Η σ. Ρένα έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 66 χρονών, το Σάββατο 27 Απρίλη, μετά από ραγδαία επιδείνωση της υγείας της και αφού είχε προηγηθεί νοσηλεία της για ένα μήνα στα νοσοκομεία “Άγιος Σάββας” και “Σπηλιοπούλειο-Αγία Ελένη”. Το φευγιό της έγινε κατά τη διάρκεια των εργασιών του 7ου Συνεδρίου του Μ-Λ ΚΚΕ, για το οποίο η σ. Ρένα -πολλές φορές τον τελευταίο μήνα- είχε εκφράσει τη μεγάλη επιθυμία της να το παρακολουθήσει. Η γνωστοποίηση του θανάτου της από το προεδρείο του Συνεδρίου τάραξε και γέμισε με θλίψη τους συνέδρους, πολλοί από τους οποίους στις τοποθετήσεις τους έκαναν αναφορά στην πολύτιμη συντρόφισσα.
Η πολιτική της κηδεία έγινε, σύμφωνα με επιθυμία της, στο αποτεφρωτήριο στη Ριτσώνα το απομεσήμερο της Τρίτης 30 Απρίλη, όπου η ίδια η σ. Ρένα είχε φροντίσει να υπάρχει λεωφορείο για τη μεταφορά όσων επιθυμούσαν.
Πλήθος από συντρόφους, φίλους και συγγενείς βρέθηκαν στη Ριτσώνα να την αποχαιρετήσουν για το τελευταίο της ταξίδι, με το βάρος της απώλειας μιας πολύ καλής φίλης, συντρόφισσας, συμπαραστάτριας αποτυπωμένο στα πρόσωπά τους.
Μετά από ένα σύντομο αποχαιρετισμό από μια από τις φίλες της, τη Μαρία Λάσδα, την αποχαιρέτησε ο σ. Γιώργος Σόφης, γραμματέας της κομματικής οργάνωσης των ανατολικών συνοικιών, της οποίας μέλος ήταν η Ρένα. Προβλήθηκαν επίσης ορισμένες φωτογραφίες από συμμετοχή της Ρένας σε κομματικές εκδηλώσεις και διαδηλώσεις τα τελευταία χρόνια, καθώς και ένα βίντεο με φωτογραφίες από τη ζωή της.
Ο αποχαιρετισμός της σ. Ρένας από το σ. Γιώργο Σόφη
Με πόνο ψυχής, που αφήνει η απώλεια μιας αγαπημένης μας φίλης, μιας συντρόφου με την οποία βαδίσαμε μαζί στη ζωή και τον αγώνα για πάνω από 45 χρόνια οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές και οι φίλοι σου βρισκόμαστε σήμερα εδώ, συντρόφισσα Ρένα, να σου πούμε τα στερνά μας λόγια για το τελευταίο σου ταξίδι.
Σε μένα έλαχε και ο σκληρός ρόλος να σε αποχαιρετήσω και μου είναι πάρα πολύ δύσκολο αφού για μένα και τη συντρόφισσά μου τη Βούλα, η Ρενούλα μας δεν ήταν μόνο μια φίλη. Δεν ήταν μόνο μία αγαπημένη μας συντρόφισσα. Ήταν το τρίτο μας παιδί μετά το Χρηστάκη και το Γιαννάκη που τόσο πολύ αγάπησες, αφού η ζωή τα έφερε έτσι, και γι’ αυτό η απώλειά σου είναι για μας ακόμα πιο δύσκολη.
Η συντρόφισσα η Ρένα γεννήθηκε το Μάη του 1958 στην Αθήνα και από τα πρώτα της εφηβικά χρόνια ένοιωσε τι σημαίνει να είσαι εργάτης μέσα στο κάτεργο της ALBA που δούλευε σαν κοπτοράπτρια. Η συντρόφισσα όμως δεν το έβαλε ποτέ κάτω και πάλεψε για να αλλάξει τα πράγματα στη ζωή της. Γι’ αυτό πήγε στο νυχτερινό σχολείο για να πάρει το απολυτήριο και να προσπαθήσει να βελτιώσει τη ζωή της. Συνέχισε λοιπόν τις προσπάθειές της, τέλειωσε τη σχολή Δοξιάδη σαν σχεδιάστρια και κατάφερε να πιάσει μάλιστα και δουλειά για μερικά χρόνια. Δυστυχώς η κυριαρχία των ηλεκτρονικών μέσων επεξεργασίας των σχεδίων έβγαλε στην ανεργία πολλές χιλιάδες σχεδιαστές και μέσα σ’ αυτούς και τη συντρόφισσα τη Ρένα.
Όμως πάλι η Ρένα δεν το έβαλε κάτω. Ποτέ δεν δείλιασε, ποτέ δεν βαρυγκώμησε. Πάντα με την αισιοδοξία που είχε έβρισκε μια καινούρια δουλειά, παθιάζονταν μάλιστα για όποια δουλειά και αν ήταν και έτσι κατάφερνε να ζει με αξιοπρέπεια και χωρίς ποτέ να παραπονεθεί ή να ζητήσει κάτι από κάποιον. Μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής της, μέχρι να καταφέρει ο καρκίνος να την καταβάλει δούλευε ακατάπαυστα και με απόλυτη συνέπεια.
Η συντρόφισσα η Ρένα στο δρόμο αυτό της ζωής κατάλαβε πολύ καλά ποια είναι η αλήθεια της ζωής, ποιος είναι ο πραγματικός δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει και γι’ αυτό από την εποχή ακόμα που ήταν στο νυχτερινό σχολείο, πήρε την πρωτοβουλία να βρεθεί στις γραμμές του κόμματος μας του Μ-Λ ΚΚΕ, πρώτα σαν μέλος της νεολαίας Μ-Λ ΚΟΝ Νίκος Μπελογιάννης και στη συνέχεια σαν μέλος του κόμματος μέχρι τη τελευταία της πνοή.
Η συντρόφισσα η Ρένα δεν έλεγε πολλά λόγια. Η στάση της όμως έλεγε πάρα πολλά. Ήταν πάντα παρούσα στους ταξικούς αγώνες, στις διαδηλώσεις, στις συγκεντρώσεις, στις κομματικές παρεμβάσεις στο κέντρο και τη γειτονιά, με απόλυτη συνέπεια στα κομματικά της καθήκοντα και υποχρεώσεις. Για τους συντρόφους που την επισκέπτονταν στο νοσοκομείο ήταν πολύ σκληρό να ακούνε τα τελευταία της λόγια, με το μεγάλο της παράπονο ότι δεν θα μπορούσε να παρακολουθήσει το τελευταίο μας συνέδριο, αφού είχε απόλυτη συνείδηση της κατάστασής της και ότι δυστυχώς έχανε τη μάχη της ζωής.
Αυτή ήταν η δική μας Ρένα και γι’ αυτό η απώλειά της μας κάνει ακόμα πιο μεγάλη της δοκιμασία για μας που μένουμε πίσω. Αγαπημένη μας συντρόφισσα σου λέω το στερνό αντίο και τον τελευταίο χαιρετισμό απ’ όλους τους συντρόφους σου με τους οποίους βάδισες το δρόμο του αγώνα και της υπεράσπισης των ιδανικών μας, δίνοντάς σου την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε το δρόμο που για τόσα χρόνια πορευτήκαμε μαζί.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ!
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΟΡΗ ΜΑΣ!
