Ξεκίνησε τις εργασίες του στις 30/10/2019 το 13ο Συνέδριο της ΠΟΕ ΥΕΘΑ. Οι σφοδρές αρχηγικές αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της ΔΗΣΚΙ (τέως ΠΑΣΚΕ), κυριάρχησαν την πρώτη μέρα του συνεδρίου, αντιπαραθέσεις που όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν οδηγήσει στο σπάσιμο της συνεργασίας ΔΗΣΚΙ-ΔΑΚΕ στη Διοίκηση της Ομοσπονδίας. Τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων -και πολύ περισσότερο οι αιτίες που τα προκαλούν- είχαν πολύ μικρή θέση στη συζήτηση της πρώτης μέρας και δεν προβλέπεται το κλίμα αυτό να αλλάξει τις επόμενες δύο μέρες, με δεδομένους τους πολιτικούς συσχετισμούς του Συνεδρίου (απόλυτη πλειοψηφία της ΔΗΣΚΙ).
Η Αγωνιστική Συσπείρωση Εργαζομένων ΥΕΘΑ (σχήμα που συμμετέχει η ΕΡΓΑΣ) ανέδειξε το ζήτημα ότι μπροστά στο νέο γύρο αντιλαϊκής – αντεργατικής επίθεσης από την κυβέρνηση της ΝΔ, οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν έχουν άλλη λύση παρά να αντιπαρατάξουν τον ενισχυμένο, ενωτικό, παρατεταμένο μαζικό αγώνα τους. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να βγουν από το τούνελ της αυξανόμενης φτώχειας, ανεργίας και εθνικής υποτέλειας που τους σέρνουν.
Ανέδειξε επιπλέον και το ζήτημα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή, με αφορμή τον πόλεμο στη Συρία και την επίσκεψη Πομπέο στη χώρα, σημειώνοντας σε κείμενό της που μοιράστηκε στο Συνέδριο τα εξής : “…Το 13ο Συνέδριο και οι εκλογές για την ανάδειξη νέας διοίκησης της ΠΟΕ ΥΕΘΑ, γίνονται σε μία περίοδο που χαρακτηρίζεται από την κλιμάκωση των ανταγωνισμών ανάμεσα στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, Ρωσία, Ε.Ε κλπ) και της απροκάλυπτης επιθετικότητας τους για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής τους. Δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, ανακατατάξεις και αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης πραγματοποιούνται καθημερινά, με καταστροφικούς οικονομικούς ανταγωνισμούς και πολέμους που οξύνουν την κρίση και την αστάθεια στο διεθνές περιβάλλον. Σε αυτό το πλαίσιο, κλιμακώνονται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ανταγωνισμοί στη Μέση Ανατολή, με επίκεντρο τη Συρία και τον Περσικό Κόλπο. Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οι στρατιωτικές επιθέσεις και οι πολεμικές απειλές, στην πρώτη γραμμή τίθεται το ζήτημα της αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου αλλά και των Βαλκανίων δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και μπορούν να ζήσουν ειρηνικά, όταν δεν γίνονται εργαλείο των οικονομικών συμφερόντων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όταν δεν υποτάσσονται στους εθνικισμούς και τον σωβινισμό των υποτελών αρχουσών τάξεων των χωρών τους…”.
