Πραγματοποιήθηκαν την Τετάρτη 22/5 οι φοιτητικές εκλογές σε όλους τους συλλόγους της χώρας. Ανεξάρτητα από τα πολιτικά συμπεράσματα και την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων, η ίδια η πραγματοποίηση των φοιτητικών εκλογών απέναντι στην κυβερνητική επιχείρηση διάλυσης των φοιτητικών συλλόγων, ποινικοποίησης και χτυπήματος του φοιτητικού συνδικαλισμού στέλνει ηχηρό μήνυμα πως οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν ανήκουν σε κάποιο ιστορικό «χρονοντούλαπο», αλλά αποτελούν συνδικαλιστικά όργανα οργάνωσης και πάλης του φοιτητικού κινήματος.
Η ανακοίνωση διαφορετικών αποτελεσμάτων από τις πολιτικές δυνάμεις (ΠΚΣ, ΔΑΠ, ATTACK κλπ) αποτελεί συνέπεια της διάλυσης της ΕΦΕΕ, του τριτοβάθμιου δηλαδή συνδικαλιστικού οργάνου του φοιτητικού κινήματος, η οποία και θα είχε την ευθύνη ανακοίνωσης ενιαίων αποτελεσμάτων για όλους τους φοιτητικούς συλλόγους της χώρας. Ταυτόχρονα, η πραγματοποίηση διπλών εκλογών σε ορισμένους συλλόγους (πχ ΑΣΟΕΕ) ή η ύπαρξη δύο συλλόγων στις ίδιες σχολές (πχ ΔΙΠΑΕ) είναι απόρροια της διαλυτικής και διασπαστικής πολιτικής τόσο των κυβερνητικών και αστικών δυνάμεων των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, όσο και των ρεφορμιστικών δυνάμεων των ΠΚΣ-ΕΑΑΚ.
Το σημαντικότερο, ίσως, στοιχείο των φετινών φοιτητικών εκλογών είναι η μείωση της συμμετοχής. Με βάση τα ξεχωριστά αποτελέσματα που δίνει κάθε δύναμη, δεν μπορεί να κρυφτεί το γεγονός πως η αποχή φέτος ξεπέρασε τους 4.000 φοιτητές, φτάνοντας στο 8-9% σε σχέση με τα περσινά αποτελέσματα. Η μείωση της συμμετοχής δεν έχει φυσικά να κάνει με το γεγονός πως οι φετινές κάλπες στήθηκαν πολύ κοντά στην εξεταστική, ούτε επειδή η ΔΑΠ φαίνεται πως έχει επιλέξει να μην παρεμβαίνει στους φοιτητικούς συλλόγους όπως το έκανε κάποτε, όσο κι αν αυτά παίζουν το ρόλο τους.
Θεωρούμε πως η αποχή οφείλεται στη στάση που κράτησαν οι δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά, καθώς αυτές έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο την περασμένη χρονιά, οδηγώντας όχι μόνο στο κλείσιμο των αγώνων ενάντια στο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά και αδυνατώντας να παίξουν οποιοδήποτε θετικό ρόλο στην αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Ήταν οι δυνάμεις αυτές που διέσπασαν και διαίρεσαν τους αγώνες των φοιτητών με τα ξεχωριστά πλαίσια, με τα ξεχωριστά πανό, με τα ξεχωριστά συντονιστικά. Πώς αλλιώς μπορεί, άλλωστε, να εξηγηθεί η μαζική αποχή των φοιτητών όχι μόνο από τις φοιτητικές εκλογές, αλλά και συνολικότερα από τις συλλογικές διαδικασίες τους, ενώ οι δυνάμεις που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στις σχολές είναι δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά;
Ακριβώς σε αυτό οφείλεται, κατά την εκτίμησή μας, η μείωση της συμμετοχής, η κυριαρχία ενός κλίματος ηττοπάθειας και μοιρολατρίας, παρά τα αγωνιστικά σκιρτήματα και την ελπίδα που καλλιεργήθηκε από τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος: Στην κυριαρχία των δυνάμεων του ρεφορμισμού, που αντί να παλέψουν για να αλλάξουν τα πράγματα στους συλλόγους, στο όνομα της «αριστεράς» και του «αγώνα», συνέχισαν να κρατούν τους φοιτητικούς συλλόγους στην αδράνεια, πρωταγωνίστησαν όχι στην ανάπτυξη, αλλά στο κλείσιμο των αγώνων, στους οποίους συμμετείχαν μόνο για να τους εξαργυρώσουν εκλογικά και οργανωτικά, καλλιέργησαν και καλλιεργούν διαρκώς εκλογικές αυταπάτες, διατήρησαν όλη τη γραφειοκρατική σκουριά που κληροδότησαν από τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ σε ό,τι αφορά στη λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων, ενώ υιοθέτησαν τα απολιτίκ συνθήματα και αναπαρήγαγαν όλες τις αντιδημοκρατικές πρακτικές φίμωσης και αποκλεισμού μικρότερων δυνάμεων, ακριβώς όπως έκανε η κυβερνητική παράταξη στα χρόνια της κυριαρχίας της.
