Ο σ. Γιώργος Σπανάκης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 χρονών, τη Δευτέρα 30 Δεκέμβρη 2024, μετά από πολύχρονο αγώνα με τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν και ύστερα από ραγδαία επιδείνωση της υγείας του.
Η πολιτική κηδεία του έγινε στον προαύλιο χώρο του νεκροταφείου Ηλιούπολης, το πρωί του Σαββάτου, 4 Γενάρη. Με το βάρος της απώλειας, τις σκέψεις και τα έντονα συναισθήματα που ξεσηκώνει ο θάνατος ενός σπουδαίου κομμουνιστή κι ενός γλυκύτατου ανθρώπου αποτυπωμένα στα πρόσωπα και στα μάτια τους, πλήθος από συγγενείς, συντρόφους από το Μ-Λ ΚΚΕ και τη νεολαία ΠΟΡΕΙΑ, συναγωνιστές και φίλους έδωσαν το «παρών» για να τιμήσουν και να αποχαιρετήσουν το σύντροφο Γιώργο.
Το σύντροφο, σκεπασμένο με τη σημαία του Μ-Λ ΚΚΕ και με τιμητικό άγημα από νεολαίους του κόμματος, αποχαιρέτησε ο μεγάλος του ανεψιός Μανόλης Σπανάκης ο οποίος εστίασε στο ρόλο του Γιώργου στην οικογένεια, στη φροντίδα του ανάπηρου παιδιού, στη «θυσία» που χαρακτήριζε όλη του τη ζωή. Στη συνέχεια ο Νίκος Κρητικάκης, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Βιαννιτών «Ο Διαβάτης», έδωσε τα ιδιαίτερα στοιχεία του χαρακτήρα του που τον έκαναν ξεχωριστά αγαπητό και αποδεκτό από όλους.
Τέλος, εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ τον αποχαιρέτησε ο σ. Γιώργος Σόφης. Αναφέρθηκε στην ένταξή του στο Μ-Λ ΚΚΕ, στην αξιοθαύμαστη καρτερία και την αισιοδοξία του στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, στη μουσική του παιδεία, στην πίστη σου για τα δίκια της εργατικής τάξης, στα δίκια του λαού μας στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και προκοπή.
Ειδικότερα, ο σ. Γ. Σόφης είπε:
«Ο σ. Γιώργος γεννήθηκε το 1946 στη μαρτυρική Βιάννο της Κρήτης όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια. Σπούδασε στη Γεωπονική σχολή της Αθήνας, όπου συνδέθηκε με το φοιτητικό κίνημα στα χρόνια της δικτατορίας και ήρθε σε επαφή με τις δυνάμεις των μαρξιστών-λενινιστών που είχαν έντονη δράση στη σχολή.
Από το 1976 εντάχθηκε στο κόμμα μας το Μ-Λ ΚΚΕ, αρχικά στην οργάνωση του Ηρακλείου και στη συνέχεια στην οργάνωση της Νότιας Αθήνας μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο σ. Γιώργος ένωσε τη ζωή του με τη σ. Αδριανή Γκολφινοπούλου και μαζί αγωνίστηκαν για να αντιμετωπίσουν τις μεγάλες δυσκολίες της ζωής εξαιτίας του ανάπηρου παιδιού της αγαπημένης του Αδριανής. Όταν η Αδριανή έφυγε πρόωρα απ’ τη ζωή ο σ. Γιώργος, ανέλαβε όλο το βάρος της επιμέλειας του ανήμπορου Αλέξανδρου, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε και ο ίδιος.
Ο σ. Γιώργος με αξιοθαύμαστη καρτερία αντιμετώπιζε όλες τις δυσκολίες της ζωής και ποτέ δεν βαρυγκώμησε για τίποτε. Ο σύντροφος Σπανάκης ήταν ένας λαϊκός αγωνιστής της προσφοράς και της θυσίας και έτσι πορεύτηκε σε όλη του τη ζωή, με ολύμπια ηρεμία και αισιοδοξία.
Ο σ. Γιώργος παρά τις δυσκολίες του δεν έχασε ποτέ την αισιοδοξία του. Δεν έπαψε ποτέ να ασχολείται με τα λουλούδια του που τόσο πολύ αγαπούσε, αλλά κυρίως με την κρητική μουσική που λάτρευε. Έψαχνε συνεχώς για κρητικά ακούσματα από πανηγύρια και γιορτές που συνδέονταν με τη ζωή της αγαπημένης του Κρήτης που για αρκετά χρόνια του τη στέρησαν τα προβλήματα της υγείας του.
Μα πάνω απ’ όλα ο σύντροφος Γιώργος ήταν ένας προλετάριος μαχητής ένας γνήσιος κομμουνιστής με απόλυτη πίστη στα δίκαια της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κινήματος. Όσο του επέτρεπαν οι δυνάμεις του δεν έλειψε ποτέ από τις κινητοποιήσεις και τις παρεμβάσεις της κομματικής οργάνωσης στη Νότια Αθήνα.
Οι τοποθετήσεις του στις συζητήσεις ήταν πάντα μετρημένες μα με ουσιαστικό περιεχόμενο και με ένα πνεύμα απαράμιλλης αισιοδοξίας που ταίριαζε απόλυτα σε ένα γνήσιο μαρξιστή-λενινιστή, σε ένα γνήσιο επαναστάτη. Τα τελευταία δύο χρόνια η υγεία του δεν τον άφησε να πάρει μέρος στις κομματικές παρεμβάσεις. Ήταν όμως πάντα κοντά στην οργάνωση, είχε ταχτική ενημέρωση και αναζητούσε κάθε φορά το Λαϊκό Δρόμο.
