Αναμφίβολα οι κάλπες κατέγραψαν μια δεξιά εκλογική μετατόπιση που συντελέστηκε στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Αυτό αποτύπωσαν τα ποσοστά της ΝΔ που μετά από μια τετραετία βαρβαρότητας, όχι απλά δεν έπεσαν αλλά σημείωσαν μικρή αύξηση. Αυτό αποτύπωσαν οι ψήφοι (~10%) στα δεκάδες ακροδεξιά και σκοταδιστικά ψηφοδέλτια που εμφανίστηκαν. Υπήρξε όμως και ποιοτική μεταβολή στις ψήφους των ίδιων των κομμάτων. Ακόμη και οι ψήφοι στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη και στον ΣΥΡΙΖΑ του Αντώναρου (!) μπορούν σίγουρα να χαρακτηριστούν πολιτικά πιο «δεξιές» από αυτές του ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Αυτό όμως είναι μια στιγμιαία καταγραφή της κάλπης. Δεν προδιαγράφει ένα μοιραίο, άβουλο και σκοτεινό μέλλον. Δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια φωτογραφία των πολιτικών συσχετισμών.
Για την πραγματική αριστερά το χρώμα του μέλλοντος δεν κρίνεται μέσα στο εκλογικό παραβάν μιας Κυριακής. Δεν συνέβη ποτέ και πουθενά αυτό. Δεν συνέβη ούτε το 2015, για όσους είχαν τέτοιες εκλογικές αυταπάτες. Το μέλλον κρίνεται και θα κριθεί από τους πολιτικούς συσχετισμούς στο κίνημα, από τη μαζικότητα, τη διάρκεια και την προοπτική των λαϊκών αγώνων. Από την πίστη σε αυτούς.
Όχι. Δεν «φταίει ο κόσμος που δεν καταλαβαίνει»
Το βράδυ της 21ης Μάη η απελπισία της ρεφορμιστικής «αριστεράς», για μια ακόμη φορά, οδηγήθηκε στην «ατομική ευθύνη» και στη μεταφυσική. Για τον λαό που «δεν καταλαβαίνει», που «βολεύεται», που «χρηματίζεται»… που «ψεκάζεται». Όχι. Οι απαντήσεις για τις ανατροπές στους πολιτικούς συσχετισμούς και στην κοινωνία δεν μπορεί να πέφτουν στη μεταφυσική. Καμία ερμηνεία από αυτές που ακούγονται δεν μπορεί να απαντήσει γιατί το 2015 οι κάλπες κατέγραψαν μια διαλυτική ήττα της ΝΔ, όπως και του ΠΑΣΟΚ. Τότε ο λαός καταλάβαινε… αλλά τώρα δεν καταλαβαίνει; Και γιατί;
Ο κόσμος, οι εργαζόμενοι και η νεολαία καταλάβαιναν και καταλαβαίνουν το ίδιο, τότε και τώρα. Και αυτό που «καταλαβαίνει», καθορίζεται κάθε φορά από τους πολιτικούς συσχετισμούς, από την κατάσταση της «συλλογικής συνείδησης». Η αναζήτηση αυτής της απάντησης δεν μπορεί παρά να βρεθεί στις πολιτικές γραμμές που κυριάρχησαν και «συγκρούστηκαν» στην κοινωνία όλο το προηγούμενο διάστημα και σίγουρα σε αυτές που υπηρέτησαν δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά.
Όχι. Η «συντηρητική στροφή» δεν έγινε στις 21/5
Οι κάλπες μπορούν απλά να αποτυπώνουν μια μεταβολή και όχι από μόνες τους να παράγουν ανατροπές συσχετισμών. Πιο απλά η κατάσταση στην κοινωνία, στα συνδικάτα και τους συλλόγους είναι και ήταν τόσο «μαύρη ή άσπρη» στις 22/5 όσο ήταν και στις 20/5.