Αυτή η στάση δε συνέβαλε μόνο στην αύξηση της αποχής, αλλά αφαίρεσε από τις φετινές εκλογές το πολιτικό νεύρο και το αγωνιστικό κλίμα, μετά από μια χρονιά που το φοιτητικό κίνημα για δύο μήνες έδωσε μια μάχη με καταλήψεις, συνελεύσεις και διαδηλώσεις απέναντι στο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, μετά από μια χρονιά που ο πλανήτης ξεσηκώθηκε και ξεσηκώνεται στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού.
Η ΠΚΣ, παρά τους πανηγυρισμούς, τα βίντεο στο Tik Tok με τον Κουτσούμπα να παριστάνει τη μασκότ του ΚΚΕ, όχι μόνο χάνει την πρωτιά σε μια σειρά συλλόγους, αλλά πέφτει πάνω από 2.500 ψήφους, καταγράφοντας 17.170 από 19.660 ψήφους. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό πως στα αποτελέσματα που δημοσιεύει η ίδια για το 2024, έσπευσε άμεσα να αφαιρέσει τον πίνακα με τα περσινά αποτελέσματα, ακριβώς για να μη φαίνεται η σημαντική πτώση που σημείωσε. Αυτή η πτώση οφείλεται πρώτα απ’ όλα στο γεγονός πως η ΠΚΣ έκλεισε τις κινητοποιήσεις ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, καλλιεργώντας την ηττοπάθεια και την απογοήτευση σε μεγάλο μέρος φοιτητών που κατέβηκε στους δρόμους και κινητοποιήθηκε. Οι δυνάμεις της ΠΚΣ, αν και πρόσκαιρα υποχρεώθηκαν να συρθούν στην ψήφιση κοινών πλαισίων με τα ΕΑΑΚ, όπου είχαν τις οργανωτικές δυνατότητες διέσπασαν τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, καταθέτοντας τα γνωστά πολυσέλιδα πολιτικά πλαίσια, αντιπαραθετικά με τα αντίστοιχα των ΕΑΑΚ, ενώ προχώρησαν στην πραγματοποίηση δύο ξεχωριστών συντονιστικών και παρά το γεγονός πως σε μια ορισμένη φάση, ψήφιζαν κοινά πλαίσια, κατέβαζαν ξεχωριστά πανό των ίδιων συλλόγων, μετατρέποντας τις διαδηλώσεις σε πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ τους, για το ποιος θα ηγηθεί σε αυτές. Θυμίζουμε, επίσης, πως η ΠΚΣ, όταν η κυβέρνηση χρησιμοποίησε την ηλεκτρονική εξεταστική για να καταστείλει τον αγώνα του φοιτητικού κινήματος, όχι μόνο δεν αντιτάχθηκε σε αυτήν, αλλά έφτασε στο σημείο να παρουσιάζει αυτό το μέσο τηλε-καταστολής σαν νίκη των φοιτητών. Ακόμα, η ΠΚΣ, ενώ η σφαγή του παλαιστινιακού λαού προχωρά και οι θηριωδίες του ισραηλινού φασισμού κορυφώνονται, ενώ χιλιάδες φοιτητές σε όλο τον κόσμο ξεσηκώνονταν ενάντια στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, η ΠΚΣ σταθερά αρνήθηκε να καλέσει σε γενικές συνελεύσεις και κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, παρά μονάχα αρκέστηκε σε ορισμένες παραταξιακού χαρακτήρα συμβολικές δράσεις.
