Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς να χρονοτριβεί, διευρύνει το αντεργατικό της έργο, με το νέο αντεργατικό νόμο Γεωργιάδη. Στο στόχαστρό της ξανά ο χρόνος εργασίας του εργαζόμενου.
Συγκεκριμένα με την παράγραφο 6 του άρθρου 192 θέλει να νομιμοποιήσει τη δυνατότητα να γίνεται ατομική συμφωνία για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας μεταξύ του εργοδότη και του εργαζόμενου. Ως τώρα η διευθέτηση του ωραρίου γινόταν κατόπιν αιτήματος του εργαζόμενου. Αυτή η διάταξη διαγράφεται και αντικαθίσταται από την διάταξη : «μετά από έγγραφη συμφωνία μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου». Πλέον ο εργοδότης μπορεί πιο εύκολα να εξαναγκάσει τον εργαζόμενο να δεχθεί ατομική σύμβαση με διευθέτηση του ωράριου.
Ο νέος νόμος προσφέρει ακόμα ένα ‘’δώρο’’ στους εργοδότες καθώς όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην παράγραφο 1 του άρθρου 80 «οι εργοδότες δύνανται να μην καταχωρούν στο πληροφοριακό σύστημα ΕΡΓΑΝΗ II τις αλλαγές ή την τροποποίηση του ωραρίου εργασίας, ή της οργάνωσης του χρόνου εργασίας ή της υπερωριακής απασχόλησης πριν από την έναρξη της πραγματοποίησής της». Αυτό θα ισχύει για τις επιχειρήσεις οι οποίες θα εφαρμόζουν την ψηφιακή κάρτα εργασίας, δίνοντας την ευχέρεια σε αυτές να τροποποιούν το ωράριο εργασίας των εργαζόμενων, χωρίς να υπόκεινται σε κανένα έλεγχο αφού η οργάνωση του χρονου εργασίας των εργαζομένων δεν θα προδηλώνεται! Ουσιαστικά μιλάμε για κοροϊδία καθώς η ψηφιακή κάρτα ήρθε τάχα μου για να ελέγχει τους εργοδότες και τώρα γινεται δικαιολογία για να μην προδηλώνουν οι εργοδότες τις οποιεσδήποτε αλλαγές στο ωράριο.
Το μέγεθος αυτής της κοροϊδίας και της υποκρισίας του υπουργείου φαίνεται και από την «ευέλικτη προσέλευση», την οποία μπορεί μονομερώς ο εργοδότης να ενεργοποιήσει κατά την απογραφή των εργαζομένων στην ψηφιακή κάρτα, μπορώντας να παρατείνει την βάρδια την ίδια στιγμή και επιβάλλοντας κατά βούληση αλλαγές στον χρόνο εργασίας των εργαζομένων