Τέσσερα χρόνια τώρα και με εξαίρεση ίσως τις μέρες των κινητοποιήσεων που ακολούθησαν τα Τέμπη, μέρα με τη μέρα, η κυβέρνηση της ΝΔ και η κυρίαρχη προπαγάνδα επιδίωξαν και σε ένα βαθμό κατάφεραν να εδραιώσουν αυτή τη δεξιά ιδεολογικοπολιτική μετατόπιση. Δεν το κατόρθωσαν μόνοι τους. Δεν θα ήταν δυνατό να επιτευχθεί χωρίς τη συμβολή και τη στήριξη όλων των κομμάτων και ειδικά αυτών που αναφέρονται στην αριστερά όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25. Από την πρώτη στιγμή, με το κάλεσμα του Μητσοτάκη για την «εθνική συστράτευση» στα γεγονότα του Έβρου και την «εθνικά ομόψυχη» καταδίκη του αντιμνημονιακού αγώνα στην πλακέτα της Μαρφίν, μετά με την τριετή πολιτική αξιοποίηση της πανδημίας για την επιβολή ενός αντιδραστικού καθεστώτος, μέχρι και το ακραίου συμβολισμού επίδομα των 600€ (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) στα γκλομπ της τετραετίας, τα κόμματα αυτά υπέκυψαν, συμμορφώθηκαν, σύρθηκαν και τελικά μετατράπηκαν σε στήριγμα αυτής της πολιτικής. Ένα νήμα συναίνεσης, που διαπερνούσε τη γραμμή των ΣΥΡΙΖΑ-ΜΕΡΑ25-ΚΚΕ όλη αυτή την τετραετία, μετατράπηκε σε ισχυρό ιμάντα μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιά. Ειδικά με την πολιτική που επιβλήθηκε με πρόσχημα την πανδημία, τα κόμματα αυτά στήριξαν, συμμορφώθηκαν, συμβιβάστηκαν και ανέχτηκαν όλα τα ακραία χουντικού τύπου μέτρα και αφομοίωσαν πλήρως το αντιδραστικό ιδεολόγημα της «ατομικής ευθύνης». Τον ιδεολογικό πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού.
Όταν όμως όλα αυτά τα κόμματα είχαν καταπιεί την «ατομική ευθύνη» και στάθηκαν από αμήχανα έως συγκαταβατικά στην επιβολή μιας ακραίας αστυνομοκρατίας, εγκλεισμών, χουντικών απαγορεύσεων και προστίμων, όταν έφτασαν να υιοθετούν με άλλα λόγια (να αγαπιόμαστε) την υποχρεωτικότητα και να κλείνουν τα μάτια στις αναστολές, αναγνωρίζοντας έτσι στη δεξιά ότι αγωνιά για την υγεία του λαού, έστρωναν στην πραγματικότητα ένα μεγάλο χαλί στην επέλαση του Μητσοτάκη. Όταν -με πρόσχημα την πανδημία- και αυτά τα κόμματα έβαζαν λουκέτο στο συνδικαλιστικό κίνημα και ανέβαλαν επί τρία χρόνια τους αναγκαίους αγώνες ενάντια στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, όπως έκαναν με τον νόμο Χατζηδάκη, οδηγούσαν τους εργαζόμενους στην απογοήτευση, την αποστράτευση και τελικά στο δεξιάς κοπής αφήγημα ότι «τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Μετά από όλα αυτά, μετά την αποδοχή ενός αντιδραστικού, αντιδημοκρατικού ορυμαγδού, η προσπάθεια των ΣΥΡΙΖΑ-ΜέΡΑ25 να ενεργοποιήσουν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του κόσμου με το -κατά τα άλλα πολύ σοβαρό- ζήτημα των υποκλοπών ήταν καταδικασμένη να πέσει στο κενό, όπως και έγινε.
Όχι. Δεν «έπρεπε να είχαμε ψηφίσει όλοι ΣΥΡΙΖΑ»
Η νίκη της δεξιάς μετά από μια τετραετία σαρωτικών αντιλαϊκών και αντιδημοκρατικών νόμων και μέτρων (εγκληματική διαχείριση πανδημίας-διάλυση του ΕΣΥ, φτώχεια, ακρίβεια, επιβολή επέκταση μνημονίων και αύξηση χρέους, υποκλοπές, έγκλημα Τεμπών, σκάνδαλα, χτύπημα παιδείας, πρόνοιας, εργασίας και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, χτύπημα στον πολιτισμό, ασφυκτικός έλεγχος ΜΜΕ, καταστολή κλπ ) συνιστά μια αρνητική καταγραφή. Όχι η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η νίκη της Δεξιάς. Το γεγονός δηλαδή ότι δεν αποδοκιμάστηκε, δεν καταγγέλθηκε αυτή η πολιτική.
