Μια αντιδραστική συμμαχία σε βάρος των λαών

Η «δημοκρατική» Ε.Ε.

Πολύς λόγος γίνεται για τη δημοκρατικότητα των θεσμών και οργάνων διακυβέρνησης της Ε.Ε. Στην πραγματικότητα, αυτός ο υπερτονισμός έρχεται για να συγκαλύψει ακριβώς την έλλειψη δημοκρατίας που κυριαρχεί απ’ άκρη σ΄ άκρη των 28 κρατών-μελών της Ε.Ε. και ιδιαίτερα μέσα στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης. Να σημειώσουμε ότι όλες οι Συνθήκες, τα Σύμφωνα, οι Αποφάσεις, οι Κατευθυντήριες Οδηγίες (ντιρεκτίβες), τα Πρωτόκολλα, κλπ., καθορίζονται, οριοθετούνται, αποφασίζονται και επικυρώνονται από μία ισχνή μειοψηφία 3-4 ισχυρών κρατών με ηγέτιδα δύναμη τη Γερμανία, που κατέχουν την πλειοψηφία. Οι οικουμενικές –όσο και βαθιά ταξικές- έννοιες της «Δημοκρατίας», «Δικαιοσύνης», «Ειρήνης», «Νομιμότητας», «Ηθικής», «Ασφά­λειας», κλπ., καταπατούνται συστηματικά, σύμφωνα με τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου. Εξάλλου, η παραχάραξη της Ιστορίας, η αναβίωση του φασισμού, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, η τεράστια ευθύνη για τις προσφυγικές ροές, η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας των περισσοτέρων κρατών-μελών της, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, δείχνουν το μέγεθος της υποκρισίας και κοροϊδίας κατά των λαών.

Στόχος η στρατιωτικοποίηση

Σήμερα ο δυτικοευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός με κυρίαρχη δύναμη τη Γερμανία, έχοντας διανύσει μία πορεία εξήντα τριών χρόνων πολλαπλών δράσεων, βρίσκεται σε αξεπέραστη κρίση. Η ενδεχόμενη αποχώρηση της Βρετανίας κλονίζει και εξασθενεί την ιμπεριαλιστική συνοχή της. Η λεγόμενη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» φαντάζει πλέον πολύ μακρινή υπόθεση. Παρόλ’ αυτά ο γερμανικός ιμπεριαλισμός οδηγεί την κούρσα της ευρωπαϊκής κοινότητας στην κατεύθυνση της κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και της Κοινής Άμυνας. Και τούτο, προκειμένου αφενός ν’ αποφύγει το επικίνδυνο, «αμυντικό», αγκάλιασμα του ΝΑΤΟ και να αποτρέψει τη σε βάρος του σχέση ηγεμονίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και αφετέρου –δεχόμενος ήδη τον εμπορικό πόλεμο των ΗΠΑ- να αναπτύξει σχέσεις «φιλίας και συνεργασίας» με τρίτες χώρες, όπως Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Ινδία και χώρες της Ανατ. Ευρώπης και της Υπερκαυκασίας.

Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, που βγήκε σημαντικά ενισχυμένος από την καπιταλιστική κρίση, επιχειρεί να επιβάλει την κυριαρχία του απέναντι στα ασθενέστερα κράτη-μέλη, αλλά και τη Γαλλία. Παράλληλα, αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα, εκτιμά πως η Γερμανία δεν θα μπορέσει να κρατηθεί για πολύ στην τέταρτη θέση της παγκόσμιας οικονομίας, εξ αιτίας των αναδυόμενων οικονομιών της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να κινηθεί μέσα στο πλαίσιο της Ε.Ε.

Η «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη»

Η «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη», η οποία αντικατέστησε το «Ευρωσύνταγμα», περιλαμβάνει ακραία αντιδραστικές, νεοφιλελεύθερες διατάξεις, όπως:

Α) Η ενδυνάμωση των κατασταλτικών μηχανισμών ενάντια στις λαϊκές ελευθερίες, τη συνδικαλιστική δράση και τα ατομικά δικαιώματα. Στην ίδια δέσμη ενσωματώνονται και οι μηχανισμοί καταστολής του μεταναστευτικού ρεύματος. Ευρωαστυνομία, Οργανισμός εξωτερικών συνόρων, Ευρωεισαγγελία, κ.α, ενισχύονται ακόμα περισσότερο, ενώ παράλληλα θεσμοθετούνται το ηλεκτρονικό φακέλωμα, οι ανεξέλεγκτες και παντοειδείς παρακολουθήσεις, η ανταλλαγή προσωπικών δεδομένων σε διεθνές επίπεδο και σε ευρύτατη κλίμακα. Η έννοια του εχθρού-λαού έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τον περιούσιο «Ευρωπαίο πολίτη», προς τον οποίο είναι αφιερωμένο αυτό το ακροδεξιό μοντέλο θωράκισης της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής εξουσίας.