Πέρα, όμως, από αυτά, στα μάτια χιλιάδων φοιτητών, η ΠΚΣ όχι μόνο δεν αποτέλεσε και δεν αποτελεί το αντίπαλο δέος απέναντι στη ΔΑΠ, αλλά στην πραγματικότητα, κάτω από τις «αγωνιστικές» κορώνες, οι δυνάμεις της ΠΚΣ διατήρησαν και διατηρούν ένα κλίμα αδράνειας στις σχολές, καλώντας σε ελάχιστες συνελεύσεις μες στη χρονιά, κινητοποιώντας το μηχανισμό της ΚΝΕ για τις φοιτητικές εκλογές, αλλά ποτέ για τους αγώνες, ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που στις φετινές φοιτητικές εκλογές, η ΠΚΣ πρότεινε αυτούσιες προτάσεις και αναπαρήγαγε πρακτικές της ΔΑΠ, τις οποίες μέχρι πριν λίγα χρόνια αντιμαχόταν διακηρυκτικά, όπως να μην υπάρχει όριο στους υποψηφίους στα ψηφοδέλτια των πολιτικών δυνάμεων, να μη δίνεται χώρος έκφρασης σε μικρότερες δυνάμεις, σε περίπτωση ισοψηφιών στη δεύτερη κατανομή η έδρα να πηγαίνει στη μεγαλύτερη δύναμη και πολλά ακόμη που δεν έχουν καμία σχέση με την αριστερά, τις αγωνιστικές παραδόσεις και τα δημοκρατικά κεκτημένα του οργανωμένου φοιτητικού κινήματος.
Η ΔΑΠ, για μία ακόμη χρονιά καταγράφει πτώση σε ψήφους, σημειώνοντας ένα αποτέλεσμα που δεν ξεπερνά τις 14.000 ψήφους, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως στα αποτελέσματα που έχει ανακοινώσει, δεν καταγράφονται δεκάδες σχολές που η ΔΑΠ δεν κατέθεσε ψηφοδέλτιο. Η εκλογική πτώση της ΔΑΠ δεν έχει να κάνει μόνο με την έκφραση της αγανάκτησης απέναντι στην κυβερνητική αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή πολιτική που αυτή στηρίζει και αποτελεί μακρύ της χέρι στις σχολές, αλλά και με την αδυναμία της ΔΑΠ να εκφράσει πλατιές μάζες φοιτητών τη στιγμή που αποτελεί τον διαφημιστή των ιδιωτικών πανεπιστημίων μέσα στα δημόσια ΑΕΙ, που στηρίζει κάθε πτυχή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής διάλυσης των πτυχίων και του δημόσιου-δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που στάθηκε αναφανδόν υπέρ της πανεπιστημιακής αστυνομίας, των πειθαρχικών διώξεων απέναντι σε φοιτητές, της απαγόρευσης των αφισοκολλήσεων, της αντικατάστασης των φοιτητικών συλλόγων από τα «συμβούλια φοιτητών» και των ενιαίων ψηφοδελτίων. Η στάση αυτή αποτελεί απόρροια της προσπάθειας απο-παραταξιοποίησης των συλλόγων και κολεγιοποίησης των σχολών που εκπορεύεται από τη ΝΔ και τη ΔΑΠ.
H άλλοτε κραταιά ΠΑΣΠ, διατηρεί τις ψήφους που πήρε πέρυσι και σημειώνει μια μικρή άνοδο σε ποσοστό, ακόμη μεγαλύτερη αν υπολογίσει κανείς πως στην ΑΣΟΕΕ, που η ΠΑΣΠ διαθέτει τις περισσότερες δυνάμεις της και ψηφίζεται από εκατοντάδες φοιτητές, πραγματοποιήθηκαν δύο ξεχωριστές εκλογές. Για τη Φοιτητική Πορεία είναι δεδομένο πως -την ίδια στιγμή που η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων πρότεινε τη διεξαγωγή (για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια) στο χώρο της ΑΣΟΕΕ και την ίδια ημερομηνία με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους- οποιαδήποτε κάλπη στήνεται εκτός των πανεπιστημίων και του ασύλου δεν μπορεί να έχει καμία απολύτως νομιμοποίηση. Η διατήρηση της ΠΑΣΠ στις περσινές της ψήφους οφείλεται στην πραγματικότητα στην εμφατική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει φοιτητική παρουσία όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και στη συντήρηση ενός ισχυρού εκλογικού μηχανισμού και πελατειακών σχέσεων που διέθετε και διαθέτει η «πράσινη» νεολαία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ΠΑΣΠ μαζί με τη ΔΑΠ όλα αυτά τα χρόνια υπονομεύει τις συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος και στηρίζει την αντιεκπαιδευτική πολιτική διάλυσης της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Χαρακτηριστική ήταν και η στάση της στις φετινές γενικές συνελεύσεις για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που ήταν ταυτόχρονα κατά του νόμου αλλά και των καταλήψεων, λειτουργώντας σαν το μακρύ χέρι της κυβέρνησης στις σχολές.