Μετά τα exit polls, κάποιοι σκόπιμα, κάποιοι άλλοι οδηγούμενοι από την απογοήτευση, έπλασαν ένα κάλπικο δίλημμα για να κυριαρχήσει μετά την κάλπη. Εάν είχαμε ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, «θα έπαιρνε ένα μήνυμα ο Μητσοτάκης και το σύστημα» λένε. Όχι λέμε εμείς. «Αν είχε βγει ο ΣΥΡΙΖΑ», τα πράγματα δεν «θα ήταν καλύτερα για τον λαό». Γιατί το μόνο που θα κατάφερνε εφαρμόζοντας την πολιτική της δεξιάς, όπως έκανε και το 2015, θα ήταν να την επαναφέρει στο προσκήνιο ακόμα πιο αποθρασυμένη. Όχι. Είναι άλλο ζήτημα ότι έπρεπε να καταψηφιστεί, να απορριφθεί η πολιτική της ΝΔ και τελείως άλλο αν έπρεπε να υπερψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ. Για το Μ-Λ ΚΚΕ βασικό πολιτικό πρόταγμα για τις 21/5 ήταν το «ούτε ΝΔ – ούτε ΣΥΡΙΖΑ». Η καταδίκη αυτής της πολιτικής απαιτούσε την αποδοκιμασία όλων όσοι την υπηρέτησαν και την υπηρετούν. Και όχι την εναλλαγή τους. Αυτό δηλαδή που θα συνέβαινε «αν είχαν ψηφίσει όλοι ΣΥΡΙΖΑ». Απαιτούσε (και) την απόρριψη των αυταπατών και των κομμάτων που μετατρέπονται σε τροφοδότες αυτής ακριβώς της βάρβαρης δεξιάς πολιτικής.
Ναι. Είναι ανάγκη να βγάλουμε συμπεράσματα.
Να μην χάσουμε το νήμα της αλήθειας
Στη βαρβαρότητα της τετραετίας της ΝΔ και στο εκλογικό αποτέλεσμα του τέλους της, πρέπει να διαβάσουμε σωστά τα αίτια για τη διαμόρφωση της σημερινής αρνητικής πραγματικότητας.
Η, στα πρόθυρα της διάλυσης, ΝΔ του 2015, αναστήθηκε, αναγεννήθηκε και επέστρεψε αποθρασυμένη λόγω της προηγούμενης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Στην τετραετία του ξεπλύθηκε όλη η πολιτική της δεξιάς. Ξεπλύθηκε ο «διαβολικά καλός Τραμπ», η ΕΕ και τα μνημόνια, η πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, το ΝΑΤΟ, οι βάσεις και οι εξοπλισμοί, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι πλειστηριασμοί, τα πάντα. Δεν υπήρχε αντιδραστική ανατροπή και νόμος της κυβέρνησης της ΝΔ για τον οποίο να μην είχε προηγηθεί ο «πρόλογος» ή το «κυρίως θέμα» από την τετραετία ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν έκανε αντιπολίτευση». Επειδή δεν μπορούσε και όχι επειδή δεν «ήθελε». Αυτός ήταν και ο λόγος που το 2019 η ΝΔ επέστρεψε δικαιωμένη.
Στη διάρκεια αυτής της τετραετίας, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΜέΡΑ25 και ΚΚΕ -με διαφορετικό ρόλο, συμβολισμό και ευθύνες- πρόσφεραν σε αυτή τη βάρβαρη και εγκληματική πολιτική από ανοχή και συμμόρφωση μέχρι προσαρμογή, ακόμη και στήριξη. Ειδικά αν μιλάμε για τα κόμματα που αναφέρονται στην αριστερά, μετατράπηκαν στο άλλοθι αυτής της πολιτικής, εξωραΐζοντας τη δεξιά και τον ρόλο της στα μάτια των εργαζομένων. Και είναι χαρακτηριστικό ότι το ΚΚΕ, που θεωρεί χειρότερη κυβέρνηση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ από της ΝΔ(!), πρόσφερε συμμόρφωση και τελικά στήριξη στη Δεξιά, από την πλακέτα της Μαρφίν, μέχρι και το επίδομα στα σώματα καταστολής. Πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα δεύτερο ιστορικό ξέπλυμα της δεξιάς μετά το «βρόμικο ’89» και τα «η δεξιά άλλαξε» του Φλωράκη.
Αυτοί ήταν οι λόγοι που το 2023 η ΝΔ αύξησε τα ποσοστά της μετά από μια τέτοια τετραετία. Η σημαντική ιδεολογικοπολιτική νίκη της καταδεικνύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και όλα τα ρεφορμιστικά κόμματα, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να προσφέρουν στήριξη και να γίνονται το άλλοθι για την επιβολή της πολιτικής της.
