Ο πραγματικός κίνδυνος της ακροδεξιάς και η μάταιη «απάντηση» μιας κάλπικης αριστεράς
Όσο περνούν οι μέρες, γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι η βαθιά πολιτική κρίση στην οποία έχει βρεθεί η Γαλλία όχι απλά δεν πρόκειται να λήξει με τις εκλογές που προκήρυξε ο Μακρόν στη βάση της πίεσης που δημιούργησε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, αλλά ίσα ίσα μετά και τις τελευταίες εξελίξεις φαίνεται να οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη περιδίνηση τη δεύτερη οικονομική δύναμη της ΕΕ.
Ο «Εθνικός Συναγερμός» της Λεπέν, μετά τη νίκη στις ευρωεκλογές κατέγραψε νέα καθαρή πρωτιά. Στις εκλογές της 30/6, την περασμένη Κυριακή, ο «Εθνικός Συναγερμός» πήρε 33%, το νεοσύστατο Λαϊκό Μέτωπο της «ανυπότακτης Γαλλίας», των σοσιαλιστών, των πράσινων κλπ πήρε 28%, το κόμμα του Μακρόν 20% και οι Ρεπουμπλικάνοι 10,5%.
Ό,τι και αν προσδοκούσε ο Μακρόν με την προκήρυξη αυτών των εκλογών, είναι βέβαιο ότι τα αποτελέσματα φέρνουν σε ακόμα πιο ισχυρή θέση την ακροδεξιά και αυτόν σε ακόμη πιο δυσχερή θέση, ενώ όπως όλα δείχνουν και μετά το δεύτερο γύρο η ακροδεξιά θα αναδειχθεί σε πρωταγωνιστή των μετεκλογικών εξελίξεων.
Την επομένη της προκήρυξης των εκλογών, άμεσες διεργασίες στο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας οδήγησαν στη συγκρότηση του «Λαϊκού Μετώπου» το οποίο υποτίθεται ότι συνιστά την αριστερή απάντηση μπροστά στον πραγματικό κίνδυνο της ακροδεξιάς. Μια «αριστερή» απάντηση, όμως, που είναι τόσο αριστερή που επικοινωνεί και προδικάζει ότι θα συνεργαστεί με τη δεξιά του Μακρόν προκειμένου να μην επιτραπεί στην Λεπέν να φτάσει σε κυβερνητικούς θώκους.
Σε σχέση με τις πολιτικές εξελίξεις στην Γαλλία πρέπει να επισημανθούν για μια ακόμη φορά τα εξής:
Το πολιτικό έδαφος στο οποίο εδράζεται η πρωτόγνωρη μεταπολεμικά ανάπτυξη της ακροδεξιάς σε Γαλλία και Ευρώπη το καλλιέργησαν και το καλλιεργούν εδώ και δεκαετίες οι ίδιες οι αντιδραστικές πολιτικές της ΕΕ, στην ατμομηχανή των οποίων σίγουρα βρίσκεται και ο Μακρόν. Από την αντιδραστική θεωρία των δύο άκρων και τις αντικομμουνιστικές αποφάσεις ενάντια στον ολοκληρωτισμό, που εξισώνουν τον κομμουνισμό και τον ναζισμό, χτυπώντας τον πρώτο και εξωραΐζοντας τον δεύτερο. Από την ακραία αντιμεταναστευτική πολιτική που ακολουθεί η ΕΕ απέναντι στα ίδια τα θύματα των επεμβάσεων του δυτικού ιμπεριαλισμού, την οποία η ακροδεξιά μπορεί εύκολα να επενδύει με ρατσιστικό μίσος. Και από τις βάρβαρες και αντιλαϊκές πολιτικές που πνίγουν τους λαούς της Ευρώπης στη φτώχεια, την οικονομία πολέμου και τις φιλοπόλεμες κραυγές, μέχρι τις πολιτικές της φίμωσης, της καταστολής, των απαγορεύσεων και της συνεχούς κατάργησης δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η ίδια η ΕΕ και σίγουρα ο γαλλικός πόλος του Μακρόν είναι αυτοί που έχουν προσφέρει τα μέγιστα στην άνοδο της Λεπέν και όλων των ακροδεξιών μορφωμάτων στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ειδικά στη Γαλλία της «δημοκρατίας» του Μακρόν, τα τελευταία χρόνια η καταστολή, η φίμωση και οι απαγορεύσεις, ακόμη και αυτές των συγκεντρώσεων αλληλεγγύης ενάντια στην γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού.
