(Απάντηση σε σχόλιο της Προλεταριακής Σημαίας)
Στην τελευταία Προλεταριακή Σημαία (30/11), δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τίτλο «Αιτήματα, όχι πλαίσια», το οποίο έχει στόχο να απαντήσει σε άρθρο του Λ.Δ. στις 2/11 με τίτλο «Οι φοιτητές στους δρόμους – η παρέμβαση της Φοιτητικής Πορείας». Συγκεκριμένα, είχαμε γράψει τότε σε ό,τι αφορά τα λεγόμενα «πλαίσια» ότι «είναι τέτοια και τόση η μυωπική πολιτική των δυνάμεων αυτών (αλλά και όσων στις συνθήκες αυτές δε διαφοροποιούνται ανοιχτά, αλλά επιλέγουν αντ’ αυτού να συνταχθούν πίσω από αυτή τη σεχταριστική πολιτική και να γίνουν ουρά εκείνων που την πρεσβεύουν, όπως οι Αγωνιστικές Κινήσεις στην Αθήνα) που έχουν φτάσει στο σημείο να ψηφίζουν τα ίδια ακριβώς αιτήματα και τις ίδιες ακριβώς μορφές πάλης, ακόμη και τις ίδιες μέρες κατάληψη σε δύο και περισσότερα πλαίσια!».
Οι σύντροφοι των Αγωνιστικών Κινήσεων επέλεξαν ένα μήνα μετά να απαντήσουν στο κείμενο αυτό, χρησιμοποιώντας (όπως μας έχουν συνηθίσει στο παρελθόν) οξείς χαρακτηρισμούς, φτηνά επιχειρήματα και αποφεύγοντας επιμελώς να μιλήσουν επί της ουσίας πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Η θέση της Φοιτητικής Πορείας εδράζεται στα παρακάτω: Παλεύουμε για τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση των φοιτητών πάνω στα άμεσα αιτήματα που μπορούν αντικειμενικά να τους συσπειρώσουν. Στη φάση αυτή τα αιτήματα αυτά είναι «Όχι στο όριο ν+2 και τις διαγραφές φοιτητών», «Όχι στην εξίσωση των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων και των ιδιωτικών κολεγίων» και «Κάτω τα χέρια από το άσυλο, άμεση επαναφορά του». Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την ΕΝΟΤΗΤΑ πάνω στους ΚΟΙΝΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΠΑΛΗΣ. Στο επίπεδο των άμεσων διεκδικήσεων λοιπόν, δε χωρά καμία ιδεολογική ή πολιτική προϋπόθεση. Αν κάποιος θέλει να αγωνιστεί ενάντια στις διαγραφές ή ενάντια στην εξίσωση των πτυχίων, μας κάνει. Ποια «πλαίσια» ψηφίζουν οι αγρότες στα μπλόκα; Ποιο ήταν το «πλαίσιο» του ηρωικού αγώνα της Χαλυβουργίας, του σημαντικότερου ίσως αγώνα της εργατικής τάξης στη χώρα μας τα χρόνια των μνημονίων; Ή μήπως τα αιτήματα ενάντια στις απολύσεις και για αύξηση των μισθών δεν «πολιτικοποίησαν» αρκετά τους εργάτες; Όταν οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων αγωνίζονταν για να μην απολυθούν έκαναν «απολίτικο» και «συντεχνιακό» αγώνα, αφού δεν είχαν τα «συνολικά πλαίσια» των ΕΑΑΚ ή του ΜΑΣ ή των Αγωνιστικών Κινήσεων; Οι αγώνες γίνονται πάντα πάνω σε ένα συγκεκριμένο αίτημα που αντικειμενικά συσπειρώνει και μπορεί να κινητοποιήσει τις μέγιστες δυνατές δυνάμεις.
