Στέλιου. Τη σεμνότητα που ήταν ενδεικτική της σιγουριάς και της βαθιάς πίστης με την οποία πορεύτηκε ο Στέλιος για περισσότερες από τέσσερεις δεκαετίες στις γραμμές του κινήματός μας και του Μ-Λ ΚΚΕ. Όπως και στα άλλα χαρακτηριστικά για τα οποία πάντα ξεχώριζε. Τη διαλλακτικόκτητα, την αμεσότητα, τον λιτό και περιεκτικό του λόγο, το καυστικό χιούμορ και… το χαμόγελό του.
Ο Στέλιος Σταυρινάδης γεννήθηκε στην Ακαμάτρα Ικαρίας στις 24 Σεπτέμβρη του 1951. Θα μεγαλώσει και θα μείνει εκεί μέχρι το 1963, όταν οι δυσκολίες και η φτώχεια θα οδηγήσουν τους γονείς του, τον Γιάννη και την Ειρήνη, στο μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς την Αθήνα. Από το 1963 θα εγκατασταθούν στην Ηλιούπολη. Εκεί θα γραφτεί στο Γυμνάσιο όπου και θα διακριθεί για την κλίση και την αγάπη του στα μαθηματικά. Το 1969 θα περάσει στο πανεπιστήμιο, θα σπουδάσει στα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας και θα αποφοιτήσει από το Μαθηματικό της Αθήνας.
Το προοδευτικό και αριστερό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε σύντομα θα τον φέρει σε επαφή με το μαρξιστικό λενινιστικό κίνημα. Αρχικά θα ενταχθεί στην ΠΠΣΠ ως ιδρυτικό μέλος τής παράταξης στο Μαθηματικό και από τα τέλη του 1976 στο Μ-Λ ΚΚΕ.
Ο Στέλιος Σταυρινάδης υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή ολόψυχα το δημόσιο σχολείο και αγωνίστηκε κάθε στιγμή για την υπεράσπισή του. Από τον διορισμό του στη Σύρο το 1981 μέχρι τη συνταξιοδότησή του, αλλά και μετά από αυτήν, για τους μαθητές του θα είναι πάντα ο Δάσκαλος.
Ο Δάσκαλος που με το μεγαλείο της ευγένειάς του, άλλοτε με διακριτικό χιούμορ και άλλοτε με μια γεμάτη σεβασμό αυστηρότητα, θα αναζητά διαρκώς τα δύσκολα μονοπάτια μετάδοσης της γνώσης.
Ο Δάσκαλος που απέναντι σε κάθε λάθος θα σταθεί με κατανόηση και υπομονή, που απέναντι σε κάθε δισταγμό θα εμπνεύσει την πίστη και την προσπάθεια, που με αγάπη θα βρεθεί κάθε στιγμή δίπλα στους μαθητές του και τις αγωνίες τους.
Πάνω από όλα, ο Δάσκαλος Παιδαγωγός που θα μιλήσει στους μαθητές του για την αλήθεια και το δίκιο, για τις αξίες, τα μεγάλα ιδανικά και την ανάγκη του αγώνα για αυτά.
Ο Δάσκαλος που με ανιδιοτέλεια θα προσφέρει κάθε βοήθεια, ακόμα και στα χρόνια της συνταξιοδότησής του, σε όποιον την είχε ανάγκη. Όχι τυχαία, ο τίτλος του δασκάλου θα του αποδοθεί στους κύκλους και στις συλλογικότητες, όπως αυτή της “Πυξίδας”, στις οποίες βρέθηκε και τα τελευταία χρόνια στην Ικαρία.
Όλα αυτά τα χρόνια που βρέθηκε στο δημόσιο σχολείο, από τις τάξεις των Αντιτετραδίων της Εκπαίδευσης, του Εκπαιδευτικού Ομίλου και των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων, θα δώσει ένα σταθερό παρών σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες για την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Και το παρών του Στέλιου Σταυρινάδη, όσο διαπνεόταν από τη σεμνότητα και την ηρεμία που τον χαρακτήριζε, τόσο ξεχώριζε για τη σταθερότητα, την πίστη και την καθάρια γλώσσα, με την οποία έδινε τις μάχες στο μαζικό κίνημα. Ήταν το παρών ενός αταλάντευτου αγωνιστή κομμουνιστή που, με την παρουσία και τη στάση της ζωής του, αποτελούσε κάθε στιγμή έναν ήρεμο αλλά φωτεινό φάρο όπου και αν βρέθηκε.