Τελικά τα μεγάλα και αξεπέραστα προβλήματα υγείας οδήγησαν το σ. Γιώργο στο τέλος της ζωής του, αφήνοντας πίσω ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Όλοι εμείς που πορευτήκαμε μαζί του για πάνω από 50 χρόνια, όλοι εμείς που γνωρίσαμε το Γιώργο στις χαρές και τις λύπες, όσοι γλεντήσαμε μαζί του με το τραγούδι του και το μπουζούκι του νοιώθουμε ένα μεγάλο κενό. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στους συγγενείς του και τη Μαριάννα που τόσα χρόνια στάθηκε πάντα δίπλα του στις δυσκολίες της ζωής.
Σύντροφε Γιώργο, σε αποχαιρετούμε με μεγάλη θλίψη. Θα μας λείψεις πολύ. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουμε τη συνέπειά σου και την πίστη σου στα κοινά μας ιδανικά. Στην πίστη σου για τα δίκια της εργατικής τάξης, στα δίκια του λαού μας στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και προκοπή. Στα δίκια του κομμουνιστικού κινήματος και στα δίκια των μαρξιστών-λενινιστών για την επανάσταση για την εθνική ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό».
Ο πρωινός αποχαιρετισμός στο σύντροφο Γιώργο ολοκληρώθηκε με ενός λεπτού σιγή και το ριζίτικο «Σε ψηλό βουνό».
Το απόγευμα, στο αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας, τον αποχαιρέτησε ο ανεψιός και συνονόματός του Γιώργος Σπανάκης, που αναφέρθηκε στα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε ο Γιώργος, στο πόσο δεν ήθελε να βαρύνει κανέναν γι’ αυτά, στο πόσο είχε φροντίσει για το τι χρειάζεται να γίνει με το ανάπηρο παιδί, για το πόσο ένιωθε το Μ-Λ ΚΚΕ ως οικογένειά του.
Στη συνέχεια το σ. Γιώργο Σπανάκη αποχαιρέτησε εκ μέρους της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ ο Γραμματέας της, σ. Αντώνης Παπαδόπουλος.
Παραθέτουμε τον αποχαιρετισμό του:
«Σύντροφε Γιώργο
Εκφράζοντας το αίσθημα βαθιάς θλίψης και συγκίνησης όλων των συντρόφων στεκόμαστε δίπλα σου για τα στερνά μας λόγια, σε τούτο το χωρίς γυρισμό ταξίδι, ανεμίζοντας με πίστη την κόκκινη σημαία του κομμουνιστικού κινήματος στο οποίο με αυταπάρνηση αφιέρωσες τη ζωή σου.
Σύντροφε Γιώργο
Βρεθήκαμε μαζί το 1971 στα δύσκολα χρόνια της φασιστικής τυραννίας, φοιτητές τότε στη Γεωπονική Σχολή Αθήνας, ενταγμένοι στις δυνάμεις της Οργάνωσης Μαρξιστών-Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) και περπατήσαμε σφιχτά δεμένοι με όλους τους συντρόφους στους σκληρούς αντιφασιστικούς αγώνες του φοιτητικού κινήματος, όσο και κατοπινά πάνω από μισό αιώνα, στα πλαίσια του κόμματός μας, του Μ-Λ ΚΚΕ, υπηρετώντας με πίστη την υπόθεση του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Υπήρξες ένας ανιδιοτελής, «αθόρυβος», σεμνός λαϊκός αγωνιστής της προσφοράς και της θυσίας και έτσι πορεύτηκες σε όλη σου τη ζωή. Και ήταν τόσο ακλόνητη η πίστη σου σε αυτές τις πανανθρώπινες αξίες που στο τέλος όλη σου η ζωή μοιάζει με μια ύψιστη προσφορά αυτοθυσίας για τον άνθρωπο και το κίνημα.
Φεύγεις, σύντροφε, σε μια κρίσιμη για το λαό και το κίνημα στιγμή, όταν ο κόσμος υποφέρει από τα άγρια αντεργατικά μέτρα φτώχειας, ανέχειας και στερήσεων που επιβάλλουν οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες. Και όταν στο παγκόσμιο στερέωμα καταστρέφονται χώρες και αιματοκυλούνται λαοί και ο πλανήτης βρίσκεται στην πιο επικίνδυνη τροχιά, εδώ και δεκαετίες, με τον κίνδυνο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου να ορθώνεται μπροστά μας.
Τώρα, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη να δυναμώσει ο λαϊκός αγώνας, να βγει ο λαός στο προσκήνιο, να ενισχυθεί η πάλη για την ανασυγκρότηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Σε αυτή τη δύσκολη, μα υπέροχη πορεία και διαδρομή, η συγκινητική σου μέχρι τώρα αφοσίωση θα εξακολουθεί να είναι παρούσα.
Ήρθαν έτσι τα πράματα, Γιώργη, που στο πρώτο φύλλο του Λαϊκού Δρόμου για το 2025 θα αναγγέλλουμε το φευγιό σου. Και εμείς θα κρατήσουμε σφιχτά, στα χέρια και στο νου μας, τη βασανισμένη μα τόσο ωραία φυσιογνωμία σου και θα τη διαφυλάξουμε υπερήφανοι σαν ένα πολύτιμο κομμάτι της ιστορίας μας, για να βαδίσουμε, όπως θα ήθελες, αποφασιστικά στο δύσκολο δρόμο της αντίστασης και του αγώνα, έχοντας την ακλόνητη πεποίθηση πως είναι ο μόνος δρόμος στέρεης προοπτικής για την εργατική τάξη, τη νεολαία και όλο το λαό στον αδιάκοπο αγώνα μας για την υπόθεση της επανάστασης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Αθάνατος!».
