Μία κλίνη ΜΕΘ, δύο θέσεις ιατρικού προσωπικού, δύο θέσεις νοσηλευτικού προσωπικού και ένα νοσοκομείο. Ας υποθέσουμε ότι αυτά είναι τα μόνα κεκτημένα των αγώνων που δόθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, είναι τα μόνα που μπορέσαμε να περισώσουμε από τις πολιτικές και τα μνημόνια τσακίσματος της δημόσιας δωρεάν υγείας. Είναι τα τόσο λίγα που μπορέσαμε να σώσουμε μπροστά σε αυτά τα τόσα πολλά που μας πήραν! Αυτό το λίγο όμως πώς μετριέται τελικά; Άξιζαν τόσες απεργίες τόσα συλλαλητήρια, τόσες μάχες για να πειστούν οι συνάδελφοι; Τόση φαιά ουσία για να ανατραπεί η κυρίαρχη προπαγάνδα του κοινωνικού αυτοματισμού; Τόσα χαμένα μεροκάματα και τόσες κόντρες με τους προϊστάμενους και τις διοικήσεις; Άξιζαν χίλιες και άλλες τόσες φορές! Άξιζαν και αξίζουν γιατί αυτά τα τόσο λίγα, αυτό το ένα κρεβάτι σε μονάδα εντατικής θεραπείας που σήμερα είναι τόσο αναγκαίο, αυτοί οι δύο γιατροί και οι δύο νοσηλευτές και αυτό το ένα νοσοκομείο σε κάποια επαρχία της Ελλάδας, είναι αρκετά για να νοσηλευτούν, να διασωληνωθούν, να χειρουργηθούν και να θεραπευτούν εκατοντάδες άνθρωποι. Είναι αρκετά για να γλιτώσουν δεκάδες περιστατικά της επαρχίας από το βέβαιο θάνατο που θα τους επιφύλασσε η χρονική καθυστέρηση της μεταφοράς τους σε κάποιο νοσοκομείο κάποιας κοντινής πόλης. Αυτά τα τόσο λίγα μπορούν να σώσουν όχι μία, αλλά πολλές ζωές! Αυτή την αλήθεια που σήμερα οι Ιταλοί την βιώνουν στο πετσί τους περισσότερο από κάθε άλλο λαό, όχι απλά δεν μπορούμε να τη παραβλέψουμε αλλά πρέπει να την κάνουμε σημαία! Το ευτύχημα είναι ότι τα κεκτημένα των προηγούμενων αγώνων δεν είναι μόνο αυτά, αλλά πολλά περισσότερα. Κεκτημένα αφενός σε επίπεδο ανάσχεσης μέτρων που επιχείρησαν να περάσουν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις, αφετέρου σε επίπεδο ανάσχεσης μέτρων που δεν επιχείρησαν καν να περάσουν, γιατί δεν τόλμησαν. Δεν κάνουμε λάθος, ούτε τα παραλέμε, δεν τόλμησαν γιατί αν τολμούσαν να περάσουν όλα τα μέτρα που σχεδίαζαν με το ρυθμό που θα ήθελαν, τότε όλοι οι συνταξιούχοι θα παίρναν από τώρα 364 ευρώ και κάτι αντίστοιχο ισχύει για όλους τους τομείς. Μπορεί τα τελευταία χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα να βρίσκεται σε πολύ μεγάλη ύφεση, με τον κόσμο της εργασίας σε πλήρη απογοήτευση, όμως δεν έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από τότε που δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι πλημμύριζαν τους δρόμους όλων των μεγάλων πόλεων κόντρα στα αντεργατικά και αντιλαϊκά μνημόνια, αυτό όσο και αν η άρχουσα τάξη προσπαθεί να μας κάνει να το ξεχάσουμε η ίδια το θυμάται πολύ καλά. Της το θυμίζουν άλλωστε και οι μεγάλες απεργίες των Γάλλων και οι μεγάλες μάχες αντίστασης του λαού της Χιλής. Οι αγώνες νικούν ακόμα και όταν φαινομενικά χάνουν. Οι αγώνες νικούν γιατί στέλνουν μήνυμα στην άρχουσα τάξη ότι τα πράγματα δεν θα υλοποιούνται όπως ακριβώς τα έχει φανταστεί, θα υπάρχουν αντιστάσεις. Αντιστάσεις που ακόμα και όταν δεν είναι ικανές να ανακόψουν τα νομοθετήματα σίγουρα βάζουν φρένο στα σχέδια. Αυτό το φρένο που σήμερα φέρνει την εξαρτημένη Ελλάδα σε θέση να μιλάει για αυτά τα δημόσια νοσοκομεία, που ακόμα και σήμερα, όλοι έχουν πρόσβαση στα επείγοντα και δεν πεθαίνουν έξω από ιδιωτικές κλινικές επειδή δεν πλήρωσαν τα ασφάλιστρα.
Δεν τελείωσαν όλα λοιπόν, δεν είμαστε απλές μαριονέτες που μας κουνάνε και οι αγώνες δεν είναι μάταιοι. Δεν υπάρχουν ξεπερασμένες μορφές πάλης, δεν υπάρχουν άλλες συνταγές για να αντισταθούμε, δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι για να περπατήσουμε από αυτούς των οργανωμένων συλλογικών αγώνων, της απεργίας και του σωματείου.
Σε συνθήκες καραντίνας και απαγόρευσης των συναθροίσεων, όσο δυνατά και αν φωνάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην πραγματικότητα είμαστε φιμωμένοι, νιώθουμε πνιγμένοι, γιατί την πραγματική ανάσα την δίνει ο πραγματικός αγώνας. Ο μαζικός αγώνας που διεξάγεται στο δρόμο, εκεί που χρησιμοποιούμε όλες μας τις αισθήσεις, εκεί που πιανόμαστε χέρι – χέρι και φωνάζουμε με όλη τη δύναμη της φωνής μας και τη πίστη της ψυχής μας. Να μην περάσει! Να μην περάσουν οι απολύσεις, το ξεπούλημα, οι περικοπές, η φτώχεια, ο ρατσισμός, ο κοινωνικός αυτοματισμός! Πραγματική ανάσα δίνει ο μαζικός πανεργατικός αγώνας που σήμερα χτυπιέται, πραγματική ανάσα δίνει το σωματείο, το σπίτι των εργαζομένων, το σπίτι των απεργών που σήμερα χτυπιέται. Πραγματική ανάσα δίνουν οι μαζικές γενικές συνελεύσεις και η ιδεολογική πάλη ενάντια στις ξεπουλημένες δυνάμεις της εργοδοσίας και του ρεφορμισμού. Αυτόν το δρόμο συνεχίζουμε γιατί αυτός είναι ο δρόμος που σήμερα στέκεται, αυτό το ένα νοσοκομείο μίας μικρής επαρχίας, αυτό το ένα σχολείο ενός μικρού νησιού, αυτή η μία εργαζόμενη που δεν απολύθηκε, αυτά τα 60 ευρώ που δεν κόπηκαν αυτό το διαλυμένο σύστημα υγείας και το κουτσουρεμένο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που ακόμα υπάρχουν και δεν έχουν παραδοθεί πλήρως στην ιδιωτική πρωτοβουλία, σε αυτό τον δρόμο βρίσκεται η ελπίδα και η μοναδική διέξοδος των εργαζομένων και του λαού.
