Οι δηλώσεις του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων έφεραν έντονη τη σφραγίδα των απόψεων της σοσιαλδημοκρατίας για τα εργατικά ζητήματα. Όλη η ομιλία του κυριαρχήθηκε από το σαθρό ιδεολόγημα της συνεργασίας εργοδοτών –εργαζομένων με απώτερο στόχο την ευθυγράμμιση των δεύτερων με τις αξιώσεις και τα συμφέροντα των εργοδοτών. Μέσα από τις δηλώσεις του περί μη «δαιμονοποίησης του κεφαλαίου» επιχείρησε να εξωραΐσει την υποταγή της εργατικής τάξης στην εργοδοτική κεφαλαιοκρατία.
Όπως χαρακτηριστικά είπε: «ο ΣΥΡΙΖΑ … δεν δαιμονοποιεί τη λέξη κεφάλαιο αλλά τη βλέπει ως ένα εργαλείο για την ευημερία, για μείωση των ανισοτήτων μέσω μιας ισχυρής ανάπτυξης.». Και πρόσθεσε με έπαρση πως «από την πρώτη στιγμή που ανακοίνωσα τις πολιτικές σκέψεις και προτάσεις μου… μίλησα ρητά για την ανάγκη καθιέρωσης των stock options προς επίτευξη συμπεριληπτικής ανάπτυξης (…) Αναφέρθηκα, δηλαδή, στη θεσμική παρότρυνση συμμετοχής των εργαζομένων στο μετοχικό κεφάλαιο μιας επιχείρησης. Έτσι ώστε να συμμετέχουν στην υπεραξία που προέρχεται από την απόδοση της επιχείρησης – και από τις επιλογές της διοίκησης αλλά και από τον μόχθο της εργασίας. Αυτό σημαίνει έμπρακτη ΣΥΝ-εργασία». Για να καταλήξει πως : «… οι εργάτες θα αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σαν …συνεργάτες των εργοδοτών και θα πληρώνονται με μετοχές ώστε να «ευθυγραμμίζονται με την επιτυχία της επιχείρησης».
Αυτά είναι ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία της ομιλίας του νέου προέδρου στο συνέδριο του ΣΕΒ, με ειδική σημασία για τους εργαζόμενους. Δεν είναι ωστόσο και τόσο νέες ιδέες, αυτές για τον ΣΥΡΙΖΑ. Στον χώρο αυτό συνυπάρχουν μαζί με άλλες, απόψεις σαν αυτές που εκπορεύονται από τη σοσιαλδημοκρατία και σπέρνουν αυταπάτες εντός των ακολούθων του, περί ταξικής συνεργασίας. Απλώς ο Κασσελάκης τις διατυπώνει τώρα θαρρετά, με τον πιο κραυγαλέο τρόπο, καθώς ταιριάζουν απόλυτα και στην επιχειρηματική ιδιότητά του. Ωστόσο, η ωμότητα των παραπάνω απόψεων του νέου προέδρου, προκάλεσαν αντιδράσεις σε εκπροσώπους, άλλης τάσης, του ίδιου χώρου, όπως του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Βούτση, ο οποίος επιχειρώντας να κρατήσει αποστάσεις από αυτές, απάντησε σε ερώτημα που του τέθηκε, πως ο πρόεδρος ανέπτυξε προσωπικές του απόψεις – ιδιαίτερες, όπως είπε, «οι οποίες θα συζητηθούν και στα αρμόδια όργανα και στο συνέδριο του κόμματος…», αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά, την εικόνα του χυλού απόψεων που συνυπάρχουν εντός των κόλπων του ΣΥΡΙΖΑ.
Εντούτοις, η εμπειρία διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε περίτρανα πόσο κυρίαρχες είναι οι απόψεις της σοσιαλδημοκρατίας στον κομματικό αυτό σχηματισμό. Και αν σε εκείνη την περίοδο, τα στελέχη της κυβέρνησης εξαντλούσαν την επιχειρηματολογία τους, για την πολιτική που ασκούσαν, στο χρέος και στις προηγούμενες μνημονικές κυβερνήσεις, δεν χωράει αμφιβολία πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναπάρει την εξουσία, την ίδια πολιτική θα εφαρμόσει. Άλλωστε και ως αντιπολίτευση την ίδια πολιτική υπηρέτησε. Την πολιτική που είναι αταλάντευτα προσηλωμένη στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Και ας καμώνεται την αριστερή. Η πολιτική που εξαπατά τους εργαζόμενους για τη δήθεν συνεργασία με τους εργοδότες, που προωθεί την ενσωμάτωση των εργατών στα συμφέροντα των εργοδοτών δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερά. Δεν είναι μόνο δήθεν αριστερή αλλά και ύπουλος αντίπαλός της.
Στην ομιλία του Κασσελάκη, ομοίως όπως και σε αναρίθμητα κομματικά ντοκουμέντα του ΣΥΡΙΖΑ, προγράμματα, κείμενα, τοποθετήσεις στελεχών του κλ.π., δεν θα βρούμε ούτε μισή κουβέντα αναφοράς, στους αγώνες που έχει να δώσει η εργατική τάξη, όλοι οι εργαζόμενοι για να επανακτήσουν όσα δικαιώματα, τους έχουν στερήσει, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αλλά και αγώνες που έχουν να δώσουν για να υπερασπιστούν όσα δικαιώματα τους έχουν απομείνει. Ούτε μια λέξη για το πώς θα εκφραστούν και θα υπηρετηθούν τα λαϊκά συμφέροντα, πώς θα υπάρξει μια ισχυρή απάντηση στις ορέξεις της ολιγαρχίας και της αντιλαϊκής πολιτικής της ΝΔ.
Για την αριστερά η έννοια της ταξικής συνεργασίας είναι έννοια εχθρική. Ένας από τους πρωταρχικούς στόχους του αριστερού κινήματος είναι να καλλιεργήσει και να αναπτύξει στους εργαζόμενους συνείδηση της δύναμής τους και ταυτόχρονα της αγωνιστικής διεκδίκησης. Ώστε να παλεύει με προοπτική μικρής ή μεγαλύτερης νίκης για δικαιώματα εργατικά, δημοκρατικά, συνδικαλιστικά, ασφαλιστικά, για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, για δημόσια και δωρεών Υγεία-Παιδεία-Πρόνοια, να διεκδικεί ουσιαστικά μέτρα κατά της ακρίβειας, της φτώχειας, της ανεργίας και πολλά πολλά ακόμη για τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του ούτε και υποκριτικά πλέον δεν αναφέρουν.
Η αποκλειστική έγνοια του κόμματος αυτού είναι στο πώς θα συνεχίσει να είναι κόμμα εναλλακτικού εκφραστή και υπηρέτη των συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχίας και των ιμπεριαλιστών.
