Με αμείωτη ένταση εξακολουθεί να μάχεται ο λαός του Περού ενάντια στην πραξικοπηματική κυβέρνηση της Ντίνα Μπολουάρτε. Από τη μεριά της η κυβέρνηση απαντά με αχαλίνωτη δολοφονική βία. Ο αριθμός των νεκρών από την έναρξη της εξέγερσης, μετά την καθαίρεση και σύλληψη του προέδρου Πέδρο Καστίγιο, έχει σίγουρα ξεπεράσει τους εξήντα.
Προπύργιο του εξεγερμένου λαού αποτελεί το νότιο τμήμα της χώρας, οι επαρχίες Κούσκο, Πούνο, Απουρίμακ, Αρεκίπα κλπ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει κινητικότητα και στην υπόλοιπη χώρα. Εκεί ωστόσο επικρατεί ο ιθαγενής πληθυσμός, που φαίνεται να έχει αναλάβει πρωτοπόρο ρόλο στην τρέχουσα κρίση. Έχοντας αποκλείσει μια σειρά κεντρικών οδικών δικτύων και αεροδρομίων και έχοντας στήσει μπλόκα σε διάφορα σημεία, έχει συγκρουστεί επανειλημμένα με τις αστυνομικές δυνάμεις σε διάφορες πόλεις, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος. Σε κάποιο βαθμό έχει καταφέρει να εκδιώξει τις δυνάμεις καταστολής από τις περιοχές αυτές και στα πλαίσια της γενικής απεργίας που είχε κηρυχθεί το αμέσως προηγούμενο διάστημα, «εκστρατεύει» προς την πρωτεύουσα Λίμα, για να συναντηθεί και με τις κινητοποιημένες λαϊκές δυνάμεις εκεί, όπου και το Σάββατο που πέρασε υπήρχε μαζικότατη αντικυβερνητική διαδήλωση.
Ο ιθαγενής πληθυσμός αποτελεί το φτωχότερο τμήμα του λαού και υφίσταται διαχρονικά όλες τις διακρίσεις που έχει επιβάλει το αντιδραστικό καθεστώς του Περού. Ήταν αυτός που ανέδειξε τον Πέδρο Καστίγιο στην προεδρία του Περού με την ελπίδα να ξεκόψει με την πολιτική κληρονομιά του Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, ελπίδα που διαψεύστηκε. Μέσα από αυτήν την κρίση ανεδείχθη και η διαχρονική αυτή αντίθεση, με ρατσιστικό υπόβαθρο, του ντόπιου ιθαγενούς πληθυσμού και του «λευκού» ολιγαρχικού καθεστώτος.
Όσο εξελίσσεται ο αγώνας του λαού ενάντια στο πραξικόπημα της 7ης Δεκεμβρίου, έχουν αναδειχθεί κάποια αιτήματα, τουλάχιστο από τα μέσα που καλύπτουν τα γεγονότα. Διάλυση της Βουλής, παραίτηση της Μπολουάρτε, διενέργεια άμεσων εκλογών, εκλογή επιτροπής για τη δημιουργία νέου συντάγματος και αποφυλάκιση του Πέδρο Καστίγιο, παρουσιάζονται ως τα κύρια αιτήματα των λαϊκών δυνάμεων.
Υπό κανονικές συνθήκες οι επόμενες εκλογές στο Περού θα γίνονταν το 2026, και οι πραξικοπηματίες αρχικά ήλπιζαν ότι θα είχαν άπλετο χρόνο να εφαρμόσουν το ακροδεξιό τους πρόγραμμα. Κάτω από την πίεση η Μπολουάρτε αν και αρχικά απέρριπτε τις άμεσες εκλογές, τώρα εμφανίζεται ως εκείνη που προτείνει ενδιάμεσες λύσεις στη Βουλή (επίσπευση των εκλογών για τον Δεκέμβριο του 2023 σύμφωνα με την τελευταία πρόταση) οι οποίες όμως απορρίπτονται από τους βουλευτές.
Κατάσταση εξέγερσης έζησε και η Χιλή τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, όταν ο λαός εκεί εξεγέρθηκε ενάντια στην κυβέρνηση του Πινιέρα, για να έρθει στην εξουσία η ψευτοαριστερή κυβέρνηση του Γκάμπριελ Μπόριτς και να κατευνάσει το κίνημα. Και εκεί είχε αναδειχθεί το αίτημα της κατάρτισης νέου συντάγματος, το οποίο δεν είχε καθόλου καλή εξέλιξη, με αποτέλεσμα την απογοήτευση του κόσμου. Αυτή η εμπειρία ίσως πρέπει να ληφθεί υπόψη από τα πρωτοπόρα στοιχεία στο Περού, για να μην εδραιωθεί η ψευδαίσθηση ότι ένα νέο σύνταγμα θα φέρει τις αναγκαίες πολιτικές αλλαγές.
