Θυμάστε πως το όχι και τόσο μακρινό 2010, όταν ξεκίνησε η μνημονιακή περιπέτεια της χώρας όταν προσέφυγε η Ελλάδα επί κυβέρνησης Γεωργίου Α. Παπανδρέου στο ΔΝΤ και στους Ευρωπαίους «φίλους» μας και εταίρους για λόγους τιθάσευσης του χρέους, πόσο ήταν αυτό το περιβόητο χρέος;
Λοιπόν το 2009 το δημόσιο χρέος ανέρχονταν σε 298 δισ. ευρώ ή σε ποσοστό 129% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν).
Ξέρετε πόσο είναι σήμερα ή στα τέλη του 2022;
Μετά από 12 και πλέον ματωμένα για τον λαό μας χρόνια, μετά από τρία τουλάχιστον διαδοχικά μνημόνια, με κόψιμο μισθών και συντάξεων, δώρων και επιδομάτων, με ξεπούλημα σχεδόν όλης της δημόσιας περιουσίας, από λιμάνια, αεροδρόμια, τρένα, βουνά και λαγκάδια, συγκοινωνίες, ρεύμα (ΔΕΗ) και νερό, με κλείσιμο και περικοπές σχολείων, νοσοκομείων, με μια βάρβαρη φορομπηχτική πολιτική, με τους έμμεσους φόρους στα ύψη, και με την διάλυση του συστήματος υγείας και περίθαλψης, αυτό που ονομάζουμε κοινωνική ασφάλιση, μήπως ξέρετε που έχει φτάσει το δημόσιο χρέος;
Ε λοιπόν, σας πληροφορούμε πως βρίσκεται στο 190,5% του ΑΕΠ, και σαν ποσό εκτινάχτηκε στα 400,28 δισεκατομμύρια ευρώ!!!
Και θα διατυπώσει κανείς εύλογα την απορία, πώς με τόσες περικοπές, συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, με τέτοια βάρβαρα μέτρα, πώς είναι δυνατό όχι να μειωθεί αλλά να αυξηθεί και επιπλέον το χρέος, και σε απόλυτες τιμές αλλά και σαν ποσοστό του ΑΕΠ;
Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι συγκεκριμένη.
Αυτό οφείλεται σε νέο δανεισμό, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, το ύψος του οποίου ήταν πιο υψηλό από τίτλους που έληξαν και ξοφλήθηκαν. Συγκεκριμένα και μόνο για το 2022, η διαφορά έκδοσης τίτλων και εξόφλησης ομολόγων είχε σαν αποτέλεσμα να προστεθούν στο χρέος 3.850 εκατ. ευρώ. Επίσης μετά από νέες εκδόσεις και εξοφλήσεις, δανείων, εντόκων γραμματίων και repos, συν αλλαγές στην ισοτιμία, το αποτέλεσμα τελικά ήταν μόνο για την προηγούμενη χρονιά σε σύγκριση με το 2021 η συνολική επιβάρυνση στο χρέος να φτάσει σε 11,94 δισ. ευρώ. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και τις προηγούμενες χρονιές από τη μία στην επόμενη και πάει λέγοντας.
Έχουμε διατυπώσει πολλές φορές πως η ύπαρξη του δημόσιου χρέους δεν αφορά τον λαό και τους εργαζόμενους, συνταξιούχους και τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα που συνθλίβονται από τη λιτότητα και την οικονομική δυσπραγία, την ανεργία την υποαπασχόληση και τα λουκέτα, μόνο που αυτοί πάντα καλούνται να το αποπληρώσουν.
Είναι δείκτης της πρόσδεσης της χώρας στα ξένα μεγάλα συμφέροντα, στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Αφορά και μόνο την τάξη που κυριαρχεί, τους μεγαλοαστούς και το πολιτικό προσωπικό που είναι στην υπηρεσία τους, και που χωρίς την αμέριστη στήριξή των ξένων αφεντικών τους θα είχαν την τύχη που τους αναλογεί για τα βασανιστήρια στα οποία έχουν υποβάλει τον λαό μας.
