Η δολοφονία στα Τέμπη δεκάδων ανθρώπων ανατίναξε την «ομαλή» προεκλογική περίοδο κι έβγαλε από τις εκλογικές ράγες τις βουλήσεις της κυβέρνησης. Αίφνης, κυβέρνηση και αντιπολίτευση ντύθηκαν στα μαύρα κι άρχισαν -σαν αρχαίος χορός τραγωδίας- να κλαίνε και να ολοφύρονται. Ανασύρθηκαν παλιές αμαρτίες και ανομήματα από ’δω και από ’κει εκτός από ένα. Την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ και το ξεπούλημα στα ιταλικά λαμόγια έναντι 45εκ ευρώ. Λίγο να προσέχαμε δηλαδή αγοράζαμε τον ΟΣΕ μπιρ-παρά. Ύστερα άρχισαν οι μεταφορτώσεις ευθυνών, όπως κάνουν συνήθως οι γνωστοί αστοί δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι.
Κι απέμεινε λαός και νεολαία να ξεχύνονται στους δρόμους για να μοιρολογήσουν τα παιδιά τους. Κλάμα αυθεντικό, πρωτόγνωρο, που σκέπασε τα μνημόνια και την πανδημία και αποτέλεσε για όλους εμάς πηγή αισιοδοξίας και νέας αρχής. Γιατί ο θάνατος είναι ένα πράγμα, το μοιρολόι ένα δεύτερο και ένα τρίτο η οργή και ο λαϊκός θυμός. Αυτόν που πάνε να τον εκτρέψουν σε ανώδυνα κανάλια και να βρουν αποδιοπομπαίους τράγους σταθμάρχες και υπαλλήλους, ώστε να κρύψουν τις πομπές τους και τα αναρίθμητα κρίματά τους.
Μονές γραμμές για το τρένο, κοτζάμ εργασία χωρίς παράλληλο σιδηρόδρομο, η Θεσσαλονίκη περιμένει το μετρό, στην Αθήνα ράβε-ξήλωνε ράγες χωρίς τελειωμό, η χώρα με τα περισσότερα νησιά στην Ευρώπη χωρίς συγκοινωνία, μία χώρα που αγοράζει φρεγάτες αλλά ακόμα δε φτιάχνει ψαρόβαρκες και θαλάσσια πλεούμενα, ένα Ρίο-Αντίριο χωρίς ηλεκτρικό ή σιδηρόδρομο. Μια χώρα εξαρτημένη, όπως λέμε εμείς.
Την ίδια ώρα οι παπαγάλοι έπιασαν στασίδι, για να μάθουν το λαό να μιλάει κορακίστικα και να απομνημονεύει ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή. Να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, να τιμωρηθούν όλοι οι υπεύθυνοι, η δικαιοσύνη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και άλλα γλαφυρά παρόμοια που δείχνουν ό,τι γυαλίζει αλλά δεν φτάνουν στην πηγή της αλήθειας. Και αυτή είναι πως το ρεύμα, το νερό, η υγεία και η παιδεία είναι κοινωνικά αγαθά και πως χρειαζόμαστε φθηνές, δημόσιες, ασφαλείς και καλές συγκοινωνίες. Ας σκεφτούμε ότι οι σιδηρόδρομοι έχουν 200(!) χρόνια ζωής.
Σημειώσαμε ότι οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές με κύριο όγκο τη νεολαία ήταν αχτίδα φωτός στο σημερινό ζόφο. Αρκεί να μη στερέψει το δάκρυ και δεν προφτάσει να μετατραπεί σε οργή και ταξικό θυμό. Γιατί ο κίνδυνος είναι προφανής. Να κοντύνει η μνήμη, να κρυφτούν τα πραγματικά αίτια, να μεταλλαχθεί ο νεοφιλελευθερισμός και να κλαίμε όλοι, «λαός και Κολωνάκι», πάνω από τα φέρετρα. Είναι αλήθεια πως εδώ στα Βαλκάνια θυμώνουμε και ξεχνάμε αρκετά γρήγορα και πως η συστηματική μέθοδος δίνει τη θέση της τις περισσότερες φορές στο ευμετάβλητο θυμικό και στην ψυχολογική παλινωδία. Είναι και αυτός ένας λόγος που οι εκλογικές προτιμήσεις μένουν ακλόνητες σαν αγάλματα και το καινούργιο αντιμετωπίζεται ως παράδοξο και καινοφανές.
Ελπίζουμε και εργαζόμαστε ώστε τα Τέμπη να μην ξεχαστούν και οι ερινύες να κυνηγούν όλους τους υπεύθυνους -και δεν μιλάμε για τα «ψαράκια». Είναι αυτός ο λόγος, όπως είπαμε, που ο Μητσοτάκης δεν βρίσκει ημερομηνία εκλογών και που οι παλιές ημερομηνίες θάφτηκαν κάτω από τις ράγες των σιδηροδρόμων και τα λιωμένα σώματα των επιβατών. Όπως και στην Τουρκία του Ερντογάν με το σεισμό, έτσι και εδώ. Εκεί η γεώφλουδα στρίμωξε τον νεοσουλτάνο, εδώ οι ιδιωτικοποιήσεις στον ΟΣΕ «εκδικήθηκαν» με τίμημα νεκρούς τους νεοφιλελεύθερους.
Απομένει η οργή να δείξει τα δόντια της.
