1. Τόσο η διεθνής όσο και εσωτερική συγκυρία σκιαγραφούνται με γκρίζα χρώματα. Οι πολεμικές ιαχές των αμερικανοΝΑΤΟικών εντείνονται. Η ΕΕ, με ατμομηχανή τη Γερμανία, στρέφεται προς την πολεμική οικονομία την ώρα που τα εκατομμύρια των εργαζομένων είναι αντιμέτωποι με την πιο άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση. Η φτώχεια σαρώνει τα εισοδήματα και η ακρίβεια καλπάζει. Ο πόλεμος στην Ουκρανία με την εισβολή της Ρωσίας και την ιμπεριαλιστική ανάμειξη των δυτικών (ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ) μαίνεται. Στη Γάζα η θηριωδία του ισραηλινού φασισμού με τις πλάτες της Δύσης και των πρόθυμων κυβερνήσεων, ανάμεσά τους και της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν λέει να κοπάσει. Η σφαγή του Παλαιστινιακού λαού είναι ανείπωτη και η ηρωική του αντίσταση φάρος ελπίδας για τους καταπιεζόμενους λαούς όλου του κόσμου. Στη χώρα μας, όσο προκλητικά κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση της ΝΔ να εξωραΐσει την αντιδραστική πολιτική της η πραγματικότητα δεν στρογγυλεύεται. Φτώχεια, ακρίβεια, διάλυση της Δημόσιας Υγείας – Παιδείας – Πρόνοιας, ιδιωτικοποιήσεις, εργασιακός μεσαίωνας, περιστολή των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και άλλα τόσα είναι τα πεπραγμένα της κυβερνητικής πολιτικής.
Στην Παιδεία, ιδιαίτερα, οι εξελίξεις πυκνώνουν. Η κυβέρνηση εξαπολύει ολομέτωπη επίθεση, καταμεσής του καλοκαιριού, ενάντια στους εκπαιδευτικούς με αιχμή την αξιολόγηση. Ο Πιερρακάκης, υπουργός Παιδείας, ανασύρει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας το αραχνιασμένο «εθνικό απολυτήριο». Ανακοινώνει το κλείσιμο των σχολείων στις παραμεθόριες περιοχές και την καθιέρωση της τηλεκπαίδευσης. Οι ταξικοί φραγμοί στο απόγειό τους!
Σε αυτό το κάδρο των εξελίξεων, το βάρος της αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική που αναλογεί σε μια Ομοσπονδία με ιστορία αγώνων και δράσης, που αριθμεί δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς στις τάξεις της, είναι μεγάλο. Ο Εκπαιδευτικός Όμιλος δεν ισχυρίζεται ότι θα το σηκώσει μόνη της. Είναι υπόθεση του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος να αντιπαρατεθεί συνολικά με την κυβερνητική πολιτική. Οφείλει όμως να αναμετρηθεί με αυτό που της αναλογεί. Από την άποψη αυτή το 21ο συνέδριο της ΟΛΜΕ δεν στάθηκε στο ύψος των αναγκών. Ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών, αφού δεν κατόρθωσε να πάρει αγωνιστικές αποφάσεις αναμέτρησης με την αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών και με την ομηρία χιλιάδων νεοδιόριστων που δεν μονιμοποιούνται επειδή συμμετέχουν στην απεργία – αποχή από την ατομική αξιολόγηση. Δεν έθεσε με αποφασιστικότητα την αγωνιστική διεκδίκηση των οικονομικών αιτημάτων με αιχμή την αύξηση στους μισθούς των εκπαιδευτικών, αλλά έμεινε σε ευχολόγια. Ούτε βέβαια σήκωσε το γάντι της νέας αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του διαβόητου «εθνικού απολυτηρίου» που έχει στα σκαριά η κυβέρνηση. Αυτή η υποχώρηση έχει την εξήγησή της.
2. Η «ιερή συμμαχία», όπως συνηθίζεται να αποκαλείται η συμπαιγνία ΔΑΚΕ(ΝΔ) – ΣΥΝΕΚ(ΣΥΡΙΖΑ – Νέα Αριστερά) και ΠΕΚ(ΠΑΣΟΚ) έχει εδώ και καιρό αναλάβει το βρόμικο έργο τής στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής. Οι τρεις αυτές δυνάμεις σταθερά τα τελευταία χρόνια δημιουργούν αναχώματα στην ανάπτυξη εκπαιδευτικών αγώνων, στη συμμετοχή της ΟΛΜΕ σε ευρύτερους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες της περιόδου. Όσα αγωνιστικά βήματα έγιναν την περασμένη περίοδο, αυτά προέκυψαν κάτω από την αμείωτη πίεση της ταξικής πτέρυγας μέσα στο εκπαιδευτικό κίνημα αλλά και από την αγωνιστική στάση των εκπαιδευτικών κόντρα στην συμβιβαστική πολιτική των δυνάμεων αυτών.
