Τα εγκλήματα στις φυλακές της χώρας μας -και όχι μόνο- είναι αποτρόπαια, φρικιαστικά, ειδεχθή. Οι πρόσφατες εικόνες από τον φόνο ενός αλβανού κρατούμενου που βιντεοσκοπήθηκαν για να παρουσιαστούν στην TV σαν ριάλιτι, μόνο απέχθεια μπορεί να προκαλούν. Αλλά να μας βάζουν και σε σκέψεις γιατί ο πόνος και το κλάμα δεν εξάγουν αυτόματα συμπεράσματα. Ανθρώπινες ζωές στοιβάζονται σε κλουβιά. Δικαστικές αποφάσεις παίρνονται σαν ταμειακές αποδείξεις και οι καταδίκες για τον φτωχό και απελπισμένο είναι σίγουρες σαν τις ρίζες των βουνών. Το περιθώριο φτιάχνεται και ξαναφτιάχνεται στις φυλακές του κόσμου. Όχι, εμείς δε λέμε σαν τους αναρχικούς, πως το «ποινικό» δεν διαφέρει από το πολιτικό. Απλώς λέμε πως οι φυλακές έχουν ταξικό έμβλημα. «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω», όπως θα ’λεγε και η Γαλάτεια Καζαντζάκη.
▲▼▲
Ώστε 50 χώρες αναγνώρισαν τον Γκουαϊδό ως «νόμιμο εκπρόσωπο» της Βενεζουέλας. Έναν άνθρωπο που ήρθε από το πουθενά, με διαβατήριο σφραγισμένο στις ΗΠΑ, την CIA, την Ιντέλιτζενς Σέρβις και όλα τα σκοτεινά ιμπεριαλιστικά καταγώγια. Δεν είμαστε ταυτισμένοι με τον Ν.Μαδούρο και τον αστικό ρεφορμισμό του. Δεν συμφωνούμε με τις δειλές μεταρρυθμίσεις του, τα «πήγαινε-έλα» στην οικονομία, την συμβιβαστική στάση του απέναντι στην αντίδραση. Αλλά η αναγνώριση του κ.Τίποτα από τον αστικό-καπιταλιστικό συρφετό, αν δεν ήταν διεθνές δράμα, θα ήταν μία τέλεια κωμωδία.
▲▼▲
Διαβάσαμε ότι η υπηρεσία ύδρευσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΥΑΘ) απέλυσε 50 έμπειρους συμβασιούχους και έδωσε τη δουλειά σε ιδιωτική εταιρεία. Όπως αποδείχτηκε ο ιδιώτης καπιταλιστής έκανε την ίδια εργασία με πενταπλάσιο κόστος! Εύκολα και σαφή τα συμπεράσματα! Πρώτον, το νερό (το ρεύμα, η κατοικία) είναι πολύ σοβαρά πράγματα για να δίνονται στο τέρας της αγοράς. Δεύτερον, ο Μπουτάρης δεν είναι ό,τι δείχνει και αυτά τα πλασαρισμένα απολίτικα καθρεφτάκια έχουν απύθμενο βάθος. Τρίτον, οι καπιταλιστές δε δουλεύουν για την ψυχή της μάνας τους. Τέταρτον, ο οικονομικός εξορθολογισμός με τον οποίο μας πήραν τα αυτιά είναι καραμπινάτος μύθος. Επίλογος: όπου, αναγνώστη, ακούς νεοφιλελεύθερες καμπάνες, βούλωνε τ’ αυτιά σου. Γιατί εσύ θα πληρώσεις τη λυπητερή.
▲▼▲
Είναι αδιόρθωτοι! Ο λόγος για το ΝΑΡ και την ακραία απεργοσπαστική πολιτική που αναπτύσσουν σε σχέση με τις απεργίες που εξαγγέλλει η ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Αίφνης, ο Π.Αντωνόπουλος (ΝΑΡ) στην Γενική Συνέλευση των συνταξιούχων εκπαιδευτικών (ΠΕΣΕΚ) «επιχειρηματολογούσε» γιατί δεν έπρεπε να γίνει η απεργία στις 30 Μάη 2018. Αυτήν για την οποία διχάστηκε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ πήρε επάξια το βαθμό του υπονομευτή. Ο Εκπαιδευτικός Όμιλος απάντησε πως «το λάθος είναι ανθρώπινο, αλλά η επιμονή σ’ αυτό ανοησία». Ο Π.Αντωνόπουλος εφηύρε τη λογική πως «αν γίνει απεργία για το όνομα της Μακεδονίας θα συμμετέχουμε;» Άλλα αντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα! Διότι οι ενδεχόμενες Μακεδονοαπεργίες είναι πολιτικές. Όταν οι μαθητές σπρώχνονταν να κάνουν καταλήψεις για την Μακεδονία, εμείς και άλλοι σοβαροί αριστεροί είπαμε ΟΧΙ. Αλλά το ΝΑΡ θέλει απεργίες «από κάτω» που να μην συγκινούν κανένα. Αλλά εδώ και 70 χρόνια -τουλάχιστον- οι απεργίες εξαγγέλλονται από τους εργατοπατέρες και γίνονται από τους εργάτες. Τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις και γι’ αυτό το ΝΑΡ απέμεινε μονάχο του.
▲▼▲
Απέχθεια
Σιχαίνομαι τα περιποιημένα γκαζόν
που μοιάζουν με νεοσύλλεκτους φαντάρους.
Σιχαίνομαι τις πέτρες που απέμειναν άχρηστες
καθώς και τα προσαρμοσμένα και αδρανή υλικά.
Σιχαίνομαι τις έρημες κοιλάδες χωρίς πατημασιές
τις κρύες και απαθείς καρδιές,
τα κρεμασμένα τοπία χωρίς ανθρώπους
και τη λεγόμενη νεκρή φύση.
Απεχθάνομαι τ’ άδοξα μουρμουρητά
κι εκείνα τ’ άπραγα λεπτά
που τα φυλάκισαν κινέζικα ρολόγια.
Σιχαίνομαι τα προγράμματα που χάσκουν άβολα
και τους στρατιώτες που κρύβονται στους βάλτους
σαν ψόφια ψάρια στα δάχτυλα των πάγων.
Σιχαίνομαι την ομίχλη που διστάζει να γίνει σύννεφο
και τους γκρεμούς που ορέγονται
γυμνές κι επίπεδες αμμουδιές.
Τον ορφανό φόβο μισώ·
με τις σκιές κοιμάται ροχαλίζοντας
τις αμαρτίες που αποφεύγουν τις δημοσιές
και τα μαχαίρια που αποκοιμήθηκαν
δίπλα σε γυαλισμένα κουταλοπήρουνα.
Μα πιο πολύ σιχαίνομαι τις εξαίσιες ιδέες
που σκόνταψαν σε φράχτες
και με τη συμφορά σκιάζονται
ν’ αναμετρηθούν.
