Διανύουμε ήδη την τρίτη εβδομάδα του γενικού λουκέτου σε όλα τα σχολεία, όλων των βαθμίδων της χώρας. Σχεδόν την επόμενη του κλεισίματος των σχολείων, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έσπευσε να κερδίσει τις εντυπώσεις, επικοινωνιακά τουλάχιστον, λέγοντας πως ξεκινάει η εξ αποστάσεως εκπαίδευση σε Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια. Μόνο που οι εξαγγελίες αυτές αποτέλεσαν από την πρώτη κιόλας στιγμή μέχρι και σήμερα, σχέδια επί χάρτου.
Η πραγματική κατάσταση, πέρα από τις υπουργικές εξαγγελίες είναι η εικόνα της πλήρους απαξίωσης και της εγκατάλειψης των υλικοτεχνικών υποδομών. Οι πολυδιαφημιζόμενες και πολλά υποσχόμενες πλατφόρμες του υπουργείου Παιδείας κατέρρευσαν από την πρώτη κιόλας ημέρα λειτουργίας τους, κάτω από το βάρος των απαιτήσεων πολλών χιλιάδων εκπαιδευτικών και μαθητών που επιχείρησαν να τις χρησιμοποιήσουν.
Τα τεράστια εμπόδια, οι δυσκολίες από τις καθημερινές καταρρεύσεις των υπαρχουσών υποδομών μέχρι και σήμερα εξακολουθούν να αποτελούν την ακανθώδη πραγματικότητα για το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας – ή τουλάχιστον για όσους έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης σ’ αυτές. Διότι είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως μια μεγάλη μερίδα μαθητών, ιδιαίτερα από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι εξ ορισμού αποκλεισμένη από την όποια διαδικασία καθώς το κόστος για την προμήθεια του απαραίτητου εξοπλισμού είναι απαγορευτικό.
Τα επίσημα στοιχεία που παραθέτει η ΕΛΣΤΑΤ είναι ενδεικτικά της πραγματικότητας αυτής. Πρόκειται για τα παιδιά του “τελευταίου θρανίου”. Εκείνους τους μαθητές που, έτσι κι αλλιώς, το αστικό σχολείο των πολλαπλών ταξικών φραγμών δεν τους προσφέρει χώρο και θέση. Για εκείνη τη μερίδα της νέας γενιάς, όπως και για όλους τους μαθητές, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δεν θεωρεί ότι οφείλει να πάρει μέτρα στήριξης. Η απαξιωτική αυτή στάση της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας αποτελεί την πιο πιστή εφαρμογή της παλιότερης δήλωσης του Μητσοτάκη ότι δεν τρέφει αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες.
Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας μέχρι και σήμερα εξακολουθεί και αδιαφορεί πλήρως για την πραγματικότητα αυτή. Το ηγετικό δίδυμο Κεραμέως – Ζαχαράκη περιφέρεται από το ένα κανάλι στο άλλο σχεδόν καθημερινά και παρουσιάζει μια εξωραϊσμένη εικόνα ανεμπόδιστης μαζικής συμμετοχής εκπαιδευτικών και μαθητών στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Υπεκφεύγουν να τοποθετηθούν πάνω στα πραγματικά προβλήματα που σχετίζονται με την ενίσχυση της υλικοτεχνικής υποδομής. Πολύ περισσότερο όμως απαξιώνουν τις χιλιάδες μαθητών που αποκλείονται ντε φάκτο από την όποια διαδικασία εξαιτίας της κοινωνικής και οικονομικής τους θέσης. Η πολιτική του υπουργείου Παιδείας είναι υποκριτική και εχθρική απέναντι στα μορφωτικά δικαιώματα της νέας γενιάς που σ’ αυτές ειδικά τις δυσμενείς και πρωτόγνωρες συνθήκες χτυπιούνται σκληρά. Είναι όμως και εχθρική απέναντι στους εκπαιδευτικούς και τα εργασιακά τους δικαιώματα που απειλούνται. Άλλωστε η Ζαχαράκη, υφυπουργός Παιδείας, έκανε μια γεμάτη υπονοούμενα δήλωση, πως η εφαρμογή της εξ αποστάσεως είναι μια χρυσή ευκαιρία για το μέλλον.
Είναι όμως θλιβερή η στάση των συνδικαλιστικών δυνάμεων στο χώρο της εκπαίδευσης. Από τη ΔΑΚΕ(ΝΔ) και την ΠΕΚ/ΠΑΣΚ(ΚΙΝΑΛ) ως τις ΣΥΝΕΚ(ΣΥΡΙΖΑ) και το ΠΑΜΕ(ΚΚΕ) συντάσσονται στη γραμμή της “εθνικής ομοψυχίας” που έχει χαράξει η κυβέρνηση. Σιωπούν απέναντι στα πραγματικά προβλήματα με τα οποία βρίσκονται αντιμέτωποι εκπαιδευτικοί και μαθητές, μετατρέπονται σε χειροκροτητές της, βάζοντας πλάτη στην κυβερνητική πολιτική ή καταφεύγουν σε “εποικοδομητικές προτάσεις” προς το υπουργείο Παιδείας.
Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες που τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών δέχονται πολλαπλά πλήγματα, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να υπερασπίσουν το δημόσιο σχολείο. Να στηρίξουν έμπρακτα και με κάθε πρόσφορο τρόπο, χωρίς τυμπανοκρουσίες και στο μέτρο που τους αναλογεί, τους μαθητές. Είναι σημαντική η άμεση επικοινωνία, η επαφή και στήριξη των μαθητών αξιοποιώντας όλα τα δυνατά μέσα.
Μια τέτοια στάση είναι αναγκαίο να συνοδευτεί με την καθημερινή ανάδειξη όλων των προβλημάτων που υπάρχουν και που αποδεικνύουν την υποκρισία της κυβερνητικής πολιτικής. Η στήριξη της νέας γενιάς και η υπεράσπιση των μορφωτικών της δικαιωμάτων συνδέεται αναπόσπαστα με την άμεση διεκδίκηση συγκεκριμένων αιτημάτων, όπως η ουσιαστική στήριξη (οικονομική, προνοιακή κλπ) των μαθητών και των οικογενειών τους, ο δωρεάν εξοπλισμός με την αναγκαία υλικοτεχνική υποδομή καθώς και η συγκεκριμένη δέσμη εκπαιδευτικών μέτρων (δραστική μείωση ύλης για τις πανελλαδικές εξετάσεις, κατάργηση προαγωγικών εξετάσεων) που θα απαλλάξουν τη νέα γενιά από το βαρύ φορτίο της περιόδου.