Αυτό δε σημαίνει ότι η Φοιτητική Πορεία με τη γενικότερη δράση που αναπτύσσει δεν παλεύει στη βάση ενός συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού. Αντίθετα θεωρούμε ότι μια αγωνιστική πολιτική δεν πρέπει να βλέπει τη μαζικότητα των αγώνων μονοδιάστατα, περιορίζοντας τον ορίζοντά της στα πλαίσια της ενιαίας πάλης για τα άμεσα αιτήματα και παραβλέποντας τον πολιτικό τους προσανατολισμό. Αν η μαζικότητα των αγώνων αποτελεί προϋπόθεση χωρίς την εκπλήρωση της οποίας κανένας αγώνας δεν μπορεί να αναπτυχθεί, ο σωστός ή όχι πολιτικός προσανατολισμός των αγώνων, είναι αυτός που θα καθορίσει τελικά την προοπτική τους. Γι’ αυτό το σκοπό, μια πραγματικά αριστερή πολιτική πρέπει όχι μόνο να στηρίζει και να συμβάλλει στη μαζικοποίηση των αγώνων, αλλά πρέπει, επίσης, να επιδιώκει να μπολιάσει τους αγώνες με το δικό της αγωνιστικό περιεχόμενο, να προβάλλει ενεργητικά και να παλεύει σταθερά για τον αναγκαίο πολιτικό προσανατολισμό, την κατεύθυνση και την προοπτική των αγώνων.
Η διαφορά στις δύο απόψεις είναι ότι εμείς δε θεωρούμε τη συμφωνία με την πολιτική μας ανάλυση προϋπόθεση για να αγωνιστεί ένας φοιτητής ενάντια στο αντιδραστικό νομοσχέδιο που θέλει να φέρει η κυβέρνηση. Αλλά για να αντιστρέψουμε το ερώτημα: Το ΚΚΕ (μ-λ), που στα πλαίσια των συζητήσεων και αντιπαραθέσεων στην ΛΑ-ΑΑΣ, μας έχει πει ουκ ολίγες φορές ότι το κύριο είναι η «αντίσταση στα μέτρα», που πρόσφατα σε συγκέντρωση της ΛΑ-ΑΑΣ στο Πολυτεχνείο μας είπε ότι το αίτημα «Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες» αποτελεί βάση συσπείρωσης του αγώνα συμπαράστασης στην προσφυγιά, θεωρεί ότι στους φοιτητικούς συλλόγους όποιος παλεύει για τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση των φοιτητών πάνω στα κοινά αγωνιστικά αιτήματα, κόντρα στη διάσπαση και την περιχαράκωση, έχει «διαλυτική τοποθέτηση» και «συμβάλλει στη σύγχυση ενός κόσμου και την αποπολιτικοποίησή του απέναντι στην επίθεση»; Σε ό, τι αφορά στο ζήτημα της πολιτικοποίησης των αγώνων, όπως έχουμε ξαναγράψει, κανένας φοιτητής δεν πολιτικοποιείται επειδή διάβασε ή πολύ περισσότερο επειδή ψήφισε το ένα ή το άλλο πλαίσιο, τον έναν ή τον άλλον «σχεδιασμό». Αν ήταν έτσι, μάλλον θα έπρεπε στις συνελεύσεις απλώς να διαβάζουμε και να ψηφίζουμε, αφού εν τέλει τα «πλαίσια» είναι εκείνα που υποτίθεται πως «πολιτικοποιούν». Την περίοδο των κινητοποιήσεων εκατοντάδες φοιτητές που μπήκαν στα αμφιθέατρα και κατέβηκαν στις διαδηλώσεις, πολιτικοποιήθηκαν ταχύτατα. Αυτό έγινε όχι επειδή πείστηκαν από τα πλαίσια της ΕΑΑΚ ή του ΜΑΣ, αλλά επειδή ο ίδιος ο αγώνας και η συμμετοχή πλατιών μαζών σε αυτόν είναι το μεγαλύτερο σχολείο πολιτικοποίησης. Ο κόσμος, λοιπόν, πολιτικοποιείται επειδή παλεύει και αγωνίζεται και ο ρόλος της πραγματικής αριστεράς είναι πώς θα μπορέσει με τους καλύτερους δυνατούς όρους να παρέμβει σε αυτή τη διαδικασία, να βαθύνει το περιεχόμενο των αγώνων, να τους μπολιάσει με την προοπτική της νίκης, να ξέρει πότε θα χρειαστεί να κάνει τακτικές υποχωρήσεις, πότε θα προχωρήσει σε πιο οξυμένες μορφές πάλης κλπ. Κανείς δεν μπαίνει αγωνιστής ή αριστερός μέσα στο κίνημα, παρά μόνο ατσαλώνεται μέσα στους ίδιους τους αγώνες, μέσα στην ίδια τη μαζική πάλη.