Β) Ο περιορισμός της εθνικής ανεξαρτησίας και η ουσιαστική κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των ασθενέστερων κρατών-μελών της Κοινότητας και παράλληλα της μεταφοράς των κυριαρχικών δικαιωμάτων στα ελεγχόμενα από το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο όργανα της Ε.Ε. Η Οικονομία, η Ασφάλεια, η Εξωτερική Πολιτική, η Άμυνα, η «προστασία» των εργαζομένων μέσα στα σύνορα της Ε.Ε., η Ενέργεια, ο Τουρισμός, ο Αθλητισμός, ο Πολιτισμός, με δύο λόγια η άσκηση της πολιτικής ενός κράτους, ελέγχονται αποκλειστικά από τα θεσμικά όργανα της Κοινότητας. Πάνω απ’ όλα, το Κοινοτικό Δίκαιο υπερισχύει έναντι των εθνικών Δικαίων των κρατών-μελών.

Γ) Η στρατιωτικοποίηση της Ε.Ε. στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», καθώς και στο όνομα της διαχείρισης των κρίσεων και των «ανθρωπιστικών» αποστολών παντού στον κόσμο, παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις. Θεσμοθετείται το δικαίωμα της Ε.Ε. να παρεμβαίνει και στρατιωτικά όπου κρίνεται σκόπιμο από τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα της. Για τα ίδια αυτά κέντρα, δημιουργείται μόνιμη στρατιωτική ομάδα ταχείας επέμβασης, έτοιμη να προστατεύσει τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα όποτε και όπου αυτά κινδυνεύουν και παρά τις τυχόν αντιδράσεις κάποιων άλλων κρατών-μελών.

Δ) Στο ίδιο πλαίσιο της προστασίας των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων της Ε.Ε. κινείται και η «ρήτρα αλληλεγγύης», σύμφωνα με την οποία τα ισχυρά κράτη-μέλη μπορούν να επεμβαίνουν πολιτικά ή και στρατιωτικά και στο πλαίσιο της «τρομοκρατικής απειλής», ακόμα και στα εσωτερικά των κρατών-μελών της Ε.Ε..

Αδιάσπαστοι δεσμοί με το φασισμό

Ας πάμε μερικές δεκαετίες πίσω, όταν η γερμανική χημική βιομηχανία I.G.Farben (κοινοπραξία Bayer, Hoechst, Basf), δημιουργός του υδροκυανιούχου αερίου Zyclon Β, συνεργάστηκε στενά με το ναζιστικό καθεστώς στο Πρόγραμμα «Τελική Λύση» που αφορούσε στην εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων, μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σήμερα, oι Bayer/ Mon­santo, κορυφαίο μονοπώλιο των ενοχοποιημένων για οικολογική γενετική ρύπανση, γενετικά τροποποιημένων φυτών, πλειοδοτούν στην υπεράσπιση ενός «ανθρώπινου περιβάλλοντος»! Όταν ο Γκούσταφ Κρουπ της «Friedrich Krupp AG», πολεμικής βιομηχανίας του Χίτλερ, επίλεκτο μέλος του Ναζιστικού Κόμματος και πρόεδρος των Γερμανών Βιομηχάνων, παραπέμφθηκε να δικαστεί σαν εγκληματίας πολέμου στη Δίκη της Νυρεμβέργης. Όταν η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Fiat, αποτέλεσε τη βασική πολεμική βιομηχανία του ιταλικού φασισμού του Μουσολίνι. Όταν η «Siemens A.G», επίλεκτος τροφοδότης του ναζισμού, χρηματοδότησε τη δημιουργία των διαβόητων Ταγμάτων Ασφαλείας το 1943, επί «πρωθυπουργίας» του γερμανόδουλου Ι. Ράλλη. Θυμίζουμε, ότι ο Δρ. Νικ. Χριστοφοράκος (πατέρας του Μιχάλη Χριστοφοράκου, του φυγόδικου Διευθύνοντος συμβούλου της Siemens Hellas, γνωστού για τις εξοπλιστικές μίζες), που «αθωώθηκε» κατά τη δίκη των δωσίλογων, ήταν ο πρωτεργάτης της δημιουργίας των διαβόητων Ταγμάτων Ασφαλείας και γιατρός των Ες-Ες στην κατεχόμενη Αθήνα.