Η ΕΑΑΚ, διασπασμένη και κατακερματισμένη πλέον, αφού οι δυνάμεις που την συγκροτούσαν τα προηγούμενα 30 χρόνια ακολουθούν πια η καθεμία τον δικό της δρόμο, πληρώνει με τη διάσπασή της τις ρεφορμιστικές αυταπάτες που όλο αυτό το διάστημα καλλιεργεί. Ο χώρος αυτός, που όλα αυτά τα χρόνια έκανε λόγο για «ενότητα», για «ανεξάρτητα και ακομμάτιστα σχήματα», σήμερα έχει διασπαστεί σε τέσσερα κομμάτια, όσες δηλαδή είναι και οι οργανώσεις που τον συγκροτούσαν. Έτσι, κατέβηκαν ξεχωριστά ως ΕΑΑΚ (ΑΡΑΣ/ΛΑΕ/ΣΕΚ), Attack (ΝΑΡ), Συντονισμός Αριστερών Σχημάτων (ΑΡΙΣ) και Αριστερή Ενωτική Συνεργασία (ΑΡΑΝ – νυν Μετάβαση μετά τη συνένωση με το Κομμουνιστικό Σχέδιο και ΑΡΕΝ). Συνολικά ο χώρος αυτός κατέγραψε όσες ψήφους είχε καταγράψει περίπου και πέρυσι, όταν κατέβηκε με δύο και όχι τέσσερα αντιπαραθετικά ψηφοδέλτια. Σε κάθε περίπτωση, ο κατακερματισμός και η διάλυση του μορφώματος των ΕΑΑΚ δεν μπορεί παρά να παράγει απογοήτευση και ηττοπάθεια σε μεγάλη μερίδα φοιτητών, που στο χώρο αυτόν είδαν ελπίδα και προοπτική απέναντι στη συμβιβαστική πολιτική της ΠΚΣ. Οι εντυπωσιοθηρικές ενέργειες, τα «ηχηρά» συνθήματα, η προσπάθεια μετατροπής των συλλόγων σε προέκταση των οργανώσεών τους, οι τραμπουκισμοί, οι ξυλοδαρμοί και άλλα εκφυλιστικά φαινόμενα, και στο βάθος …ο συμβιβασμός και η υπόκλιση μπροστά στις δυσκολίες του αγώνα για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος είναι οι πραγματικές αιτίες της διαλυτικής κατάστασης στο χώρο αυτό. Παρά τη φαινομενική αντιπαράθεση με την ΠΚΣ, οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διάσπαση και τη διαίρεση του αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, δυσφήμησαν το φοιτητικό κίνημα με τους ξυλοδαρμούς στις διαδηλώσεις σχετικά με το ποιο πανό θα έμπαινε στην κεφαλή, αρνήθηκαν να δώσουν με σοβαρούς όρους τη μάχη απέναντι στην τηλεξεταστική, ενώ με τη λογική του ψευτοηγεμονισμού που τους διακατέχει, σε κάθε κινητοποίηση κατέβαζαν ξεχωριστά πανό των ίδιων συλλόγων, μετατρέποντας έτσι τους συλλόγους σε «τσιφλίκια» των ΕΑΑΚ ή της ΠΚΣ, διαιρώντας περαιτέρω το φοιτητικό κίνημα.
Το Δίκτυο, μετά και από την αποχώρηση της Νέας Αριστεράς από το ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει μάλλον το χαμηλότερο ποσοστό και τις λιγότερες ψήφους που έχει καταγράψει τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο ως απόρροια της αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτήσει φοιτητική παράταξη τα προηγούμενα χρόνια, αλλά βασικά ως απόρροια της αδυναμίας του χώρου αυτού να αρθρώσει ουσιαστικό λόγο απέναντι στην αντιεκπαιδευτική πολιτική (της οποίας έχει αποτελέσει στήριγμα) και να παίξει έναν διακριτό ρόλο, αφού τον πυροσβεστικό ρόλο του ρεφορμισμού στις σχολές τον παίζουν άλλες δυνάμεις.
