Μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου 2023 η Ελλάδα καταγράφει 1.726.260 καμένα στρέμματα, ήτοι ποσοστό 41,9% (περίπου σαν τα ποσοστά Μητσοτάκη!) της συνολικής καμένης έκτασης στα κράτη της ΕΕ για το τρέχον έτος. Έτσι η μικρή χώρα μας κατακτά επάξια την 1η θέση μεταξύ των κρατών της ΕΕ, αλλά και της Ευρώπης, και μάλιστα με διαφορά -υπερδιπλάσιες καμένες εκτάσεις- από τον δεύτερο (Ισπανία).
Στα ψιλά των εφημερίδων, εκτός από το μαύρο ρεκόρ των αρίστων για το 2023 σε έκταση καμένης γης, οι 28 νεκροί από τις φωτιές σε όλη τη χώρα (στους οποίους μάλλον θα πρέπει κανονικά να προστεθούν οι τωρινοί νεκροί και οι αγνοούμενοι από τις πλημμύρες). Πραγματικά ανεπανάληπτο ρεκόρ, μια πυρκαγιά όπως αυτήν στον Έβρο που διαρκεί 16 μέρες, σπάζοντας το ρεκόρ ανικανότητας του επιτελικού κράτους στη Ρόδο, με διάρκεια ανεξέλεγκτης φωτιάς 12 ημέρες.
Όταν το προσωπικό της πυροσβεστικής είναι αριθμητικώς ανεπαρκές και χωρίς εξοπλισμό, όταν τα επίγεια και εναέρια μέσα πυρόσβεσης αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση (και σίγουρα είδος με αρχαιολογικό ενδιαφέρον), όταν η κυβέρνηση παίρνει μέλη του σώματος πυρόσβεσης για να επανδρώσει αποστολές ασθενοφόρων, όταν δεν έχουμε σκάψει μια ευλογημένη ζώνη πυροπροστασίας εδώ και χρόνια, κάποια στιγμή ίσως θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε επαρκή δασοπυρόσβεση, δασοπροστασία και πυροπροστασία, και ότι δεν μας φταίει καμία κλιματική αλλαγή ή κλιματική κρίση. Χαλάσαμε και τη συγγένειά μας με τους (συν-)ορθόδοξους Ρώσους, χάσαμε και τα ρωσικά Beriev (Be-200), τα μεγαλύτερα πυροσβεστικά αεροπλάνα στον κόσμο, που μας είχαν σώσει κάποιες φορές στο παρελθόν.
Τι κάνουμε λοιπόν;
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η λύση βρίσκεται στη νηστεία και την προσευχή για άνωθεν σωτηρία, με την ελπίδα ότι δεν θα επαναληφθεί σε βάρος μας αυτό που συνέβη στους πολιορκημένους της Κωνσταντινούπολης το 1453, οι οποίοι εναπόθεσαν τις τύχες τους στα θεία.
Οι πρόσφατες εικόνες του χριστεπώνυμου πλήθους που προσεύχεται στους δρόμους για να σταματήσει ο άνεμος και να κοπάσει η πυρκαγιά, με τις ταυτόχρονες λιτανείες των ιερέων για να ξεκινήσει μια βροχή, μπορεί προς το παρόν να αποτελεί συνεπές προϊόν και μέτρο της απελπισίας του κόσμου, ταυτόχρονα όμως αποτελεί κυβερνητική διέξοδο και δυνάμει πυροσβεστικό «σχέδιο β» του επιτελικού κράτους: καλύτερα να έχεις στους δρόμους κινητοποιημένους που να ζητάνε την παρέμβαση των θείων, παρά κινητοποιημένους που να ζητάνε την επέμβαση των υπουργείων. Και σίγουρα, είναι οικονομικότερο.