Με τη σειρά τους οι Deutsche Bank, AEG, Kirdorf, Royal Dutch Shell, Thyssen, κ.α., αποτέλεσαν τους βασικούς χρηματοδότες των Ναζί και των προγραμμάτων «Arbeit macht frei», δηλαδή της δημιουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης στο Άουσβιτς, στο Νταχάου, κ.ά. Κατά τα λοιπά, είναι γνωστές οι θηριωδίες των Άγγλων, Γάλλων, Βέλγων, Ισπανών, στις διάφορες γωνιές της Γης, όπως στην Ινδία, την Αίγυπτο, την Ελλάδα, τη Γουϊνέα, την Αλγερία, την Καμπότζη, το Βιετνάμ, το Κογκό, το Μαρόκο, αλλά και οι κτηνωδίες των Γερμανοϊταλών φασιστών στους λαούς της κατεχόμενης Ευρώπης και όχι μόνο.

Η αντιδραστική Ευρώπη αποκαλύπτεται

Με βάση τις συμφωνίες Ε.Ε.-ΗΠΑ για τον κοινό ορισμό της έννοιας «τρομοκρατία» (2002), αποφασίστηκε η επιτάχυνση των διαδικασιών εφαρμογής του ευρωπαϊκού νομοθετικού πλαισίου κατά της τρομοκρατίας (Ευρωτρομονόμος) και η ενσωμάτωση των κοινοτικών μέτρων στις νομοθεσίες των κρατών-μελών. Η πρωτοφανής απόφαση να χρησιμοποιηθούν και στρατιωτικές δυνάμεις με το πρόσχημα της αντιτρομοκρατικής προστασίας, δίνει το έναυσμα για τη στρατιωτικοποίηση της δημόσιας ζωής (πρόσφατη κήρυξη στρατιωτικού νόμου και εμφάνιση τεθωρακισμένων αρμάτων στην καρδιά του Παρισιού), ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο σε κάθε λογής υπερβάσεις στο όνομα της «πάταξης» της τρομοκρατίας. Στόχος τους είναι η ακινητοποίηση και η κατάπνιξη κάθε συνδικαλιστικής δράσης, η παρεμπόδιση και το χτύπημα οργανωμένων αντιπολεμικών κινητοποιήσεων που με κάθε βεβαιότητα δημιουργεί ένας άδικος πόλεμος, και τέλος η ωμή απαγόρευση οποιασδήποτε αντίστασης στα επιθετικά σχέδιά τους.

Παράλληλα οι νέες πολιτικές και ιδεολογικές ισορροπίες που διαμορφώνονται στην Ευρώπη με τις άκρως εμπρηστικές ομιλίες και δηλώσεις των «λαϊκών» και ακροδεξιών κομμάτων κατά των ξένων προσφύγων, επιτείνουν τις διαθέσεις της ευρωπαϊκής ηγεσίας για ακόμα παραπέρα σκλήρυνση της πολιτικής απέναντι στο κοινωνικό αυτό φαινόμενο. Στην πραγματικότητα, τα θεμέλια που έχουν τοποθετηθεί από την ίδια την Ε.Ε. υψώνουν τεράστια τείχη απέναντι στο μεταναστευτικό ρεύμα, χαρακτηρίζοντας ανοιχτά και ανεπιφύλακτα τους μετανάστες ανεπιθύμητους εχθρούς, υπεύθυνους για την αύξηση της εγκληματικότητας και της ανεργίας στα κράτη-μέλη της Ε.Ε, ενώ παράλληλα με τα πρωτοφανή αστυνομικά μέτρα που λαμβάνονται ήδη από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ενισχύονται τα φαινόμενα ξενοφοβίας, ρατσισμού και εθνικισμού.

