Για τον Βασίλη
Κάποιοι άνθρωποι στέκονται σαν φάροι
Έτσι ήτανε κι ο σύντροφος Βασίλης
Υπέρμαχος της διαλεκτικής της ύλης
Από νωρίς για τη ζωή θέση είχε πάρει
Σε κοίταζε γεμάτος αυτή τη σιγουριά
Για όσα θα γίνουνε, γνωρίζοντας όσα ’χουν γίνει
Με τα δάχτυλα κίτρινα από τη νικοτίνη
Με το γαλανό του ικάριου στη θωριά
Ιστορίες έλεγε με σιγανή φωνή με ηρεμία
Να τις ακούσεις απ’ τα χείλη του -τι τύχη-
Για όσα ο άνθρωπος του αγώνα έχει
πετύχει
Για ανέμους που θα νικήσουνε τη νηνεμία
Γεμάτη σαν έχουμε ζωή πολλοί θα είν’ οι θησαυροί
Κι εκείνος έναν έζησε για πάντα στο
πλευρό του
Πάλεψε χρόνια, μη χαθεί ό,τι είχε όνειρό του
Μα πρόωρα την αγάπη του έχασε και πήγε να τη βρει
Βάιος
Το πρωί της Τρίτης 13ης Αυγούστου, άφησε την τελευταία του πνοή ο σύντροφος Βασίλης Σταμούλος. Ένας σύντροφος που συνδέθηκε από νωρίς και συνέδεσε τη ζωή του με το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα και το Μ-Λ ΚΚΕ. Ένας σύντροφος που βάδισε αγέρωχος και συνεπής μέχρι τέλους στο δρόμο του αγώνα και της αλληλεγγύης. Η απώλεια του συντρόφου Βασίλη αφήνει ένα μεγάλο κενό στην ΚΟ Ικαρίας και το Μ-Λ ΚΚΕ. Στη κηδεία του, που έγινε την Παρασκευή 16/8 στο νεκροταφείο του Καταφυγίου στην Ικαρία, παρευρέθηκε πλήθος συντρόφων, συναγωνιστών και φίλων. Ακολουθεί ο αποχαιρετισμός εκ μέρους της ΚΟ Ικαρίας του Μ-Λ ΚΚΕ όπως εκφωνήθηκε στην κηδεία του.
Η ΚΟ Ικαρίας του Μ-Λ ΚΚΕ αποχαιρετά σήμερα έναν αγαπημένο σύντροφο. Όλοι όσοι είχαμε την τύχη να πορευτούμε μαζί του, τα μέλη του Μ-Λ ΚΚΕ, οι φίλοι, όλοι οι συναγωνιστές και οι συναγωνίστριες του Βασίλη, χάνουμε έναν πολύτιμο σύντροφο και φίλο, έναν αγωνιστή που με την χαρακτηριστική ηρεμία του έδωσε μάχες σε όλα τα μέτωπα όπου κι αν βρέθηκε στη ζωή του. Ένα σύντροφο που με το βλέμμα σταθερά στραμμένο στο κίνημα και την πάλη του λαού μας για ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και σοσιαλισμό, βάδισε στη ζωή του με πυξίδα τους αγώνες και την αλληλεγγύη.
Ο σ. Βασίλης γεννήθηκε στο Καταφύγι το 1947. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια, στον αγώνα του αγροτικού μόχθου και της βιοπάλης θα προστεθούν οι διώξεις και οι εξορίες. Ο πατέρας του Βασίλη, ο Στεφανής, θα οδηγηθεί μαζί με τους χιλιάδες αγωνιστές της ελευθερίας στη Μακρόνησο και η ζωή για την εξαμελή οικογένεια του, θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη.
Σε αυτές τις συνθήκες, στα χρόνια του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού, ο Βασίλης θα τελειώσει το μονοθέσιο δημοτικό σχολείο με περίπου 50 παιδιά στο χωριό και μετά το Γυμνάσιο-Λύκειο στον Άγιο Κήρυκο.
Το ανήσυχο πνεύμα του τον οδηγεί να αναζητά και να διαβάζει ό,τι πέσει στα χέρια του, από βιβλία και εφημερίδες μέχρι ανακοινώσεις ψάχνοντας πάντα νέες πληροφορίες και γνώσεις για όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα και τον κόσμο. Σε εκείνες τις συνθήκες και λόγω και των οικογενειακών καταβολών ο Βασίλης θα συνδεθεί νωρίς με το αριστερό προοδευτικό κίνημα. Ακολουθούσε τις μεγαλύτερες αδερφές του στις παράνομες τότε συνεδριάσεις – συζητήσεις της αριστερής νεολαίας. Γι’ αυτό κι ο ίδιος, από ηλικία 13-14 χρόνων, πρωτοστατούσε στις κρυφές συγκεντρώσεις των παιδιών του χωριού μέσα σε εγκαταλειμμένα σπίτια με κεριά, όπου συζητούσαν για την Αριστερά, για τα πολιτικά γεγονότα, ακόμα και για το περιεχόμενο προοδευτικών βιβλίων, των οποίων είχε προηγηθεί η ανάγνωση, όπως το «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι».
Στις εκλογές βίας και νοθείας του 1961, 14 μόλις χρόνων, διακινούσε με τα άλλα παιδιά του χωριού προκηρύξεις που τις έπαιρναν κρυφά από τους μεγάλους.
Το 1966 μαζί με τον Κ. Πετράκη και άλλους συντρόφους, θα συμβάλει στη συγκρότηση της οργάνωσης της νεολαίας Λαμπράκη στο Γυμνάσιο-Λύκειο της Ικαρίας, η οποία θα αναπτύξει πλούσια δράση μέχρι η δικτατορία να διακόψει τη λειτουργία της.