Η Φοιτητική Πορεία έδωσε την πολιτική μάχη των φοιτητικών εκλογών με θάρρος και πολιτική τόλμη. Κόντρα στις εκλογικές αυταπάτες και το κλίμα της ηττοπάθειας, ήταν από τις λίγες δυνάμεις που ανοιχτά μίλησαν και πάλεψαν για την ανάγκη συνέχισης του αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η Φοιτητική Πορεία από την πρώτη στιγμή τάχθηκε απέναντι στη διασπαστική και διαιρετική λογική της ψήφισης ξεχωριστών πλαισίων στις γενικές συνελεύσεις. Παλέψαμε για τη μέγιστη δυνατή ενότητα και συσπείρωση των φοιτητών πάνω στο κοινό αγωνιστικό αίτημα «Να μην περάσει ο νόμος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια». Καταγγείλαμε την πραγματοποίηση των δύο ξεχωριστών συντονιστικών και μιλήσαμε για την ανάγκη συγκρότησης πραγματικών συντονιστικών, με εκλεγμένους και ορισμένους από τις συνελεύσεις και τους συλλόγους αντιπροσώπους. Η Φοιτητική Πορεία ήταν από τις ελάχιστες δυνάμεις που πάλεψαν ενάντια στο εκφυλιστικό φαινόμενο του κατεβάσματος δύο ξεχωριστών πανό των ίδιων συλλόγων. Που ανέδειξαν την απαράδεκτη στάση των ΠΚΣ-ΕΑΑΚ απέναντι στην αδράνεια που επέδειξαν για τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης από το φοιτητικό κίνημα προς τον παλαιστινιακό λαό. Που μίλησαν για την αναγκαιότητα αγωνιστικής ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος, για την ανασύσταση της ΕΦΕΕ.
Με ανακοινώσεις, συζητήσεις, με την εκλογική της αφίσα και τα τραπεζάκια της, έδωσαν τη μάχη για να φτάσει το αγωνιστικό μήνυμα της Φοιτητικής Πορείας πιο πλατιά και για να ενισχυθεί η φωνή της στους συλλόγους που παρεμβαίνει. Τα μέλη και οι φίλοι της Φοιτητικής Πορείας βγαίνουν ενισχυμένοι από την πολιτική αυτή μάχη, για να μπορέσουν από καλύτερες θέσεις να υπηρετήσουν την υπόθεση της αγωνιστικής ανασύνταξης των φοιτητικών συλλόγων. Η Φοιτητική Πορεία κατέγραψε 9 ψήφους στο Πάντειο, 9 ψήφους στη Φιλοσοφική ΕΚΠΑ, 7 ψήφους στο Φυσικό ΕΚΠΑ, 6 ψήφους στους Ηλεκτρολόγους ΕΜΠ, 2 ψήφους στο Μαθηματικό ΕΚΠΑ, 7 ψήφους και 1 έδρα (εξ ημισείας με τα ΕΑΑΚ) στο Παιδαγωγικό Ιωαννίνων, 5 ψήφους στην Καλών Τεχνών Ιωαννίνων, 3 ψήφους στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Ιωαννίνων, 3 ψήφους στην Αρχιτεκτονική Ιωαννίνων και 4 ψήφους στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό ΑΠΘ.
Γνωρίζουμε καλά πως η υπόθεση της αγωνιστικής ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος δε θα κριθεί σε μία ή μερικές εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά πρώτα απ’ όλα στην καθημερινή δουλειά, στη σύνδεση με τα προβλήματα και τις σχολές μας, στη ζωντανή σύνδεση με τον κόσμο. Όπως γράφεται και στη διακήρυξη της Φοιτητικής Πορείας: «Το φοιτητικό κίνημα δεν ακολούθησε, δεν ακολουθεί και δε θα ακολουθήσει ποτέ μια ευθύγραμμη πορεία. Η πάλη για την ανασυγκρότηση των συλλόγων, για ένα μαζικό, μαχητικό, αντιιμπεριαλιστικό φοιτητικό κίνημα θα περάσει από πολλές φάσεις. Θα περάσει από χίλιες «θύελλες και ανέμους», από αντιπαραθέσεις, μικρούς και μεγάλους αγώνες, νίκες, ήττες, ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις. Όμως, είναι αναπόφευκτο πως, στην πορεία αυτή, θα γεννηθούν, θα αναπτυχθούν και θα ατσαλωθούν οι πραγματικά αριστερές δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος. Αν ένας τέτοιος στόχος φαντάζει σήμερα μακρινός και ουτοπικός, είναι γιατί επικρατεί η αδράνεια, η απογοήτευση και η ηττοπάθεια. Η ενίσχυση, το δυνάμωμα και η παρέμβαση της Φοιτητικής Πορείας στους φοιτητικούς συλλόγους αποτελούν ένα πρώτο, μικρό αλλά ιδιαίτερα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση αυτή».