Για τον εξωραϊσμό της Ε.Ε.

Πολλές φορές ακούγονται απόψεις για την «Ευρώπη των εργαζομένων» ή την «Ευρώπη των λαών». Αυτές οι –θεωρητικοποιημένες μάλιστα- αντιλήψεις, προϊόντα του πιο αχαλίνωτου ρεφορμισμού και ποικιλώνυμου τροτσ­κισμού, αποτελούν την απροκάλυπτη προσπάθεια συνθηκολόγησης της εργατικής τάξης μπροστά στις αντιλαϊκές-αντεργατικές πρακτικές της Ε.Ε. Η αψεγάδιαστη θέση του Β.Ι.Λένιν, πετά στο καλάθι της Ιστορίας τις ψεύτικες προσδοκίες για την «Ευρώπη των λαών» και αποκαλύπτει την ανομολόγητη αλήθεια, ότι: «…Από τη σκοπιά των οικονομικών συνθηκών του Ιμπεριαλισμού (…) οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, κάτω από τον καπιταλισμό, είναι είτε αδύνατες είτε αντιδραστικές..». Κι έτσι είναι, αφού οι «αξίες» της δεν είναι άλλες από τα κέρδη του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, τον εργασιακό Μεσαίωνα, την καταστολή των λαϊκών διαδηλώσεων, την κατάπνιξη κάθε προοδευτικής φωνής, την ωμή διαστρέβλωση της Ιστορίας, τους άδικους πολέμους εναντίον ανεξαρτήτων χωρών, τα σιδερόφρακτα τείχη κατά της προσφυγιάς, τον αχαλίνωτο ρατσισμό και την ξενοφοβία. Μία Ε.Ε. που βαρύνεται με τη δημιουργία ευρωστρατού, με τις είκοσι τέσσερες στρατιωτικές αποστολές ανά τον κόσμο, με το βομβαρδισμό της Ο.Δ.Γιουγκοσλαβίας, της Συρίας, της Λιβύης. Με τους χιλιάδες πνιγμένους μετανάστες, με τα άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων, με το αδιάκοπο κυνήγι των μεταναστών. Με τα αντικομμουνιστικά Μνημόνια, την καταστροφή κομμουνιστικών μνημείων (πρόσφατα την προτομή του Ν.Μπελογιάννη στην Πολωνία), την απαγόρευση κομμουνιστικών κομμάτων. Με το επαίσχυντο ψήφισμα της 23ης Αυγούστου (υπογραφή Συμφώνου Μολότωφ-Ρίμπεντροπ) σαν πανευρωπαϊκής ημέρας μνήμης για τα «θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων» και την 9η Μάη (μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης) σαν «ημέρα της Ευρώπης». Με την αντιδραστική Έκθεση της Κομισιόν (22/12/10) με θέμα: «Η μνήμη των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα στην Ευρώπη», όπου καλούνται τα κράτη-μέλη να προχωρήσουν σε «θεσμική» απαγόρευση κομμουνιστικών συμβόλων, καθιέρωση ως ποινικού αδικήματος την άρνηση των εγκλημάτων των σοσιαλιστικών καθεστώτων κ.λπ. Ήδη στις Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία, Εσθονία, απαγορεύονται τα κομμουνιστικά σύμβολα και αποθεώνονται οι συνεργάτες των ναζί. Κι όλ’ αυτά με την έγκριση των συντηρητικών, σοσιαλδημοκρατικών, νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων σε συνεργασία με ακροδεξιές δυνάμεις, ενάντια σε κάθε τι προοδευτικό, αριστερό, κομμουνιστικό, που έκφρασε τη θέληση των λαών να προχωρήσουν μπροστά, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και το φασισμό.

Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν για το ποιος έστρωσε το δρόμο για τη ραγδαία άνοδο και την ανάπτυξη εθνικιστικών, ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων.

