8 χρόνια από το θάνατο του σ. Ισαάκ Ιορδανίδη

Κρατούμε πάντα ζωντανό το ανεκτίμητο έργο του

Πριν 8 χρόνια, στις 19 Απρίλη του 2015, το κόμμα μας, το Μ-Λ ΚΚΕ, οι μαρξιστές-λενινιστές, όλοι οι κομμουνιστές και αγωνιστές που τον γνώρισαν, αποχαιρέτησαν με οδύνη την ηγετική μορφή του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας, τον σ. Ισαάκ Ιορδανίδη.

Ο σ. Ισαάκ ζυμώθηκε μέσα στις γραμμές και τους ηρωικούς αγώνες του επαναστατικού ΚΚΕ την εποχή της ναζιστικής κατοχής και στα πέτρινα χρόνια της μετεμφυλιακής περιόδου. Κράτησε μια γρανιτένια αγωνιστική στάση σε όλη την πορεία των άγριων αντικομουνιστικών διώξεων του μοναρχοφασισμού, της χούντας και της ντόπιας αντίδρασης. Πέρασε ακλόνητος επί δύο δεκαετίες της ζωής του τη μαρτυρική πορεία των εξοριών και των βασανισμών, από την Ικαρία και τη Μακρόνησο ως τα στρατόπεδα του Αη Στράτη, των Κυθήρων και της Λέρου.

Αναδείχθηκε σε μια ξεχωριστή προσωπικότητα του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας βάζοντας το αποφασιστικό στίγμα του σε αυτό, με τη σθεναρή μάχη που ξεκίνησε, όντας στην εξορία του Αη Στράτη, στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ενάντια στη ρεβιζιονιστική ανατροπή της επαναστατικής γραμμής του ΚΚΕ, που ξεκίνησε μετά το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ με την πραξικοπηματική 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1956.

Ο σ. Ισαάκ Ιορδανίδης ηγήθηκε μαζί με μια μικρή ομάδα συντρόφων του στον αγώνα ενάντια στη ρεβιζιονιστική γραμμή που επιβλήθηκε στο ΚΚΕ, για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος στη βάση των μαρξιστικών-λενινιστικών αρχών, των θετικών παρακαταθηκών του επαναστατικού ΚΚΕ, της καταπολέμησης των λαθεμένων δεξιών και «αριστερών» αναθεωρητικών ρευμάτων μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα και της ανάπτυξης της μαρξιστικής-λενινιστικής σκέψης και πράξης στην αντιμετώπιση των σύγχρονων ζητημάτων του εργατικού και λαϊκού κινήματος και της πάλης του για τα άμεσα προβλήματα, τη δημοκρατία, την ειρήνη, την εθνική ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό. Με αυτόν τον αγώνα θεμελιώθηκε το σύγχρονο μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας, που πάνω από μισό αιώνα δίνει την συμβολή του για την αναδημιουργία ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος.

Ο σ. Ισαάκ είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν την δύσκολη προσπάθεια. Με τα γραπτά του και την πράξη του, τις καθαρές μαρξιστικές-λενινιστικές επεξεργασίες και θέσεις του για τα επίκαιρα αλλά και τα γενικότερα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος, την κομμουνιστική στάση και το ήθος ζω­ής του.

Άφησε πίσω του μια σημαντική κληρονομιά πάνω στην οποία πατά και συνεχίζει τα βήματα του το Μ-Λ ΚΚΕ. Μια κληρονομιά που η αξιοποίησή της είναι απαραίτητη για τη σημερινή συνέχεια του αγώνα για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και την ανοικοδόμηση μιας πραγματικής αριστεράς.

Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από την ομιλία του σ. Ισαάκ σε εκδήλωση, τον Οκτώβρη του 2014, για τα πενήντα χρόνια από την έκδοση του περιοδικού “Αναγέννηση”.

