Τρικυμία στα «ήρεμα νερά» προκάλεσαν οι δηλώσεις του κυβερνητικού συγκάτοικου του Ερντογάν, Μπαχτσελί. Ο επικεφαλής των «Γκρίζων Λύκων», που φορά την κοινοβουλευτική προβιά του φασιστικού κόμματος «Εθνικιστική Δράση», αμφισβήτησε την ελληνική κυριαρχία στα Δωδεκάνησα, υποστηρίζοντας ότι «Δεν γίνεται να σκεφτούμε τα Δωδεκάνησα δίχως την Τουρκία. Ο εξοπλισμός αποτελεί πρόκληση για την Τουρκία και συμπαρασύρει το Αιγαίο σε μια δίνη εντάσεων. Τα Δωδεκάνησα τα έχουν σφετεριστεί και έχουν παρθεί με παιχνίδια του ποδαριού. Το να ζήσει η Τουρκία χωρίς τα Δωδεκάνησα είναι ένα όνειρο. Το να ακολουθείται μια επιθετική πολιτική στην απέναντι όχθη του Αιγαίου δεν έχει να ωφελήσει σε τίποτα καμία χώρα. Η Τουρκία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει ποτέ τη Γαλάζια Πατρίδα». Το προκλητικό μήνυμα Μπαχτσελί μαζί με τις απειλητικές αναφορές του τέως Τούρκου ΥΠΕΞ, Ακάρ, για το Καστελόριζο και τις συνεχείς αναφορές στην αναγνώριση των κατοχικών τετελεσμένων στην Κύπρο, έρχονται σαν τροχιοδεικτικές υπομνήσεις για την ακαμψία των αναθεωρητικών προθέσεων της Άγκυρας.
Την ίδια περίοδο η Τουρκία πραγματοποιεί μεγάλης έκτασης ναυτικά γυμνάσια στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο με την επωνυμία «Γαλάζια Πατρίδα» και με σενάρια απόβασης και κατάληψης ελληνικών νησιών. Ταυτόχρονα οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου και οι παραβάσεις του FIR Αθηνών επανέρχονται στην «καθημερινότητα», ενώ η προβλεπόμενη για τον Γενάρη ελληνοτουρκική Συνάντηση Κορυφής «ολισθαίνει» προς τον Μάρτη.
Το πολιτικό τοπίο διανθίστηκε τελευταία με την παρέμβαση Καραμανλή για τα ελληνοτουρκικά με την παρουσία και του έκπτωτου Σαμαρά. Ο Καραμανλής επισήμανε ότι «η διαπραγμάτευση δεν είναι αυτοσκοπός», απορρίπτοντας και -κύριο «επιχείρημα» της Μπακογιάννη- το κυβερνητικό δίλημμα «υποχωρήσεις ή πόλεμος».
Στις συνθήκες αυτές ο Μητσοτάκης «απαντά» με την παραπέρα εμπλοκή της χώρας στα αμερικανικά γρανάζια και προγραμματίζει την έξοδο στο Αιγαίο, στο τέλος Γενάρη, όλου του στόλου.
Ταυτόχρονα ανανεώνει συνεργασίες με τους πιο πιστούς «συμμάχους» και υπηρέτες των ΗΠΑ στην περιοχή. Τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα της γειτονιάς: Ισραήλ, Σ. Αραβία, Αίγυπτος, Ιορδανία και Λίβανος (ιδιαίτερα μετά την επιλογή Αούν στην ηγεσία), προβάλλονται σαν οι καλύτεροι «φίλοι» της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και ενώ ο Μητσοτάκης φιλοτέχνησε το αμερικανόδουλο προφίλ του στα χειροκροτήματα του επιτελείου των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο τώρα σπεύδει να συγχαρεί τον Τραμπ επισημαίνοντας ότι: «Η Ελλάδα είναι προσηλωμένη στην ισχυρή, στρατηγική μας σχέση και προσβλέπει στη συνεργασία με την κυβέρνησή σας για την προώθηση της ασφάλειας, της σταθερότητας και της κοινής ευημερίας». Συγχαίρει τον Τραμπ σαν εγγυητή της ασφάλειας, την ώρα που αυτός απειλεί την κυριαρχία της «Ευρωπαϊκής» Γροιλανδίας και η αξιοθρήνητη Ευρωπαϊκή Ένωση βγάζει τον σκασμό, αδιαφορώντας για την ασφάλεια και περιφρούρηση των ευρωπαϊκών συνόρων ακόμα και της «ευημερούσας» Δανίας. Ανάλογο το μοτίβο και για τον Νατοϊκό Καναδά. Καμιά ενεργοποίηση του περιβόητου άρθρου 5 για τα Τραμπικά οράματα. Καταρρέει ακόμα και το αφήγημα του αναθεωρητισμού αφού πια ο Τραμπ αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο, «κλέβοντάς» τον από τον Πούτιν και τον Ερντογάν. Στη μόνη σταθερότητα που προσβλέπει ο Μητσοτάκης είναι η προβλέψιμη υποταγή στα αμερικανικά συμφέροντα. Αυτό εξάλλου διαπιστώνει απολογιστικά και ο απερχόμενος Ελληνοαμερικανός πρεσβευτής Τσούνης λέγοντας: «Είμαι ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, άρα υπερασπίζομαι τα συμφέροντα και τις αξίες της Αμερικής στην Ελλάδα. Αλλά, σας ρωτάω, υπήρξε μία φορά αυτά τα τελευταία τρία χρόνια που τα συμφέροντα Ελλάδας και Αμερικής δεν ταυτίστηκαν; Ούτε μία. Υπό αυτήν την έννοια, ήταν εύκολη η θητεία μου».
