Μακρύς ο κατάλογος των θυμάτων
της κρατικής απαξίωσης, της μείωσης του προσωπικού
και της χρόνιας φθοράς των εγκαταστάσεων της εταιρίας
Άλλο ένα θανατηφόρο ατύχημα συνέβη στις 6-11-19 στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα. Αυτή τη φορά ένας 55χρονος εργάτης από τη Μαλεσίνα έχασε με τραγικό τρόπο την ζωή του από έκρηξη κατά την κοκκοποίηση του μεταλλεύματος.
Έτσι άλλο ένα θύμα προστέθηκε στον μακρύ κατάλογο των ατυχημάτων εργαζόμενων της ΛΑΡΚΟ, που με το αίμα τους και την ίδια την ζωή τους έχουν υπηρετήσει και έχουν παράξει υπεραξία για το κεφάλαιο.
Αξίζει να αναφερθεί πως 48 ώρες πριν το θανατηφόρο ατύχημα από θαύμα σώθηκαν άλλοι εργαζόμενοι, όταν ένα συρματόσχοινο κόπηκε και ένα μεγάλο φορτίο έπεσε στο κενό.
Οι εργαζόμενοι κάνουν λόγο για ελλιπή μέτρα προστασίας, έλλειψη προσωπικού για συντηρήσεις, οι οποίες δεν γίνονται στον χρόνο τους και γενικά για μια μόνιμη, πολύχρονη απαξίωση του εργοστάσιου και γενικά της εταιρίας.
Όπως προκύπτει και από τη συνάντηση που είχε το σωματείο με τον υπουργό Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρα, ο οποίος δήλωσε αναρμόδιος και παρέπεμψε στον Χατζηδάκη, όλα τα σενάρια και σχέδια για την τύχη της ΛΑΡΚΟ, συγκλίνουν στο ξεπούλημά της στο μεγάλο κεφάλαιο, αφού όπως δήλωσε ο υπουργός “υπάρχουν πολλοί ενδιαφερόμενοι για αυτή”. Χωρίς να δεσμεύεται για τη διατήρηση όλων των θέσεων εργασίας ανέφερε πως το το βασικό σενάριο είναι αυτό που προβλέπει την τριχοτόμηση της εταιρίας και πώληση των περιουσιακών στοιχείων σε κομμάτια. Σχέδιο που εξυπηρετείται από την συνεχιζόμενη απαξίωση και παραμέληση των παραγωγικών εγκαταστάσεων. Όπως δήλωσε ο Χ. Σταϊκούρας “Μοναδική λύση είναι να αποδεχτεί η Κομισιόν την επανεκκίνηση του σχεδίου τριχοτόμησή της”.
Το θέμα είναι ότι όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά δεν φρόντισαν να λύσουν το πρόβλημα της ΛΑΡΚΟ, παίρνοντας επιφανειακά μέτρα διάσωσης, αφού στο πίσω μέρος των πολιτικών τους ήταν η εκποίησή της.
Δεν ήθελαν αλλά και δεν μπορούσαν, μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να δώσουν λύσεις που θα βοηθούσαν την εθνική οικονομία αλλά και θα διασφάλιζαν τις θέσεις εργασίας ενός σημαντικά ειδικευμένου εργατικού δυναμικού στο χώρο της μεταλλουργίας.
Όταν το επιχείρησε, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε την ΛΑΡΚΟ να επιστρέψει 136 εκ. ευρώ (πάνω από 150 εκ. ευρώ με τα πρόστιμα) στο Ελληνικό δημόσιο για “παράνομες” κρατικές ενισχύσεις.
Μπροστά σ’αυτήν την εξοντωτική αυτή απόφαση η ΛΑΡΚΟ πρόσφατα προχώρησε σε αίτηση αναίρεσης, η οποία θεωρείται, με μεγάλη βεβαιότητα, ότι θα απορριφθεί από το δικαστήριο.
Σε περίοδο που η κυβέρνηση της ΝΔ (όπως και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ) προχωρά στο ξεπούλημα όλων των περιουσιακών στοιχείων και υποδομών της χώρας, στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, θα ήταν στρουθοκαμηλισμός να μην βλέπουμε ότι και η υπόθεση της ΛΑΡΚΟ οδεύει προγραμματισμένα προς ιδιωτικοποίηση.
Το λιγότερο και “επιτελικό” κράτος που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση της ΝΔ υλοποιείται με γοργούς ρυθμούς τόσο στους τομείς της ενεργείας, των υποδομών, της υγείας, της παιδείας και της πρόνοιας.
Το εργατικό κίνημα πρέπει να σηκώσει το κεφάλι και κόντρα στην πολύχρονη παραλυσία που έχουν φέρει στα συνδικάτα ο κυβερνητικός συνδικαλισμός και η κυριαρχία των ρεφορμιστικών αυταπατών, να βάλει φρένο στην κυβερνητική πολιτική, να υπερασπίσει ό,τι απέμεινε και να διεκδικήσει ό,τι του αφαίρεσαν και που με αίμα είχε κατακτήσει.
