Με το που ανέλαβε υπουργός Εργασίας ο Άδωνις Γεωργιάδης δήλωσε στον ΣΚΑΙ ότι «Θεσπίζουμε τη δυνατότητα εργαζομένου να δουλεύει σε πολλαπλούς εργοδότες. Μπορεί να δουλεύει δύο οχτάωρα σε δυο διαφορετικούς εργοδότες και να είναι απολύτως νόμιμο, δηλωμένο και στα εισοδήματα του». Δήλωση που μπορεί να απέσυρε στη συνέχεια, αλλά στην πραγματικότητα έβαλε τις βάσεις για το τι έπεται στην εργατική νομοθεσία.
Με το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο το ωράριο απελευθερώνεται πλήρως, με το υπουργείο να ισχυρίζεται ότι τα μέτρα λαμβάνονται για …”“την καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων” και όχι γιατί είναι κάτι που απαιτούν οι εργοδότες να γίνει. Έτσι νομιμοποιείται η δουλειά μέχρι εξαντλήσεως των εργαζομένων αφού με άρθρο νομιμοποιείται η εργασία μέχρι και 13 ώρες ημερησίως ενώ θεσπίζεται και η εξαήμερη εργασία στη βιομηχανία. Σύμφωνα με την κυβέρνηση το νομοσχέδιο έρχεται να «επιτρέψει νόμιμα» πλέον στους εργαζομένους να δουλεύουν σε δεύτερη και τρίτη δουλειά. Νομιμοποιεί δηλαδή την ισχύουσα κατάσταση που αναγκάζει τους εργαζομένους να δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν και να αυξήσουν περαιτέρω τα εισοδήματά τους, μιας και ο μισθός τελειώνει στις 15 του μήνα.
Εργασιακές κατακτήσεις του περασμένου αιώνα παίρνονται πίσω, με το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο αφού μία σειρά από άρθρα έρχονται να θεσμοθετήσουν τον τρόπο της κατάργησης του πενθήμερου και του οκταώρου.
Για παράδειγμα με το άρθρο 182Γ του Κώδικα Ατομικού Εργατικού Δικαίου που τροποποιείται. Σύμφωνα με την τροποποίηση, οι επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας με σύστημα εναλλασσόμενων βαρδιών στις οποίες οι εργαζόμενοι απασχολούνται σε πενθήμερη εβδομαδιαία εργασία, δύναται να επιτρέπεται, η απασχόλησή τους κατά την έκτη (6η) ημέρα της εβδομάδας. Δηλαδή ο εργοδότης δεν υποχρεούται να προσλάβει άλλο προσωπικό για να καλυφθούν οι ανάγκες της επιχείρησης, αλλά με φθηνότερο τρόπο καλύπτει την έλλειψη, αφού μπορεί με μια μικρή προσαύξηση στον μισθό να απασχολήσει το υπάρχον προσωπικό κερδίζοντας τη διαφορά του μισθού. Ενώ ακόμα και τα ένσημα της 6ης μέρας δεν θα είναι σταθερά, μιας και το πώς θα καταχωρούνται θα εξαρτάται από τον εκάστοτε υπουργό εργασίας.
Παράλληλα εκεί που ήδη έχει εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις, ακόμα και για το επταήμερο, όπως για τους εργαζομένους σε ξενοδοχειακές και επισιτιστικές επιχειρήσεις τις εξαιρεί και μάλιστα στην αμέσως επόμενη παράγραφο.
Σε άλλο σημείο του νομοσχεδίου θεσμοθετεί η κυβέρνηση την δεκατριάωρη εργασία. Διαφημίζοντας μάλιστα ότι διατηρεί και τα ευρωπαϊκά εργασιακά πρότυπα, που έχουν ήδη θεσπίσει τις έντεκα ώρες ξεκούραση την ημέρα. Έτσι για παράδειγμα μέσα στην προτεινόμενες τροποποιήσεις είναι και εκείνη του άρθρου 189 του Κώδικα Ατομικού Εργατικού Δικαίου. Η οποία προβλέπει οτι δεν επιτρέπεται στις επιχειρήσεις να συνάπτουν συμφωνίες ή να θέτουν ρήτρες με τις οποίες ο εργαζόμενος απαγορεύεται να παρέχει εργασία σε άλλους εργοδότες εκτός του ωραρίου εργασίας που έχει συμφωνηθεί με συγκεκριμένο εργοδότη. Με πιο απλά λόγια καταργείται και ο προηγούμενος φερετζές που η ίδια η κυβέρνηση είχε νομοθετήσει. Καταργεί δηλαδή και το δεκάωρο και την άδεια που «υποχρεούταν» ο εργοδότης να δώσει στον εργαζόμενο όταν θα υπήρχε «λιγότερη δουλειά». Και απαλλάσσει τους εργοδότες από το να πληρώνουν την υπερεργασία γιατί, με διαφορετικούς ΑΦΜ, η ίδια επιχείρηση μπορεί να καλύψει τη θέση με τον ίδιο άνθρωπο πληρώνοντας λιγότερα χρήματα.
Η ρύθμιση αυτή παίρνει πίσω κεκτημένο των εργαζομένων από το 1932(ΠΔ 27-6/4-7-1932!), όπου σύμφωνα με την τότε νομοθεσία που ίσχυε και ως τώρα «Ο εργοδότης δεν επιτρέπεται ν’ απασχολήση κατά την αυτήν ημέραν εργασίας εργάτας ή υπαλλήλους εργασθέντας εις έτερον εργοστάσιον ή έτερον τόπον εργασίας, καθ’ όλον τον νόμιμον χρόνον ημερησίας εργασίας. Δύναται μόνον ν’ απασχολήση εργάτας εργασθέντας κατά την αυτήν ημέραν παρ’ άλλοις εργοδόταις, ολιγωτέρας των υπό του παρόντος καθοριζομένων ωρών, αλλά μόνον δια τον χρόνον τον απαιτούμενον προς συμπλήρωσιν του νομίμου ανωτάτου ορίου ημερησίας εργασίας.». Δηλαδή τα κεκτημένα δικαιώματα στο νόμιμο ανώτατο ωράριο ημερήσιας εργασίας και στην ξεκούραση το 1932 καταργείται, σχεδόν ένα αιώνα μετά, με νόμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 2023!
Όλες οι αντεργατικές αλλαγές στους εργασιακούς νόμους καμία σχέση δεν έχουν με την καλυτέρευση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών της ζωής των εργαζομένων. Αντίθετα είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των εργοδοτών που θέλουν φτηνούς εργαζομένους, ιδανικά με καθόλου εργασιακά δικαιώματα. Και αυτό ακριβώς θέλει να ετοιμάσει ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της ΝΔ μέσω του Άδωνι Γεωργιάδη και του νέου αντεργατικού εκτρώματος.
