Ένας από τους διάφορους μύθους που κυκλοφορούν είναι ότι η (ευρωπαϊκή) ακροδεξιά στέκεται ενάντια στο Ισραήλ και τα εγκλήματά του σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού λόγω του αντισημιτισμού της. Ιδεολογία από τη φύση της φασιστική και αποκρουστική. Αυτό δεν ισχύει ωστόσο καθόλου σήμερα.
Αντίθετα, ο υπαρκτός αντισημιτισμός ακροδεξιών, φασιστικών και ναζιστικών κομμάτων έχει αντικατασταθεί από την πολιτική της δαιμονοποίησης των μουσουλμάνων, στα πλαίσια της οποίας οι Παλαιστίνιοι παρουσιάζονται ως «τρομοκράτες», που «θέλουν να μας σφάξουν όλους και να αναιρέσουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό». Αντίθετα, τα σιωνιστικά εγκλήματα δικαιολογούνται και υποστηρίζονται ανοιχτά από τους μέχρι πρότινος… αντισημίτες. Ας δούμε όμως το ζήτημα πιο αναλυτικά.
Ο Νετανιάχου σε συνέντευξη λέει: «Όλοι ξέρουν ότι ήμουν εγώ που για δεκαετίες σταματούσα την ίδρυση του παλαιστινιακού κράτους που θα έθετε σε κίνδυνο την ίδια μας την ύπαρξη». Τώρα, πιο πολύ από ποτέ, οι θρησκευόμενοι και ακροδεξιοί σιωνιστές εμφατικά προσπαθούν να πάψει η όποια κουβέντα για το κράτος του Παλαιστινιακού λαού. Μια σημαντική και κύρια πηγή στήριξης προέρχεται από την δυτική ακροδεξιά. Στις 28 Μαΐου, μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες αναγνωρίζουν την ύπαρξη Παλαιστινιακού κράτους (7 μήνες μέσα σε βίαιη γενοκτονία). Εχθρικά απέναντι σε αυτήν τη στάση στάθηκαν οι ακροδεξιές οργανώσεις και κόμματα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, όπως στη Γερμανία, Ισπανία, Νορβηγία και Ιρλανδία.
Στην Ισπανία, ο πρωθυπουργός Pedro Sanchez -για τα δικά του συμφέροντα- είχε ανοιχτά εκφραστεί ενάντια στις πράξεις του Ισραήλ προς τον Παλαιστινιακό λαό. Η αντίδραση της ακροδεξιάς ήταν άμεση, με τον Santiago Αbascal, τον ηγέτη του κόμματος Vox (το κόμμα των υποστηριχτών του φασίστα δικτάτορα Φράνκο), να επισκέπτεται το Ισραήλ ως ένδειξη στήριξης. Τα ισραηλινά μέσα σημειώνουν: «Ο Αbascal συνάντησε τον Νετανιάχου σε μια πολύωρη κουβέντα πριν φύγει από το Ισραήλ». Στο ίδιο πνεύμα με τον Abascal κινήθηκαν κι άλλοι ηγέτες ακροδεξιών κομμάτων, όπως ο Geert Wilders στην Ολλανδία και η Marion Μarechal στη Γαλλία. Η τελευταία είπε, αναφερόμενη στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, ότι αυτό θα σήμαινε «ένα ισλαμικό κράτος, με όλους τους κινδύνους που επιφυλάσσει στο Ισραήλ και γενικά στη Δύση». Εδώ βλέπουμε ένα μείζον σημείο συνάντησης των σιωνιστών και της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, δηλαδή το μίσος για τους μουσουλμάνους και το ισλάμ.
Αμέσως μετά τις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, ο Νετανιάχου βρίσκει τη στρατηγική ευκαιρία να εντάξει τον πόλεμο ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό στο αφήγημα του πολέμου «ενάντια στην τρομοκρατία» («war on terrorism»). Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης οργάνωσαν ή στήριξαν τους πολέμους στη βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, ωστόσο στη συνέχεια ενίσχυσαν το αντιπροσφυγικό-αντιμεταναστευτικό ρατσιστικό ρεύμα, το οποίο φτάνει μέχρι και στη βία.
Αυτήν την κατεύθυνση στήριξε και στηρίζει η ευρωπαϊκή ακροδεξιά, με βασικό μοχλό την ισλαμοφοβία, καθώς οι πρόσφυγες είναι στην μεγάλη πλειοψηφία μουσουλμάνοι. Έτσι, το Ισραήλ μετατοπίζει την ρητορική του από την φυλετική δαιμονοποίηση των Αράβων στη θρησκευτική εναντίωση στον «ισλαμικό φονταμενταλισμό». Έτσι, θα συνδεθεί το Ισραήλ με τις αντιμουσουλμανικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Τα 20 ευρωπαϊκά κόμματα, που οι ψήφοι τους στην Ευρωβουλή στηρίζουν το Ισραήλ, προέρχονται από την ακροδεξιά και τους συντηρητικούς. Σε ηχογράφηση που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2017 ο Νετανιάχου ακούγεται να λέει, σε συνάντηση με την λεγόμενη «παλιά Ευρώπη», απαντώντας σε κριτική για την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από πλευράς του Ισραήλ πως: «Νομίζω ότι η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να ζήσει και να θριαμβεύσει ή αν θέλει να μαραζώσει και να χαθεί», αναπαράγοντας το ακροδεξιό αφήγημα ότι οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες έρχονται να καταλάβουν την ευρωπαϊκή κοινωνία και να αλλοιώσουν τον πολιτισμό («Great Replacement Theory»).
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η ελληνική ακροδεξιά. Από τον Βελόπουλο μέχρι την Λατινοπούλου και άλλους, όλα τα κόμματα και οι ακροδεξιές προσωπικότητες, πρώην αντισημίτες και ναζί -όπως ο Κασιδιάρης μεταξύ αυτών- συντάσσονται με την παραπάνω ισλαμοφοβική θεωρία. «Απαράδεκτη και βάρβαρη η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ» θα δηλώσει από την αρχή ο Βελόπουλος. «Πρέπει να υπερασπιστούμε το Ισραήλ – Δεν ξεχνάμε ότι η Χαμάς εισέβαλε και δολοφόνησε ανθρώπους» θα δηλώσει πριν λίγο καιρό η Λατινοπούλου. Και είναι πολλαπλά προκλητικό για όλους αυτούς, από τη μία να πιάνουν στο στόμα τους την Κύπρο και τα εθνικά της δίκαια -που είναι κράτος υπό κατοχή- και από την άλλη να στηρίζουν την κατοχική πολιτική του Ισραήλ, την πολιτική που αποκορύφωμά της είναι η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού.