Απόσπασμα από την ομιλία του σ. Ισαάκ Ιορδανίδη στο θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ
για τα 50 χρόνια από την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση»

(Η ομιλία έγινε στις 20 Οκτώβρη 2014)

… Ένα βασικό ζήτημα είναι το πώς εκτιμούν οι μαρξιστές-λενινιστές τη γενική γραμμή του ΚΚΕ και ποια στάση υιοθετούν απέναντί του. Η γενική γραμμή του ΚΚΕ μετά την «6η Ολομέλεια» του 1956 πέρασε από πολλές «μεταλλάξεις», αλλά στην ουσία της παρέμεινε αμετάβλητα μια ρεβιζιονιστική-οππορτουνιστική γενική γραμμή. Ρεβιζιονιστική, γιατί αναθεωρούσε τις θεμελιακές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και οππορτουνιστική γιατί εφάρμοζε μια ρεφορμιστική πολιτική. Η τελευταία «μετάλλαξη» της γενικής γραμμής του ΚΚΕ άρχισε στο 15ο Συνέδριό του, το 1996, και κορυφώθηκε στο 19ο Συνέδριό του, το 2013. Στο διάστημα αυτό, μελετημένα και βαθμιαία, η γενική γραμμή του ΚΚΕ παίρνει μια ψευτοαριστερή, ψευτοεπαναστατική «στροφή», από το δεξιό ρεβιζιονισμό-οππορτουνισμό στον αριστερό ρεβιζιονισμό-οππορτουνισμό. Δύο είναι τα χαρακτηριστικά της νέας γραμμής του ΚΚΕ:

Πρώτο, η καθοδήγηση του ΚΚΕ θεωρεί την Ελλάδα δύναμη ιμπεριαλιστική και απορρίπτει κάθε ιδέα πάλης για εθνική ανεξαρτησία. Το πρόγραμμα που ψήφισε το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ αναφέρει: «Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο της ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές ανισότιμες εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ». (ΚΟΜ. ΕΠ. Τ.3/2013 σελ. 97). Αυτό που βγαίνει ξεκάθαρα από την τοποθέτηση αυτή είναι ότι η Ελλάδα θεωρείται κράτος ιμπεριαλιστικό. Ταυτόχρονα, ένα γρί­φο αποτελεί η διατύπωση για «ανισότιμες εξαρτήσεις».

Έτσι κι αλλιώς, είναι επίσης ξεκάθαρο, πως η καθοδήγηση του ΚΚΕ όχι μόνο δε βάζει ζήτημα πάλης ενάντια στις «ισχυρές ανισότιμες εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ», αλλά, ίσα-ίσα, εναντιώνεται σε κάθε γραμμή πάλης ενάντια στην ξένη εξάρτηση και για την εθνική ανεξαρτησία. Οι θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο απάλειψαν από τα ισχύοντα, τότε Πρόγραμμα και Καταστατικό του 15ου Συνεδρίου, κάθε θέση που μιλούσε για την ξένη εξάρτηση της Ελλάδας και για την πάλη για εθνική ανεξαρτησία. Παρατίθεται εδώ, ενδεικτικά, μία από τις θέσεις αυτές, που «κόπηκαν» στο 19ο Συνέδριο: «στην ιστορική του πορεία το ΚΚΕ συνέδεσε την πάλη για το σοσιαλισμό με την πάλη για την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, για μια Ελλάδα ανεξάρτητη από τους ιμπεριαλιστικούς οικονομικοπολιτικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς».

Δεύτερο, η καθοδήγηση του ΚΚΕ τάσσεται υπέρ της στρατηγικής της σοσιαλιστικής επανάστασης. Με το Πρόγραμμα που ψήφισε το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 1996, καταργήθηκε η θέση για τα «δύο στάδια επαναστατικών μετασχηματισμών», «ένα αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό και ένα σοσιαλιστικό», που προέβλεπε το προηγούμενο Πρόγραμμα -αυτό που είχε ψηφιστεί από το 10ο Συνέδριο το 1978- και υιοθετήθηκε ο νέος προσανατολισμός για την άμεση πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Το Πρόγραμμα που ψήφισε το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ αναφέρει: «Στην εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική» (15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ντοκουμέντα, σελ. 113).