Οι τρεις αυτές δυνάμεις, ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ, επιβεβαίωσαν και στο 21ο συνέδριο αυτό ακριβώς το ρόλο που έχουν αναλάβει. Από την πρώτη στιγμή έκαναν φανερές τις προθέσεις τους. Επιχείρησαν να βάλουν διαδικαστικές τρικλοποδιές για να παρεμποδίσουν τη διεξαγωγή του συνεδρίου. Προσπάθησαν με πολλούς τρόπους να καταστρατηγήσουν τις δημοκρατικές διαδικασίες του συνεδρίου, αναγορεύοντας άτυπα όργανα (επιτροπές θέσεων, ψηφισμάτων) σε παράγοντες που καθορίζουν την έκβαση του συνεδρίου. Σε όλη τη διάρκεια του τριημέρου των εργασιών ήταν κυριολεκτικά άφαντοι. Μνημειώδης η απουσία της ΔΑΚΕ -της κατά τα άλλα πρώτης δύναμης- η οποία επέλεξε να πραγματοποιήσει το δικό της συνέδριο τις ίδιες ημέρες. Ο κυβερνητικός και γραφειοκρατικός συνδικαλισμός στο μεγαλείο του! Οι δε ΣΥΝΕΚ, που έδειξαν να μην διδάσκονται τίποτα από την πολιτική ουράς στην κυβέρνηση της ΝΔ που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ, αμετανόητα συνέχισαν στο δρόμο της σύμπλευσης με τη φιλοκυβερνητική ΔΑΚΕ. Πλήρωσαν όμως ακριβά το τίμημα της πολιτικής αυτής με τη συρρίκνωσή τους να είναι παραπάνω από φανερή και την εσωτερική τους διαίρεση να βγαίνει στην επιφάνεια με κάθε ευκαιρία (πχ ψηφοφορίες για την αξιολόγηση κλπ).
3. Η ΑΣΕ/ΠΑΜΕ που ανέβηκε στη δεύτερη θέση, από την άποψη των εκλογικών συσχετισμών, αυτοαναγορεύεται σε «υπεύθυνη δύναμη» της Ομοσπονδίας. Όμως η υπευθυνότητά της ισοδυναμεί με μια στάση προσαρμογής στην κυβερνητική πολιτική σε όλα τα ζητήματα. Οι δυνάμεις της ΑΣΕ/ΠΑΜΕ εδώ και καιρό μετατοπίζονται ολοένα και πιο δεξιά, τόσο που να συγκλίνουν προς τις θέσεις των ΣΥΝΕΚ/ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η σύμπλευση αυτών των δύο δυνάμεων στο κεφάλαιο της αυτοαξιολόγησης των σχολείων, η -σχεδόν- ταύτιση απόψεων και θέσεων στο ζήτημα των αυξήσεων στους μισθούς. Για την ακρίβεια, τόσο η ΑΣΕ/ΠΑΜΕ όσο και οι ΣΥΝΕΚ/ΣΥΡΙΖΑ, κρύβονται πίσω από τις δήθεν προτάσεις τους για «συλλογικές συμβάσεις εργασίας» χωρίς όμως να θίγουν τον πυρήνα τους, που είναι ο μισθός και η ανατροπή του υπάρχοντος ενιαίου μισθολογίου. Αποκρύπτουν έντεχνα -και αυτό δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα- το γεγονός ότι το αντιδραστικό καθεστώς που ισχύει σε όλο το Δημόσιο απαγορεύει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και κατ’ επέκταση τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Κατά τα άλλα, οι αγωνιστικές προτάσεις τους εξαντλούνται σε επιμέρους ζητήματα που αφορούν μερίδες των εκπαιδευτικών, που αν και έχουν την αξία τους, δεν μπορούν όμως να συσπειρώσουν το σύνολο του κλάδου. Η ρητορική τους έχει περισσότερο άρωμα εκλογών και λιγότερο αγωνιστική διάθεση.
Στο 21ο συνέδριο της ΟΛΜΕ οι δυνάμεις της ΑΣΕ περίμεναν στη γωνία (κυριολεκτικά) καρτερικά να τελειώσουν οι τριήμερες εργασίες ώστε να καταγραφούν οι νέοι εκλογικοί συσχετισμοί δύναμης για να επιδοθούν σε έξαλλους πανηγυρισμούς. Στο ίδιο το συνέδριο δεν έδειξαν καμία διάθεση να αντιπαρατεθούν με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ και την κατάφωρα αντιδημοκρατική τους στάση. Την επομένη του συνεδρίου μοίρασαν τις έδρες και τις θέσεις στο προεδρείο στη λογική της αναλογικότητας και της αντιπροσωπευτικότητας έτσι που τώρα να συγκατοικούν με τη ΔΑΚΕ και τις ΣΥΝΕΚ.
4. Παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, πολιτικά και συνδικαλιστικά, το ταξικό ρεύμα των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ και μέσα σε αυτό ως διακριτή συνιστώσα ο Εκπαιδευτικός Όμιλος έδωσε μια σοβαρή μάχη με αποφασιστικότητα ώστε να μην περάσουν οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Και αυτό το πέτυχε σε αρκετά μεγάλο βαθμό, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι μια πραγματικά αγωνιστική στάση μπορεί να δημιουργήσει ρωγμές και να πετύχει νίκες μέσα σε ένα σώμα που κατά τα άλλα εύκολα θα χαρακτηριζόταν ως συμπαγές. Έτσι με την αταλάντευτη στάση της ταξικής πτέρυγας δεν είχαμε τα αντιδημοκρατικά φαινόμενα του περασμένου συνεδρίου που οι σύνεδροι δεν ψήφισαν τις θέσεις της Ομοσπονδίας αλλά αυτό ανατέθηκε στην περιβόητη επιτροπή θέσεων. Αυτή η έκβαση είχε ως συνέπεια να αυτοπαγιδευτούν οι δυνάμεις της ΔΑΚΕ και των ΣΥΝΕΚ με αποτέλεσμα αργά το βράδυ της τελευταίας ημέρας και κατά τη διάρκεια της συζήτησης και των ψηφοφοριών πάνω στις θέσεις, να υποχρεωθούν να αποχωρήσουν (πρώτα η ΔΑΚΕ και έπειτα οι ΣΥΝΕΚ) με στόχο προφανώς να διαλύσουν το συνέδριο και να μην ολοκληρώσει τις ψηφοφορίες του.
5. Η έκβαση αυτή, με το αδιέξοδο και την αποχώρηση τελικά των ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ, δεν θα είχε συμβεί αν δεν τηρούσε η ταξική πτέρυγα των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ μια ψύχραιμη και ταυτόχρονα μαχητική στάση που να απαιτεί να συζητήσει και να ψηφίσει το σώμα τις θέσεις του Συνεδρίου. Ο Εκπαιδευτικός Όμιλος συνέβαλε ώστε να επικρατήσει αυτή η τακτική, παρά τις ορισμένες λίγες φωνές που έλεγαν ότι «πρέπει να αποχωρήσουμε αφού οι συσχετισμοί είναι δεδομένοι και αρνητικοί». Γιατί μια πραγματικά ταξική πολιτική μέσα στα συνδικάτα δεν αναχωρεί από το πεδίο της αντιπαράθεσης και της πάλης με τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού και του ρεφορμισμού, όσο αρνητικοί κι αν είναι οι συσχετισμοί.
6. Ο Εκπαιδευτικός Όμιλος, συνιστώσα των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, σταθερά προβάλλει την άποψη πως τα ενιαία – μετωπικά σχήματα, όπως αυτό των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, οφείλουν να συγκροτούνται και να δρουν στη βάση της ομοφωνίας πάνω σε συγκεκριμένες θέσεις, αναγνωρίζοντας πως μέσα σ’ αυτά συνυπάρχουν συνιστώσες και ανένταχτοι αγωνιστές που έχουν διαφορετικές ιδεολογικές – πολιτικές θέσεις και αφετηρίες. Προβάλλει επίσης την άποψη πως οι συνιστώσες και οι ανένταχτοι αγωνιστές που συγκροτούν το ενιαίο – μετωπικό σχήμα των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ οφείλουν να δρουν με γνώμονα την ισοτιμία μακριά από ηγεμονισμούς και πρακτικές που οδηγούν στον αποκλεισμό της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτές τις δύο αρχές πρόβαλε και στο εσωτερικό των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στις ολομέλειες του πρόσφατου συνεδρίου της ΟΛΜΕ απευθυνόμενος σε όλες τις πλευρές επιδιώκοντας να μην επαναληφθεί η αρνητική εμπειρία του παρελθόντος.
Ο Εκπαιδευτικός Όμιλος εκτιμά θετικά την έκβαση αυτής της συζήτησης και το γεγονός ότι συνάντησε την αποδοχή της μεγάλης μερίδας των συντρόφων και συναγωνιστών που συγκροτούν το ρεύμα των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ. Αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσει να προβάλλει και το επόμενο διάστημα, θέλοντας να συμβάλει στην παραπέρα ισχυροποίηση του ταξικού ρεύματος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ που αποτελεί και την πιο ελπιδοφόρα δύναμη μέσα στο εκπαιδευτικό κίνημα.