Από αυτή την άποψη η βρόμικη προπαγάνδα των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ, που παρουσιάζει τον Μακρόν ως την απάντηση της δημοκρατίας απέναντι στον ακροδεξιό κίνδυνο, είναι ψεύτικη και μάταιη. Επειδή πολύ απλά ο Μακρόν και η πολιτική του δεν βρίσκεται στην πλευρά της λύσης, αλλά συνιστά την βασική αιτία της ανόδου της ακροδεξιάς στη Γαλλία και την Ευρώπη. Επειδή όσο οι πολιτικές του Μακρόν και της ΕΕ θα επιβάλλονται στους λαούς της Ευρώπης τόσο θα ανοίγουν οι πόρτες για την ενίσχυση των ακροδεξιών δυνάμεων σε αυτή.
Από την επόμενη του πρώτου γύρου των Γαλλικών εκλογών και της νίκης που κατέγραψε η Λεπέν, φούντωσαν και τα σενάρια συνεργασίας του «Λαϊκού Μετώπου» με τις δυνάμεις του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» του Μακρόν για την ανατροπή των εκλογικών συσχετισμών. Ήδη όπως δεσμεύτηκε και προεκλογικά η «αριστερά» του Μελανσόν, οι δύο εκλογικοί σχηματισμοί απέσυραν περισσότερους από 210 υποψήφιους από τον δεύτερο γύρο (μέχρι τώρα 130 το Λαϊκό Μέτωπο και 81 ο Μακρόν), με τους δύο εκλογικούς σχηματισμούς να δίνουν υποσχέσεις αλληλοϋποστήριξης σε όποιον υποψήφιο βρίσκεται απέναντι από την Λεπέν σε κάθε περιφέρεια. Βέβαια αυτό με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να εξασφαλίσει το όποιο αποτέλεσμα, αφού τόσο το γαλουχημένο από τις ακροδεξιές πολιτικές ακροατήριο του Μακρόν, όσο και ένας αριθμός του πραγματικά δημοκρατικού κόσμου που ψήφισε το Λαϊκό Μέτωπο θα είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσουν αυτές τις κατευθύνσεις. Ήδη βασικά στελέχη του Μακρόν διακηρύσσουν πως το «νέο Λαϊκό Μέτωπο» αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο κίνδυνο για τη Γαλλία… Με αντίστοιχο τρόπο και το 10,5% των ρεπουμπλικάνων είναι βέβαιο ότι διατηρεί πιο ισχυρούς δεσμούς με δυνάμεις της ακροδεξιάς παρά με δυνάμεις του Λαϊκού Μετώπου.
Μια «αριστερά» όμως, που ορκίζεται στην ΕΕ και μετατρέπεται σε χειροκροτητή του Μακρόν και της πολιτικής του, δεν μπορεί να έχει και δεν έχει καμία σχέση με αριστερά, όπως δεν έχει και καμία πιθανότητα να συγκροτήσει πραγματικά αναχώματα στην άνοδο της Λεπέν. Ακόμη και αν το «Λαϊκό Μέτωπο» του Μελανσόν κερδίσει στις εκλογές, είναι βέβαιο ότι η στοίχιση του με τον Μακρόν και τις πολιτικές της ΕΕ, θα διαμορφώσει πολιτικές συνθήκες για την επόμενη εκλογική εκτόξευση της Λεπέν. Είναι δεδομένο ότι αυτό το ρεφορμιστικό άθροισμα, σοσιαλιστών του Ολάντ, ευρωκομμουνιστικών, τροτσκιστικών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, με αυτή τη γραμμή δεν μπορεί να αρθρώσει την παραμικρή απάντηση απέναντι στην ακροδεξιά επέλαση και το μόνο που θα αποδείξει για μια ακόμη φορά και στη Γαλλία είναι ότι ως δεκανίκι του αντιδραστικού πολιτικού συστήματος θα προσφέρει νέα εφαλτήρια στις δυνάμεις της γαλλικής και ευρωπαϊκής ακροδεξιάς.