Μετά την στρατιωτική του θητεία θα εγκατασταθεί στην Αθήνα και θα δουλέψει στις οικοδομές. Έχοντας πλέον αναπτύξει οξύ πολιτικό κριτήριο και παρακολουθώντας τις εξελίξεις στο διεθνές και εγχώριο κομμουνιστικό κίνημα, θα πάρει θέση και πολύ νωρίς θα ενταχθεί στο Μαρξιστικό-Λενινιστικό χώρο που ήδη έχει αναπτύξει δράση και στη χώρα μας. Μέσα από τις γραμμές του ο Βασίλης θα πάρει μέρος σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες της μεταπολίτευσης και θα συμβάλει από τη μεριά του στην πάλη ενάντια στην γραμμή του ρεβιζιονισμού, της παλινόρθωσης και της συνθηκολόγησης μέχρι το τέλος.
Το 1985 μαζί με τη σύντροφο της ζωής του Ντέπη θα μεταναστεύσει στην Αμερική, έχοντας όμως πάντα την αγωνία και την πυξίδα της επιστροφής. Όπου και αν ζούσε ο Βασίλης είχε πλήρη εικόνα των πολιτικών εξελίξεων και δεν σταμάτησε ποτέ να συμμετέχει στους μικρούς και μεγάλους αγώνες για κάθε πρόβλημα. Όπως δεν σταμάτησε στιγμή να παρακολουθεί από την άλλη άκρη του Ατλαντικού τις εξελίξεις στο μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα και να ανησυχεί και να προβληματίζεται για το πώς θα ανασυνταχθεί και θα δυναμώσει το πραγματικά αριστερό κομμουνιστικό κίνημα και οι αγώνες στη χώρα μας.
Η επιστροφή στην Ελλάδα, πολύ αργότερα από όσο ο Βασίλης υπολόγιζε και προσδοκούσε, θα έρθει με την συνταξιοδότηση. Θα επιστρέψει μαζί με την Ντέπη στο χωριό και το πατρικό του και θα ενταχθεί στην ΚΟ Ικαρίας του Μ-Λ ΚΚΕ συμβάλλοντας με τη σκέψη, το λόγο και την παρουσία του στη δράση της.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν θα λείψει από κανέναν μικρό και μεγάλο τοπικό αγώνα, ενώ το ίδιο θα κάνει και κάθε μέρα και ώρα που θα βρεθεί στην Αθήνα. Η απώλεια της συντρόφου της ζωής του 5 χρόνια πριν θα αποτελέσει για το Βασίλη μια μεγάλη αναμέτρηση. Όπως και η ασθένειά του που το τελευταίο διάστημα πολλές φορές τον στέρησε από την οργάνωση και τους αγώνες στην Ικαρία.
Ο σύντροφος Βασίλης με τις γνώσεις που είχε και την ικανότητά του να τις μεταδίδει, είχε τη δυνατότητα να επικοινωνεί πλατιά και ιδιαίτερα με τους νέους ανθρώπους. Ήθελε να βρίσκεται σε όλα τα πολιτιστικά και πολιτικά γεγονότα του νησιού και της πόλης ακόμα και κατά τη διάρκεια των δύσκολων θεραπειών του.
Πιο πολύ από την αρρώστια που τον βασάνισε τα τελευταία χρόνια, ήταν η φωνή που τον εμπόδιζε να μοιραστεί τις σκέψεις του. Αυτές τις σκέψεις, τον ενωτικό, αλλά και αιχμηρό, τον αναλυτικό και ζεστό λόγο του, που θα λείψουν από την οργάνωση και τους αγώνες της Ικαρίας.
Για όλους εμάς, τους συντρόφους, τους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριες του Βασίλη, η απώλεια του αφήνει ένα μεγάλο κενό και το μόνο που μπορούμε να πούμε σήμερα είναι ότι θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε το δρόμο που όλες αυτές τις δεκαετίες περπατήσαμε μαζί. Το δρόμο του αγώνα. για να ξημερώσει ένας καλύτερος κόσμος. Θυμόμαστε το Βασίλη να περπατά ακούραστος, παρά την ασθένειά του, σε διαδήλωση αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη, κοντά τρεις ώρες από το Σύνταγμα μέχρι την Ισραηλινή πρεσβεία, με το τσιγάρο και το χαμόγελο στα χείλη και με μια απίστευτη όρεξη να συνομιλήσει με τους νέους συντρόφους και συναγωνιστές.
Και έτσι θα τον θυμόμαστε, σαν ακούραστο διαδηλωτή, σαν έναν πολύ γλυκό, ευγενικό και γοητευτικό άνθρωπο, νέο στην ψυχή, γεμάτο όρεξη για ζωή, αγωνιστή μέχρι τέλους.
Η Κομματική Οργάνωση Ικαρίας του Μ-Λ ΚΚΕ εκφράζει τα πιο θερμά συλλυπητήρια στην αδερφή του Δήμητρα, στα ανίψια του, σε όλους τους δικούς του σε όλους όσους βρέθηκαν και περπάτησαν πλάι στο Βασίλη.
Αντίο σύντροφε…
ΚΟ Ικαρίας Μ-Λ ΚΚΕ
Στη μνήμη του σύντροφου Βασίλη Σταμούλου, ο ξάδελφός του Ν.Κ. προσφέρει στο Λαϊκό Δρόμο 50 ευρώ