Ναι. Με τον λαό και τους αγώνες για μια πραγματική αριστερά. Η μόνη ρεαλιστική και εφικτή προοπτική. Η επιτακτική ανάγκη των καιρών
Δεν υπάρχει αριστερά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Δεν υπάρχει αριστερά της εξάρτησης, της υποτέλειας και των μνημονίων. Αν είναι κάτι που για δεύτερη φορά γεννάει απογοήτευση και πνίγει έναν προοδευτικό κόσμο σε αδιέξοδα, είναι ακριβώς αυτή η αυταπάτη. Και κυρίως και ακόμα περισσότερο στις σημερινές συνθήκες, δεν υπάρχει η αριστερά που μετράει τις ελπίδες του λαού στο παραβάν. Αυτή είναι η «αριστερά», που -εδώ και 13 χρόνια που ο λαός μας συνθλίβεται από την επιβολή και την πολιτική των μνημονίων- δοκιμάζεται ξανά και ξανά και αποδεικνύεται λίγη, ανεπαρκής και τελικά επικίνδυνη για τα συμφέροντα και τους αγώνες του.
Αυτή η «αριστερά» υπονόμευσε τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες του 2011. Όταν στις συνθήκες πολιτικής κρίσης που δημιούργησαν εκείνες οι συγκλονιστικές απεργιακές συγκεντρώσεις, αυτό που έκαναν ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ ήταν να πιάσουν από μια πλατεία και να ζητούν… εκλογές. Εκλογές! Και όχι συνέχιση των αγώνων ως όφειλε να κάνει μια πραγματικά αριστερή δύναμη. Στην πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολίτευσης έδειξαν στον λαό τα παραβάν. Πρόσφεραν λύση και διέξοδο στο σύστημα! Όπως κάνουν τέσσερα χρόνια τώρα, υπονομεύοντας κάθε αγωνιστική προοπτική. Και πριν και κατά τη διάρκεια και μετά την πανδημία. Αυτό το «μετά» του «μετά θα λογαριαστούμε» δεν ήρθε ποτέ. Όσο και αν ψάξει κανείς στα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα δεν θα βρει καμία διαφορά στις προτάσεις αυτών των δυνάμεων στην πράξη. Ακόμη και το λαϊκό ξέσπασμα μετά τα Τέμπη, όλη η αγωνία τους ήταν πώς θα το μετασχηματίσουν σε ψήφους.
Δεν διαβάζουμε τις εξελίξεις στην κοινωνία στα εκλογικά ποσοστά. Δεν απελπιζόμαστε από αυτά. Οι κάλπες της 21ης Μάη κατέγραψαν αλλαγές που είχαν συντελεστεί. Θετικό μήνυμα σε αυτό το κλίμα, οι χιλιάδες λαού, που κόντρα στη δεξιά εκλογική μετατόπιση, αναζήτησαν την ενίσχυση αριστερών ψηφοδελτίων, όπως συνέβη και με το Μ-Λ ΚΚΕ.
Ελπιδοφόρο γεγονός αποτελεί η -μετά από πολλά χρόνια- μαζική έξοδος του λαού για το έγκλημα των Τεμπών. Ήταν οι μέρες που αμφισβητήθηκε πραγματικά η πολιτική ηγεμονία της δεξιάς. Να κρατήσουμε αυτή την αλήθεια. Ό,τι και αν βγάλει η κάλπη στις 25 Ιούνη και όσο και αν η κυρίαρχη προπαγάνδα προλογίζει τη «σταθερότητα», θα υπάρξουν κοινωνικές αναταράξεις. Η σταθερότητά τους θα αποδειχθεί εύθραυστη στην επόμενη μεγάλη αγωνιστική έξοδο του λαού μας. Να παλέψουμε για αυτήν.
Δεν υπάρχει καμία θετική, καμία προοδευτική κοινωνική εξέλιξη που να μην έχει πίσω της αγώνες του λαού και της νεολαίας. Η ύπαρξή τους είναι απαράβατος ιστορικός όρος. Δεν υπάρχει πραγματική αριστερά αν δεν υπηρετεί αυτούς τους αγώνες. Και η ανάγκη για την αναγέννηση αυτής της αριστεράς είναι επιτακτική!
Στις δύσκολες συνθήκες κρίσης, όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των πολέμων, ενάντια στην εγχώρια πολιτική τής εξάρτησης και της υποτέλειας, η ύπαρξη αυτής της αριστεράς είναι το ζητούμενο. Μακριά από αδιέξοδους εγκλωβισμούς, πρέπει περισσότερο από ποτέ να πιστέψουμε στη δύναμη αυτών των αγώνων. Αποτελεί τη μοναδική ρεαλιστική και εφικτή πρόταση.
Να στηρίξουμε τις δυνάμεις που παλεύουν για αυτή την προοπτική. Στην κάλπη, στα σωματεία, στους δρόμους να συμπορευτούμε με τις δυνάμεις της αντίστασης και του αγώνα.
Εμπρός για μια πραγματική αριστερά
Στηρίξτε-ψηφίστε Μ-Λ ΚΚΕ