Τα κάλπικα διλήμματα του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που εφάρμοσε τα πιο αντιλαϊκά, νεοφιλελεύθερα μέτρα του τρίτου Μνημονίου και οδήγησε το 67% του λαού στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης, προτρέπει τώρα για τη δημιουργία «προοδευτικού μετώπου ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό», καταγγέλλοντάς τον σαν την αιτία της ανόδου της ακροδεξιάς στην Ε.Ε., «που μεγάλωσε τις ανισότητες στην κοινωνία». Ξεχνά προφανώς τη μέχρι πρότινος συνεργασία του με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, τις κοινές εκδρομές των βουλευτών του με αυτούς της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στο Καστελόριζο, τις προσκλήσεις των ναζιστών εκπροσώπων σε πανηγυρικές εκδηλώσεις και γιορτασμούς, τους εναγκαλισμούς υπουργών του με ακροδεξιούς ιεράρχες, τη συνεχιζόμενη για πέμπτη χρονιά διαβόητη δίκη τής Χρυσής Αυγής. Ξεχνά την επίσκεψη Τσίπρα σε Ουκρανία και τη συνάντησή του με τον ακροδεξιό πρόεδρο Ποροσένκο, τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στα αντικομμουνιστικά «βραβεία Ζαχάρωφ», τη Συμφωνία των Πρεσπών που προωθεί τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. κατά των λαών των Βαλκανίων.

Και τώρα, προκειμένου να ενισχύσουν τη δύναμή τους στο Ευρωκοινοβούλιο, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ καλώντας όλα τα παρακμιακά στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας, όσο και η ΝΔ ψαρεύοντας στα θολά νερά του εθνικισμού, εκφράζουν τις ανησυχίες τους για την άνοδο της ακροδεξιάς! Τα δύο στηρίγματα της μεγαλοαστικής τάξης, καταγγέλλουν τις «αντιευρωπαϊκές, αντισυστημικές δυνάμεις που θέλουν τη διάλυση της Ε.Ε. και καλούν τους λαούς να την εγκαταλείψουν»!

Η «αντισυστημική» ακροδεξιά

Είναι όμως έτσι; Γιατί ναι μεν μια σειρά αντιδραστικές, ακροδεξιές δυνάμεις εμφανίζονται να υποστηρίζουν την έξοδο από την Ε.Ε. δημαγωγώντας προκειμένου να υπερασπίσουν τα συμφέροντα των κυρίαρχων αντιδραστικών δυνάμεων στις χώρες τους, αλλά προς το παρόν, ούτε ο Όρμπαν στην Ουγγαρία, ούτε η Λεπέν στη Γαλλία, ούτε ο Σαλβίνι στην Ιταλία, ούτε ο Κουρτς στην Αυστρία, ούτε και η Εναλλακτική για τη Γερμανία (ΑfD), -μετά και τις εκτιμήσεις για παγκόσμιο οικονομικό κλονισμό λόγω Brexit- επιζητούν την έξοδο από την Ε.Ε., από τη στιγμή που οι πολιτικές τους ταυτίζονται με αυτήν. Άλλωστε, παρά την «άβυσσο που χωρίζει τους προοδευτικούς από τους συντηρητικούς» (ομιλία Τσίπρα), επί της ουσίας και οι μεν και οι δε αποδέχονται τη βάση όλου αυτού του αντιδραστικού οικοδομήματος, που τους επιτρέπει να βγάζουν κοινές αποφάσεις στις Συνόδους Κορυφής για το Μεταναστευτικό, για τα οικονομικά, για τα εργασιακά, για τις «αξίες» της Ε.Ε., κλπ.

Σε ό,τι αφορά τη δήθεν αντισυστημική ακροδεξιά στη χώρα μας, με όλα τα παρακλάδια της, να θυμίζουμε ότι στην πρόσφατη Συμφωνία των Πρεσπών, αποσιώπησε παντελώς το ρόλο των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, ενώ οι ευρωβουλευτές της Χρυσής Αυγής στις Βρυξέλλες δεν παύουν να εκθειάζουν τα «επιτεύγματα» της Ε.Ε. και να μιλούν για «μια μετεξέλιξη βασιζόμενη στην άνοδο των υγιών πατριωτικών δυνάμεων με στόχο την ορθή λειτουργία της Ένωσης…»! Αλλά μήπως τα ίδια δεν έκαναν και οι προκάτοχοί τους στο ΛΑ.Ο.Σ (Καρατζαφέρης) ψηφίζοντας όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, ή ψηφίζοντας και το πρώτο και δεύτερο Μνημόνιο, όταν συμμετείχαν στην κυβέρνηση Παπαδήμου;