Πρέπει να σημειωθεί, στο σημείο αυτό, ότι τα «δύο στάδια επαναστατικών μετασχηματισμών», που προέβλεπε το Πρόγραμμα του 10ου Συνεδρίου και ακύρωσε το 15ο Συνέδριο, στην πραγματικότητα ήταν στάδια ψευτοεπαναστατικά, ρεφορμιστικά, που τάχα εξελικτικά, με βαθμιαία μεταρρυθμιστικά μέτρα, θα οδηγούσαν στο να μετασχηματιστεί ο καπιταλισμός σε σοσιαλισμό. Ο ίδιος ο Φλωράκης, στην εισήγησή του στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ, την ίδια στιγμή που υπογράμμιζε «τον επαναστατικό χαρακτήρα της αντιμονοπωλιακής αλλαγής», δήλωνε πως αυτή η αλλαγή θα πάρει μέτρα, «που θα εξασθενήσουν σοβαρά τη μονοπωλιακή ολιγαρχία και από οικονομική και από πολιτική άποψη», και πως «θα δημιουργηθεί ένας νέος συσχετισμός δυνάμεων, που θα είναι δυσμενής για την μονοπωλιακή ολιγαρχία».

Δηλαδή, η μονοπωλιακή ολιγαρχία θα εξακολουθούσε να υπάρχει στις συνθήκες της «αντιμονοπωλιακής δημοκρατίας» των ρεβιζιονιστών! Η ιστορία του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ μετά την «6η Ολομέλεια» του 1956 είναι γεμάτη από τέτοια ρεβιζιονιστικά-ρεφορμιστικά ψευτοστάδια. Αυτά τα «στάδια» δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τα πραγματικά επαναστατικά στάδια, με τους «μεταβατικούς σταθμούς που οδηγούνε στη δικτατορία του προλεταριάτου», όπως τα ονόμαζε το Πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του 1928. Η ακύρωση της θέσης του 10ου Συνεδρίου για δύο στάδια, από το 15ο Συνέδριο, απλώς σηματοδότησε το πέρασμα του ΚΚΕ από το δεξιό ρεβιζιονισμό-οππορτουνισμό στον αριστερό ρεβιζιονισμό-οππορτουνισμό. Το Πρόγραμμα που ψήφισε το 19ο Συνέδριο επαναλαμβάνει τη θέση ότι «η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική» (ΚΟΜ. ΕΠ. τ. 3/2013, σελ. 99).

Γενικά, στο 19ο Συνέδριο και μετά από αυτό, ανεβαίνει πολύ ψηλά ο τόνος για τη στρατηγική τής σοσιαλιστικής επανάστασης. Αναπτύσσεται μια «επιθετική», ψευτοεπαναστατική «επιχειρηματολογία», που φτάνει στο έσχατο σημείο να υποστηρίζει την τροτσκιστική θέση, πως όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παντού στον κόσμο, σε κάθε χώρα, η επερχόμενη επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική. Αυτή τη θέση υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ στις διεθνείς συναντήσεις των κομμουνιστικών κομμάτων που συμμετέχουν, από όπου καλούν τους λαούς της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής να επιδιώξουν άμεσα την πραγματοποίηση σοσιαλιστικών επαναστάσεων, εγκαταλείποντας τα συνθήματα για εθνικοδημοκρατικούς, απελευθερωτικούς, αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες.

Η σεχταριστική στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης και η ψευτοαριστερή επαναστατική λογοκοπία κάνουν θραύση, αποπροσανατολίζοντας και υπονομεύοντας τους επαναστατικούς αγώνες των καταπιεζομένων εθνών και λαών του κόσμου. Παράλληλα, σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται μια εκστρατεία του ΚΚΕ για την αναθεώρηση της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Οι αριστεροί ρεβιζιονιστές-οππορτουνιστές καθοδηγητές του ΚΚΕ κήρυξαν λαθεμένη τη γενική γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς και όλου του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μηδενίζοντας όλη τη δράση του και όλες τις προσφορές του.