Δεν είναι τυχαίο ότι την ώρα που ο Τραμπ από το Καπιτώλιο ρίχνει το σύνθημα για «εξορύξεις, εξορύξεις, εξορύξεις» η κυβερνητική προπαγάνδα πανηγυρίζει για την ενεργοποίηση των αμερικανικών κολοσσών Chevron και Exxon Mobil σε Ελλάδα και Κύπρο. Επαναφέρουν το μύθευμα ότι τάχα οι εξορύξεις λειτουργούν αποτρεπτικά για παραπέρα κινήσεις της Τουρκίας, ότι η παρουσία των αμερικανικών εταιρειών αποτελεί «εγγύηση» των ελληνικών και κυπριακών θαλάσσιων δικαιωμάτων. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για τα δώρα υποτέλειας των υπηκόων στον νέο πλανητάρχη για την εξασφάλιση της εύνοιάς του.
Εξάλλου το πρόγραμμα της Κυπριακής Δημοκρατίας για έρευνα και εκμετάλλευση των φυσικών πόρων εντός της οριοθετημένης ΑΟΖ (με την Αίγυπτο) έχει προκαλέσει τις αντιδράσεις της Τουρκίας και του ψευδοκράτους, που στοχεύουν στο πάγωμα κάθε ερευνητικής δραστηριότητας και γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ. Η Τουρκία διεκδικεί τμήμα ακόμη και της οριοθετημένης Κυπριακής ΑΟΖ, ενώ, για λογαριασμό δήθεν των Τουρκοκυπρίων, απαιτεί σαν προϋπόθεση για οποιαδήποτε έρευνα να υπάρχει και η σύμφωνη γνώμη του ψευδοκράτους, ακόμη και για περιοχές νότια του νησιού, επικυρώνοντας έτσι και τη διχοτόμησή του.
Στο μεταξύ η Κύπρος, όπως άλλωστε και η Ελλάδα, έχουν μετατραπεί σε απέραντη αμερικάνικη στρατιωτική βάση και ορμητήριο γκαγκστερικών επιδρομών στην περιοχή. Στα πλαίσια αυτά η πρόσφατη οριστικοποίηση (λίγες μέρες πριν τη λήξη της διακυβέρνησης Μπάιντεν) τριών στρατιωτικών αμερικανικών προγραμμάτων, χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό στη Λευκωσία για την «υψηλότατη αναβάθμιση των σχέσεων με ΗΠΑ», καθώς «εδραιώνεται η Κύπρος ως αξιόπιστος, ωφέλιμος και στρατηγικός εταίρος». Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στη Λευκωσία προκειμένου να καθησυχάσει τάχα για το ενδεχόμενο ανατροπής των συμφωνιών από τη νέα διοίκηση, υπενθύμισε ότι «οι σχέσεις Κυπριακής Δημοκρατίας – ΗΠΑ πλέον εδράζονται σε στέρεα θεμέλια» και πρόσθεσε ότι «το πρώτο βήμα για την επίτευξη του Στρατηγικού Διαλόγου μεταξύ των δύο χωρών επετεύχθη επί Προεδρίας Τραμπ και όταν υπουργός Εξωτερικών στην Κύπρο ήταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης» και για να μην ξεχνιόμαστε στην Αθήνα κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