Πού πατά η άνοδος της ακροδεξιάς

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, ο ασίγαστος ανταγωνισμός των μονοπωλίων, οι άδικοι πόλεμοι για το άρπαγμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών, ο αγώνας για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής, αποτελούν το στήριγμα για την αντιδραστικοποίηση του συστήματος. Ωστόσο, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των καθεστώτων των ανατολικών χωρών, η ψευδεπίγραφη «ιστορία» που γράφεται σήμερα από τις εξαγορασμένες πένες του ιμπεριαλισμού, κατά των τεράστιων επιτευγμάτων της επανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες και των άξιων ηγετών τους, έχουν κυριολεκτικά αποσυγκροτήσει, αδρανοποιήσει και αφοπλίσει ιδεολογικά την εργατική τάξη. Παράλληλα, οι εργασιακές συνθήκες, η ανεργία, ο κοινωνικός και οικονομικός αποκλεισμός, η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση, η καταπίεση και ο φόβος για το αύριο, διασπούν την ενότητα και την αλληλεγγύη της εργατικής τάξης.

Όμως για τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες, τους νεοφιλελεύθερους, τους ακροδεξιούς, ένα πράγμα παραμένει «κοινός τόπος». Η διαιώνιση, με νύχια και με δόντια, του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και ο αντικομμουνισμός. Γιατί πίσω από τις πολιτικές διαφοροποιήσεις των επιμέρους αστικών τάξεων, που απειλούν να τινάξουν στον αέρα το οικοδόμημα της Ε.Ε. όλοι αυτοί συμφωνούν στην ισχυροποίηση των μονοπωλίων, την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων, τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, τη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στην κατάπνιξη κάθε πραγματικά προοδευτικής φωνής.

Από την πλευρά της εργατικής τάξης

Χωρίς καμιά αμφιβολία ολόκληρο αυτό το μόρφωμα της Ε.Ε. αποτελεί έναν επικίνδυνο αντιδραστικό, ιμπεριαλιστικό σχηματισμό, που από τη φύση του είναι εχθρικός απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας. Κατά συνέπεια, μία συνειδητοποιημένη εργατική τάξη που δρα στην κατεύθυνση των δικών της συμφερόντων, δεν μπορεί να συνθηκολογήσει, δεν έχει κανένα λόγο να συμπορεύεται μαζί του, έχει χίλιους λόγους να τον ανατρέψει και να προχωρήσει στο κτίσιμο της δικής της κοινωνίας, απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση. Γιατί για τους λαούς της Ευρώπης, για τον ελληνικό λαό, για τους δημοκράτες, προοδευτικούς και κομμουνιστές, οι συνεχείς «μεταρρυθμίσεις» της Ε.Ε., αποτελούν απαξίωση των βασικών κατακτήσεων της εργατικής τάξης και παράλληλα θωρακίζουν τον αντιδραστικό πυρήνα του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Προβάλλει κατά συνέπεια σαν βασικό ζήτημα το ξεσκέπασμα της αντιδραστικής προπαγάνδας και οι αντιδραστικές θεωρίες γύρω από τις «αξίες» της Ε.Ε. που αποτελούν μοχλούς ιδεολογικοπολιτικής χειραγώγησης, ενσωμάτωσης και εξαπάτησης των μαζών. Προβάλλει η ανάγκη της αντίστασης και του αγώνα ενάντια στην αστική τάξη, τον ιμπεριαλισμό και την ανερχόμενη ακροδεξιά, απότοκο των αντιδραστικών Συνθηκών της. Προβάλλει η ανάγκη αντιπαράθεσης με τα θολά ιδεολογήματα περί «αποδέσμευσης – Ναι στην Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού», περί «απειθαρχίας και ανυπακοής» που πλασάρονται από το ΚΚΕ και τη ρεφορμιστική Αριστερά. Προβάλλει η ανάγκη της πιο πλατειάς κινητοποίησης των λαϊκών, εργατικών δυνάμεων. Σε κάθε περίπτωση καλούνται οι λαοί της Ευρώπης να αντιπαλέψουν και να ανατρέψουν τις αντιδραστικές επιλογές της Ε.Ε. μαζί με όλο το αντιλαϊκό οπλοστάσιο της τρομοκρατίας, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, του φασισμού.