Αργήσαμε, σύντροφε. Αργήσαμε πολύ.
Πρέπει να πούμε το δικό μας τραγούδι.
Περιμένετε λίγο παιδιά, μην είστε βιαστικοί, δεν έχουμε οφέλη, (από τη βιασύνη). Σε πολύ λίγο θα τη δούμε να στρίβει στη γωνία. Αν κρίνουμε από τον βίαιο χορό των φθινοπωρινών φύλλων που στροβιλίζονται, έρχεται φουριόζα. Μαζί με το στρόβιλο έρχονται και οι ψίθυροι.
-Ποια καλέ έρχεται;
-Η Ανάπτυξη ηλίθιε!
-Μα πώς το ξέρουμε;
-Το είπαν στις ειδήσεις!
Τρίτο μας ραντεβού, με την Ανάπτυξη, μέσα σε μόλις πέντε χρόνια. Ο Μητσοτάκης, αφού είδε κι απόειδε από τους Αμερικάνους επενδυτές, (που τους ψάχνει με το φανάρι του Διογένη), τον κρέμασαν και στα «εθνικά», οι φίλοι μας οι Αμερικανοί, κάνει τάχα μου ζήλιες, αναζητώντας την Ανάπτυξη, στους Κινέζους. Ραντεβού κι αυτός με την κινεζική COSCO, πριν από λίγες μέρες στο εργασιακό της κάτεργο. Αν προσθέσουμε και τη Συνεργασία στο πλαίσιο της Οικονομικής Ζώνης του Δρόμου του Μεταξιού, ποιος μας πιάνει. Ολοταχώς για Ανάπτυξη. Ολοταχώς προς την εργασία 9-9-6. Που σημαίνει από τις 9 το πρωί, μέχρι τις 9 το βράδυ, για 6 ημέρες τη βδομάδα. Γνωστό κινεζικό μοντέλο εργασίας και με υπογραμμένη σύμβαση εργασίας. (Ας προσέχει ο Μητσοτάκης, μήπως οι Αμερικανοί του τραβήξουν καμιά μεταξωτή κορδέλα από το Δρόμο του Μεταξιού και βρεθεί μπλεγμένος).
Πότε όμως την ξαναείδαμε την Ανάπτυξη;
Ήταν 14 Νοέμβρη 2014, όταν κάναμε το πρώτο μας ραντεβού με την Ανάπτυξη. «Σας είχαμε υποσχεθεί ότι η χώρα θα βγει από το τούνελ της μεγάλης ύφεσης. Αυτό είναι πια πραγματικότητα. Η επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στην ανάπτυξη είναι γεγονός». Το …γεγονότο αναγγέλθηκε από τον τότε πρωθυπουργό Α. Σαμαρά και εμείς γίναμε φτωχότεροι, όσο για τον Σαμαρά μην τον είδατε μην τον απαντήσατε.
Ήταν 4 Ιούλη 2019, όταν κάναμε το δεύτερό μας ραντεβού με την Ανάπτυξη. «…και από μαύρο πρόβατο της Ευρώπης σήμερα η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει γίνει συνώνυμο της ανάπτυξης». Αυτά μας είπε ο Τσίπρας και τρεις μέρες μετά, στις εκλογές, μην τον είδατε μην τον απαντήσατε. Εμείς φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.
Τι να πούμε! Για αυτούς που θα «χάψουν», το τρίτο ραντεβού, ένα έχουμε να πούμε: Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, πόσο μάλλον το τρις. Όσο για την Ανάπτυξη, πού την είδαμε και πού την απαντήσαμε, τι χρώμα νάχει και ποια θωριά…
Από το βίαιο χορό των φθινοπωρινών φύλλων, το μόνο που μας έμεινε, τελικά, ήταν η φουριόζα καταιγίδα Βικτώρια. Μη σχολιάζετε κακόβουλα, για ανορθογραφία. Η Βικτόρια, το γυναικείο όνομα, γράφεται με όμικρον πλέον. Αν όμως είστε βασιλοπυροβολημένοι, όπως, ίσως, κάποιοι στην ΕΜΥ και έχετε θαυμασμόν προς τας βασιλίσσας και δη τας Αγγλικάς τοιαύτας, πάρτε και μια Βικτώρια, έστω και σαν καταιγίδα.
Όμως σε ένα γραφικό κεφαλοχώρι της Στερεάς Ελλάδας, το πρώτο ραντεβού με την Ανάπτυξη έμελλε να γίνει χωρατό. Όταν ο Σαμαράς το 2014, ανήγγειλε τον ερχομό της Ανάπτυξης, οι θυμόσοφοι του καφενείου, που συνόρευε με το χασάπικο, αναρωτιόνταν πού είναι η Ανάπτυξη. Τα σχόλια έδιναν και έπαιρναν και οι μέρες περνούσαν. Μετά από προσμονή ημερών, ο χασάπης διαθέτων το αναμφισβήτητο χιούμορ της συμπαθέστατης τάξης των εκδοροσφαγέων, αποφάνθηκε: «Ποια Ανάπτυξη βρε παιδιά, άνθρωπος δεν πατάει. Εγώ το μόνο που βλέπω να μπαίνει κάθε μέρα στο μαγαζί, είναι τούτη εδώ η γάτα». Και έδειξε μια καημένη γατούλα. Αυτό ήταν! Αμέσως το βαφτίσανε το γατί. Το είπανε «Ανάπτυξη»! Η γατούλα υπακούει στο κάλεσμα, με το όνομά της, από τότε. Κάθε μέρα ανελλιπώς, περνάει από το χασάπικο για να φάει τα κομματάκια που πετάει ο χασάπης, όταν καθαρίζει ένα κομμάτι κρέας, από τα λιπάκια, νευρώνες και λοιπούς κατιμάδες, ας το πούμε έτσι. Παίρνει και φαΐ για τη φαμίλια. Γιατί φαμίλιες, βλέπετε, δημιουργούνται και την περίοδο της κρίσης.
Μήπως σας θυμίζει τίποτα η ζωή της γατούλας Ανάπτυξη; Κάποιοι, οι περισσότεροι, στο όνομα της Ανάπτυξης τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των λίγων.
Τάνια