Για να ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμη για την «οπορτουνιστική στάση» της Φοιτητικής Πορείας και τις «αποχρώσεις του οπορτουνισμού» που μας «εξανάγκασαν» σε κάποιες συνελεύσεις να κατεβάσουμε προς ψήφιση πλαίσια: Τα λεγόμενα «πλαίσια» για τα οποία εγκαλούμαστε από τις Αγωνιστικές Κινήσεις ήταν τρία αιτήματα και δύο μορφές πάλης. Αυτό το κάνουμε, όμως, στο βαθμό που η πρότασή μας για την ψήφιση ξεχωριστά κάθε αιτήματος και μορφής πάλης είτε μειοψηφεί είτε μας απαγορεύεται από το προεδρείο να την καταθέσουμε, μια απαράδεκτη δηλαδή αντιδημοκρατική μεθόδευση για την οποία οι Αγωνιστικές Κινήσεις όχι μόνο δε λένε κουβέντα, αλλά αναπαράγουν ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα με τις ρεφορμιστικές δυνάμεις των ΕΑΑΚ και της ΠΚΣ. Επίσης, σύντροφοι των Αγωνιστικών Κινήσεων, πάει πολύ να μας εγκαλείτε για «οπορτουνιστική στάση» όταν οι δυνάμεις σας σε μια σειρά σχολές ψηφίζουν αυτούσιες τις πολιτικές αναλύσεις των ΕΑΑΚ με τις οποίες έχετε εκφράσει δεκάδες φορές στο παρελθόν τις διαφωνίες σας (τις οποίες και συμμεριζόμαστε) ή ρεφορμιστικά αιτήματα όπως «Ανοιχτές συνεδριάσεις της Πρυτανείας για τους φοιτητές» (όπως γράφεται στο κοινό πλαίσιο που στηρίζεται και από τις Αγωνιστικές Κινήσεις στο Πάντειο), που καλλιεργούν αυταπάτες για το ρόλο των διοικητικών οργάνων και των πρυτανικών αρχών.
Από τις σελίδες του Λ.Δ. έχουμε απαντήσει ξανά και ξανά για τις Παρεμβάσεις και τη στάση του Εκπαιδευτικού Ομίλου και των εκπαιδευτικών του Μ-Λ ΚΚΕ σε αυτές και θεωρούμε ότι η επαναφορά του ζητήματος αυτού, ιδιαίτερα σε ένα κείμενο που αφορά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, θέλει να συσκοτίσει τα πράγματα. Για να μη θεωρήσουν όμως οι συγγραφείς του εν λόγω άρθρου ότι αποφεύγουμε να απαντήσουμε, τους θυμίζουμε απλώς ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα οι γενικές συνελεύσεις των σωματείων και των συλλόγων απ’ ό,τι οι εκλογές, στις οποίες καλά κάνουμε και στον χώρο της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, και στους φοιτητικούς συλλόγους και κατεβάζουμε όχι μόνο «πλαίσιο», αλλά το σύνολο της πολιτικοσυνδικαλιστικής μας γραμμής. Πολύ φτηνό το επιχείρημα, λοιπόν, των «πολυσέλιδων πλαισίων» σύντροφοι και είναι κρίμα να ανοίγετε μια αντιπαράθεση με όρους δημιουργίας εντυπώσεων, ιδιαίτερα για ένα νεότερο δυναμικό αγωνιστών.