Αυτοί απέρριψαν τη θεωρία που διατύπωσε ο Λένιν στις παραμονές της επανάστασης του 1905 στη Ρωσία, για την αστικοδημοκρατική επανάσταση, που καθοδηγείται από το προλεταριάτο και μετεξελίσσεται σε επανάσταση σοσιαλιστική. Απέρριψαν και καταδίκασαν το Πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που ψηφίστηκε από το 6ο Συνέδριό της το 1928 και προέβλεπε ως «ιστορικά εντελώς αναπόφευκτη την ποικιλομορφία των δρόμων και των ρυθμών της κατάχτησης της εξουσίας από το προλεταριάτο, την ανάγκη σε σειρά από χώρες, ορισμένων μεταβατικών σταθμών, που οδηγούν στη διχτατορία του προλεταριάτου» (Εκδόσεις Ειρήνη, σελ. 59). Απέρριψαν και καταδίκασαν τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς του 1935, για τα λαϊκά αντιφασιστικά μέτωπα. Απέρριψαν και καταδίκασαν την εκτίμηση του Στάλιν ότι «Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα, σε διάκριση με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσέλαβε εξαρχής ακόμα το χαρακτήρα αντιφασιστικού, απελευθερωτικού πολέμου, ένα από τα καθήκοντα του οποίου ήταν επίσης η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα μπορούσε μόνο να ενισχύσει και, πράγματι, ενίσχυσε τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου». ( Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ ΑΠΑΝΤΑ, τόμος 16, σελ. 19, Εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2010).

Η εκτίμηση των αριστερών ρεβιζιονιστών-οππορτουνιστών καθοδηγητών του ΚΚΕ είναι ότι ο πόλεμος αυτός ήταν ιμπεριαλιστικός. Το ΚΚΕ εξακολουθεί να είναι ο κύριος φορέας του ρεβιζιονισμού στη χώρα μας. Ενός ρεβιζιονισμού που, αφού ντύθηκε την ψευτοαριστερή, ψευτοεπαναστατική φορεσιά του, έγινε ακόμα πιο επικίνδυνος. Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, δουλεύοντας για το σωστό προσανατολισμό του λαϊκού επαναστατικού κινήματος, θα κατευθύνει και θα δυναμώσει την πάλη του ενάντια στην αριστερή ρεβιζιονιστική-οππορτουνιστική ιδεολογική και πολιτική γενική γραμμή του ΚΚΕ, που αποπροσανατολίζει και υπονομεύει το κίνημα αυτό. Θα ξεσκεπάσει την ψευτοεπαναστατική μεταμφίεσή του. Θα καταγγείλει και θα αποκρούσει την αναθεώρηση της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που επιχειρούν οι αριστεροί ρεβιζιονιστές-οππορτουνιστές καθοδηγητές του ΚΚΕ. Θα υπερασπίσει τη γενική γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος συνολικά και τις λαμπρές και ιστορικής σημασίας προσφορές τους στην υπόθεση του παγκόσμιου προλεταριάτου και των καταπιεζομένων εθνών και λαών.

Ταυτόχρονα με την πάλη του ενάντια στη γενική γραμμή και πρακτική του ΚΚΕ, το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα θα συνεχίσει και θα δυναμώσει την πάλη: Ενάντια στον αστικοποιημένο – σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζεται για να ασκήσει μια αστική διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας, αν και όταν την αναλάβει, εξυπηρετώντας έτσι τα συμφέροντα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων ιμπεριαλιστών. Ενάντια στη ρεφορμιστική πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως αυτή αποδεικνύεται και με το λεγόμενο «μεταβατικό πρόγραμμα», που προβάλλει σήμερα, το οποίο προβλέπει «εθνικοποιήσεις τραπεζών», «εργατικό έλεγχο» και άλλα παρόμοια, στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Ενάντια και σε όλα τα άλλα, αντιμαρξιστικά-αντιλενινιστικά ρεύματα, όπως ο τροτσκισμός και ο αναρχισμός και κάθε παραλλαγή τους. Ιδιαίτερα πρέπει να ξεσκεπαστούν οι αναρχικές και «αντιεξουσιαστικές» διαλυτικές ιδέες και αντιλήψεις, που καλλιεργούν το μηδενισμό και την άρνηση της οργανωμένης πολιτικής πάλης και ταυτόχρονα να καταγγελθούν αποφασιστικά οι προβοκατόρικες δραστηριότητες τυφλής βίας, που στρέφονται ενάντια στην αναπτυσσόμενη πάλη του λαού και προσφέρουν άλλοθι στην κυβέρνηση για την εξαπόλυση των πιο άγριων αστυνομικών επιθέσεων καταστολής των λαϊκών αγώνων και τρομοκράτησης του λαού….