Ως ιδρυτικό μέλος των Αντιτετραδίων της Εκπαίδευσης, του Εκπαιδευτικού Ομίλου και των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων Εκπαιδευτικών, θα συμβάλει με κάθε τρόπο στην ανάπτυξη των αγώνων όπως αυτούς ενάντια στην αξιολόγηση, θα πρωτοστατήσει σε όλες τις μεγάλες απεργίες για τα κρίσιμα παιδαγωγικά και εργασιακά αιτήματα του κλάδου, σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα του εκπαιδευτικού κινήματος.
Ενταγμένος σε όλη του τη ζωή στο Μ-Λ κίνημα, ανήκει σε αυτούς που πήραν τη σκυτάλη από τη γενιά του ΕΑΜ, του ΔΣΕ και αργότερα της Αναγέννησης και της ΟΜΛΕ. Από τους κόλπους του Μ-Λ ΚΚΕ θα δώσει τη μεγάλη μάχη ενάντια στον ρεβιζιονισμό και την καπιταλιστική παλινόρθωση, θα αντιπαλέψει τον αναθεωρητισμό και θα κατανοήσει όσο λίγοι την ανάγκη της ανασυγκρότησης του Κομμουνιστικού Κινήματος. Θα τιμήσει κάθε στιγμή τον τίτλο του μέλους του Μ-Λ ΚΚΕ με τη συμμετοχή του σε κάθε εργατική απεργία, σε κάθε αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική κινητοποίηση, σε όλους τους αγώνες του λαού μας, για ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και σοσιαλισμό.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του θα ζήσει με τη σύντροφό του Μπέσυ στη γενέτειρά του την Ικαρία. Θα ενταχθεί στην τοπική κομματική οργάνωση και, με τη σκέψη του και τον λόγο του πάντα προσανατολισμένο στους αγώνες αλλά και στην οργανωτική ανάπτυξη του Μ-Λ ΚΚΕ, θα συμβάλει με πολύ θετικό τρόπο στο τοπικό κίνημα του νησιού. Ως μέλος της συντακτικής ομάδας της εφημερίδας “Πυξίδα”, με λόγο ήρεμο, σαφή και μεστό, θα βοηθήσει σε κάθε συζήτηση, σε κάθε μάχη, σε όλους τους τοπικούς αγώνες. Τα κείμενά του θα φωτίσουν πτυχές και θέσεις τόσο για ζητήματα του τόπου μας όσο και για ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά θέματα.
Η ενασχόλησή του με τα κοινά και η αγάπη του για τον τόπο θα τον ωθήσουν να αναλάβει ενεργό ρόλο και στον τοπικό Σύλλογο του χωριού του, στον οποίο υπήρξε τα τελευταία χρόνια πρόεδρος αφήνοντας μια σημαντική παρακαταθήκη. Γιατί εκτός από τα σπουδαία έργα με τα οποία καταπιάστηκε ο σύλλογος της Ακαμάτρας, κάτω από την προτροπή και την επιμονή του Στέλιου, ανέλαβε πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη ουσιαστικών πολιτιστικών δράσεων και εκδηλώσεων σε μια εποχή που -κατά κοινή ομολογία- οι τοπικοί σύλλογοι έχουν απεμπολήσει αυτόν τους το χαρακτήρα. Γνωστός για την αγάπη και το πάθος του για τη μουσική, σχεδίαζε συναυλίες, παραστάσεις, εκδηλώσεις για τα παιδιά του χωριού, σκεφτόταν εκθέσεις, καταπιάστηκε με την ανάδειξη ιστορικών και πολιτιστικών στοιχείων του τόπου.
Αυτός ήταν ο Στέλιος Σταυρινάδης που αποχαιρετήσαμε τέτοιες μέρες πέρσι. Ο Στέλιος Σταυρινάδης που έκανε πράξη αυτό που με μοναδικά λόγια περιέγραψε ο Δημήτρης Γληνός: «O μόνος τρόπος για να ζήσει και να πεθάνει κανείς σαν ANΘPΩΠOΣ είναι να ζήσει και να πεθάνει παλεύοντας για ένα ιδανικό».
Και για αυτό το ιδανικό, για να ξημερώσει ένας καλύτερος κόσμος, πάλευε μέχρι τέλους με μοναδική αφοσίωση ο σύντροφος Στέλιος. Για όλα αυτά, θα είναι πάντα παρών στη μνήμη και την καρδιά μας κάθε φορά που θα υψώνουμε το μπόι μας απέναντι στο άδικο.
Ένας χρόνος πέρασε από τη μεγάλη απώλεια του συντρόφου, του δάσκαλου, του κομμουνιστή Στέλιου. Κρατάμε στη μνήμη μας το ήθος, τη σεμνότητα, τη συγκροτημένη σκέψη και την σταθερότητά του. Δίνουμε την υπόσχεση να συνεχίσουμε αταλάντευτα τον δρόμο που μαζί εδώ και δεκαετίες περπατήσαμε.
