Εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε πως όλα τα κοινωνικά φαινόμενα εκκινούν από την οικονομική βάση. Πως η μήτρα των ιδεολογικών αναπαραστάσεων, των ιδεών και ιδεολογημάτων (όπως είναι η θρησκεία) έχουν σε τελική ανάλυση την αφετηρία τους στον εκάστοτε οικονομικό σχηματισμό. Στις παραγωγικές δυνάμεις, τη γη, τα μηχανήματα, την εργασία. Σ’ αντίθεση με τους κάθε λογής ιδεαλιστές που ερμηνεύουν τον σύμπαντα κόσμο στο σμήνος των αφηρημένων ιδεών, εμείς ως υλιστές οφείλουμε χρησιμοποιώντας το «γιγάντιο γιατί» να βρίσκουμε τα βαθιά αίτια, κρυμμένα ή φανερά, στην οικονομική βάση των πραγμάτων κι από κει να βγάζουμε ασφαλή συμπεράσματα. Αλλιώτικα θα ξεπέσουμε αντί για την αιτιοκρατία στην τυχαιότητα και αντί για τον αντικειμενισμό στον βολικό σχετικισμό που χωράει όλους και παντού. Οι σχετικιστές μας με το «ναι μεν αλλά», το τσιμπολόγημα δώθε κείθε και το «λίγο απ’ όλα» είναι έτοιμοι να πάνε με όλους και για όλα μόνο που στο τέλος θα τους περιμένει η ιστορία και η ταξική πάλη με το «μουσκέτο στο χέρι».
Μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα, λίγο νωρίτερα για τους σχολαστικούς αναγνώστες μας, ο λύκος ήταν λύκος και το πρόβατο πρόβατο, για να θυμηθούμε τον εξαιρετικό ποιητή Μ. Αναγνωστάκη. Ο ιμπεριαλισμός/καπιταλισμός είχαν γεωγραφική διεύθυνση και ονοματεπώνυμο και οι εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο θετικό πρόσημο.
Η εργατική τάξη και οι λαοί διέθεταν τα επαναστατικά εργαλεία τους. Τα συνδικάτα παρά τις μικρές και μεγάλες προδοσίες είχαν τα σύνορά τους, η Οκτωβριανή, η Κινέζικη επανάσταση ήταν καταυγάζοντες φάροι, ο ισπανικός εμφύλιος σκόρπιζε -όπως το β΄ αντάρτικο ή ο αντιφασιστικός πόλεμος- ρίγη συγκίνησης. Ο Τσε Γκεβάρα, ο Χο Τσι Μινχ, οι αντιαποικιακές επαναστάσεις και ο γαλλικός Μάης με τις αντιφατικότητές του, πάνω απ’ όλα η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα συνέγειραν φοιτητές και εργάτες. Ο Λένιν και ο Μάο Τσε Τουνγκ ζωγραφίζονταν στις σημαίες των εξεγερμένων, ο Στάλιν γίνονταν τραγούδι, η Διεθνής ακουγόταν σε πορείες και συγκεντρώσεις και άλλα γνωστά και παρόμοια. Γιατί;
Εκτός από την πλημμυρίδα του επαναστατικού κινήματος την οποία γνωρίζουμε, αναλύουμε και αναφερόμαστε υπάρχει και κάτι ακόμα. Η ενότητα και η αυτοπεποίθηση των εργαζομένων σ’ ένα καλύτερο κόσμο. Ο εργάτης είναι εργάτης και ο εργοδότης, εργοδότης. Το να ’σαι στον κόσμο των εργαζομένων είναι τιμή και λεβεντιά, «γεια σου περήφανη και αθάνατη εργατιά». Τα ταξικά και πολιτικά σύνορα δεν αμφισβητούνται από κανέναν. Υπάρχει η δεξιά και η αριστερά, όπως «οι πάνω και οι κάτω». Όχι με την έννοια της αξεπέραστης κάστας (πχ Ινδία) αλλά με το ταξικό «σινικό τείχος» που ορίζει τις ζωές μας, άρα και τα καθήκοντά μας. Η αρχαία Σπαρτιάτισσα μάνα θρυλείται ότι έλεγε στο παιδί της να πολεμήσει ή να πεθάνει. Το ίδιο έλεγαν στα παιδιά τους οι αποφασισμένοι και τίμιοι κομμουνιστές. Αυτοί που δεν έβαλαν την υπογραφή τους στις δηλώσεις μετανοίας και προτιμούσαν ν’ αφήσουν τα κόκαλά τους στα εκτελεστήρια, στις φυλακές και τις εξορίες φωνάζοντας τ’ όνομα της πατρίδας και του κόμματός τους. Γιατί γνώριζαν τα ταξικά και πολιτικά σύνορά τους.
Μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού σε ΕΣΣΔ και Κίνα επικράτησε ο σχετικισμός και η μαύρη αμφιβολία. Αυτήν που φρόντισαν να σπείρουν σ’ όλο τον κόσμο οι κήρυκες του εξισωτισμού, οι «όλοι είναι το ίδιο», οι παπαγάλοι του συστήματος, ο Μητσοτάκης που μηρυκάζει το «δεν είμαστε δεξιά ή αριστερά, πάμε μπροστά», οι τυχοδιώκτες της «πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης», οι κάθε λογής αναθεωρητές, οι εχθροί του λαού. Γι’ αυτό και δεν μιλούν για την εργατική τάξη, για το μεροκάματο, τις συνθήκες δουλειάς, για τη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι, για τα χέρια των ξωμάχων (ντόπιων και ξένων), για τους μετανάστες που τους καταπίνει η θάλασσα αλλά και γι’ αυτούς που δουλεύουν λιοπύρι/χειμώνα για 800€. Όσο όμως θρυμματίζεται και κονιορτοποιείται η εργατική τάξη, όσο κερδίζει έδαφος η ανεργία και η ελαστική εργασία, τόσο θα βρίσκουν έδαφος να γονιμοποιηθούν τα πολιτικά παράσιτα. Όσο η εργατική τάξη θα τρέφεται από το σκουπιδομάνι των ΜΜΕ που παρουσιάζουν μια ψεύτικη κοινωνία, τόσο οι πραγματικές αντιθέσεις θα χάνονται στους υπονόμους της πολιτικής και οι ακρίδες θα εμφανίζονται ως πεταλούδες.
Υπάρχουν ταξικά και πολιτικά σύνορα και θα υπάρχουν ως την αταξική κοινωνία που εμείς τη λέμε κομμουνισμό. Ως τότε το όλον θα χωρίζεται στα μέρη του και ο λαός και το Κολωνάκι θα ’ναι δύο γειτονιές στην ίδια πόλη με αντιτιθέμενα και εχθρικά συμφέροντα.
Τα τείχη της κοινωνίας μπορεί να μην είναι φανερά, είναι όμως υπαρκτά. Και ο λύκος θα ’ναι πάντα λύκος.