Όσο βέβαιο είναι ότι για το κίνημα και τα λαϊκά συμφέροντα η υπεράσπιση της δημοκρατίας ενάντια στην ακροδεξιά και τον φασισμό είναι καθοριστικής σημασίας ζήτημα, άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι για τους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ και τον Μακρόν η μάχη ενάντια στην άνοδο της ακροδεξιάς Λεπέν έχει στην πραγματικότητα ένα εντελώς άλλο περιεχόμενο, που βρίσκεται σίγουρα πολύ μακριά από τις όποιες δημοκρατικές ευαισθησίες. Το πραγματικό περιεχόμενο της αντίθεσης ανάμεσα στους κάθε απόχρωσης υμνητές της ΕΕ και στους συχνά ακροδεξιούς «ευρωσκεπτικιστές» είναι αυτό τής εξυπηρέτησης αντικρουόμενων αστικών συμφερόντων. Συμφερόντων που ευνοούνται και συμφερόντων που θίγονται από την ακολουθούμενη πολιτική της Κομισιόν. Μια αντίθεση που, αν και προϋπήρχε, δυνάμωσε μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τις πολιτικές αποφάσεις και επιλογές που πάρθηκαν κάτω και από την πίεση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Από τότε ένα τμήμα των ιμπεριαλιστικών κύκλων στην ΕΕ είδε τα συμφέροντά του όχι απλά να μην ικανοποιούνται αλλά να υπονομεύονται ακόμη περισσότερο από την ίδια την ΕΕ και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει αυτές τις πολιτικές επιλογές. Η αλήθεια βρίσκεται στην εξυπηρέτηση αντίστοιχων συμφερόντων τμημάτων της μονοπωλιακής αστικής τάξης και αλλότριων για τους λαούς σχεδιασμών, που στην περίπτωση του Μακρόν αφορούν τους κύκλους που ευνοούνται από την σημερινή πολιτική της ΕΕ και επιθυμούν την πρόσδεση στις ΗΠΑ και την όξυνση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, ενώ στην περίπτωση της Λεπέν επιθυμούν τουλάχιστον την επαναφορά σε μια προηγούμενη κατάσταση, μιας διαφορετικής σχέσης και με τη Ρωσία. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθεί το πραγματικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης των δύο πόλων που διαμορφώνονται σήμερα στη Γαλλία και στην ΕΕ.
Και από αυτή την άποψη, χωρίς να υποτιμούμε τους ακροδεξιούς κινδύνους, επιμένουμε να λέμε ότι η απάντηση στο φασισμό δεν βρίσκεται μέσα σε αυτό το δίπολο και την αντιπαράθεσή του. Η άνοδος της Λεπέν δεν μπορεί να απαντηθεί με τη συμμαχία της όποιας «αριστεράς» με τη δεξιά του Μακρόν. Την Ειρήνη, την Ανεξαρτησία, την Ελευθερία και την Δημοκρατία δεν θα την κερδίσουν οι λαοί ως «προστατευόμενοι» και χειροκροτητές του ενός ή του άλλου ιμπεριαλισμού. Τα μεγάλα αυτά ιδανικά, τα διεκδικούν και τα υπερασπίζονται οι λαοί μόνο με τον αταλάντευτο αγώνα τους ενάντια σε αυτούς που τα απειλούν. Ενάντια στον ιμπεριαλισμό. «Φιλοευρωπαϊκό» ή μη.
