Έχουν γραφεί πολλά και από πολλούς για τη δυνατότητα της κυρίαρχης τάξης και του ιμπεριαλισμού να ορίζει τις «πενιές» της εποχής· μ’ άλλα λόγια να θέτει το επίμαχο θέμα και να δίνει λύσεις προς όφελός του. Στην αρχή της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα είχε φρυάξει με τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση. Άρθρα επί άρθρων για να γανώσει τα μυαλά του κόσμου, η αγορά ορίζει τα πάντα, καταργούνται τα εθνοκράτη και τα σύνορα. Ήταν τόσος ο προπαγανδιστικός ορυμαγδός, ώστε ορισμένοι από την αριστερά άρχισαν να μιλούν για πλανητικό χωριό και δικαιότερο καπιταλισμό. Ώσπου ήρθε ο …Κλίντον και οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία και μπήκαν τα πράγματα σε μια λογική σειρά, φάνηκε η καρδιά του τέρατος και οι μετακυλιόμενοι αριστεροί σταμάτησαν τη σαστιμάρα τους. Ήταν η εποχή του τέλους της ιστορίας -για να μην ξεχνιόμαστε- και το Μ-Λ ΚΚΕ είχε συστήσει «ψυχραιμία».
Στις μέρες μας ο ιμπεριαλισμός/καπιταλισμός επανέρχεται με νέα ιδεολογικά δώρα, παριστάνοντας το δημοκράτη Άι Βασίλη. Τούτη τη φορά στο οπλοστάσιό του έχει τη λεγόμενη «woke ατζέντα». Θα μπορούσαμε να το προσπεράσουμε λέγοντας πως από ένα σάπιο και παρηκμασμένο σύστημα μόνο αντίστοιχα προϊόντα μπορείς να παραλάβεις. Αλλά η woke ατζέντα έχει «χάντρες και καθρεφτάκια», ιδεολογικές απολήξεις με μάσκες, πολιτικές συνάφειες με δημοκρατισμό, πρακτικές συνέπειες σε μία σειρά από πλευρές της ζωής μας. Ο «πραματευτής» όλα τα ’χει!
Ποιος είναι ο βασικός πυρήνας της woke ατζέντας; Ο αυτοπροσδιορισμός! Μάλιστα! Η μοναδικότητα του ατόμου, να αυτοορίζεται, να δηλώνει urbi et orbi (σε κάμπους και πόλεις) την ταυτότητά του, να είναι αυτός/ή ο βασιλιάς του εαυτού του.
Τόσο που ο ελαφρύς αναρχισμός έχασε τον ύπνο του, αφού είδε το βασικό πυρήνα του, τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοοργάνωση, να κλέβεται από τ’ «αφεντικά»! Ριφιφί υψηλής οργάνωσης και αυθεντικότητας. Όπως το μπλου τζιν του φτωχού που έγινε μόδα και αφετηρία για τρελά κέρδη στις βιομηχανίες ρούχων.
Ώστε ο καθένας μπορεί να αυτοορίσει το φύλο και την ταυτότητά του, να πιστέψει ό,τι θέλει, να πάει όπου θέλει, να απαιτήσει κάθε ιστορικό αναθεωρητισμό και άλλα παρόμοια. Που έχουν ως κορωνίδα το ξεχωριστό άτομο, την ατομικότητα, το φουσκωμένο «εγώ» κόντρα στην τάξη, στο εμείς, στη συλλογική ταυτότητα.
Αφού η άρχουσα τάξη είδε κι απόειδε πως δεν μπορεί να ξεμπερδέψει με τη θεωρία της πάλης των τάξεων κι αφού η πάλη των γενεών που λανσαρίστηκε παλιότερα (όπως και διάφορες φροϋδικές θεωρίες) δεν έπιασαν τόπο, επανέρχεται μ’ ένα βαρύτερο όπλο. Την ατομικότητα και την κολακεία του ξεχωριστού ατόμου. Πάνε τα εθνοκράτη, οι τάξεις, τα συνδικάτα, οι πολιτιστικοί σύλλογοι, τα σχολεία και κάθε κοινωνικό «εμείς». Με την woke ατζέντα ο καθένας και η καθεμιά καβάλα στ’ άσπρο άλογο εισορμά παντού. «Είμαι ό,τι ορίζομαι». Είμαι ό,τι είμαι κι ό,τι τραγουδώ για με, που θα ’λεγε και ο ξεπλυμένος από την ταξική πάλη Δ. Σαββόπουλος.
Δεν πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη στην woke ατζέντα. Έχουμε απέναντί μας ένα ολόκληρο πλανητικό επιτελείο με ψυχολόγους, επικοινωνιστές, ανθρώπους των ΜΜΕ, του ιμπεριαλισμού και του διεστραμμένου καπιταλισμού. Αξιοποιούν κάθε ίντσα και ρωγμή του λαϊκού και εργατικού κινήματος και προσπαθούν να αποσαθρώσουν κάθε έννοια οργάνωσης και συλλογικότητας, υμνώντας το αυτοαναφορικό ΕΓΩ. Βέβαια, πουθενά δε λένε τι θα γίνει όταν το «εγώ» συγκρουστεί με τις βασικές επιλογές των αντιδραστικών κυβερνήσεων και του ιμπεριαλισμού. Όταν το «εγώ» συναιστανθεί το στενάχωρο πλέγμα της φυλακής του συστήματος και της αυξανόμενης βαρβαρότητας.
Ως τότε όμως, θα ’χουμε ακόμα ένα λιθαράκι του συστήματος να χτίζει τα τείχη του. Την woke ατζέντα.
Γι’ αυτό πρέπει να ριζώσουμε γερά τη ραχοκοκαλιά της δικής μας φιλοσοφίας, ιδεολογίας, πολιτικής.
Η ταξική πάλη ορίζει τα πάντα. Όλα τ’ άλλα είναι παράγωγά της.
Και η woke ατζέντα δόλωμα στ’ αγκίστρι του καπιταλισμού.