Είναι πλέον δεδομένο ότι οι κάλπες της 7/7 θα αποτυπώσουν έναν νέο πολιτικό χάρτη στη Γαλλία, στον οποίο το κόμμα της Λεπέν θα διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτό θα σηματοδοτήσει την ισχυροποίηση των τμημάτων και των συμφερόντων του γαλλικού ιμπεριαλισμού που βρίσκονται σε αντιπαράθεση με τις σημερινές επιλογές της ΕΕ, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τις υπάρχουσες φυγόκεντρες τάσεις και οδηγώντας σε ακόμη βαθύτερη κρίση το περίφημο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Στενεύοντας για τους κάθε λογής θιασώτες και υποτελείς ακόμη περισσότερο τους «ευρωπαϊκούς μονόδρομους».
Υπό το φως των πολιτικών εξελίξεων που διαδραματίζονται στη Γαλλία αλλά και σε άλλες χώρες της ΕΕ, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικές οι παρακάτω Αποφάσεις που αφορούν την ΕΕ και πάρθηκαν στο 7ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ ( 27-28 Απρίλη 2024).
« Οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των τελευταίων εξελίξεων είναι ήδη δραματικές και στην Ευρώπη της φτώχειας. Δεν καταστρέφονται μόνο οι εμπόλεμες χώρες. Δεν αιματοκυλούνται μόνο οι λαοί τους. Δεν είναι μόνο τα τεράστια κύματα της προσφυγιάς που δεν λένε να κοπάσουν, αλλά αντίθετα δυναμώνουν. Είναι και οι δραματικές συνθήκες φτωχοποίησης που απλώνονται πλέον σε όλες τις χώρες, ανεπτυγμένες και μη. Είναι ο ακραίος αυταρχισμός, η ανοιχτή αντιλαϊκή βία, τα νέα σώματα καταστολής «έκτακτης ανάγκης» στη «δημοκρατική» ΕΕ. Είναι τα αντιμεταναστευτικά, ξενοφοβικά και ρατσιστικά μέτρα και κηρύγματα στην Ευρώπη. Η θεωρία των «δύο άκρων», ο ξέφρενος αντικομμουνισμός που εξισώνει το ναζισμό με τον κομμουνισμό, για να ξεπλύνει τον πρώτο. Είναι τα αντικομμουνιστικά νομοθετήματα που επιβάλλουν περιορισμούς και απαγορεύσεις στα κομμουνιστικά κόμματα. Είναι η πολιτική εκείνη που φτάνει στο σημείο να φυλακίζει, ως «τρομοκράτες», επαναστάτες Μαρξιστές-Λενινιστές σε Γερμανία και Ισπανία, που κυνηγά διαρκώς τους Τούρκους και Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες.
Είναι αυτή ακριβώς η αντιδραστική πολιτική που φουντώνει τα κόμματα της ακροδεξιάς και του φασισμού σε πολλές χώρες της Ευρώπης, τη Σουηδία, την Ιταλία, την Ολλανδία, την Αυστρία αλλά και τη Γαλλία και τη Γερμανία, όπου με τη στήριξη ισχυρών κύκλων της ευρωπαϊκής οικονομικής ολιγαρχίας γίνονται πλέον οι βασικοί ρυθμιστές των πολιτικών εξελίξεων, προδιαγράφοντας μια επικίνδυνη και σκοτεινή περίοδο για την Ευρώπη και τους λαούς της. Το οικοδόμημα της ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπο με την πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του, κλονίζεται και εξασθενεί η ιμπεριαλιστική του συνοχή και απειλείται με περαιτέρω διάσπαση. Αυτό που εμφανίστηκε από τους θιασώτες και προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού σαν κάτι δημοκρατικό, σταθερό και αδιατάρακτο, ο περίφημος «ευρωμονόδρομος», η περιβόητη «Ευρωπαϊκή ενοποίηση και ολοκλήρωση», στην οποία όφειλαν οι ευρωπαϊκοί λαοί να υποταχθούν σαν μια αδήριτη πραγματικότητα, αποκαλύπτεται και καταρρίπτεται από τις εξελίξεις, σαν αντιδραστικό, σαν κάτι σάπιο, ασταθές και προσωρινό. Μπροστά στις ευρωεκλογές δυναμώνει η ανάγκη να εκφραστεί από τους λαούς η καταδίκη των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ, της ακροδεξιάς και του φασισμού, η απαίτηση για την έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ».
